Αναζητώντας την αντιπολίτευση

Για μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας αυτή ήταν – ή θα έπρεπε να είναι – δυσκολότερη ΔΕΘ για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η ΔΕΘ που η αντιπολίτευση, η εξ αριστερών αντιπολίτευση, μπορούσε και θα έπρεπε να κάνει αισθητή την παρουσία της στην κοινωνία.

Αντίθετα, η κεντροαριστερά, χάθηκε στις εσωκομματικές της έριδες. Στην εσωστρέφεια. Στους αγώνες για την ηγεσία. Παλεύοντας τον ίδιο της τον εαυτό. Η κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ ίσως είναι πιο κόσμια, στο ΣΥΡΙΖΑ ωστόσο θυμίζει «δελφινάριο». Επιθεώρηση. Και μάλιστα επιθεώρηση κακής ποιότητας.

Και το να χάνει η Αριστερά την ταυτότητα της, στην περίοδο που ο λαός έχει ανάγκη από μία εναλλακτική πρόταση κυβερνησιμότητας, αυτό από την κοινωνία διαβάζεται ως προσφορά «υπηρεσιών στην κυβέρνηση».

Και το φαινόμενο «Κασσελάκης» να δίνει τη χαριστική βολή.

Με τους πολίτες που αναζητούν κάποιον στο χώρο της κεντροαριστεράς να διατυπώσει μία εναλλακτική πρόταση και να τους πείσει για την επόμενη μέρα της χώρας, να τους δώσει απάντηση σε μία διαφορετική ψήφο να τρομάζουν αντικρύζοντας το τοπίο της αντιπολίτευσης.

Εξαιρώντας το ΚΚΕ που είναι σε άλλο δρόμο. Και για να το ψηφίσει κάποιος απαιτεί διαφορετική συνειδητοποίηση και θεώρηση των πραγμάτων. Στην mainstream «αριστερά» και «κεντροαριστερά» τα πάθη κατάπιαν τις πολιτικές θέσεις και κάνουν τους ψηφοφόρους να μιλούν αν όχι για «υπηρεσίες στην κυβέρνηση», σίγουρα για τρικυμία εν κρανίω, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα κλίμα εμπιστοσύνης.

Ακόμα περισσότερο όταν βλέπουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετωπίζει προβλήματα και γκρίνιες και στο εσωτερικό της ΝΔ.

Ξεκάθαρα δεν έχει σύνδεση με την κοινωνία Στις δημοσκοπήσεις καταγράφει σημαντικές απώλειες. Και πάλι όμως η κατάσταση στο πολιτικό τοπίο του έδωσε την ευχέρεια να μιλήσει σαν ο απόλυτος κυρίαρχος.

Η ιστορία δεν επιτρέπει κενά.

Ούτε και η πολιτική.

Όσο όμως τα κόμματα που ισχυρίζονται ότι διεκδικούν την εξουσία δεν είναι σε θέση να πείσουν τους πολίτες για τη σοβαρότητα τους και την διάθεση τους να αντιπαλέψουν τα προβλήματα που απασχολούν την κοινωνία και όχι να δίνουν εσωκομματικές μάχες, η κατάσταση δεν θα βελτιώνεται.

Το αντίθετο. Η κοινωνία θα χάνει όλο και περισσότερο την εμπιστοσύνη της στους πολιτικούς, θα διαβάζει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, θα αισθάνεται ανασφάλεια και τελικά να απομακρύνονται ακόμα περισσότερο από τις κάλπες.

Το «όλοι ίδιοι είναι», που ήδη εκφράζεται και στέλνει τα μηνύματα του μέσω της αποχής, απαιτεί σοβαρότητα. Την οποία δεν μπορεί να πει κανείς ότι τη βλέπουμε. Με τον κίνδυνο οι κυβερνήσεις να εκλέγονται και να κυβερνούν ως κυβερνήσεις μειοψηφίας.

Με ότι σημαίνει αυτό. Με το σημαντικότερο μήνυμα των πολιτών στα κόμματα του βασανισμένου χώρου της «κεντροαριστεράς» και της «αριστεράς» να είναι απλά «σοβαρευτείτε».