Η Ντέμι Μουρ και η ανατρεπτική πολιτική του γυμνού σώματος

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, μετά από χρόνια που τα έδινε όλα στο Χόλιγουντ και τα έβγαζε όλα, η Ντέμι Μουρ άρχισε να ξεθωριάζει. Εκείνη τη δεκαετία υπήρξε μια μεγάλη σταρ του κινηματογράφου, με τεράστιες επιτυχίες, ταπεινές αποτυχίες, διάσημους φίλους, έναν γάμο διασημοτήτων και πρωτοσέλιδα περιοδικών.

Όπως όλοι οι σταρ, η Ντέμι Μουρ έβαλε δουλειά και πούλησε το εμπόρευμα, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού της. Και, όπως πολλές γυναίκες σταρ, γύρισε ταινίες με άνδρες σκηνοθέτες που τη μετέτρεψαν σε θέαμα του πόθου, ένα θέαμα που εν μέρει επιδίωξε να αποκτήσει την κυριότητα μέσω του σώματός της.

Άγρια αξιομνημόνευτη η Ντέμι Μουρ

Βλέπουμε πολύ από το σώμα της επίσης, στην τελευταία ταινία της Ντέμι Μουρ, «The Substance», της Γαλλίδας σκηνοθέτιδας Coralie Fargeat. (Πρεμιέρα στις 20 Σεπτεμβρίου.) Πρόκειται για ένα body-horror freakout που στοχεύει σατιρικά στην εμπορευματοποίηση της γυναίκας και η Ντέμι Μουρ «είναι άγρια αξιομνημόνευτη σε αυτό ως ηθοποιός που απολύεται όταν φτάνει τα 50» όπως γράφει η Αμερικανίδα κριτικός κινηματογράφου, Μάνοχλα Ντάργκις, στους New York Times.

«Είναι μια ερμηνεία που είναι αρκετά δυνατή ώστε να σταματήσεις να σκέφτεσαι το γεγονός ότι είναι γυμνή σε πολλές σκηνές, αρκετά δυνατή ώστε να σταματήσεις να αναρωτιέσαι ποιο είναι το πρόγραμμα γυμναστικής της ή τι δουλειά, αν έχει κάνει, έχει κάνει. Μέχρι το τέλος, θαύμασα τον τρόπο με τον οποίο είχε ξεπεράσει το υλικό- ελπίζοντας επίσης να έχει καλύτερες ταινίες στο μέλλον της» συνεχίζει η Ντάργκις για την Ντέμι Μουρ.

Δείτε το τρέιλερ του «The Substance»

Αφαιρεί ξανά τα ρούχα της

«Της αξίζουν οι καλύτερες ταινίες» σχολιάζει η Αμερικανίδα σινεκριτικός για την Ντέμι Μουρ. Η ερμηνεία της στο «The Substance» είναι ένας φανταχτερός, σωματικά επιδεικτικός ρόλος που απαιτεί από αυτήν να μεταφέρει μια σειρά από υπερμεγέθεις καταστάσεις που συμβαδίζουν με τις υπερβολές της ταινίας, από τα πλαστικά χαμόγελα του χαρακτήρα της στην κάμερα μέχρι την προσωπική της απόγνωση και την οργή που βράζει.

Όπως μερικές από τις πιο γνωστές ταινίες της Ντέμι Μουρ, το «The Substance» απαιτεί επίσης να αφαιρέσει τα ρούχα της. Ακόμα και μετά από δεκαετίες που την παρακολουθούσαμε να παίζει σε καταστάσεις ξεγυμνώματος, είναι εκπληκτικό να βλέπεις την Ντέμι Μουρ, 61 ετών πλέον, να στέκεται γυμνή μπροστά σε έναν καθρέφτη, καθώς η κάμερα ταξιδεύει αργά στο σώμα της. Υπάρχει μια σχεδόν κλινική ποιότητα στο πώς κοιτάζει τον εαυτό της και, νομίζω, μια δόση προκλητικότητας.

H Ντέμι Μουρ «συνδυάζει επίσης τη σκληρότητα και τη λεπτότητα με τον πιο ελκυστικό τρόπο»

Σκληρότητα και λεπτότητα

Η δεκαετία του 1980 δεν ήταν μια φιλόξενη περίοδος για τις γυναίκες στην mainstream κινηματογραφική βιομηχανία, ωστόσο η Ντέμι Μουρ κατάφερε σταδιακά να κάνει όνομα για τον εαυτό της ανάμεσα στην παρέα της με τα φιλαράκια της στο Brat Pack και την παρουσία της σε μέτριες ταινίες («Το μπαράκι του Σαν Έλμο») και σε εντελώς σάπιες («Χθες το Βράδυ»).

Η μεγάλη της επιτυχία για την Ντέμι Μουρ ήρθε με τον «Αόρατο Εραστή» (1990), ένα ονειρικό, θλιβερό ρομάντζο στο οποίο υποδύεται μια καλλιτέχνιδα με δροσερά μάτια, της οποίας ο εραστής (Πάτρικ Σουέιζι) δολοφονείται. Η Ντέμι Μουρ φαινόταν «θανάσιμα μελαγχολική τις περισσότερες φορές» στην ταινία, όπως παρατήρησε η Τζάνετ Μάσλιν στους New York Times.

Ωστόσο, η Ντέμι Μουρ «συνδυάζει επίσης τη σκληρότητα και τη λεπτότητα με τον πιο ελκυστικό τρόπο», γεγονός που εκφράζει όμορφα το χάρισμά της για χαρακτήρες που συχνά μοιάζουν υποχρεωμένοι να διαφυλάξουν τα τρωτά τους σημεία.

Με εξαίρεση τον «Αόρατο Εραστή» και κάποιες άλλες αξιόλογες κυκλοφορίες, οι αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1990 δεν ήταν πολύ καλύτερες για τις ηθοποιούς από ό,τι η προηγούμενη δεκαετία

Μια λεπτή, πειραγμένη και φευγαλέα γυναίκα

Ο «Αόρατος Εραστής» ήταν η ταινία με τα υψηλότερα έσοδα της χρονιάς, συγκέντρωσε πάνω από μισό δισεκατομμύριο δολάρια στο παγκόσμιο box office και εκτόξευσε την Ντέμι Μουρ σε πραγματικό αστέρι. Ακολούθησε ο πρωταγωνιστικός ρόλος, καθώς και η παραγωγή του «Θανάσιμες Σκέψεις» (1991), ένα απολαυστικά κακόγουστο νουάρ δράμα για δύο φίλες της εργατικής τάξης του Τζέρσεϊ (Ντέμι Μουρ και Γκλιν Χέντλι) που συγκαλύπτουν τη δολοφονία ενός από τους συζύγους τους, τον οποίο υποδύεται με ευχαρίστηση και πειστική χυδαιότητα ο τότε σύζυγος της Ντέμι Μουρ, ο μοναδικός Μπρους Γουίλις.

Μια από τις καλύτερες ταινίες της, που της έδωσε την ευκαιρία να εκφράσει το εύρος της, εν μέρει επειδή δούλευε με έναν πραγματικό σκηνοθέτη, τον Άλαν Ρούντολφ. Σε αντίθεση με πολλούς από τους προηγούμενους σκηνοθέτες της, αυτός δεν αντιμετώπισε την Ντέμι Μουρ σαν μια σεξουαλική μαριονέτα, αλλά αντίθετα τη βοήθησε να δημιουργήσει μια λεπτή, πειραγμένη και φευγαλέα γυναίκα.

Το «βρώμικο» 1989

Με εξαίρεση τον «Αόρατο Εραστή» και κάποιες άλλες αξιόλογες κυκλοφορίες, οι αρχές και τα μέσα της δεκαετίας του 1990 δεν ήταν πολύ καλύτερες για τις ηθοποιούς από ό,τι η προηγούμενη δεκαετία. Ένα μήνα μετά την πρεμιέρα του «Αόρατου Εραστή», η Μέριλ Στριπ, μιλώντας στο πρώτο Εθνικό Συνέδριο Γυναικών του Screen Actors Guild, μοιράστηκε κάποια ζοφερά στατιστικά στοιχεία που είχε συγκεντρώσει η οργάνωση.

Με κορυφαία όπλα, τους τολμηρούς τυχοδιώκτες και τους υπερ-μυώδεις ήρωες όπως ο Ράμπο, η δεκαετία του 1980 ήταν τόσο κακή για τις γυναίκες που το 1989, είπε η Στριπ στο ακροατήριο, οι άνδρες είχαν καταλάβει το 71% των ρόλων στις κινηματογραφικές ταινίες και κέρδιζαν υπερδιπλάσια από τις γυναίκες. «Αν η τάση συνεχιστεί», προειδοποίησε δυσοίωνα η Στριπ, «μέχρι το 2010 μπορεί να έχουμε εξαλειφθεί εντελώς από τον κινηματογράφο».

Η Ντέμι Μουρ κρατούσε τα ρούχα της στις ταινίες της περισσότερο απ’ ό,τι τα έβγαζε, αλλά αυτές στις οποίες έβγαζε τα ρούχα της, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου, ήταν αυτές που όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσαν την τεράστια δημοσιότητά της και την οργή ορισμένων ηλίθιων

Οι φόβοι των ανδρών απέναντι στη γυναικεία δύναμη

Παρά το ζοφερό αυτό τοπίο, η Ντέμι Μουρ ευδοκίμησε τη δεκαετία του 1990 μέχρι που δεν το έκανε, πλέον. Μετά τον «Αόρατο Εραστή», έγινε και πάλι πρωτοσέλιδο το 1991 όταν εμφανίστηκε εξαιρετικά έγκυος και όμορφα γυμνή στο εξώφυλλο του Vanity Fair, στέλνοντας τους πουριτανούς στους καναπέδες λιποθυμίας τους. Το συνοδευτικό άρθρο ήταν τόσο μη κολακευτικό όσο κολακευτικό ήταν το εξώφυλλο, ένα προφητικό σημάδι ότι είχε γίνει εύκολος στόχος.

Κρατήθηκε στο πλευρό του Τομ Κρουζ και του Τζακ Νίκολσον στο στρατιωτικό δικαστικό δράμα «Ζήτημα Τιμής» (1992)- πρωταγωνίστησε στο άθλιο δράμα «Ανήθικη Πρόταση» (1993) ως παντρεμένη γυναίκα που κοιμάται με έναν δισεκατομμυριούχο για ένα εκατομμύριο δολάρια- και έπαιξε έναν κακοποιό απέναντι από τον Μάικλ Ντάγκλας στο «Αποκαλύψεις» (1994), ένα ανειλικρινές, άθλιο θρίλερ που προσπαθεί να πει κάτι για τη σεξουαλική παρενόχληση, αλλά στην πραγματικότητα μιλάει για τους φόβους των ανδρών απέναντι στη γυναικεία δύναμη.

Η επίδειξη του σώματός της -κυρίως

Η Ντέμι Μουρ κρατούσε τα ρούχα της στις ταινίες της περισσότερο απ’ ό,τι τα έβγαζε, αλλά αυτές στις οποίες έβγαζε τα ρούχα της, εν μέρει ή εξ ολοκλήρου, ήταν αυτές που όπως ήταν αναμενόμενο προκάλεσαν την τεράστια δημοσιότητά της και την οργή ορισμένων ηλίθιων.

Εξακολουθούν να είναι οι ταινίες με τις οποίες συχνά ταυτίζεται πιο στενά, για καλό και για κακό, με την πιο άθλια και βρώμικη κωμωδία «Στριπτίζ» (1996). Υποδύεται μια εξωτική χορεύτρια που της αρέσει να χορεύει με Άνι Λένοξ και προσπαθεί να ανακτήσει την κηδεμονία της κόρης της, ενώ παράλληλα κινείται σε μια δαιδαλώδη, πολιτικά φορτωμένη ίντριγκα.

Η Ντέμι Μουρ έχει κάποιες ωραίες στιγμές στις οποίες μπορεί να επιδείξει τον κωμικό της συγχρονισμό και την ανθρωπιά της χορεύτριας, αλλά η ταινία ενδιαφέρεται κυρίως να επιδείξει το σώμα της.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Demi Moore (@demimoore)

«Δώσε μου Μουρ»

Όταν η Ντέμι Μουρ γύρισε το «Στριπτίζ», οι μισθοί των σταρ είχαν εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα ύψη- ή, μάλλον, οι μισθοί ηθοποιών όπως ο Σιλβέστερ Σταλόνε είχαν εκτοξευθεί στα ύψη. Ο Μπρους Γουίλις, έγραψε η Ντέμι Μουρ στα συναρπαστικά απομνημονεύματά της του 2019, «Inside Out», πληρώθηκε περισσότερα από 20 εκατομμύρια δολάρια για την τρίτη ταινία «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει».

Η Ντέμι Μουρ πληρώθηκε 12,5 εκατομμύρια δολάρια για να πρωταγωνιστήσει στο «Στριπτίζ», το οποίο της χάρισε το παρατσούκλι Gimme Moore (Δώσε μου Μουρ).

Οι σκληροτράχηλοι άνδρες αστέρες όπως οι Γουίλις, Σταλόνε, Τομ Κρουζ, Άρνολντ Σβαρτζενέγκερ και άλλοι ανταμείφθηκαν πλουσιοπάροχα για να επιδεικνύουν τα six-pack και τους φουσκωμένους δικέφαλους τους σε γελοίες, ανατριχιαστικά βίαιες ταινίες δράσης, ενώ η Ντέμι Μουρ λοιδορήθηκε επειδή είχε το θράσος να ξεγυμνωθεί σε μια εξίσου ανόητη κωμωδία για μια ηρωική, στοργική ανύπαντρη μητέρα.

Η σέξι καταδρομέας του Ναυτικού

«Αναπολώντας την περίοδο αυτή, αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί οι επαγγελματίες μάτσο άντρες έπαιξαν ρόλο στην απόφασή της να πρωταγωνιστήσει στο «Η Επίλεκτη» (1997) του Ρίντλεϊ Σκοτ, άλλο ένα αποκορύφωμα της καριέρας της, στο οποίο πήρε όγκο για να υποδυθεί μια καταδρομέα του Ναυτικού» συνεχίζει η Μάνοχλα Ντάργκις, στους New York Times.

«Λατρεύω την ταινία, παρά τα ελαττώματά της, συμπεριλαμβανομένης μιας ατυχής σκηνής στην οποία η Μουρ εκτελεί μερικά πολύ εντυπωσιακά push-ups με ένα χέρι, φορώντας ένα κοντό σορτσάκι, ενώ οι ρώγες της στέκονται προσοχή μέσα σε ένα αμάνικο εσώρουχο.

»Καταλαβαίνω γιατί γυρίστηκε η σκηνή. Η Μουρ ήταν ένα διάσημο, αξιόλογο σύμβολο του σεξ. Είχε επίσης κουρευτεί για μεγάλο μέρος της διάρκειας της ταινίας και ήταν κατά τα άλλα τόσο απογυμνωμένη που φαντάζομαι ότι η ίδια, ο Σκοτ και η παρέα του θεώρησαν ότι έπρεπε να την ερωτικοποιήσουν για να προωθήσουν την ταινία. Δεν πέτυχε- η ταινία απέτυχε άσχημα».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Demi Moore (@demimoore)

«Το σώμα μου, το σώμα μου, το σώμα μου»

Στα απομνημονεύματά της, η Ντέμι Μουρ αφιερώνει πολύ χρόνο στα παιδιά, τους συζύγους και τις ταινίες της, αλλά αυτό που προκαλεί εντύπωση είναι ο χώρος που αφιερώνει στο σώμα της. Αυτό κάνει το διάβασμα επώδυνο, μερικές φορές εξοργιστικό, όπως όταν επανεξετάζει την εμπειρία της με την «Ανήθικη πρόταση».

Γράφει ότι ενώ εκείνη συμφώνησε με τις ερωτικές σκηνές, ο σκηνοθέτης Άντριαν Λυν υποσχέθηκε ότι θα έκοβε ό,τι έβρισκε ενοχλητικό. «Παρ’ όλα αυτά, ήμουν και πάλι εκτεθειμένη», γράφει, «και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το σώμα μου, το σώμα μου, το σώμα μου».

Έτσι, για άλλη μια φορά, η Ντέμι Μουρ ρίχτηκε σε ένα πρόγραμμα γυμναστικής μέχρι να νιώσει καλά με την εμφάνισή της. Σε απάντηση, ο Λυν της είπε ότι ήταν πολύ αδύνατη, το διεστραμμένο αντίστροφο από αυτό που της είπε ο σκηνοθέτης Εντ Ζούικ πριν από το «Χθες το Βράδυ»: Ήταν πολύ χοντρή.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Demi Moore (@demimoore)

Αποθέωση και χλευασμός, εναλλάξ

Η Ντέμι Μουρ άξιζε κάτι καλύτερο από τον Λυν, από τον Ζούικ, από την κινηματογραφική βιομηχανία από την οποία έβγαλε πολλά χρήματα και από όλους αυτούς τους τύπους των μέσων ενημέρωσης που την κοίταζαν με προθυμία μέχρι να την αρχειοθετήσουν.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας της, πέρασε από τα συνηθισμένα στάδια της σταροποίησης του Χόλιγουντ – εφεύρεση, εκμετάλλευση, ειδωλοποίηση, απόρριψη και ανάσταση – με ό,τι φαίνεται ως αυτοπραγμάτωση μαζί με κόπο, ιδρώτα και, ναι, ταλέντο.

«Σε μια καριέρα γεμάτη με υψηλές εισπράξεις, υψηλό χλευασμό και καταστάσεις ξεγυμνώματος, έχει αποθεωθεί και λοιδορηθεί εναλλάξ επειδή είναι ακριβώς αυτό που της ζητούσαν οι ταινίες να είναι: μια φαντασίωση, μια εμβληματική ονείρωξη για το πώς ο κόσμος συνεχίζει να βλέπει τις γυναίκες και που τώρα πλέον βρίσκει τη Μουρ να κοιτάζει πίσω, γυμνή και προκλητική» καταλήγει η Μάνοχλα Ντάργκις, στους New York Times.

*Με στοιχεία από nytimes.com