Όποιος αναζητεί στη Μέση Ανατολή «καλούς» και «κακούς» μάλλον θα χάσει το χρόνο του. Εκεί που ο πόλεμος είναι κινητήριος μοχλός των εξελίξεων η λογική του Hollywood δεν χωράει.

Ο Ισραηλινός δεν είναι μόνο το θύμα μιας φρικιαστικής επίθεσης όπως αυτή της 7ης Οκτωβρίου και ο Παλαιστίνιος δεν είναι μόνο ο εξεγερμένος που ζητάει δικαιοσύνη μετά από 50 τουλάχιστον χρόνια κατοχής στην Δυτική Όχθη και τη Γάζα.

Και αφού τα εύκολα τελείωσαν, περνάμε στην ουσία. Την 7ηΟκτωβρίου του 2023, η Χαμάς έσπασε το φράγμα της Γάζας, πέρασε στο Νότιο Ισραήλ και κατέσφαξε τουλάχιστον 1000 Ισραηλινούς. Σε απάντηση, το Ισραήλ εξαπολύει εδώ και ένα χρόνο την μεγαλύτερη στρατιωτική επιχείρηση που έχει γίνει ποτέ στην Λωρίδα της Γάζας.

Ο απολογισμός 40.000 νεκροί Παλαιστίνιοι στη Γάζα, εκατοντάδες στην Δυτική Όχθη από τις επιχειρήσεις των Ισραηλινών, 50 ακόμα Ισραηλινοί αιχμάλωτοι, περίπου 400 νεκροί Ισραηλινοί στρατιώτες που άφησαν την τελευταία τους πνοή στο πεδίο του πολέμου αλλά και 70.000 Ισραηλινοί που εγκατέλειψαν το Βόρειο Ισραήλ λόγω των επιθέσεων της Χεζμπολάχ.

Πέραν όμως του μετώπου της Γάζας, το Ισραήλ αποφάσισε να ανοίξει και το μέτωπο της Χεζμπολάχ εξαπολύοντας μια πολλαπλή και ιδιόμορφη επιχείρηση στον Λίβανο. Σε αυτή την μοναδικής έμπνευσης επίθεση κατά της σιιτικής οργάνωσης -που θα διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές και στις στρατηγικές σπουδές- κατάφερε να «ξεδοντιάσει» την στρατιωτική ηγεσία της Χεζμπολάχ αλλά και να προκαλέσει τον θάνατο σε τουλάχιστον 356 Λιβανέζους αμάχους.

Τα στοιχεία αυτά μαρτυρούν δυο βασικά συμπεράσματα. Το πρώτο από την σκοπιά της στρατηγικής και των στρατιωτικών αναλύσεων είναι πως το Ισραήλ κατάφερε να διαλύσει τους δυο βασικούς του αντιπάλους και να κόψει τους δεσμούς του Ιράν με τα σύνορα του. Το δεύτερο όμως που αφορά την ανθρωπιστική ματιά είναι πως για να πετύχει αυτόν τον στόχο αιματοκύλησε την περιοχή και έβαλε φωτιά σε όλη τη Μέση Ανατολή.

Είναι αυτό που αποκάλεσε ο διακεκριμένος καθηγητής του Georgetown Daniel Byman ως «το υψηλό κόστος του πολέμου του Ισραήλ στην τρομοκρατία». Στο βιβλίο αυτό, ο ειδήμων σε ζητήματα τρομοκρατίας και πολιτικών αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, Daniel Byman, τόνιζε πως η στρατηγική του Ισραήλ μπορεί να έχει άμεσα αποτελέσματα (εξόντωση αντιπάλων) αλλά δεν μπορεί να προσφέρει τον βασικό στόχο της ειρήνης.

Και αυτό φυσικά δεν αφορά μόνο τους αντιπάλους του Ισραήλ που βιώνουν την συντριπτική υπεροχή των IDF και της Mossad αλλά και τον ίδιο τον ισραηλινό λαό. Και αυτό διότι οι νεκροί ενός ακόμα πολέμου θα αναζητήσουν όταν βρουν την δύναμη να πατσίσουν τους νεκρούς τους. Όπως ακριβώς επιχειρεί να κάνει σήμερα το ισραηλινό κράτος για τους δικούς του νεκρούς της 7ηςΟκτωβρίου.

Λύσεις υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Το πρόβλημα είναι πως οι πολιτικές ηγεσίες τις ακυρώνουν. Κάποτε οι Άραβες αρνούνταν την συνθηκολόγηση με το Ισραήλ κάνοντας πολέμους στο νεοσύστατο κράτος και ζητώντας την εξόντωση του. Η κατάσταση αυτή γέννησε μίσος και σήμερα που οι ρόλοι άλλαξαν (καθώς άλλαξε και η ισορροπία δυνάμεων) το τότε θύμα αρνείται να δώσει στον αδύναμο το δικαίωμα του κράτους και άρα της ειρηνικής συνύπαρξης.

Μέχρι να γίνει αυτό δυστυχώς θα αναρωτιόμαστε πότε αλλά και στους πόσους νεκρούς θα πατσίσουμε;

Υ.Γ: Την τελευταία φορά που το Ισραήλ επιχείρησε να κάνει buffer zone στον Νότιο Λίβανο κατάφερε να εκδιώξει την PLO αλλά «γέννησε» τη Hezbollah. Αν οι αναλύσεις στα ισραηλινά μέσα έχουν βάση και το Ισραήλ εξετάζει την εγκαθίδρυση του ξανά στον Νότιο Λίβανο, τότε θα μιλάμε για μια άνευ προηγουμένου κλιμάκωση του πολέμου αλλά και προσπάθεια αλλαγής του χάρτη της Μέσης Ανατολής. Και σίγουρα τότε ο ΟΗΕ θα πρέπει να επέμβει καθώς το απαραβίαστο των συνόρων είναι όρος ύπαρξης για τον ίδιο τον Οργανισμό σε ένα διεθνές σύστημα που χαρακτηρίζεται από την αναρχία.

Headlines