Έξι εσφαλμένες πεποιθήσεις για τους μικρόσωμους σκύλους

Για τους μικρόσωμους σκύλους επικρατούν διάφορες αντιλήψεις που απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.

Θεωρούνται «τυχεροί», όπως αναφέρει ο εκπαιδευτής σκύλων, Πέτρος Σιδερέας, καθώς είθισται να ζουν σε σπίτια και να κοιμούνται σε καναπέδες και κρεβάτια. Σε μεγαλύτερο ποσοστό, μάλιστα, σε σχέση με τους μεγαλόσωμους.

Η συνήθεια πολλών ανθρώπων να αντιμετωπίζουν τους μικρόσωμους σκύλους ως αξεσουάρ, δεν βοηθά στη διαμόρφωση μιας ισορροπημένης προσωπικότητας

«Όπως θα διαπιστώσετε με μία επίσκεψη σε ένα οποιοδήποτε καταφύγιο σκύλων, οι μικρόσωμες φυλές γίνονται ανάρπαστες. Με μία πιο προσεκτική ανάγνωση του θέματος, ωστόσο, θα διαπιστώσουμε ότι μάλλον δεν είναι τόσο τυχεροί, όσο νομίζουμε. Καθώς συχνά, κάποιες στρεβλές απόψεις οδηγούν στο σημείο να στερούνται ακόμη και τις πιο απαραίτητες, φυσικές τους συμπεριφορές», τονίζει ο κ. Σιδερέας.

Ας δούμε, λοιπόν, έξι μύθους για τους μικρόσωμους σκύλους.

1. Οι μικρόσωμοι σκύλοι δεν χρειάζονται βόλτα

Σύμφωνα με τον εκπαιδευτή, μία περίπτωση με την οποία βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος, είναι αυτή των κηδεμόνων που θεωρούν πως ο σκύλος τους μπορεί να αναπληρώσει τις ανάγκες της βόλτας στο σπίτι. Γιατί είναι μικρόσωμος. Άρα, το σαλόνι είναι για αυτόν ένας μεγάλος χώρος, ενώ για έναν μεγαλόσωμο σκύλο δεν επαρκεί. Και μπορεί να πάει τουαλέτα στην πάνα.

«Φυσικά, η παραπάνω άποψη δεν έχει καμία βάση. Και οι άνθρωποι που την πιστεύουν, αγνοούν βασικές ανάγκες που καλύπτει ο σκύλος στη βόλτα, πέραν της τουαλέτας και της φυσικής άσκησης. Κάποιες εξ αυτών είναι η κοινωνικοποίηση με άλλους σκύλους, η εξοικείωση με το εξωτερικό περιβάλλον και τα ερεθίσματα που υπάρχουν σε αυτό. Αλλά και η δυνατότητα να ασκήσουν φυσιολογικές για το είδος τους συμπεριφορές, όπως η όσφρηση, η οποία ενεργοποιεί το «σύστημα αναζήτησης» του σκύλου (seeking system) με ευεργετικά αποτελέσματα για την ψυχολογία του», διευκρινίζει ο εκπαιδευτής.

2. Οι μικρόσωμοι σκύλοι είναι «κομπλεξικοί»

Στο άκουσμα της φράσης «μικρόσωμος σκύλος», όπως αναφέρει ο κ. Σιδερέας, πολλοί έχουν την εικόνα ενός σκύλου νευρικού, φωνακλά, χωρίς προσαρμοστικές ικανότητες στο εκάστοτε περιβάλλον. Ενίοτε και επιθετικού.

Η εικόνα αυτή δεν είναι τυχαία, καθώς πολλοί μικρόσωμοι σκύλοι όντως διαμορφώνουν μία τέτοια προσωπικότητα. «Ευθύνεται, όμως, γι΄ αυτό η γενετική, δηλαδή το μέγεθός τους; Η απάντηση είναι, συνήθως όχι. Κάποιους βασικούς λόγους για το στερεότυπο του «κομπλεξικού μικρόσωμου σκύλου» τους προαναφέραμε. Ωστόσο, ακόμη και οι σκύλοι που βγαίνουν επαρκείς βόλτες, μπορεί να διαμορφώσουν μια νευρική και απαισιόδοξη προσωπικότητα, εάν τους ωθήσουμε να σχηματίσουν αρνητικούς συνειρμούς με ερεθίσματα που συναντούν», αναφέρει ο κ. Σιδερέας.

Εξηγεί ότι, αντιδράσεις όπως το σήκωμα του σκύλου στην αγκαλιά μας όταν πλησιάζει ένας άλλος σκύλος, μεταδίδει τη δική μας φοβία στον σκύλο μας. Και γρήγορα θα τον ωθήσει να αντιλαμβάνεται τον επερχόμενο σκύλο ως κίνδυνο, και να αντιδρά φοβικά.

3. Τους μικρόσωμους σκύλους μπορούμε να τους παίρνουμε παντού μαζί μας

«Η συνήθεια πολλών ανθρώπων να αντιμετωπίζουν τους μικρόσωμους σκύλους ως αξεσουάρ, δεν βοηθά στη διαμόρφωση μιας ισορροπημένης προσωπικότητας. Η τάση να παίρνουμε μαζί μας τον σκύλο μας όπου και αν πηγαίνουμε -αγνοώντας ή αδιαφορώντας για το αν ο ίδιος είναι σε θέση να αντεπεξέλθει ψυχολογικά στην κατάσταση στην οποία τον εκθέτουμε-, είναι άκρως προβληματική. Το αποτέλεσμα είναι, ο σκύλος μας να μη μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση με τον τρόπο που περιμένουμε από αυτόν», τονίζει ο κ. Σιδερέας.

Και προτρέπει να φανταστούμε την εξής (συχνή) περίπτωση: «Παίρνουμε τον σκύλο μας μαζί σε μία βόλτα στα μαγαζιά. Εκείνος δεν είναι έτοιμος να διαχειριστεί μια τόσο έντονη συνθήκη (πληθώρα ερεθισμάτων). Αρχίζει να γαυγίζει και τον παίρνουμε στην αγκαλιά μας ή τον βάζουμε στην τσάντα.

Χωρίς να το καταλάβουμε, μόλις εξηγήσαμε στον σκύλο μας πως αν νιώσει άβολα, αρκεί να γαυγίσει και εμείς θα γίνουμε ένας «εξωσκελετός» που θα τον μεταφέρει. Το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία μιας απόλυτα εξαρτημένης προσωπικότητας, από την οποία έχουμε στερήσει τη δυνατότητα να είναι αυτό που ορίζει η φύση της. Δηλαδή, σκύλος.

4. Οι μικρόσωμοι σκύλοι δεν χρειάζονται εκπαίδευση

«Πρόκειται για έναν μύθο, τον οποίον ασπάζεται μεγάλο ποσοστό των κηδεμόνων μικρόσωμων φυλών. Το γεγονός ότι οι μικρόσωμοι σκύλοι είναι, λόγω μεγέθους, «εύχρηστοι» και όχι εκφοβιστικοί, ακόμη και όταν θυμώνουν, πολύ συχνά κάνει τους κηδεμόνες τους να μην ασχολούνται επαρκώς με την εκπαίδευσή τους. Η εικόνα ενός μικρόσωμου σκύλου γεμάτου νεύρα και στρες, που γαυγίζει ή γρυλίζει, είναι συχνά μια εικόνα που αντιμετωπίζεται περιπαικτικά από τον κηδεμόνα. «Άντε βρε, μια σταλιά και κάνεις και αγριάδες!», λέει ο εκπαιδευτής.

Εάν στην ίδια συνθήκη βρισκόταν μία μεγαλόσωμη φυλή, όπως ένα Cane Corso ή ένα Boxer, όπως λέει, είναι σίγουρο ότι δεν θα το αντιμετωπίζαμε με χιούμορ. Ούτε εμείς, αλλά ούτε και οι γύρω μας. Και πολύ πιθανό, θα ψάχναμε τρόπους να βελτιώσουμε την κατάσταση. Ενδεχομένως, ζητώντας και τη βοήθεια ενός θετικού εκπαιδευτή.

Με τις μικρόσωμες φυλές, ωστόσο, αυτά τα προβλήματα, τονίζει ο κ. Σιδερέας, τείνουμε να τα βάζουμε «κάτω από το χαλάκι». Με αποτέλεσμα, φυσικά, σταδιακά να επιδεινώνονται.

5. Οι μικρόσωμοι σκύλοι είναι «χαμηλής ενέργειας»

«Υπάρχουν σκύλοι υψηλότερης και χαμηλότερης ενέργειας σε όλα τα σωματικά μεγέθη των φυλών. Δεν είναι λίγες οι φυλές μικρόσωμων σκύλων που είναι πολύ υψηλής ενέργειας και καταλήγουν σε κηδεμόνες που τους επέλεξαν λόγω του μεγέθους τους. Και, τελικά, δε μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες σωματικής και πνευματικής εκτόνωσής τους», επισημαίνει ο κ. Σιδερέας.

Ένα Jack Russel, για παράδειγμα, όπως λέει, είναι ακατάλληλη επιλογή για έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που περπατάει και ασκείται ελάχιστα. Η μη επαρκής εκτόνωσή του θα επιφέρει συμπεριφορικά προβλήματα. Και τότε, τόσο ο σκύλος, όσο και ο κηδεμόνας, θα έχουν μία συμβίωση απογοητευτική.

Σύμφωνα με τον κ. Σιδερέα, το γεγονός ότι οι σκύλοι είναι πολύ προσαρμοστικά όντα, και τελικά συνηθίζουν ακόμη και μία απογοητευτική ζωή, δεν σημαίνει ότι την αξίζουν. Πρέπει πάντα να προσπαθούμε το καλύτερο για την ποιότητα της ζωής τους.

6. Οι μικρόσωμοι σκύλοι δεν τα πάνε καλά με τα παιδιά

«Παρά τη φυσική τάση των παιδιών να αγαπούν τα ζώα -εκτός αν συντρέχουν εμπειρίες ή γονικές επιρροές προς την αντίθετη κατεύθυνση- δεν είναι βέβαιο ότι ο σκύλος μας θα απολαμβάνει την παρέα του παιδιού μας άνευ όρων. Τα μικρά παιδιά χρειάζονται διαρκή καθοδήγηση και επίβλεψη στην αλληλεπίδρασή τους με τον σκύλο, προκειμένου να είναι ευχάριστη και για τους δύο», υπογραμμίζει ο κ. Σιδερέας.

Ένα παιδί, όπως εξηγεί, πολύ εύκολα θα πονέσει ή θα τρομάξει έναν σκύλο, συχνά άθελά του. Κι εκείνος, πολύ εύκολα θα συνειδητοποιήσει ότι η συναναστροφή με το παιδί είναι, συχνά, επίπονη.
«Όπως προείπαμε, τείνουμε να μη φοβόμαστε τυχόν ατυχήματα με μικρόσωμους σκύλους. Επομένως, συχνά δεν προβληματιζόμαστε να αφήσουμε το παιδί μας να παίξει μαζί τους άνευ επιτήρησης. Θα κάναμε, άραγε, το ίδιο με ένα Doberman ή έναν Ελληνικό Ποιμενικό; Μάλλον όχι. Ωστόσο, αφήνουμε αβίαστα το Maltese μας να υποφέρει από άγαρμπες κινήσεις των παιδιών μας. Και, συνεπώς, να σχηματίσει γρήγορα αρνητικούς συνειρμούς προς αυτά», υπογραμμίζει ο εκπαιδευτής.

Συμβουλή

Εν κατακλείδι ο κ. Σιδερέας λέει: «Επομένως, είναι λάθος να κρίνουμε τις ανάγκες του σκύλου μας με βάση το μέγεθός του αποκλειστικά. Ασχοληθείτε με την εκτόνωση, την κοινωνικοποίηση, την εκπαίδευση και τη διασκέδαση του σκύλου σας, ανεξαρτήτως αν ζυγίζει 3 ή 63 κιλά».

● Ο κύριος Πέτρος Σιδερέας είναι επαγγελματίας εκπαιδευτής σκύλων με μεταπτυχιακές σπουδές στο Δίκαιο την Ηθική και την Ευζωία των Ζώων στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Έχει εκπονήσει διπλωματική εργασία με θέμα «Human – Animal Interactions and Animal Assisted Activities with Dogs: Forms and Benefits for Children».

Και όπως λέει: «Έχω παρουσιάσει προγράμματα φιλοζωικής ευαισθητοποίησης σε εκατοντάδες σχολικές τάξεις σε όλη την Αττική, τόσο σε συνεργασία με την Πανελλήνια Φιλοζωική Ομοσπονδία, όσο και ως ιδιώτης. Επίσης, παρουσιάζω σεμινάρια και για ενήλικες, σε συνεργασία με δήμους της Αττικής, αλλά και ως ιδιώτης.

Είμαι επίσης, κηδεμόνας πιστοποιημένου Therapy Dog, με το οποίο επισκέπτομαι συστηματικά ένα μεγάλο εύρος οργανισμών. Όπως: 1) «Το Χαμόγελο του Παιδιού», στο οποίο πραγματοποιώ ένα εύρος προγραμμάτων με επίκεντρο το παιδί και τον σκύλο, 2) η «Άρσις», στην οποία λειτουργήσαμε το πρόγραμμα «Σκύλος – Διαμεσολαβητής» (ο σκύλος ως βοηθός για την ταχύτερη ένταξη ανήλικων προσφύγων στο ελληνικό περιβάλλον) κ.α.».
Επίσης, είναι απόφοιτος του τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας & Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγίου και δημιουργός της ιστοσελίδας: www.cityzen-dogs.com.