Έχει ήδη σχολιαστεί επαρκώς ότι την ώρα που η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη αρχίζει να καταγράφει τα πρώτα σημάδια πραγματικής φθοράς εξαιτίας της ακρίβειας, της υπονόμευσης της δημόσιας υγείας, και της έμφασης στην ατομική ευθύνη ως δικαιολογία για την κρατική ανεπάρκεια, η ευρύτερη δημοκρατική αντιπολίτευση βρίσκεται σε τροχιά εσωστρέφειας και αδυναμίας παρέμβασης.

Στην μεν περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ με μια διαλυτική διαδικασία εκλογής νέας ηγεσίας, χωρίς σχέδιο και πρόγραμμα, στην δε περίπτωση του ΠΑΣΟΚ πάλι με μια διαδικασία εκλογής ηγεσίας, πιο συγκροτημένη ίσως, αλλά και πάλι με περίσσευμα φιλοδοξίας και έλλειμμα προγράμματος.

Είναι ως εάν οι πρωταγωνιστές όλων αυτών των διεργασιών να πιστεύουν ότι οι διεργασίες στο παρασκήνιο, οι κάθε λογής συμφωνίες, πάνω και κάτω από το τραπέζι, τα κομπρεμί και οι λυκοφιλίες είναι αυτή τη στιγμή πιο σημαντικές, καθώς ούτως ή άλλως το κοινό απλώς περιμένει υπομονετικά τη στιγμή που οι πρωταγωνιστές θα επιστρέψουν στη σκηνή.

Φυσικά, τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα…

Και αυτό γιατί καθόλου δεδομένο δεν είναι ότι υπάρχει αυτό το κοινό που περιμένει υπομονετικά, όσο οι πρωταγωνιστές φραξιονίζουν στο παρασκήνιο.

Να το πω διαφορετικά: αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ο πιστός λαός της δημοκρατικής παράταξης, με την έννοια του παρελθόντος.

Δεν υπάρχει ως μια συγκροτημένη κοινωνική εκπροσώπηση, με ιστορικές αναφορές και οργανικούς δεσμούς με κόμματα και παρατάξεις.

Γιατί αυτές οι σχέσεις εκπροσώπησης ρευστοποιήθηκαν για το σύνολο των κομμάτων αυτού του χώρου.

Πρώτα διαλύθηκε η κοινωνική συμμαχία γύρω από το ΠΑΣΟΚ όταν αυτό έφερε τα μνημόνια.

Έπειτα ήδη από το 2015 και την συνθηκολόγηση μετά το δημοψήφισμα άρχισε να αποδιαρθρώνεται η συμμαχία γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, με αποκορύφωμα την εκλογική καταστροφή του 2023.

Με την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη και την αποχώρηση της Νέας Αριστεράς, η διαδικασία επιταχύνθηκε για τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Και με τις ομολογουμένως αλλοπρόσαλλες επιλογές ενός ανθρώπου που δεν είχε καμία σχέση με την Αριστερά, απλώς ολοκληρώθηκε. Οι σοβαροί προοδευτικοί πολίτες έχουν κουραστεί, θεωρούν αποκρουστικά τα όσα συμβαίνουν, με τις εσωτερικές συγκρούσεις συχνά να εκχυδαΐζουν την πολιτική και να προσβάλλουν την Αριστερά και έχουν θυμώσει, αφού όσοι ακόμα επιμένουν ότι υπάρχει ακόμα κάτι που δεν έχει χαθεί βιώνουν ματαίωση.

Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί η δυσαρέσκεια για τη ΝΔ δεν πηγαίνει προς τα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης, αλλά παραμένει αδιευκρίνιστη ή, ακόμη χειρότερα, πηγαίνει στην ακροδεξιά.

Γιατί αυτό παραβλέπουν όσοι θεωρούν ότι υπάρχει ένα κοινό και απλώς περιμένει να δει ποιος θα είναι ο αρχηγός.

Γιατί αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι το 2024, δυστυχώς, δεν υπάρχει ένας δεδομένος λαός της δημοκρατικής παράταξης. Έχει χαθεί και η «ιστορικότητα» και οι πρακτικές που τον εξασφάλιζαν, από τις μαζικές παρατάξεις μέχρι τα αυτοδιοικητικά σχήματα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξει. Στην πραγματικότητα τα αιτήματα αναδιανομής, στήριξης του κοινωνικού κράτους και αλληλεγγύης είναι πλειοψηφικά στην κοινωνία.

Όμως, για να μετατραπούν τα αιτήματα σε «δημοκρατικό λαό» χρειάζεται δουλειά. Χρειάζεται πρόγραμμα συγκεκριμένο. Αντίληψη για μια εναλλακτική διακυβέρνηση. Διαμόρφωση θεσμών μαζικής δράσης και συμμετοχής. Ανασυγκρότηση κοινωνικών κινημάτων. Ανανέωση της ίδιας της έννοιας της κομματικής στράτευσης, ώστε να μην είναι θελκτική μόνο σε ένα μικρό τμήμα της κοινωνίας. Μορφωτική αντίληψη της πολιτικής. Υπομονή και προσπάθεια για επαφή και γνώση αυτών των στρωμάτων και της αγωνίας τους.

Κοντολογίς αυτά ακριβώς που λείπουν από τους σημερινούς σχηματισμούς της δημοκρατικής παράταξης.

Headlines