«Το Ισραήλ έχει δικαίωμα στην άμυνα». Αυτή είναι η μόνιμη επωδός των δυτικών κυβερνήσεων, της ελληνικής συμπεριλαμβανομένης, οποτεδήποτε πρέπει να αναφερθούν στην κατάσταση στη Γάζα, στη Δυτική Όχθη και πλέον και τον Λίβανο.

Μόνο που εύλογα γεννιέται το ερώτημα εάν ο ισοπεδωτικός βομβαρδισμός μια ολόκληρης περιοχής με αποτέλεσμα το θάνατο άνω των 40.000 ανθρώπων στην πλειοψηφία τους αμάχων, η καταστροφή του μεγαλύτερου μέρους των νοσοκομείων και των σχολείων, η διαμόρφωση συνθήκης επικείμενης ανθρωπιστικής καταστροφής, η στοχοποίηση περιοχών που είχαν προσδιοριστεί ως «ασφαλείς ζώνες», η λογική των εξωδικαστικών δολοφονιών σε γειτονικές χώρες με χρήση βομβαρδιστικών αδιαφορώντας για το εάν αυτό θα έχει και «παράπλευρες απώλειες», η μαζική παγίδευση με εκρηκτική ύλη και στη συνέχεια πυροδότηση συσκευών επικοινωνίας αδιαφορώντας για το που θα βρίσκονταν οι κάτοχοί τους και εάν θα υπήρχαν και άμαχοι τριγύρω, μπορούν να θεωρηθούν «δικαίωμα στην άμυνα».

Γιατί είναι πολύ πιο πιθανό να θεωρηθούν εγκλήματα πολέμου. Και ούτε είναι τυχαίο ότι αυτό είναι πλέον ακόμη και θέση δυτικών οργανισμών.

Όμως, πέραν των συγκεκριμένων πρακτικών, υπάρχει το ερώτημα πώς ακριβώς προσδιορίζεται η άμυνα και απέναντι σε ποια επίθεση.

Γιατί, όπως έχει γραφτεί πολλές φορές, η ιστορία δεν ξεκίνησε στις 7 Οκτωβρίου 2023. Δεν είχαμε, δηλαδή, πριν μια συνθήκη «νομιμότητας» ή «σταθερότητας» που πρωτοβουλία ενός επιτιθεμένου διαταράχθηκε.

Αυτό που είχαμε ήταν μια διαρκής σύγκρουση που αφετηρία της είχε μια διαχρονική παραβίαση του διεθνούς δικαίου που είναι ότι ουδέποτε έγινε πράξη το δικαίωμα των Παλαιστινίων στην κρατική υπόσταση, μια παράνομη κατοχή εδαφών για 57 χρόνια, μια άρνηση υλοποίησης αναγνωρισμένου δικαιώματος στην επιστροφή μαζί με αλλεπάλληλες στρατιωτικές επεμβάσεις και επιχειρήσεις σε βάρος μιας γειτονικής και κατά το διεθνές δίκαιο κυρίαρχης χώρας, του Λιβάνου.

Επομένως, το να αντιμετωπίζεται το Ισραήλ ως το μονίμως αμυνόμενο δεν αποτελεί μόνο εθελοτυφλία απέναντι στα ίδια τα ιστορικά γεγονότα και τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά και προφανώς και δεν επιτρέπει να διαμορφωθεί μια τοποθέτηση και παρέμβαση από τη μεριά αυτού που συνηθίσαμε να ονομάζουμε, έστω και συμβατικά, «διεθνή κοινότητα».

Η διαπίστωση αυτή καθίσταται ακόμη πιο επιτακτική, εάν προσθέσουμε σε όλα αυτά και το γεγονός ότι η σημερινή ισραηλινή κυβέρνηση αποτελείται από κατεξοχήν δυνάμεις που δεν επιθυμούν λύση του προβλήματος με όρους που να περιλαμβάνουν την έμπρακτη αναγνώριση του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην κρατική υπόσταση. Πράγμα που μπορεί να εξηγήσει γιατί οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ στη Γάζα σήμερα σε συνδυασμό με τις διαρκείς επιχειρήσεις στη Δυτική Όχθη παραπέμπουν όχι σε «άμυνα» αλλά πολύ περισσότερο σε διαρκή εξώθηση ενός πληθυσμού σε μαζική έξοδο, μια νέα Νάκμπα για να χρησιμοποιήσουμε μια ιστορική αναλογία». Όπως μπορεί να εξηγήσει και γιατί σήμερα βλέπουμε μια συστηματική προσπάθεια που παραπέμπει ακόμη και σε προσπάθεια διεύρυνσης της σύγκρουσης σε περιφερειακή

Πράγμα που σημαίνει ότι η επαναλαμβανόμενη αναγνώριση ενός «δικαιώματος στην άμυνα» στο Ισραήλ, γίνεται πλέον εμπόδιο στην ίδια την προσπάθεια να ξεκινήσει μια πραγματική ειρηνευτική διαδικασία.

Headlines