Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατό να υπάρχει άνθρωπος που να έχει τα μυαλά του στη θέση τους και να μην έχει βαρεθεί να βλέπει λεφούσια να σείουν πλαστικές σημαίες και να σεληνιάζονται μόλις παρουσιαστεί η μάσκα του πολιτικού (η διαρκώς ομοιότερη μάσκα των δύο κορυφαίων της προσεχούς εκλογικής αναμέτρησης). Αναρωτιέμαι πώς συνεχίζουν αυτές οι δύο μάσκες να ξεβράζουν από τα χείλη τους το υλικό που έχει καταγράψει η φαγωμένη μαγνητοταινία των μονότονων υποσχέσεών τους. Θα πρέπει να υπάρχει ένα φρικτό μπλακ-άουτ, που τις έχει καταστήσει κουφές, τυφλές και γυαλένιες (δεν λέω σιδερένιες). Αν το φέρει η κακιά ώρα να σπάσει το γυαλί τους, θα ξεπηδήσει η αποφορά του παιδισμού τους.

Αυτός ο παιδισμός, δηλαδή αυτό το κράμα ανολοκλήρωτης εφηβείας και βαρβαρότητας, διαστρέφει τις έννοιες και περιορίζει τον κόσμο σε δύο άκρα, που ενώ φαίνονται ότι αντιμάχονται το ένα το άλλο μέχρι θανάτου, συμπορεύονται στην ουσία. Τίποτα δεν εμποδίζει ν’ αλλάξουν οι ρόλοι, όπως συμβαίνει στο παιχνίδι κλέφτες κι αστυνόμοι, όπου ο τωρινός κλέφτης παίρνει τη θέση του αστυνόμου.


«ΤΑ ΝΕΑ», 16.5.1989, Ιστορικό Αρχείο «ΤΟ ΒΗΜΑ» & «ΤΑ ΝΕΑ»

Μπορώ να δεχτώ πως ο σοσιαλισμός κι η επανάσταση είναι πράγματα που πέρασαν και πως ο τελευταίος που τα βρήκε τα πέταξε στην τουαλέτα και τράβηξε από πάνω το καζανάκι, έτσι που να κυκλοφορούν στους υπονόμους και να μολύνουν το περιβάλλον. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι δεν είχε το ανάστημα να μας αποδείξει την αχρηστία τους μέσα από τη λελογισμένη χρήση τους. Η κατάχρηση του «σοσιαλισμού» και της «επανάστασης» διατηρεί την υποψία πως ο θάνατός τους υπήρξε ένας συστηματικός στραγγαλισμός.

Δέχομαι πως ανατέλλουν μέρες φιλελευθερισμού και αποθέωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αυτός όμως που ευαγγελίζεται τη νέα ανατολή, δεν κάνει άλλο παρά να καλεί τους ίδιους λεβέντες που ασέλγησαν ως πράσινοι να συλήσουν και ως γαλάζιοι.


Κάπου πίσω, θρύψαλα λογικής συνασπίζονται, μικρά κόμματα περιμένουν την ώρα τους. Θα πρέπει η εξουσία να φέρνει την ηδονή του προστάτη πορνείου: αυτός έχει όλες τις κακόμοιρες γυναίκες του χεριού του.

Πρέπει να παραμείνουμε Αρχαίοι, δηλαδή ζώα πολιτικά λόγον έχοντα. Πάει να πει ζώα που τα ενδιαφέρει η πολιτική, αλλά που διατηρούν την Ομιλία. Ας αφήσουμε τους μονομάχους και τους ακολούθους τους να ξελαρυγγιάζονται αγεληδόν και με σημαίες.

*Κείμενο που είχε συντάξει το Μάιο του 1989 ο λογοτέχνης Φίλιππος Δρακονταειδής, έναν περίπου μήνα πριν από τις βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου, τις πρώτες εκείνου του έτους. Έφερε τον τίτλο «Ζώα πολιτικά» και είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Τα Νέα» την Τρίτη 16 Μαΐου 1989.

Ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής γεννήθηκε στη Χαλκίδα στις 17 Σεπτεμβρίου 1940.

Εμφανίστηκε στα γράμματα το 1962 και έχει δημοσιεύσει μυθιστορήματα, νουβέλες και συλλογές διηγημάτων.


Ιδιαίτερα αξιόλογο είναι το δοκιμιακό και μεταφραστικό έργο του.

Ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, ο Δρακονταειδής, γνώστης της γαλλικής, αγγλικής και ισπανικής γλώσσας, τιμήθηκε το 1981 με το Β’ Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος.

Headlines