Αν κατά τύχη στο διάβα σου βρεθείς κατάφατσα μ’ ένα όνειρο, καλό θα είναι να μην προσπεράσεις αδιάφορα. Μην σκεφτείς πως δεν είναι για τη φτιάξη σου τα όνειρα.

Μην σκύψεις κεφάλι, ανάστημα όρθωσε και κυνήγα το μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο. Μέχρι την εσχατιά των αποθεμάτων σου, κυνήγα το.

Γιατί αν  προσπεράσεις θαρρώντας πως δεν ήταν για την αφεντιά σου το ταξίδι, τότε χάθηκε το παιχνίδι αδερφέ μου.

Κι αν στην Ιθάκη δεν προφτάσεις να βγεις θα ξέρεις για πάντα τούτο. Δεν προσπέρασες πηγαίνοντας καλιά σου για να χαθείς στην ρουτίνα.

Θα ξέρεις πως τα’ βαλες με θεριά και κόντρα αγέρηδες, με σειρήνες που θέλαν να σε σπρώξουν μακριά από τα ονείρατα.

Είναι κι αυτό κάτι ανεξάρτητα απ’ την κατάληξη του έργου. Δεν έχουν όλα τα έργα χάπι εντ αλλά στην ιστορία θα μείνεις για το «αποτύπωμα» που θ’ αφήσεις φεύγοντας.

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας άφησε αποτύπωμα που σίγουρα δεν πρόκειται να ξεθωριάσει ποτέ και τα πράγματα δεν θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά για τον Τότο Σκιλάτσι, που άφησε σήμερα τον κόσμο μας για το μεγάλο ταξίδι σε ηλικία 59 ετών.

Γράφτηκαν πολλά και ειπώθηκαν άλλα τόσα για τα κατορθώματα του Σκιλάτσι στο Μουντιάλ του 1990 στην Ιταλία. Για την ανάδειξή του σε πρώτο σκόρερ της διοργάνωσης, για το πώς πήρε την Σκουάντρα Ατζούρα απ’ το χέρι και την οδήγησε στην τρίτη θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έγινε στην Ιταλία.

Όλα αυτά είναι γνωστά και ήταν δίχως άλλο τα παράσημα του Τότο. Παράσημα που τώρα θα έρχονται σαν ξωτικά στο νου των παλιότερων, όταν η κουβέντα θα πηγαίνει στην μπάλα και στα όνειρα.

Ο Τότο επέμεινε στην διεκδίκηση των ονείρων κι όταν ένα βράδυ έγινε γνωστό πως το όνομα του είναι στην αποστολή της ιταλικής ομάδας για το Μουντιάλ του 1990, μάλλον δεν πρέπει να το πίστεψε ούτε ο ίδιος.

Τελευταίος τροχός της αμάξης, τελευταία τρύπα της φλογέρας θα είπαν όλοι προσπερνώντας βιαστικά το όνομα του Σκιλάτσι. Κούνια που τους κούναγε τρομάρα τους.

Λίγες μέρες μετά θα είχαν μπροστά τους τον Καίσαρα σε μια σύγχρονη «αρένα». Το Ολίμπικο της Ρώμης θα γίνονταν τόπος λατρείας για τον ήρωα που «τρύπωσε απ’ το παράθυρο» στην αποστολή της ιταλικής ομάδας και το όνομα του θα σήμαινε… γκολ.

Ο Τότο δεν υπήρξε σταρ μέχρι να γίνει σύμβολο ενός έθνους το βράδυ της 19ης Ιουνίου του 1990. Εκείνο το γκολ, εκείνος ο πανηγυρισμός, με τα χέρια σηκωμένα να ευχαριστούν τον Ύψιστο για το θείο δώρο.

«Κανείς παίκτης δεν είχε πλησιάσει τόσο πολύ τον πανηγυρισμό του Ταρντέλι στον τελικό του 1982 στο Μπερναμπέου. Το κατάφερε μόνο ο Τότο» είχαν να λένε όσοι βρέθηκαν εκείνη τη νυχτιά στο Κολοσσαίο του ποδοσφαίρου.

Και ύψωσαν κι αυτοί τα χέρια τους, σκεπτόμενοι ίσως πως για ένα βράδυ ήταν έτοιμοι να γίνουν και αυτοί Τότο Σκιλάτσι.

Ταυτίστηκαν οι Ιταλοί με τον στράικερ της Γιουβέντους γιατί πολύ απλά έβλεπαν στο πρόσωπό του τον εαυτό τους. Ο «καθρέπτης» του γηπέδου δείχνει πάντα το είδωλο του οπαδού και ο Τότο ήταν ένας από αυτούς.

Δεν ήταν ο σούπερ σταρ της ομάδας, τα παπούτσια του δεν είχαν μεταξωτά κορδόνια. Κανείς δεν περίμενε τίποτα από τον Σκιλάτσι. Κι όμως, αυτός τα έδωσε όλα τόσο απλόχερα, έτσι για να τον θυμούνται οι γενιές που έμειναν πίσω αλλά κι αυτές που θα έρθουν.

Τα παραμύθια μιλούν για βασιλιάδες, για πρίγκιπες, για σταχτοπούτες και νεράιδες. Και τι δεν λένε τα παραμύθια.

Μόνο που εδώ ο Τότο φρόντισε να ζήσει το όνειρο και την μεγαλύτερη αλήθεια της ζωής του. Το είδε κατάφατσα ένα βράδυ τον Μάη του 1990 και δεν προσπέρασε. I have a dream ίσως να ψέλλισε ακούγοντας πως θα είναι στην αποστολή της ιταλικής ομάδας και ήπιε όλο το μπουκάλι. Ήταν το ριζικό του να γίνει Καίσαρας ένα βράδυ στην Ρώμη κι αυτό έγινε.

Κυνήγησε το όνειρο σου σαν τον Τότο, ακόμα κι αν δεν καταφέρεις να παίξεις στο Ολίμπικο.

Headlines