ΗΠΑ, Άγρια Δύση

Η πόλωση στις ΗΠΑ έχει χτυπήσει «κόκκινο», ενόψει των κρίσιμων και ακόμη εξαιρετικά αμφίρροπων εκλογών του Νοεμβρίου.

Πολλοί μάλιστα αναρωτιούνται εάν θα πρέπει να θεωρείται μετεκλογικά πιθανό το φάσμα ενός νέου εμφυλίου.

Και δη εάν το εκλογικό αποτέλεσμα είναι οριακό.

Οι μνήμες είναι άλλωστε νωπές από την εισβολή του φανατισμένου όχλου υποστηρικτών του Ντόναλντ Τραμπ στο Καπιτώλιο, το 2021, μετά την τότε εκλογική του ήττα.

Εμμένοντας στους αναπόδεικτους ισχυρισμούς περί «κλεμμένης ψήφου», ο Ρεπουμπλικανός πρώην και επίδοξος επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ απειλεί ξανά ότι δεν θα αποδεχτεί το εκλογικό αποτέλεσμα, εάν δεν είναι «έντιμες» οι εκλογές.

Σε αυτή την περίπτωση, υποστήριξε ο Τραμπ από τον περασμένο Μάιο κιόλας, «πρέπει να πολεμήσουμε για το δίκαιο της χώρας».

Δύο μήνες μετά, τον Ιούλιο, γλίτωσε παρά τρίχα από τη σφαίρα ενός 20χρονου ενόπλου, που επιχείρησε να τον δολοφονήσει σε προεκλογική συγκέντρωση με ένα ημιαυτόματο AR-15.

«Αγαπημένο όπλο» των μακελάρηδων στις ΗΠΑ και best seller στα χέρια πολιτών, ήταν ίδιου τύπου με αυτό που τις προάλλες χρησιμοποίησε ένας 14χρονος μαθητής στη Τζόρτζια (το χριστουγεννιάτικο δώρο από τον πατέρα του) προκαλώντας ένα νέο -το πολλοστό- μακελειό σε αμερικανικό σχολείο.

Μόλις τον Ιούνιο εν τω μεταξύ ο ταχέως αυξανόμενος αριθμός θανάτων και τραυματισμών από πυροβόλα όπλα ώθησε τον αρχίατρο των ΗΠΑ, Βίβεκ Μέρθι, στο άνευ προηγουμένου βήμα να κηρύξει την ένοπλη βία «κρίση δημόσιας υγείας».

Τούτων λεχθέντων, στη μοναδική στον κόσμο χώρα όπου η κατά κεφαλήν κατοχή μη στρατιωτικών όπλων ξεπερνά τον πληθυσμό της, θα περίμενε κανείς το θέμα της ανεξέλεγκτης οπλοκατοχής να είναι από τα κορυφαία της προεκλογικής συζήτησης, όπως είναι ο πληθωρισμός, το μεταναστευτικό και οι αμβλώσεις.

Δεν είναι.

Ελλείψει διακομματικής συναίνεσης για αυστηροποίηση του νομικού πλαισίου και λόγω της ισχυρής πολιτικής επιρροής της βιομηχανίας όπλων -εκ των μεγάλων δωρητών των Ρεπουμπλικανών- η μάστιγα της ένοπλης βίας πέρασε στα «ψιλά» ακόμη και στο πολυαναμενόμενο ντιμπέιτ μεταξύ μεταξύ του Ντόναλντ Τραμπ και της Κάμαλα Χάρις.

Η αντιπρόεδρος των ΗΠΑ και προεδρική υποψήφια των Δημοκρατικών έχει δεσμευτεί ότι η ανάγκη αυστηρότερων ελέγχων στις πωλήσεις και στη χρήση όπλων θα είναι από τα κορυφαία στην ατζέντα της.

Στο κυνήγι της ψήφου, ωστόσο, έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα, καθώς η Χάρις κάνει προεκλογική «σημαία» της την καταπολέμηση των ανισοτήτων και την προάσπιση των αναπαραγωγικών δικαιωμάτων.

Η μόνη αναφορά της για το θέμα της οπλοκατοχής στο ντιμπέιτ έγινε όταν, προς το τέλος της 90λεπτης τηλεοπτικής αναμέτρησης, ο Τραμπ επιχείρησε για πολλοστή φορά να την παρουσιάσει ως «ακροαριστερή», λέγοντας μεταξύ άλλων προς τους Αμερικανούς ότι η αντίπαλός του «θέλει να κατασχέσει τα όπλα σας και δεν θα επιτρέψει ποτέ το fracking» (υδραυλική ρωγμάτωση για την εξόρυξη υδρογονανθράκων).

«Ο Τιμ Γουόλς και εγώ είμαστε και οι δύο κάτοχοι όπλων», είπε η Χάρις, αναφερόμενη στον υποψήφιο αντιπρόεδρο της. «Δεν πρόκειται να πάρουμε τα όπλα κανενός. Οπότε σταματήστε τα συνεχή ψέματα για το θέμα».

Οι Ρεπουμπλικανοί από την πλευρά τους αρκούνται στο να εκφράζουν αποτροπιασμό για κάθε μακελειό, χωρίς να θίγουν ένα θέμα «τοτέμ» της σκληροπυρηνικής χριστιανικής Δεξιάς. Και όχι μόνο.

Από τους υπερσυντηρητικούς και τους ακροδεξιούς, μέχρι το λόμπι των όπλων, το βασικό αντεπιχείρημα που προβάλλεται στην αυστηροποίηση του ελέγχου των όπλων είναι η κατοχύρωση του δικαιώματος στην οπλοκατοχή από τη Δεύτερη Τροπολογία του αμερικανικού Συντάγματος.

Μοναδική σχετική στον σημερινό ανεπτυγμένο κόσμο, εγκρίθηκε το μακρινό 1791, σε μια εποχή που βασικά όπλα ήταν τα μουσκέτα και οι ξιφολόγχες.

Εν έτει 2024 επιδέχεται κατά πολλούς νέας ερμηνείας.

Όμως αυτή έγκειται εν κατακλείδι στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, όπου οι υπερσυντηρητικοί πλειοψηφούν των προοδευτικών (6 έναντι 3).

Αφορά δε άμεσα τα συμφέροντα περισσότερων από 300 αμερικανικών εταιρειών, που παράγουν όπλα ή/και πυρομαχικά και κάνουν διαχρονικά -με τις πολιτικές «ευλογίες» της Ουάσιγκτον- χρυσές business.

Όχι μόνον εντός, όσο κυρίως εκτός των αμερικανικών συνόρων.

Είτε μέσω εξαγωγών, είτε ως τροφοδότες καταστροφικών πολέμων, όπως ισχύει σήμερα στην Ουκρανία και στην αιματοβαμμένη Γάζα.