Η Peggy Moffitt καθόρισε τη μόδα της δεκαετίας του ’60 ποζάροντας με μαγιό και bob κούρεμα

Η Peggy Moffitt, το μοντέλο μόδας από το Λος Άντζελες, της οποίας το μακιγιάζ έμοιαζε με αρλεκίνο και οι πόζες της εμπνέονταν από την τέχνη της παντομίμας κάνοντάς την να ξεχωρίζει κατά τη διάρκεια της δεκαετίας –της ελεύθερης μόδας και πνεύματος- του 1960, πέθανε στις 14 Αυγούστου του 2024, στο σπίτι της στο Μπέβερλι Χιλς. Ήταν 86 ετών.

Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν έφυγε από τη μόδα η Peggy Moffitt.

Ως μούσα του πρωτοποριακού σχεδιαστή Rudi Gernreich (Ρούντι Γκάρντραϊχ) βοήθησε να μεταφερθούν τα φουτουριστικά θέματα των συλλογών του με το αντισυμβατικό της στυλ. Ήταν διάσημη για την εντυπωσιακή εμφάνισή της, η οποία γιορταζόταν από μια λευκή επιδερμίδα που έμοιαζε με μάσκα, εκτεταμένες μαύρες βλεφαρίδες, σκουρόχρωμες ή έντονα χρωματιστές σκιές ματιών και περιστασιακά πασπαλισμένες μαργαρίτες σαν δάκρυα ή ασημένια τρίγωνα στα μάγουλά της.

«Το μήνυμα ήταν η ελευθερία»

Το κούρεμά της, ένα κοντό γεωμετρικό σχήμα από τον Vidal Sassoon, προσέθεσε στη στιλιζαρισμένη εμφάνισή της, η οποία έγινε ενσάρκωση της δεκαετίας του ’60. Διατήρησε το λουκ αυτό πολύ καιρό μετά το τέλος της καριέρας της ως μοντέλο.

«Η Moffitt προκάλεσε αίσθηση στη μόδα το 1964 όταν πόζαρε με ένα γυμνόστηθο μαγιό που σχεδίασε ο Gernreich. Ήταν μια πικάντικη παραλλαγή του σορτς ενός σχολιαρόπαιδου, με τιράντες που υψώνονταν ανάμεσα στο ντεκολτέ. Το κοστούμι καταδικάστηκε από το Βατικανό, το Κρεμλίνο και τις κυβερνήσεις των Κάτω Χωρών, της Δανίας και της Ελλάδας» όπως γράφει η Mary Rourke στους Los Angeles Times.

«Συμφώνησα να το κάνω μόνο όταν τελικά πίστεψα ότι ο Rudi δεν με εκμεταλλευόταν», δήλωσε η Moffitt. «Υπήρχε πραγματικά ένα μήνυμα και αυτή την εικόνα και αυτό το μήνυμα ήταν η ελευθερία».

Δείτε τη Moffitt στα 60s

Οι φωτογραφήσεις με εσώρουχα και τα μοντέλα ομάδας Β

Η Peggy Moffitt πήρε μια ντροπαλή πόζα μαθήτριας μπροστά στον φακό, καθώς ο σύζυγός της, William Claxton, γνωστός εμπορικός φωτογράφος, τράβηξε τη φωτογραφία στο σαλόνι τους. Αρκετά περιοδικά ζήτησαν κάτι λιγότερο αποκαλυπτικό και ο Claxton τράβηξε μια δεύτερη εικόνα, αυτή τη φορά από πίσω. Τόσο η μία ή όσο και η άλλη φωτογραφία έκαναν τον γύρο του κόσμου, κατ’ επανάληψη, μέσα από εφημερίδες και περιοδικά.

Την επόμενη χρονιά, το 1965, η Moffitt πόζαρε με μια άλλη τολμηρή εφεύρεση του Gernreich, ένα διάφανο «no-bra» με ελάχιστη δομή που αψηφούσε τα ενισχυμένα εσώρουχα της δεκαετίας του 1950.

«Εκείνη την εποχή, αν ένα μοντέλο φωτογραφιζόταν με εσώρουχα ήταν σίγουρα ομάδα Β», δήλωσε η Moffitt στην εφημερίδα London Independent σε συνέντευξή της, το 1992.

Ο Richard Avedon, κορυφαίος φωτογράφος του περιοδικού Vogue, προσλήφθηκε για να τραβήξει τη φωτογραφία και η Moffitt συμφώνησε να ποζάρει. «Το εφηβικό μου όνειρο ήταν να έχω πισίνα και να δουλεύω με τον Avedon κάθε μέρα», εξομολογήθηκε αργότερα.

«Συμφώνησα να το κάνω μόνο όταν τελικά πίστεψα ότι ο Rudi δεν με εκμεταλλευόταν», δήλωσε η Moffitt. «Υπήρχε πραγματικά ένα μήνυμα και αυτή την εικόνα και αυτό το μήνυμα ήταν η ελευθερία»

Τα 60s χόρευαν στην παραζάλη  

Τα πρώιμα ρίσκα της Moffitt στο μόντελινγκ απέδωσαν καρπούς. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής του σχεδιαστή-κομήτη Rudi Gernreich στη ρηξικέλευθη δεκαετία της μόδας, η Moffitt ήταν το ελεύθερο πνεύμα στο πλευρό του.

«Η Peggy Moffitt ήταν η επιτομή της μούσας», δήλωσε η Patty Fox, πρώην διευθύντρια μόδας του πολυκαταστήματος Saks Fifth Avenue. «Κάποια που όχι μόνο ενέπνευσε έναν συγκεκριμένο σχεδιαστή, αλλά ταυτίστηκε με το έργο του και έγινε φίλη ζωής.

»Δε μπορείς να τη συγκρίνεις με τα σούπερ μόντελ», δήλωσε η Fox. «Αυτές είναι κλασικά όμορφες. Είχε ένα βλέμμα. Το δημιούργησε και παρέμεινε σε αυτό, επιμένοντας σε κάτι πιο τεχνητό παρά φυσικό. Το έσπρωξε πάνω από την κορυφή».

Μόντελινγκ σαν μια μορφή τέχνης

Η χαρακτηριστική εμφάνιση και το άτιτιουντ της Moffitt προκάλεσαν έντονες συζητήσεις. «Μου είπαν ότι δεν μπορούσα να γίνω μοντέλο και το άκουσα από κάθε κακόγουστο εκδότη και φωτογράφο στον κόσμο», είπε η Moffitt στον συγγραφέα Joel Lobenthal για το βιβλίο του «Radical Rags: Fashions of the Sixties».

Η απάντηση της Moffitt ήταν ότι ήθελε να εφεύρει έναν νέο τρόπο μόντελινγκ, που θα έθετε «την πιθανότητα να είναι μια νέα μορφή τέχνης».

Σε προσεκτικά σχεδιασμένες επιδείξεις μόδας, η Moffitt άλλαζε την ενδυμασία της για να υποδηλώσει αρχικά «γιαπωνέζικο κορίτσι σχολείου», στη συνέχεια «σταρ της κινεζικής όπερας», μεταξύ άλλων ρόλων.

Δείτε το βίντεο της εποχής 

Τα ρούχα ως (θεατρική) έκφραση

«Διασκέδασα τον εαυτό μου και το κοινό θεωρώντας κάθε συλλογή ως θεατρικό έργο, με κάθε ξεχωριστό ρούχο μια νέα πράξη ή ένας νέος χαρακτήρας», έγραψε η Moffitt στο «The Rudi Gernreich Book», το οποίο κυκλοφόρησε μαζί με τον άντρα της, τον Claxton το 1991. «Αυτό σήμαινε δράμα, αστεία, ένταση και σλάπστικ. Πραγματικά δε με ενδιέφερε τόσο να είμαι το μοντέλο των ρούχων όσο να μεταφέρω την ερμηνεία τους».

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1960 το πρόσωπό της και οι μόδα του Gernreich ήταν αχώριστα. «Ήμασταν σαν τον Tweedledum και τον Tweedledee, τον Gilbert και τον Sullivan, τα ζαμπόν και αυγά», είπε. Δεν έκαναν σχεδόν καθόλου τον κόπο να εξηγήσουν ο ένας στον άλλον τις νέες ιδέες. «Απλά ξέραμε», είπε η Moffitt. «Γίναμε μια οντότητα».

Οι μαθητές έπρεπε να φορούν στολές και απαγορευόταν να φορούν κραγιόν

Γεννημένη στο Λος Άντζελες το 1937, ως δεύτερο παιδί του κριτικού κινηματογράφου και συγγραφέα Jack Moffitt, η Moffitt εντόπισε το ενδιαφέρον της για την ακραία μόδα και το μακιγιάζ στα σχολικά της χρόνια στο Marlborough School του Λος Άντζελες.

Οι μαθητές έπρεπε να φορούν στολές και απαγορευόταν να φορούν κραγιόν. «’Ίσως εκεί να βρίσκεται το κλειδί για το τι ακολούθησε», δήλωσε στον Independent, το 1992.

Στα 17 της, δούλευε μετά το σχολείο στο Jax, μια μπουτίκ στο Rodeo Drive που είχε ρούχα επώνυμων σχεδιαστών, μεταξύ των οποίων και κάποια του Gernreich. Σχεδίαζε όμως να γίνει ηθοποιός, όχι μοντέλο μόδας. Αποφοίτησε από το σχολείο και πήγε στη Νέα Υόρκη, όπου σπούδασε υποκριτική στο Neighborhood Playhouse για δύο χρόνια. Επιστρέφοντας στο Λος Άντζελες πήρε μικρούς ρόλους σε διάφορες ταινίες, όπως το «You’re Never Too Young» με τον Jerry Lewis το 1955 και το «The Birds and the Bees» με τον David Niven και τη Mitzi Gaynor το 1956.

Γνώρισε τον Claxton όταν εκείνος είχε αναλάβει να φωτογραφίσει έναν φίλο της ηθοποιό. Αρραβωνιάστηκαν μέσα σε λίγους μήνες και παντρεύτηκαν μέσα στον ίδιο χρόνο.

Συνέχισε να δοκιμάζει νέους τρόπους ανάμειξης της μόδας με το θέατρο. «Έχω 47 δευτερόλεπτα για να τους ρίξω στη χώρα της Peggy», δήλωσε η Moffitt στους Times το 1967

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη michelgaubert™ (@michelgaubert)

«Κατά βάθος είμαι ηθοποιός της μεθόδου»

Οι Gernreich, Moffitt και Claxton εργάστηκαν για να δημιουργήσουν φωτογραφίες μόδας που ταυτίζονταν απευθείας με τα σχέδια του Gernreich. Μία από τις πιο γνωστές δείχνει την Moffitt να φοράει ένα μαγιό από τεντωμένο πλεκτό με γείσο ξιφομάχου και ψηλές μπότες.

Σε μια άλλη φοράει ένα μίνι φόρεμα με διαφανείς λωρίδες βινυλίου που αποκαλύπτουν κομμάτια της μέσης και του μηρού της. Το λευκό φόντο χωρίς ραφές στις φωτογραφίες φυλάκισε την προσοχή στις δημιουργίες του Gernreich και στις υποβλητικές πόζες της Moffitt.

Συνέχισε να δοκιμάζει νέους τρόπους ανάμειξης της μόδας με το θέατρο. «Έχω 47 δευτερόλεπτα για να τους ρίξω στη χώρα της Peggy», δήλωσε η Moffitt στους Times το 1967, ενώ λίγο πριν είχε συμμετάσχει ως μοντέλο σε μια επίδειξη μόδας που τελείωσε με την ίδια να υποδύεται την παθιασμένη Οφηλία από τον «Άμλετ» του Σαίξπηρ. Ντυμένη με ένα μίνι νυφικό του Gernreich, μπήκε μουρμουρίζοντας και κατέληξε ουρλιάζοντας καθώς έτρεχε έξω από την αίθουσα. «Κατά βάθος είμαι ηθοποιός της μεθόδου», εξήγησε.

Посмотреть эту публикацию в Instagram

Публикация от CanyonGourmet (@canyongourmet)

Η ζωή στο Λονδίνο

Το στυλ της ως μοντέλο δεν καθόρισε τις τάσεις της εποχής, αλλά η Twiggy, το λιπόσαρκο εφηβικό σούπερ μόντελ του Λονδίνου, πίστωσε στη Moffitt ότι την επηρέασε. «Μου έμαθε πόσα περισσότερα βάζει ένα μοντέλο στη δουλειά του από ένα όμορφο πρόσωπο», έγραψε η Twiggy στο βιβλίο »Twiggy: An Autobiography». «Ήλεγχε συνειδητά το είδος του σχήματος που παρουσίαζε στην κάμερα».

Η Moffitt παραδέχτηκε ότι η στενή συνεργασία της με τον Gernreich είχε τους περιορισμούς της. «Ο κόσμος πίστευε ότι ήμασταν ενωμένοι στο γοφό», δήλωσε στον Independent το 1992. «Ήταν απαραίτητο να χωρίζουμε κατά καιρούς».

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 η Moffitt και ο Claxton άρχισαν να περνούν περισσότερο χρόνο στην Ευρώπη παρά στο Λος Άντζελες. Εκείνος είχε αναλάβει φωτογραφικές αποστολές στο Λονδίνο και το Παρίσι. Αυτή έκανε το μοντέλο και πήρε έναν μικρό ρόλο στο «Blow Up», το κλασικό φιλμ του 1966 για τη βρετανική σκηνή του μόντελινγκ, σε σκηνοθεσία του Michelangelo Antonioni.

«Είπα στο γραφείο εμπορικών σημάτων ότι η σωματική μου διάπλαση είναι αντιπροσωπευτική του Rudi με τον τρόπο που ο Mickey Mouse αντιπροσωπεύει τον Walt Disney», εξήγησε σε συνέντευξή της στο περιοδικό Vanity Fair το 1998

View this post on Instagram

A post shared by Vogue France (@voguefrance)

Μια αδιάσπαστη σχέση σχεδιαστή και μοντέλου

Στις αρχές της δεκαετίας του 1970 επέστρεψαν στο Λος Άντζελες, όπου γεννήθηκε το μοναδικό τους παιδί, ο Κρίστοφερ. Η Moffitt έζησε με τον γιο της όταν ο Claxton πέθανε το 2008, ενώ ποτέ δε σταμάτησε να συνεργάζεται με τον Gernreich. Αυτό το αδιάσπαστο δίδυμο, καθώς και η χαρακτηριστική της εμφάνιση, περιόρισαν τις επιλογές της.

Όταν ο Gernreich πέθανε το 1985, η Moffitt εγκατέλειψε τη σκηνή της μόδας.

Δεκαετίες αφότου πόζαρε για πρώτη φορά με το στυλ του Gernreich, τα μίνι φορέματα σε γραμμή Α εκείνης της εποχής επανήλθαν στη μόδα. Η Moffitt δήλωσε σε συνεντεύξεις ότι ήλπιζε να βρει επενδυτικούς εταίρους, να αναπαράγει τα σχέδια του Gernreich και να βάλει το όνομά της στην ετικέτα μαζί με το δικό του.

Μια ζωή μέσα στα ρούχα του Rudi Gernreich

«Είπα στο γραφείο εμπορικών σημάτων ότι η σωματική μου διάπλαση είναι αντιπροσωπευτική του Rudi με τον τρόπο που ο Mickey Mouse αντιπροσωπεύει τον Walt Disney», εξήγησε σε συνέντευξή της στο περιοδικό Vanity Fair το 1998.

Ακόμη και αργά στη ζωή της, η Moffitt δεν σταμάτησε ποτέ να φοράει τα σχέδια του Gernreich. Είχε στην κατοχή της περισσότερα από 300 κομμάτια, μερικά από τα οποία παρουσιάστηκαν στην έκθεση «The Total Look», του 2012, στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στο Pacific Design Center, η οποία διερευνούσε τη δημιουργική συνεργασία της με τον Gernreich.

Κατείχε τα νόμιμα δικαιώματα για όλες τις δημιουργίες του εκλιπόντος σχεδιαστή και ήλπιζε κάποια μέρα να επαναφέρει το εμπορικό σήμα Gernreich.

«Το γεγονός ότι εξακολουθώ να φοράω τα ρούχα του 50 χρόνια μετά είναι μια εξίσου καλή σύσταση για το ταλέντο κάποιου», δήλωσε στους Times το 2013. «Οι εποχές έχουν αλλάξει, αλλά τα ρούχα του εξακολουθούν να ανταποκρίνονται στον τρόπο που ζούμε σήμερα».