Πολωνία: Τάφος παιδιού «βρικόλακα» ανακαλύφθηκε σε παλάτι επισκόπου του 13ου αι. (φωτογραφίες)

Ένα ανατριχιαστικό εύρημα ανακάλυψαν εργάτες και αρχαιολόγοι στο παλάτι ενός Ουνίτη επισκόπου στο Chelm της Πολωνίας.

Εργάτες, στην προσπάθειά τους να κάνουν κάποια έργα ανακαίνισης στο παλάτι που χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και αποτελεί πολιτιστικό μνημείο της περιοχής, εντόπισαν εντελώς τυχαία τον τάφο ενός παιδιού «βρικόλακα», ο οποίος περιείχε μια ακέφαλη σορό που -όπως διαπιστώθηκε- θάφτηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μην «αναστηθεί».

Σύμφωνα με δημοσίευμα του Interesting Engineering, η ανακάλυψη έγινε τυχαία από εργάτες που εντόπισαν κάτι που έμοιαζε με τάφο στην αυλή του παλατιού του επισκόπου. Όταν τον άνοιξαν βρήκαν μέσα έναν σκελετό που, λόγω του μικρού μεγάθους που είχε, παρέπεμπε σε σκελετό παιδιού.

Στο σημείο έσπευσαν οι αρχές και αρχαιολόγοι, με τους δεύτερους να αναλαμβάνουν τις έρευνες.

Ήταν σκελετός ενός «βρικόλακα»

Τις εικόνες έφερε στο «φως» της δημοσιότητας αντιπροσωπεία συντήρησης μνημείων της πόλης του Βοεβοδάτου Λούμπλιν στη νοτιοανατολική Πολωνία, που ανέλαβε την υπόθεση.

Όπως αναφέρεται, κατά την αφαίρεση των ριζών των δέντρων, βρέθηκαν δύο παιδικές σκελετικές ταφές. Μάλιστα, το γεγονός ότι ανακαλύφθηκαν σε ένα σημείο που δεν ήταν τυπικό νεκροταφείο, προκάλεσε αίσθηση από την αρχή.

Την μεγαλύτερη έκπληξη όμως προκάλεσε ότι η μία από της δύο ταφές είχε χαρακτηριστικά ενταφιασμού κατά των βαμπίρ. Η σορός εντοπίστηκε ακέφαλη και στη θέση του κρανίου είχαν τοποθετηθεί μεγάλες πέτρες, πρακτική της εποχής για την καταπολέμηση των βαμπίρ. Επίσης, το κρανίο ήταν θαμμένο σε κοντινή απόσταση και μπρούμυτα, ώστε «να μην μπορεί να το χρησιμοποιήσει ο νεκρός αν ξυπνούσε». Πρακτικές που χρησιμοποιούνταν για να αποτρέψουν ένα άτομο που θεωρείται δαιμονικό ον να φύγει από τον τάφο.

Δείτε τις φωτογραφίες

Γιατί θεώρησαν το παιδί καταραμένο

Τελικά, διαπιστώθηκε ότι ο σκελετός ανήκε σε ένα παιδί που πέθανε από φυματίωση την περίοδο του Μεσαίωνα και πιθανώς λίγο πριν ή μετά το χτίσιμο του ναού. Μάλιστα, ο τάφος έφερε σημάδια από δύο κολώνες δίπλα του και μπορούσε να ανοιχτεί εύκολα, κάτι που μάλλον έγινε για να ελέγχουν ανά τακτά χρονικά διαστήματα οι ιερείς ότι ο νεκρός «δεν θα ξυπνήσει».

«Ο χώρος δεν είναι τυπικό νεκροταφείο, οπότε πιστεύουμε ότι αποτέλεσε λύση ανάγκης για ένα παιδί που αρρώστησε και πέθανε, αλλά εκείνη την εποχή θεώρησαν πως ήταν καταραμένο», είπαν οι αρχαιολόγοι.

Σημειώνεται, ότι την περίοδο του Μεσαίωνα ο μύθος των βρικολάκων ήταν αρκετά διαδεδομένος στην κεντρική Ευρώπη, όπου εκείνη την εποχή ήταν αντιμέτωπη με επιδρομές νομάδων από την Ασία και με μολυσματικές ασθένειες.

Κατά καιρούς έχουν βρεθεί ολόκληρα νεκροταφεία που περιείχαν «βαμπίρ», με τους ανθρώπους να είναι θαμμένοι χωρίς κεφάλια, με τούβλα στο στόμα ή τοποθετημένοι μπρούμυτα.