Δημήτρης Φιλιππίδης: «Ποτέ δεν με βοήθησε το όνομά μου»
Ο ηθοποιός σε μια συνέντευξη εφ όλης της ύλης.
- Ελπιδοφόρα μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων για την παράλυση
- ΣΥΡΙΖΑ – Νέα Αριστερά χωρίς συγκολλητική ουσία – Φόρμουλα συνεννόησης από Φάμελλο – Κοτζιά
- «Είναι σαν μια νέα αρχή» - Γυναίκα υπεβλήθη σε μεταμόσχευση νεφρού από χοίρο
- Ο καιρός μέχρι την Κυριακή - Πότε έρχονται βροχές, καταιγίδες και «μπόλικα» χιόνια
Ο Δημήτρης Φιλιππίδης ξεχωρίζει με τις υποκριτικές του ικανότητες τόσο στο θέατρο όσο και στον κινηματογράφο. Ο ηθοποιός μίλησε στο Madame Figaro για την απόφαση του να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής, ποια θέση πήραν οι γονείς του αλλά και τα καλλιτεχνικά του όνειρα και προσδοκίες.
«Είχα κάνει μια προσπάθεια στα 16 μου να μαζέψω λεφτά και να μείνω μόνος, αλλά δεν τα κατάφερα. Έκανα υπομονή τρία χρόνια και έφυγα στα 19 μου. Δεν είχε να κάνει με αντίδραση, απλά ήμουν πάντα ένα παιδί που ήθελε να είναι ανεξάρτητο. Ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου από πολύ μικρός» είπε ο ηθοποιός και στην ερώτηση αν θεωρεί τον εαυτό ένα καλομαθημένο μοναχοπαίδι εκείνος απάντησε
«Καθόλου. Το ακριβώς αντίθετο. Μπορεί να μην έχω αδέλφια, αλλά μεγάλωσα με πέντε πρώτα ξαδέλφια, με τα οποία ήμαστε πάρα πολύ κοντά, και κατάλαβα από νωρίς ότι δεν είμαι το κέντρο του κόσμου.»
Πώς τον επηρέασε το καλλιτεχνικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε στην απόφασή σου να γίνει ηθοποιός
«Νομίζω πως ναι. Χωρίς, όμως, κάποια πίεση. Απλώς το έζησα από μέσα. Όταν ήμουν μικρός, 5-6 χρονών, μου άρεσε να κυκλοφορώ στα παρασκήνια, στα καμαρίνια, να βλέπω την παράσταση πίσω από τα σκηνικά ή από τα σκαλάκια, ποτέ από κάποια θέση.
Ήθελα να συμμετέχω με κάποιον τρόπο, σαν παιχνίδι. Οι κόσμοι που δημιουργούνται στο θέατρο είναι μαγικοί! Στην πραγματικότητα, είναι τρεις: Ο κόσμος πίσω από τη σκηνή, ο κόσμος πάνω στη σκηνή και η πραγματικότητα, που μπορεί να είναι σκληρή.
Ευτυχώς, είχα την τύχη η μάνα μου κυρίως να έχει μεγαλώσει σε φτωχή οικογένεια και να με προσγειώσει από νωρίς. Δεν είναι ότι είχαμε οικονομικά προβλήματα, ειδικά προ κρίσης, αλλά δεν ήμουν από τα παιδάκια που μεγάλωσαν έχοντας τα πάντα.»
Ποια θεωρεί τη χειρότερη μορφή εξουσίας
Έχω υποφέρει από διάφορες μορφές εξουσίας, αλλά η χειρότερη ήταν στο σχολείο από τον λυκειάρχη. Ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ. Εγώ, παρότι ήμουν ζωηρός, δεν έκανα βλακείες ή προσβλητικά πράγματα, δεν έχω πειράξει πότε συμμαθητή μου.
Ποτέ. Ίσα ίσα ήμουν αυτός που υπερασπιζόταν τα παιδιά που τα πείραζαν. Ήμουν και δυνατό αγόρι και δημοφιλές και πάντα ύψωνα ανάστημα τόσο για τους συμμαθητές μου όσο και για τον εαυτό μου. Και αυτό δεν άρεσε.
Πρόκειται για ένα πολύ σκληρό ιδιωτικό σχολείο και αυτό είναι από τα πράγματα που δε θα συγχωρήσω εύκολα. Οι γονείς μου δε με πίστευαν όταν τους έλεγα ότι θέλω να φύγω από εκεί μέσα, το έριξαν στην εφηβεία. Ήταν ένα σχολείο που δε με ήθελε, αλλά δε με έδιωχνε.»
Πόσο το όνομά του τον βοήθησε στο ξεκίνημα του
«Στην πραγματικότητα, ποτέ δε με βοήθησε το όνομά μου. Ο όποιος ενθουσιασμός στις κοινωνικές μου συναναστροφές, από το σχολείο και τις παρέες μέχρι τη δουλειά, τύπου «Ααα, γνωρίσαμε τον γιο του Φιλιππίδη», διαρκεί γύρω στα 2 λεπτά, μετά είμαι ο Δημήτρης.
Και μόνο έτσι θέλω να αντιμετωπίζω τους ανθρώπους και την πραγματικότητα. Το άλλο εξαϋλώνεται σε δευτερόλεπτα. Πάντα αυτό που αποζητώ είναι να έχω ίση αντιμετώπιση, όχι ευνοϊκή. Και δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν σε σχέση με αυτό. Δε με βοήθησε και δε με βοηθάει το όνομά μου, γιατί από πολύ μικρός ήθελα και θέλω να έρχομαι αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.»
Ακολουθήστε το in.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις