Ουίγκινς: ένας «πιστολέρο» στον παράδεισο

Οι φωνές των οπαδών ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου: «Μίτσελ- Μίτσελ». Αυτή η λέξη λες και τρυπά τους τοίχους και φτάνει έως και πιο κάτω, ακούγεται στον σταθμό του Αγίου Ελευθερίου. Πολλά χρόνια πίσω, οι θύμησες όμως παραμένουν ολοζώντανες.

Τι κι αν πέρασαν δεκαετίες; Το σόου που έδινε κάθε Σαββατοκύριακο στα παρκέ του μπάσκετ ο Μίτσελ Ουίγκινς ισοδυναμούσε μια μυσταγωγία για τους λάτρεις του αθλήματος. Και όταν το ξημέρωμα του Σαββάτου, γνωστοποιήθηκε η είδηση πως ο άλλοτε κορυφαίος σκόρερ πέθανε, οι σκέψεις φώλιασαν στο μυαλό και κάτι σαν μαχαιριά το ένιωσες.

Δεν μπορεί. Οσοι είχαν δει τον Μίτσελ Ουίγκινς με τη φανέλα κυρίως του τότε πολύ δυνατού Σπόρτιγκ, δεν μπορεί, ασφαλώς και δύσκολα θα λησμονήσουν τα όσα υπέροχα έκανε.

Ενας σκόρερ ράτσας. Οι καταχρήσεις και τα λανθασμένα βήματα δεν του επέτρεψαν να κάνει την καριέρα που θα μπορούσε στο ΝΒΑ. Ηρθε στα μέρη μας στα 34 χρόνια του, το ’93 και πρωτοφόρεσε τη φανέλα του Μίλωνα. Ένα μυδράλιο που δεν τον σταματούσες κι ας είχε ένα τεμπέλικο στυλ, κάτι που έλεγε «τι κάνω εγώ εδώ τώρα». Και μην τον είδατε μετά… Εστρωσε βηματισμό και ώρες ώρες περπατούσε στον αέρα προτού υπακούσει η μπάλα στις ορέξεις του και πάει στο καλάθι.

Λένε για τον Γκάλη και όντως ο Νικ υπήρξε ο κορυφαίος που άλλαξε τα δεδομένα και το πώς βλέπουμε το μπάσκετ στην Ελλάδα. Αλλά και ο Μίτσελ Ουίγκινς, υπήρξε παίκτης από αυτούς που σε κάνουν να θέλεις να σπαταλήσεις τα απογεύματά σου ώστε να βρεθείς σε κάποιες τσιμεντένιες κερκίδες γηπέδου-τέτοιες σε φιλοξενούσαν εκείνα τα ανέμελα χρόνια. Με τον Σπόρτιγκ έδρεψε δάφνες. Πανηγύρισε νίκες που έφεραν τους Κυανέρυθρους των Πατησίων με ευρωπαϊκό εισιτήριο στα χέρια. Κάποτε, παραμονή Πρωτοχρονιάς του ’95 ήταν, σημείωσε 33 πόντους και έβαλε 19/19 (!) βολές, ρίχνοντας στο καναβάτσο τον πανίσχυρο ΠΑΟ της εποχής που ναι μεν δεν είχε στη δεκάδα του τον Ντομινίκ (είχε μεταβεί με άδεια στις ΗΠΑ), αλλά φάνταζε ανίκητος.

Ηταν η νίκη της ιστορίας του Σπόρτιγκ, ένας μύθος που μένει ζωντανός στις διηγήσεις έως και σήμερα. Ο δε Ουίγκινς, ανυπέρβλητος. Άλλες φορές πάλι, είχε απέναντί του τον επίσης αδικοχαμένο Αλφόνσο Φορντ. Κι αυτός πέρασε από τον Σπόρτιγκ, μετά τον Μίτσελ και ήταν δεινός σκόρερ, αλλά μάλλον όχι του ίδιου βεληνεκούς, αν κάποιος θέλει να δει καθαρά τα πράγματα και να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του.

Οι μονομαχίες τους, ωστόσο, έγραψαν ιστορία σε μια Α1 που είχε παίκτες κολοσσούς και το μπάσκετ ήταν όχι απλά το καλύτερο άθλημα στην Ελλάδα-έδινε τον τόνο σε όλη την Ευρώπη και οι πάντες εδώ είχαν στραμμένα τα βλέμματά τους.

«Μίτσελ-Μίτσελ»! Ο Κώστας Διαμαντόπουλος στον πάγκο, το πάλαι ποτέ Ελάφι του Σπόρτιγκ να δίνει οδηγίες. Ο αξέχαστος Βασίλης Σακόπουλος, ένας εκρηκτικός «Ζούγκλας» όπως τον αποκαλούσαν γιατί ήταν ασυμβίβαστος και πάλευε για τον Σπόρτιγκ. Αμφότεροι δεν σταματούσαν να χαμογελούν. Να πανηγυρίζουν. Το …εύρημά τους, η έλευση του Ουίγκινς στα Πατήσια, εκτόξευσε το άθλημα στη γειτονιά.

Κάποιες φορές, το φευγιό ανθρώπων που σημάδεψαν νιάτα και μοιάζουν με ένα κουβάρι αναμνήσεων για πολλούς, είναι από μόνο του μια ιδιαίτερη ιστορία. Και ο Μίτσελ «αναχώρησε» ακριβώς δύο εβδομάδες προτού κλείσει τα 65 του χρόνια…