Botox, ντροπή και αυτοϊκανοποίηση – 4 γυναίκες συγγραφείς για την τυραννία των προτύπων ομορφιάς

Μιλάμε για μια από τις πιο σοκαριστικές ταινίες της χρονιάς -ένα αιματοβαμμένο body horror με ένα ασυνήθιστο θέμα για το είδος: τα απίθανα πρότυπα ομορφιάς του Χόλιγουντ. Στο The Substance πρωταγωνιστεί η Ντέμι Μουρ ως 50χρονη ηθοποιός που δοκιμάζει μια μυστηριώδη διαδικασία που ισχυρίζεται ότι «ξεκλειδώνει το DNA σας και μια νεότερη εκδοχή του εαυτού σας».

Στην κυριολεξία. Πρόκειται για μια ακραία προσέγγιση ενός οικουμενικού θέματος. Στον Guardian, τέσσερις γυναίκες γράφουν για το πώς τα πρότυπα ομορφιάς έχουν επηρεάσει τις ζωές τους.

«Γνώρισα μια γυναίκα που έκανε 26 πλαστικές επεμβάσεις επειδή πίστευε ότι μια μέρα θα ήταν τέλεια» – V (πρώην Eve Ensler)

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη V (formerly Eve Ensler) (@eveensler)

Η μητέρα μου ήταν όμορφη, σαν σταρ του κινηματογράφου. Ήταν ξανθιά και είχε σχήμα κλεψύδρας. Ήταν 20 χρόνια νεότερη από τον πατέρα μου και ήταν ξεκάθαρα η βιτρίνα του. Νομίζω ότι αν απλά καθόταν και ακτινοβολούσε σε έναν καναπέ, χωρίς να βγάλει λέξη, θα έκανε τον πατέρα μου απόλυτα ευτυχισμένο.

Θυμάμαι να βλέπω τη μητέρα μου στη ματαιοδοξία της να βουρτσίζει τα μακριά ξανθά λεπτά μαλλιά της που πετούσαν στο φως του ήλιου σαν αραχνοΰφαντα. Στη συνέχεια, τύλιγε προσεκτικά και επιδέξια αυτές τις λεπτές κίτρινες τούφες με καρφίτσες, κρατώντας και πλάθοντας τις σε ένα τέλειο γαλλικό στριφτό λουκ. Θυμάμαι να βλέπω τον εαυτό μου να αντανακλάται στον ίδιο καθρέφτη ακριβώς πίσω της και να σκέφτομαι: «Είναι ξανθιά και τέλεια. Έχει είσοδο σε έναν κόσμο που δεν θα γνωρίσω ποτέ. Εγώ είμαι μελαχρινή και έχω ελιές στο πρόσωπό μου. Τα μαλλιά μου είναι ίσια και άχρηστα. Φαίνομαι ήδη θλιμμένη».

Γνώρισα μια εκπληκτική γυναίκα σε ένα χωράφι κάτω από ένα δέντρο marula στην κοιλάδα Rift Valley στην Κένυα. Τη ρώτησα αν είχε εμμονή με το να είναι όμορφη ή αδύνατη. Έδειξε το δέντρο

«Απέκτησα εμμονή με το να μην έχω επίπεδη κοιλιά»

Θυμάμαι ότι όταν έκοψε τα μαλλιά της, ο πατέρας μου σταμάτησε να της μιλάει για εβδομάδες – σαν να του είχε κόψει τα μαλλιά, γιατί κατά βάση ήταν ιδιοκτησία του. Θυμάμαι να σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή: Γ@μα την ομορφιά. Γ@μα την ευχαρίστηση των ανδρών. Κανείς δεν θα αποκτήσει ποτέ το γ@μημένο μου σώμα. Γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο, γαμώτο. Σταμάτησα να ξυρίζω τις μασχάλες και τα πόδια μου. Αρνήθηκα να φορέσω σουτιέν. Φορούσα φόρμες και μπότες Frye και μωβ σουέτ και δερμάτινες κορδέλες. Έκανα πολύ σεξ. Παραλίγο να μεθύσω μέχρι θανάτου.

Στα 40 μου (είμαι 71 τώρα) απέκτησα εμμονή με το να μην έχω επίπεδη κοιλιά. Η εμμονή μου αυτή με ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, όπου μίλησα σε γυναίκες για το τι σημαίνει να είσαι όμορφη. Έκανα έρευνα για ένα θεατρικό έργο με τίτλο The Good Body που ανέβηκε στο Μπρόντγουεϊ το 2004. Γνώρισα μια παντρεμένη κυρία στα 60 της από το Μπέβερλι Χιλς που έσφιξε τον κόλπο της ως δώρο επετείου στον σύζυγό της.

Γνώρισα μια γυναίκα που έκανε 26 πλαστικές επεμβάσεις στο μεγαλύτερο μέρος του σώματός της, επειδή πίστευε ότι αν συνέχιζε θα ήταν μια μέρα τέλεια και κάποιος θα την αγαπούσε σίγουρα. Γνώρισα μια εκπληκτική γυναίκα σε ένα χωράφι κάτω από ένα δέντρο marula στην κοιλάδα Rift Valley στην Κένυα. Τη ρώτησα αν είχε εμμονή με το να είναι όμορφη ή αδύνατη. Έδειξε το δέντρο. Είπε: «Λέτε ότι αυτό το δέντρο είναι πιο όμορφο από εκείνο το δέντρο; Ή αυτό το δέντρο» – έδειξε ένα άλλο – «είναι πιο όμορφο από αυτό το δέντρο;» Είσαι ένα δέντρο. Είμαι ένα δέντρο. Πρέπει να αγαπάς το δέντρο σου, είπε.

Προσπάθησα απεγνωσμένα. Ξεκίνησα ακόμη και ένα βραχύβιο κίνημα «Αγαπήστε το δέντρο σας». Μετά έπαθα καρκίνο της μήτρας σταδίου 3/4 και παραλίγο να πεθάνω. Έχασα επτά όργανα και 30 κιλά. Στεκόμουν γυμνή μπροστά στον καθρέφτη. Δεν ήταν ματαιοδοξία. Ήμουν φαλακρή. Είχα μια τεράστια παχιά ουλή σε όλο μου το κορμί σαν τατουάζ φιδιού ή ποταμού. Το δέρμα μου είχε κοκκινίσει από τη χημειοθεραπεία. Τα χείλη μου ήταν κοκκινωπά, όπως γίνονται όταν έχεις πυρετό. Τα μάτια μου έλαμπαν, άγρια από τα στεροειδή. Έμοιαζα σαν να είχα περάσει κάτι. Κάτι τεράστιο. Έμοιαζα σαν να είχα ταξιδέψει κάπου, σαν να είχα πάει στην άλλη πλευρά. Ήμουν πανέμορφη.

«Η πλοήγηση στα πρότυπα ομορφιάς σημαίνει να περπατάς σε ένα τεντωμένο σχοινί που συνεχώς τραβιέται» – Arwa Mahdawi

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Womenpreneur Middle East (@womenpreneurme)

Είχα μια επαφή με την ανορεξία ως έφηβη και δεν ήταν ωραία. Τα μαλλιά μου έπεσαν, το δέρμα μου έγινε λεπτό. Έδειχνα θλιμμένη και σκελετωμένη. Αλλά συνέβη κάτι ενδιαφέρον. Τα κορίτσια στο σχολείο μου στο Μανχάταν ξαφνικά άρχισαν να ενδιαφέρονται περισσότερο για μένα. Κορίτσια σε πιο δημοφιλείς κύκλους που δεν με είχαν προσέξει ποτέ, άρχισαν ξαφνικά να μου μιλάνε. Ένιωσα σαν, κάνοντας τον εαυτό μου μικρότερο, να είχα μεγαλώσει στην εκτίμησή τους.

Τα διατροφικά μου προβλήματα, πρέπει να σημειώσω, δεν είχαν άμεση σχέση με τα πρότυπα ομορφιάς. Είχε να κάνει περισσότερο με την ανάγκη για έλεγχο. Αλλά έμαθα ένα πρώιμο μάθημα ζωής: οι γυναίκες που τιμωρούν και ελέγχουν το σώμα τους είναι σεβαστές. Μια γυναίκα που βρίσκεται σε ειρήνη με το σώμα της, ευχαριστημένη με τα εξογκώματα και τις ατέλειές της, μπορεί να θεωρηθεί κάπως ελλιπής, ενώ μια γυναίκα που βρίσκεται σε συνεχή πόλεμο με το σώμα της είναι κάποια που πρέπει να θαυμάζεται.

Φυσικά, αυτός ο πόλεμος πρέπει να είναι σιωπηλός- πρέπει να μαίνεται κάτω από την επιφάνεια. Όλο αυτό το μάδημα και το ξύρισμα και η τιθάσευση και η ένεση και το γέμισμα και η σμίλευση δεν μπορεί να είναι πολύ «in-your-face». Πρέπει να προσπαθείς σκληρά, αλλά δεν πρέπει να δείχνεις ότι προσπαθείς πάρα πολύ. Πρέπει να αποκρούσετε τη φθορά του χρόνου, αλλά να μην είναι πολύ εμφανές ότι το κάνετε. Αυτό θα φαινόταν απελπισμένο.

Ο κόσμος της διαφήμισης αντιμετωπίζει σιγά-σιγά το πρόβλημα του ηλικιακού ρατσισμού, αλλά ακόμα δύσκολα θα βρείτε πολλές γυναίκες άνω των 45 ετών σε πολλά γραφεία

«Ακόμα δεν έχω κάνει μπότοξ, αλλά σχεδόν όλοι όσοι ξέρω το έχουν κάνει»

Η πλοήγηση στα πρότυπα ομορφιάς σημαίνει να περπατάς σε ένα τεντωμένο σχοινί που συνεχώς τραβιέται από τη μια μεριά προς την άλλη για να βρεις μια άπιαστη ισορροπία. Η πρώτη μου δουλειά μετά το πανεπιστήμιο ήταν ως ασκούμενη δικηγόρος σε εταιρική νομική εταιρεία. Τα ψηλά τακούνια θεωρούνταν επαγγελματικά και κατέστρεφα τα πόδια μου για χρόνια στριμώχνοντάς τα σε όμορφα αλλά βασανιστικά υποδήματα. Ένιωθα επίσης υποχρεωμένη να φοράω μακιγιάζ, αν και όχι πολύ. Παρόλα αυτά, το πρόσωπό μου δεν ταίριαζε απόλυτα. Μια φορά, η γυναίκα προϊσταμένη μου με ενημέρωσε να μη φοράω μακιγιάζ γιατί οι άνθρωποι θα με έπαιρναν πιο σοβαρά χωρίς αυτό. Ίσως είχε καλές προθέσεις, αλλά η αλλαγή του φύλου και της φυλής μου ίσως μου έκανε περισσότερο καλό σε εκείνο το περιβάλλον από ό,τι ένα γυμνό πρόσωπο.

Έφυγα από τη νομική για να ασχοληθώ με τη διαφήμιση, όπου οι κανόνες ήταν εντελώς διαφορετικοί – εκτός από το Χόλιγουντ, υπάρχουν λίγα επαγγέλματα που έχουν τόση εμμονή με τη νεότητα και την ομορφιά. Στη δικηγορία, η νεότητά μου αποτελούσε μειονέκτημα- στη διαφήμιση, όμως, ακόμη και στα τέλη της δεκαετίας των 20 μου, ένιωθα ότι είχα ξεπεράσει τα όρια της ηλικίας μου.

Μερικές φορές σκέφτομαι να επιστρέψω σε μια δουλειά πλήρους απασχόλησης στον κλάδο, αλλά, στα 41 μου, έχω πια γεράσει. Ο κόσμος της διαφήμισης αντιμετωπίζει σιγά-σιγά το πρόβλημα του ηλικιακού ρατσισμού, αλλά ακόμα δύσκολα θα βρείτε πολλές γυναίκες άνω των 45 ετών σε πολλά γραφεία. Και αυτό έχει αντίκτυπο στη δουλειά που παράγεται. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι μελέτες δείχνουν ότι οι περισσότερες γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας δεν πιστεύουν ότι απεικονίζονται θετικά στη διαφήμιση.

Είναι δύσκολο να ξεφύγεις από την πίεση να συμμορφωθείς με τα συχνά αδύνατα πρότυπα ομορφιάς. (Ακόμα δεν έχω κάνει μπότοξ, αλλά σχεδόν όλοι όσοι ξέρω το έχουν κάνει.) Παρόλα αυτά, η τοποθεσία και το επάγγελμα έχουν σημασία. Δουλεύοντας στη διαφήμιση στη Νέα Υόρκη, ένιωθα ότι κρινόμουν συνεχώς για την εμφάνισή μου. Τώρα είμαι ανεξάρτητη συγγραφέας στη Φιλαδέλφεια (όπου τουλάχιστον ο μισός πληθυσμός φοράει αθλητική φανέλα ανά πάσα στιγμή) και είναι πολύ πιο χαλαρά τα πράγματα. Μακιγιάρομαι τόσο σπάνια που ο σκύλος μου τρομάζει όταν το βάζω. Δεν γερνάς από τα πρότυπα ομορφιάς, αλλά μπορείς να απομακρυνθείς περισσότερο από αυτά.

«Μαθαίνουμε ότι επιτυχημένη γυναικεία φύση είναι να είμαστε κάτι μικρότερο, κατώτερο, διαφορετικό από τον φυσικό μας εαυτό» – Laura Barton

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Laura Barton (@ladymissbarton)

Υπάρχει ένας στίχος από το δοκίμιο του CJ Hauser «The Crane Wife» του 2019 που μου έχει μείνει πάντα στο μυαλό: «Το να συνεχίζεις να γίνεσαι γυναίκα είναι τόσο πολύ αυτο-επιβάρυνση». Ο Hauser περιγράφει ένα ιαπωνικό λαϊκό παραμύθι στο οποίο ένας γερανός πείθει έναν άντρα ότι είναι στην πραγματικότητα γυναίκα, ώστε να μπορέσουν να παντρευτούν.

Για να διατηρήσει την παρωδία πρέπει να περνάει κάθε νύχτα μαδώντας όλα τα φτερά της. «Ελπίζει ότι εκείνος δεν θα δει τι πραγματικά είναι», γράφει ο Hauser. «Ένα πουλί που πρέπει να φροντίζει, ένα πουλί ικανό να πετάξει, ένα πλάσμα, με ανάγκες πλάσματος».

Η φράση αυτή έρχεται συχνά στο μυαλό μου. Είναι μια υπενθύμιση του πόσο γρήγορα οι γυναίκες μαθαίνουν να υποτάσσουν τις ανάγκες τους, πώς μαθαίνουμε ότι επιτυχημένη γυναικεία φύση είναι να είμαστε κάτι μικρότερο, κατώτερο, διαφορετικό από τον φυσικό μας εαυτό. Πώς κατά τη διάρκεια μιας ζωής πρέπει να συνεχίσουμε να γινόμαστε γυναίκα, πρέπει να συνεχίσουμε να αυτο-εξευτελιζόμαστε. Και οι νύχτες μικραίνουν. Τα φτερά γίνονται πιο άφθονα.

Σε ένα δείπνο πριν από μερικά καλοκαίρια ανακάλυψα ότι ήμουν η μόνη γυναίκα στο τραπέζι που δεν είχε δοκιμάσει το Botox

Όσο μεγαλώνεις, τόσο λιγότερο νοιάζεσαι

Ήμουν 19 ετών όταν αγόρασα την πρώτη μου αντιρυτιδική κρέμα προσώπου. Εκείνες τις μέρες ήμουν τόσο αδυνατισμένη που δεν θα είχα περίοδο για τριάμισι χρόνια (μια κατάσταση που δεν έχει να κάνει αποκλειστικά με την ομορφιά, αλλά σίγουρα έχει να κάνει με μια περίεργη αντίληψη της τελειότητας) και με διακατείχε ένα είδος σωματικής τρομάρας.

Όπως τα περισσότερα κορίτσια, είχα μάθει από νωρίς ότι ήμουν κατά κάποιο τρόπο σωματικά λάθος: πολύ παχουλή, πολύ χλωμή, πολύ απλή. Στο σχολείο με πείραζαν ανελέητα επειδή ήμουν άσχημη- στο σπίτι προσπαθούσα να βρω τι να κάνω γι’ αυτό. Μου συνταγογραφήθηκε το αντισυλληπτικό χάπι για να κρατήσω την εφηβική μου ακμή μακριά. Άρχισα να εξερευνώ τις μεταμορφωτικές ιδιότητες του σαμπουάν χέννας, του γκλίτερ στο σώμα, του κραγιόν με μαύρο κεράσι, του kohl.

Στα 20 μου πέρασα κάποιο διάστημα ως συντάκτης ομορφιάς και δοκίμασα κάθε είδους φίλτρα και διαδικασίες: κρέμες προσώπου, ψεύτικο μαύρισμα, μηχανήματα που έριχναν ηλεκτρονικά ρεύματα στους μηρούς, βελονισμό προσώπου με τις καλύτερες βελόνες με χρυσή μύτη. Αυτό ήταν πριν από την εποχή των δερματικών πληρωτικών και των ανακουφιστικών ρυτίδων- την εποχή που ακόμα γελούσαμε με τις διασημότητες με τα φουσκωμένα από κολλαγόνο χείλη τους.

Σε ένα δείπνο πριν από μερικά καλοκαίρια ανακάλυψα ότι ήμουν η μόνη γυναίκα στο τραπέζι που δεν είχε δοκιμάσει το Botox. Μέσω ενός προσεκτικού συνδυασμού νερού, διατροφής, άσκησης και γενετικής έχω κρατήσει μακριά την απόφαση για το αν θα ενταχθώ ή όχι στον αριθμό τους. Αλλά ξέρω ότι θα έρθει. Εγώ απλώς εκτρέπω το ποτάμι.

Είμαι 46 ετών τώρα και θα ήθελα να σας πω κάτι πολύ όμορφο και αληθινό: όσο μεγαλώνεις, τόσο λιγότερο νοιάζεσαι. Αλλά ακόμα και καθώς γράφω αυτές τις λέξεις, δεν είμαι σίγουρη τι ακριβώς εννοώ με αυτές. Είναι ότι δεν με ενδιαφέρει πια αν φοράω μακιγιάζ όταν βγαίνω από το σπίτι; Ή ότι θεωρώ ασήμαντο αν οι άνθρωποι κάνουν πλαστικές επεμβάσεις ή αν παίρνουν το The Substance; Ίσως και τα δύο. Ίσως αυτό που προσπαθώ να πω είναι απλώς ότι βλέπω τώρα τι πραγματικά είμαι: ότι έχω γίνει επιτέλους ένα πλάσμα, με ανάγκες πλάσματος.

«Δεν ήταν ο ορός των 60 λιρών που με τσίμπησε περισσότερο – ήταν οι έφηβες που έκαναν ουρά γι’ αυτόν» – Kate McCusker

Photo: womanandhome.com

Αν περνάς το πρώτο μέρος της ζωής σου προσπαθώντας να δείχνεις μεγαλύτερη (στην περίπτωσή μου, με ένα push-up σουτιέν από τη Victoria’s Secret και πολλές απερίσκεπτες προσπάθειες να κάνεις contouring) και το υπόλοιπο προσπαθώντας να δείχνεις νεότερη, ξαφνικά βρίσκεσαι με το ένα πόδι σε κάθε πλευρά του χάσματος.

Πράγμα που σημαίνει ότι στην τρυφερή ηλικία των 27 ετών, ενέδωσα και αγόρασα έναν ορό ρετινόλης επειδή μια πωλήτρια σε μια αλυσίδα καλλυντικών υψηλών προδιαγραφών ήταν καλοπροαίρετα κακιά μαζί μου.

Τι εννοούσα, δεν χρησιμοποιούσα, είπε με δυσπιστία, ενώ εγώ κοίταζα τα παπούτσια μου για να επικοινωνήσω τη βαθιά μου ντροπή και να αναγνωρίσω την ανεπάρκειά μου. Ο μελλοντικός σου εαυτός θα σε ευχαριστεί γι’ αυτό, μου είπε, καθώς έδενε την κορδέλα σε μια σακούλα που ήταν γιγαντιαία σε σύγκριση με τον ίδιο τον ορό. Έφυγα από το μαγαζί με την αίσθηση της εξαπάτησης και λίγο ζαλισμένη – σαν πειραματόζωο που μόλις έχει σοκαριστεί και έχει παραιτηθεί από το θλιβερό γεγονός ότι θα συνεχίσει να το κάνει για το υπόλοιπο της εξαντλητικής ζωής του.

Θα έπαιρνα όμως ένα χάπι που θα με έκανε να μοιάζω με τη Ντέμι Μουρ; Σίγουρα – πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον έχασα το νόημα.

Αφελείς μικρές ηλίθιες που ήμασταν

Το να με εκφοβίζουν ελαφρά για να αγοράσω πράγματα που δεν μπορώ να αντέξω οικονομικά δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο για μένα. Πρόσφατα πήγα στον οδοντίατρο για καθαρισμό και βγήκα με ένα σχέδιο θεραπείας για την ανανέωση του χαμόγελου και ένα συνοδευτικό πακέτο χρηματοδότησης 200 λιρών τον μήνα. Θα κοιμηθώ πάνω σε αυτό, είπα στον οδοντίατρο και στη συνέχεια έχασα ένα ολόκληρο βράδυ προσπαθώντας να βρω πώς θα πληρώσω για αυτό το πράγμα που είχα πείσει τον εαυτό μου ότι μπορεί να πεθάνω χωρίς αυτό.

Ίσως θα μπορούσα να βάλω ενέχυρο ένα δαχτυλίδι που μου είχε χαρίσει η μητέρα μου – το μόνο πολύτιμο κόσμημα που είχα. Ίσως θα μπορούσα να συμμετάσχω σε κάποια ιατρική δοκιμή. Ίσως, πρότεινε διακριτικά ο σύντροφός μου, θα μπορούσα να πάω σε ψυχοθεραπεία.

Δεν ήταν ο ορός των 60 λιρών που με τσίμπησε περισσότερο. (Και με τσούζει τόσο πολύ που μου φέρνει δάκρυα στα μάτια, και μάλλον γι’ αυτό τον έχω χρησιμοποιήσει συνολικά τέσσερις φορές). Όχι, ήταν η παρουσία στην ουρά πίσω μου τριών έφηβων κοριτσιών, που φορούσαν ακόμα σχολική στολή και κρατούσαν προϊόντα της ίδιας καλτ μάρκας που μόλις με είχαν νουθετήσει να αγοράσω. Φυσικά, είχα ακούσει για αυτό το νέο στυλ εφήβων: αυτές που γνώριζαν σιωπηρά ότι το να βγάζουν τα φρύδια τους και να φορούν μπλε μάσκαρα ήταν κακές ιδέες.

Και είχα δει τα βίντεο τους στο TikTok, στα οποία ανέφεραν τις βαριές τάσεις μακιγιάζ των drag-queen της δικής μου εφηβείας και εξηγούσαν τις αρετές της «καθαρής ομορφιάς» – η οποία περιλαμβάνει ηράκλειες προσπάθειες να εφαρμόσεις το μακιγιάζ με τρόπο που να φαίνεται σαν να μην φοράς καθόλου. Αλλά βλέποντάς τις με σάρκα και οστά, να κρατούν μπουκαλάκια με πανάκριβα σκουπίδια λες και ήταν το χρυσό εισιτήριο του Charlie Bucket, μου ήρθε να κλάψω για όλες μας – αφελείς μικρές ηλίθιες που ήμασταν. Τότε είδα μια από αυτές να βγάζει μια μαύρη Amex από την τσέπη του σχολικού της σακακιού και ένιωσα σαν ο μόνος βλάκας στην αίθουσα.

Θα έπαιρνα την ουσία που πήρε η Ντέμι Μουρ στην ταινία; Μάλλον όχι, δεδομένου ότι θα με έκανε – πόσο; 13; Κανένα ποσό ρετινόλης δεν θα μπορούσε να με κάνει να ξαναζήσω τα άγρια χρόνια της εφηβικής μου ηλικίας. Θα έπαιρνα όμως ένα χάπι που θα με έκανε να μοιάζω με τη Ντέμι Μουρ; Σίγουρα – πράγμα που σημαίνει ότι μάλλον έχασα το νόημα.

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Christine Tamalet / Universal Studios