Ο James Earl Jones θεωρείται ευρέως ως ένας από τους σπουδαιότερους ηθοποιούς που πέρασε από το θέατρο και την μεγάλη οθόνη παγκοσμίως. Ήταν ένας από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν κερδίσει το EGOT (Emmy, Grammy, Oscar, Tony), παρότι το Όσκαρ του ήταν τιμητικό. Ο Τζόουνς έχει λάβει δύο βραβεία Emmy Primetime, ένα Emmy Daytime, ένα βραβείο Grammy spoken word το 1977 και τρία βραβεία Tony.

Ο ηθοποιός συγκέντρωσε σχεδόν 200 κινηματογραφικές συμμετοχές κατά τη διάρκεια της λαμπρής 60χρονης καριέρας του, ξεκινώντας από μερικούς τηλεοπτικούς ρόλους στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και την κλασική ταινία του Στάνλεϊ Κιούμπρικ «Dr. Strangelove» ή «Πώς έμαθα να σταματάω να ανησυχώ και να αγαπώ τη βόμβα (1964)».

Πιθανότατα είναι περισσότερο γνωστός για τον φωνητικό του ρόλο ως ο μοχθηρός Νταρθ Βέιντερ στην αρχική τριλογία Star Wars του Τζορτζ Λούκας: Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται, 1980) και Επιστροφή των Τζεντάι (1983). Επανέλαβε επίσης τον ρόλο σε πολλές από τις επόμενες ταινίες της γνωστής σειράς. Οι οπαδοί της ταινίας θα θυμούνται κάποιες από τις κλασσικές ατάκες του Βέιντερ όπως «Όταν σε άφησα, δεν ήμουν παρά ο μαθητής – τώρα είμαι ο δάσκαλος», «Βρίσκω ενοχλητική την έλλειψη πίστης σου» και «Λιουκ, είμαι ο πατέρας σου».

Ακόμα ήταν η φωνή του Μουφάσα στον Βασιλιά των Λιονταριών, ενώ έχει υπάρξει αφηγητής και για ντοκιμαντέρ. Άλλωστε, είχε μια από τις πιο περιζήτητες φωνές σε ολόκληρη την σόου μπίζνες.

Σπανίως δεν χαμογελούσε, ήταν πολύ φιλικός με τον τύπο και τους θαυμαστές του. Σωστός θεατράνθρωπος.

Το έργο του στην μεγάλη και την μικρή οθόνη

Γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1931 στο Αρκαμπάτλ του Μισισιπί και είχε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Επαγγελματικά είχε πολλές συμμετοχές στη μεγάλη οθόνη, όπως οι ταινίες Conan the Barbarian (1982), Coming to America (1988), The Hunt for Red October (1990), The Sandlot (1990), Patriot Games (1992) και Sneakers (1992). Εμφανίστηκε επίσης τρεις φορές στο The Simpsons.

Ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για τον ρόλο του στην ταινία The Great White Hope (1971) και του απονεμήθηκε τιμητικό Όσκαρ στην τελετή του 2012. Οχτώ φορές υποψήφιος για το Emmy, οι δύο νίκες του ήρθαν και οι δύο το 1991: Α’ ανδρικού ρόλου σε δραματική σειρά για το Gabriel’s Fire και Β’ ανδρικού ρόλου σε μίνι σειρά ή ειδική σειρά για το Heat Wave.

Ο Τζόουνς ήταν επίσης τιμώμενο πρόσωπο του Κένεντι Σέντερ το 2002 και έλαβε βραβεία Lifetime Achievement από την SAG-AFTRA το 2009 και από το National Board of Review το 1995.

Ο James Earl Jones ως Οθέλλος, το 1982. Σπάνια φωτογραφία από την Δημόσια Βιβλιοθήκη της Νέας Υόρκης.

Το σανίδι που αγάπησε και τον αγάπησε

Ο Τζόουνς, μια επιβλητική παρουσία στη σκηνή του Μπρόντγουεϊ, κέρδισε τέσσερις υποψηφιότητες για το βραβείο Τόνι καλύτερου ηθοποιού σε θεατρικό έργο, κερδίζοντας δύο φορές για τις ερμηνείες του ως Τζακ Τζέφερσον στο The Great White Hope το 1969 και ως Τρόι Μάξον στο Fences του Όγκαστ Γουίλσον το 1987.

Στην τελετή του 2017 έλαβε ειδικό βραβείο Τόνι. Το The Great White Hope, στο οποίο υποδύθηκε μια ελαφρώς μυθιστορηματική εκδοχή του πρωταθλητή βαρέων βαρών Τζακ Τζόνσον, ήταν ο ρόλος με τον οποίο ο James Earl Jones έφτιαξε όνομα στον χώρο. Πρωταγωνίστησε επίσης στην κινηματογραφική μεταφορά του 1970, τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεγάλη οθόνη.

Εμφανίστηκε σε σχεδόν δύο δωδεκάδες παραστάσεις του Μπρόντγουεϊ, από τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο στο Sunrise at Campobello (1958) μέχρι τον πιο πρόσφατο στο The Gin Game (2017). Στην πορεία, πρωταγωνίστησε σε παραγωγές κλασικών θεατρικών έργων όπως The Iceman Cometh (1974), Othello (1982), On Golden Pond (2005), Cat on a Hot Tin Roof (2008) και You Can’t Take It with You (2014). Τον Σεπτέμβριο του 2022, ο Οργανισμός Shubert βάφτισε εκ νέου το 110 ετών Cort Theatre σε The James Earl Jones Theatre.

«Για μένα που βρισκόμουν σε αυτό το ίδιο κτίριο πριν από 64 χρόνια, στην αρχή της καριέρας μου στο Μπρόντγουεϊ, θα ήταν αδιανόητο ότι το όνομά μου θα βρισκόταν στο κτίριο σήμερα», ανέφερε τότε ο Τζόουνς σε δήλωσή του. «Ας είναι το ταξίδι μου από τότε μέχρι σήμερα έμπνευση για όλους τους επίδοξους ηθοποιούς».

Ο James Earl Jones θεωρείται πρωτοπόρος ως μαύρος ηθοποιός και άνοιξε τον δρόμο σε πολλούς συναδέλφους του ώστε να πάρουν πρωταγωνιστικούς ρόλους.

Headlines