Το τίμημα

[…]

Το καταπληκτικό, λοιπόν, είναι ότι η Κυβέρνηση, μετά από τεσσερισήμισι μήνες, εμφανίζεται στην κατάσταση που είχα πει ότι ισχύει από τη δεύτερη εβδομάδα, από τη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων. O απόλυτος στρατηγικός εγκλωβισμός. Ούτε εντολή ρήξης υπάρχει, βεβαίως, ούτε πλειοψηφία μεταστροφής προς την υπευθυνότητα. Γι’ αυτό υπάρχει στροφή των τριακοσίων εξήντα μοιρών, δηλαδή η πλήρης περιστροφή περί τον άξονα, η οποία σε ζαλίζει, σε εξουδετερώνει και είναι επικίνδυνη.

Και αντί να μας πει αν έχει γραμμή ως Κυβέρνηση, αν έχει δεδηλωμένη πλειοψηφία, αν μπορεί να συμφωνήσει με τον κυβερνητικό του εταίρο που του βγαίνει από τα «αριστερά» —μιας και τώρα έχουν κοινή εθνικολαϊκιστική βάση κι έτσι η «υπερ-δεξιά» έχει γίνει «υπερ-αριστερά», με κοινό παρονομαστή την εθνικολαϊκιστική ανευθυνότητα—, αντί να μας πει αν υπάρχει ολοκληρωμένο σχέδιο, αν η χώρα έχει προοπτική, έρχεται και μας λέει να τοποθετηθεί η Αντιπολίτευση.

Δεν μας λέει πώς κατάφερε να φέρει τη χώρα σε θέση «ρουά ματ» και πώς κατάφερε να την κολλήσει με την πλάτη στον τοίχο. Λέει να τοποθετηθούμε εμείς. Επί ποίου θέματος να τοποθετηθούμε; Τι θέλει να του πούμε; Μας έχει πει αυτός τι εισάγει στη Βουλή, τι προτείνει στον ελληνικό λαό ως αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων, ως κάτι πρακτικό και συγκεκριμένο; Λέμε το ιδεώδες, το επιθυμητό; Μα το επιθυμητό ήταν πάντα κάτι εξαιρετικά ήπιο και φιλικό για τον ελληνικό λαό. Αλλά αυτό ήταν το δίλημμα που είχαμε; Εάν θα διαλέξουμε το καλό ή το κακό; Το δίλημμα ήταν αν θα πάμε σε σκληρά μέτρα για να σώσουμε την κατάσταση ή σε απόλυτη καταστροφή.

Και δεν ξέρω αν ο κ. Τσίπρας έχει συνειδητοποιήσει πραγματικά το ιστορικό, προσωπικό, κυβερνητικό και κομματικό δίλημμά του. Αν η χώρα πάει, έστω κατά λάθος, σε καταστροφή, πώς πρέπει να χαρακτηριστεί αυτή η συμπεριφορά και τι επιπτώσεις επιφέρει;

Εάν η Κυβέρνησή του οδηγηθεί σε αλλαγή πολιτικής και σε αποδοχή αναδρομικά της δικής μας πολιτικής, χωρίς να μπορεί να την εφαρμόσει αποτελεσματικά υπέρ της χώρας, αυτό πώς λέγεται;

[…]

Η Κυβέρνηση «μπούκωσε» την ελληνική κοινωνία επί τεσσερισήμισι μήνες με ψευτολεβέντικες απειλές, με σενάρια εκλογών και δημοψηφίσματος, με εσωκομματικές κόντρες, με ενδοκυβερνητικές τριβές, με προσωπικές ατζέντες των στελεχών της —κυβερνητικών και κοινοβουλευτικών— και μας παρουσίασε μια καταπληκτική αφήγηση, για το ποιος είναι καλός και ποιος είναι κακός διεθνώς. Υπόδειγμα γεωπολιτικής και γεωοικονομικής ανάλυσης! Είναι οι καλοί Ρώσοι κατά της κακής Δύσης. Θα πάρουμε και προκαταβολή από τον αγωγό. Θα βοηθήσουν και οι Κινέζοι αγοράζοντας ομόλογα. Μετά είναι οι καλοί Αμερικάνοι κατά των κακών Ευρωπαίων. Μετά είναι η καλή κ. Μέρκελ —τώρα δεν είναι η «μαντάμ Μέρκελ»— η φίλη μας, στον ώμο της οποίας ακουμπάμε και λέμε τον πόνο μας έναντι του κακού κ. Σόιμπλε. Και ο κ. Γιούνγκερ «μπαλαντέρ». Ήταν ο καλός Γιούνγκερ, ενώ οι άλλοι ήταν κακοί, όπως ο κ. Ντάισελμπλουμ, αλλά τώρα έγινε και ο Γιούνγκερ κακός. Φοβερή ανάλυση δηλαδή, συγκλονιστικού επιπέδου, θεωρητικού και πολιτικού!

Και αφού πήγε ο κ. Βαρουφάκης στο Πάσχα των καθολικών και συνάντησε την κ. Λαγκάρντ στην Ουάσιγκτον και της είπε ότι θα πληρώνουμε ad infinitum, εις το διηνεκές, τις υποχρεώσεις μας, χθες έγινε η μεγάλη κίνηση πριν το «Κούγκι». Ανάψαμε το δαυλό! Ζητήσαμε από την κ. Λαγκάρντ, να δεχθεί να καταβάλουμε τις δόσεις με το μοντέλο Ζάμπια, δηλαδή όλες μαζί στο τέλος Ιουνίου. Και είπε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο «ναι, βεβαίως»! Άρα, αυτό τι είναι; Ενισχύει σε τίποτα τη χώρα; Τη βοηθάει σε τίποτα; Ενοχλεί τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του ΔΝΤ. Ενοχλεί, ας πούμε, τον εκπρόσωπο της Βραζιλίας ή της Ινδίας στο ΔΝΤ. Μας εμφανίζει ως αναξιόπιστους και μας εμφανίζει ως μια Κυβέρνηση και μια χώρα που κάνει φτηνά τεχνάσματα εσωτερικής κατανάλωσης. Η λογική είναι ότι θα φοβηθούν, ότι τους απειλούμε με οικονομική αυτοκτονία και έχουμε βάλει το πιστόλι στον κρόταφο και από το φόβο τους μην πιτσιλιστούν από τα αίματα, θα σπεύσουν να μας βοηθήσουν!

[…]

Απευθύνεστε πάλι σε εμάς και θέλετε να σας στηρίξουμε. Να μας πείτε επισήμως ποια είναι η άποψή σας για τις εκλογές και το δημοψήφισμα. Να σας στηρίξουμε. Πώς; Σε ποια στρατηγική; Υπάρχει Κυβέρνηση με δεδηλωμένη πλειοψηφία για να συνάψει συμφωνία και να εμφανίσει ολοκληρωμένο σχέδιο; Δεν το είδαμε. Από την ομιλία του κ. Καμμένου, μάλιστα, εγώ θεωρώ ότι υπάρχει ευθέως ζήτημα δεδηλωμένης Πλειοψηφίας στη Βουλή. Κινηθήκατε σε εντελώς διαφορετικές γραμμές. Εσείς είστε βέβαιος για μία συμφωνία συμβιβασμού. Ο άλλος κήρυξε την επανάσταση! Ύψωσε το λάβαρο!

Πού συμφωνείτε; Με ποιο μοντέλο ανάπτυξης; Ποια είναι η αντίληψη για τους θεσμούς, για τη Βουλή, για την εξωτερική πολιτική, για την παιδεία, για τη δημόσια διοίκηση; Υπάρχουν ακόμη περιθώρια, γιατί εμείς έχουμε δύο πυλώνες στην πολιτική μας. Την αλήθεια και την υπευθυνότητα. Ναι, αυτό πληρώνουμε! Θα το πληρώσετε όχι λόγω υπευθυνότητας αλλά λόγω αντικειμενικής ευθύνης. Θα το πληρώσετε! Μη γελάτε! Να προετοιμάζεστε πολιτικά και ψυχολογικά γι’ αυτό που θα σας συμβεί!

Η πρώτη προϋπόθεση είναι να ζητήσετε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα προεκλογικά ψέματα και για τις μετεκλογικές επικοινωνιακές παραπλανήσεις. Να αποδεχθείτε ρητά το πλαίσιο της δικής μας στρατηγικής. Να πείτε ρητά ότι αυτό είναι το μόνο εφικτό, το μόνο ασφαλές.

Κι αν έχετε Κυβέρνηση και Πλειοψηφία στη Βουλή, τότε εμείς αρκούμεθα να μας ενημερώνετε, να σας λέμε τη γνώμη μας και βεβαίως να βοηθήσουμε στην εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, για να μπορέσουμε να κάνουμε ένα βήμα, για να μην είμαστε στριμωγμένοι, για να μην είμαστε όλοι εγκλωβισμένοι.

Ήρθατε, λοιπόν, να μας ζητήσετε να τοποθετηθούμε. Τοποθετούμαστε. Αυτή είναι η θέση μας. Είστε έτοιμος και ικανός να απαντήσετε; Είστε έτοιμος να διαλεχθείτε με την Αντιπολίτευση, στη βάση της εθνικής ανάγκης και της εθνικής στρατηγικής, της εθνικής συναίνεσης, στη βάση της αλήθειας;

[…]

Είπε ο κ. Καμμένος —και συμφωνώ— ότι η σημερινή μέρα είναι ιστορική. Κρατήστε την στο ημερολόγιό σας. Θυμηθείτε αυτά που λέγονται εδώ και καταγράφονται στα Πρακτικά της Βουλής των Ελλήνων, που είναι το Σώμα της εθνικής ιστορίας. Κάθε λέξη μετράει. Κάθε πρόταση μετράει. Κάθε παράλειψη μετράει. Και εδώ είμαστε, να κάνουμε τον τελικό λογαριασμό ενώπιον του ελληνικού λαού και της ιστορίας.

Τάδε έφη, επακριβώς (πηγή: Πρακτικά Βουλής) και μεταξύ πολλών άλλων, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την ιδιότητα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, στη συζήτηση που είχε διεξαχθεί στο ελληνικό κοινοβούλιο το απόγευμα της 5ης Ιουνίου 2015 κατόπιν αιτήματος τού τότε πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα. Αντικείμενο της συνεδρίασης ήταν η ενημέρωση του σώματος για τα ζητήματα που άπτονταν της διαπραγμάτευσης μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών-εταίρων μας.

Λίγον καιρό μετά ακολούθησαν, ως γνωστόν, το κλείσιμο των τραπεζών (29 Ιουνίου) και το περίφημο δημοψήφισμα (5 Ιουλίου) με όλα τα συμπαρομαρτούντα.

Οι τότε κρατούντες, προεξάρχοντος ασφαλώς του Αλέξη Τσίπρα, δεν έλαβαν υπόψη ούτε τις νουθεσίες ούτε τις προειδοποιήσεις του Βενιζέλου. Ανώριμοι και ξιπασμένοι από την εξουσία, συγκρούστηκαν με την αμείλικτη πραγματικότητα και επέδειξαν πρωτοφανή ανευθυνότητα.

Η εκλογική καταβαράθρωση και η σταδιακή αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ στα κατοπινά χρόνια υπήρξε το βαρύτατο τίμημα που είχε προαναγγείλει ο Βενιζέλος και για το οποίο οι άνθρωποί του, όπως απεδείχθη, δεν είχαν προετοιμαστεί ούτε πολιτικά ούτε ψυχολογικά.