Ψυχανάλυση και ελεύθερο σεξ – Ένα κοινόβιο της Νέας Υόρκης που μεταλλάχθηκε σε αίρεση
Ένα βιβλίο και ένα ντοκιμαντέρ ανασυνθέτουν την ιστορία μιας οργάνωσης που δημιουργήθηκε από ένα ζευγάρι θεραπευτών στα τέλη της δεκαετίας του 1950 στο Upper West Side της Νέας Υόρκης.
Ο ζωγράφος Τζάκσον Πόλοκ και ο μυθιστοριογράφος Ρίτσαρντ Πράις συνδέθηκαν με την ομάδα, η οποία διαλύθηκε το 1991 και κάποτε είχε 400 μέλη.
Δεν βρισκόταν σε κάποια έρημο στο Όρεγκον, ούτε υπήρχε κάποιος γκουρού από μακριά που καθόριζε τους κανόνες και το δόγμα. Η ομάδα Sullivanians λειτουργούσε στο Μανχάταν – τα διαμερίσματα και τα σπίτια στα οποία ζούσαν τα μέλη της, χωρισμένα κατά φύλο, βρίσκονταν σε μια χούφτα δρόμους στο Upper West Side – και οι κατευθυντήριες γραμμές υπαγορεύονταν από τον Σολ Νιούτον (1906-1991), εκπαιδευμένο στους αντιφασιστικούς κύκλους του Σικάγο και διοικητή ταξιαρχίας στην πλευρά των Δημοκρατικών στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.
Η ομάδα που δημιούργησε στα τέλη της δεκαετίας του 1950 μαζί με την τέταρτη σύζυγό του, τη Δρ Τζέιν Πιρς, υποστήριζε ένα παρεμβατικό μοντέλο θεραπείας: οι ασθενείς έπρεπε να απομακρυνθούν από τους ασφυκτικούς οικογενειακούς δεσμούς και να διευρύνουν όσο το δυνατόν ευρύτερα τον κύκλο των κοινωνικών και σεξουαλικών τους σχέσεων.
Photo: YouTube
Προσπάθεια αναδιαμόρφωσης της οικογενειακής ζωής
Με την πάροδο των χρόνων, η ομάδα μετατράπηκε σε αίρεση και η διάλυσή της δεν πραγματοποιήθηκε μέχρι το 1991, την ίδια χρονιά που πέθανε ο Νιούτον. «Ήταν ένα ριζοσπαστικό κοινωνικό πείραμα: μια 35ετής προσπάθεια αναδιαμόρφωσης της οικογενειακής, σεξουαλικής και κοινωνικής ζωής σε αυτό που θα μπορούσε να είναι η μεγαλύτερη αστική κοινότητα της Αμερικής», γράφει ο Alexander Stille στο βιβλίο The Sullivanians: Sex, Psychotherapy and the Wild Life of an American Commune.
Το εμπεριστατωμένο βιβλίο του Stille και η σειρά ντοκιμαντέρ The Fourth Wall, το πρώτο επεισόδιο της οποίας παρουσιάστηκε στο πιο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Tribeca και σκηνοθετήθηκε από τον Luke Meyer, γιο ενός πρώην μέλους της ομάδας, έχουν σπάσει τη σιωπή που περιέβαλλε τους Sullivanians.
Γενιά των μπιτ, έκθεση Kinsey και Επαναστάτης Χωρίς Αιτία
Για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, η μοναδική αυτή κολεκτίβα κατάφερε να λειτουργήσει κάτω από το ραντάρ, παρά το γεγονός ότι στα μέλη της συγκαταλέγονταν γνωστές προσωπικότητες όπως ο ζωγράφος Τζάκσον Πόλοκ, η χορεύτρια Λουσίντα Τσάιλντς και ο μυθιστοριογράφος και σεναριογράφος Ρίτσαρντ Πράις.
Ο Πόλοκ, μια από τις σημαντικότερες μορφές του αφηρημένου εξπρεσιονισμού που συγκλόνισε τον κόσμο της τέχνης στις Ηνωμένες Πολιτείες τη δεκαετία του 1950, ήρθε στους Sullivanans μέσω του θρυλικού κριτικού Κλεμ Γκρίνμπεργκ, ο οποίος έπαιξε θεμελιώδη ρόλο στην αυξανόμενη δημοτικότητα του Ινστιτούτου Sullivan μεταξύ των καλλιτεχνών της εποχής.
«Η ομάδα προέκυψε στα τέλη της δεκαετίας του 1950, μια εποχή κατά την οποία υπήρχε μια απάντηση στην κυρίαρχη κουλτούρα με τη γενιά των μπιτ, την έκθεση Kinsey για τη σεξουαλική συμπεριφορά ή ταινίες όπως το Επαναστάτης Χωρίς Αιτία (1955)», εξηγεί ο Stille.
«Ήθελα να προσπαθήσω να καταλάβω τι οδήγησε τόσους πολλούς ανθρώπους να το αποδεχτούν αυτό. Η ένταξη στην ομάδα προσέφερε μια κοινότητα, ένα μέρος για να ζήσουν και σεξ χωρίς ενοχές»
Αλλά αυτή η εξέγερση ενάντια στην καθεστηκυία τάξη οδήγησε σε μια οργάνωση που διατηρούσε αυστηρό έλεγχο στη ζωή των μελών της. «Ένας από τους συνεντευξιαζόμενους μου είπε ότι η Στάζι θα ήθελε να έχει αυτό το επίπεδο ελέγχου των ανθρώπων στην Ανατολική Γερμανία, επειδή έλεγχε όχι μόνο τις πράξεις, αλλά και τις σκέψεις. Στις συνεδρίες θεραπείας, τα μέλη εξομολογούνταν», λέει ο Stille.
Οι θεραπευτές της ομάδας, πολλοί από τους οποίους είχαν εκπαιδευτεί στο πλαίσιο της οργάνωσης και δεν είχαν επίσημα προσόντα, καθόριζαν με ποιον θα έπρεπε να κάνουν σεξ οι ασθενείς τους (στόχος ήταν να αποφευχθεί η «εγγύτητα» σε έναν μόνο σύντροφο), επέβαλλαν τον χωρισμό των παιδιών, αν είχαν, και αποφάσιζαν ακόμη και ποιες θέσεις εργασίας θα έπρεπε να διατηρήσουν.
«Ήθελα να προσπαθήσω να καταλάβω τι οδήγησε τόσους πολλούς ανθρώπους να το αποδεχτούν αυτό. Η ένταξη στην ομάδα προσέφερε μια κοινότητα, ένα μέρος για να ζήσουν και σεξ χωρίς ενοχές», εξηγεί ο δημοσιογράφος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Το βιβλίο του αποφεύγει τον φτηνό εντυπωσιασμό.
Δείτε το σχετικό βίντεο
Να κατανοήσουμε τον ασθενή σε σχέση με τους άλλους
Στην αφετηρία των Sullivanians βρίσκονταν ο Harry Stack Sullivan και η Clara Thompson, ιδρυτές του White Institute στη Νέα Υόρκη, το οποίο υποστήριζε μια πιο στενή προσέγγιση των ασθενών και στο οποίο συμμετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Erich Fromm και η Frieda Fromm-Reichmann.
Η ψυχαναλύτρια Τζέιν Πιρς ανήκε επίσης σε αυτό το ίδρυμα, όπου εργάστηκε η Νιούτον, αν και όχι ως θεραπεύτρια, επειδή δεν είχε πτυχίο. «Αν ο Φρόιντ επικεντρωνόταν στο εσωτερικό δράμα του κάθε ασθενούς (το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, η τριβή μεταξύ του εγώ και του υπερεγώ), οι Sullivan και Thompson επέμεναν ότι ήταν σημαντικό να κατανοήσουμε τον ασθενή σε σχέση με τους άλλους ανθρώπους της ζωής του (όχι μόνο το «οικογενειακό ειδύλλιο» με τους γονείς του)», γράφει ο Stille.
Ένας από τους θεραπευτές που τελικά έφυγαν, ο Michael Cohen, εξηγεί τη μετατόπιση που πήρε η θεραπεία από το 1978 και μετά: δεν είχε πλέον ως στόχο την προώθηση της ατομικότητας, αλλά το να συμμορφώνονται τα μέλη με ό,τι υπαγόρευε ο ηγέτης
Photo: YouTube
Η παγίδα της πυρηνικής οικογένειας
Το Ινστιτούτο Sullivan των Pearce και Newton προχώρησε πολύ περισσότερο. «Οι ασθενείς έπρεπε να ξεφύγουν από την παγίδα της πυρηνικής οικογένειας και του μονογαμικού γάμου», σημειώνει ο Stille.
Οι ριζοσπαστικές ιδέες πήραν σάρκα και οστά σε ένα δίκτυο ακινήτων, καθώς η ομάδα ζούσε σε διάφορα διαμερίσματα στο Upper West Side και περνούσε το καλοκαίρι σε σπίτια κοντά στο σπίτι των Pearce και Newton στο Hamptons.
Σε αυτό το πρώιμο στάδιο, η θεραπεία ενθάρρυνε τη δημιουργικότητα και τον πειραματισμό για προσωπική ολοκλήρωση. «Αργότερα, ήταν περισσότερο να κάνουμε αυτό που βόλευε την ομάδα, να είμαστε καλοί ασθενείς», συνεχίζει ο Stille.
Ένας από τους θεραπευτές που τελικά έφυγαν, ο Michael Cohen, εξηγεί τη μετατόπιση που πήρε η θεραπεία από το 1978 και μετά: δεν είχε πλέον ως στόχο την προώθηση της ατομικότητας, αλλά το να συμμορφώνονται τα μέλη με ό,τι υπαγόρευε ο ηγέτης. «Η δουλειά σου ήταν να τους μετατρέψεις σε καλούς στρατιώτες. Δυστυχώς, ήμουν καλός σε αυτό», λέει ο Cohen.
Οι θεραπευτές είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τους ασθενείς τους
Η Τζέιν Πιρς θα περιθωριοποιηθεί από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και ο Νιούτον, με τις νέες του συζύγους – νούμερο πέντε και έξι – θα αναδειχθεί σε ανώτατο ηγέτη.
Έφυγαν από το Χάμπτονς για το Κάτσκιλς και η ομάδα διατηρούσε ένα θέατρο στο Ιστ Βίλατζ, όπου παρουσιάζονταν οι παραγωγές του δικού τους θιάσου, The Fourth Wall. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, οι Sullivanians πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις μιας αίρεσης και ήταν τα ίδια τα μέλη της ομάδας που ασκούσαν τον έλεγχο μεταξύ τους.
Οι θεραπευτές είχαν σεξουαλικές σχέσεις με τους ασθενείς τους, ακόμη και κατά τη διάρκεια των θεραπευτικών συνεδριών- όταν μια από τις γυναίκες ήθελε να γίνει μητέρα, αποφασίζονταν με ποιους άνδρες της ομάδας θα κοιμόταν, ώστε να μην υπάρχει σαφής πατρότητα- και μόλις το μωρό γινόταν λίγων μηνών, τους χώριζαν για να αποφύγουν τη δημιουργία «τοξικών» δεσμών.
Μόνο ο αρχηγός και οι γυναίκες του επιτρεπόταν να συνεχίσουν να μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Οι αγωγές που κατέθεσαν ορισμένες μητέρες και πατέρες ήταν αυτές που οδήγησαν στην αποκάλυψη της ιστορίας των Sullivanians στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
«Ο Saul Newton είχε μια σταλινική συνιστώσα- πίστευε ότι οι εκκαθαρίσεις ήταν καλές για τη διατήρηση της συνοχής», εξηγεί ο Stille. Ο Ρίτσαρντ Πράις του είπε ότι η αντίδραση των Sullivanians στο πυρηνικό ατύχημα στο Three Miles Island το 1979 (ο Νιούτον διέταξε όλα τα μέλη της οργάνωσης να διαδηλώσουν στο Ορλάντο) και το κλίμα παράνοιας που εξαπέλυσε τον έκανε να αποστασιοποιηθεί από την ομάδα.
Ο Stille, συγγραφέας του βιβλίου για τον Silvio Berlusconi, The Sack of Rome, και της έρευνας για την ιταλική μαφία, Excellent Cadavers, λέει ότι έπεσε πάνω στην ιστορία των Sullivanians μέσω φίλων που γνώριζαν έναν από τους γιους του Newton. Σκέφτηκε να κάνει ένα podcast, αλλά καθώς εντρυφούσε στην ιστορία συνειδητοποίησε ότι θα γινόταν βιβλίο.
Η κοινωνία των αναζητητών και οι HΠΑ
«Οι άνθρωποι που είχαν συμμετάσχει στην ομάδα ήταν στα εβδομήντα τους και νομίζω ότι είχαν αρχίσει να αναρωτιούνται πώς ήταν όλα αυτά. Έμεινα έκπληκτος από τα πράγματα που μου είπαν, τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστησαν, τον χωρισμό τους από τα παιδιά τους και την αποστολή τους σε οικοτροφεία ώστε να μην τα βλέπουν ούτε στις διακοπές, τους θεραπευτές να στριμώχνουν τους ασθενείς, να τους εξευτελίζουν», λέει ο Stille.
Στο βιβλίο περιγράφει λεπτομερώς τις εξετάσεις DNA στις οποίες αποφάσισαν να υποβληθούν ορισμένα από τα παιδιά των Sullivanians και τι αποκάλυψαν.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν μια ορισμένη παράδοση ομάδων που στοχεύουν στη δημιουργία μιας ουτοπικής κοινωνίας. Θρησκευτικές κοινότητες που ξεφεύγουν από την ορθοδοξία, ομάδες που προσπαθούν να προωθήσουν μια νέα κοινωνία και να ξεκινήσουν από το μηδέν, από τους Σέικερς μέχρι τη Νέα Αρμονία. Μια κοινωνία αναζητητών», καταλήγει.
*Με στοιχεία από elpais.com | Αρχική Φωτό: Donna Warshaw
Στην πρώτην πανελλαδική έρευνα για το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών καταγράφεται η απογοήτευση των Ελλήνων για τις συνέπειες στα ελληνοτουρκικά, το Κυπριακό και την ομογένεια.
Προωθούνται αλλαγές για 1.213 νέους διορισμούς στη Δημοτική Αστυνομία σε 158 δήμους - Οι δημοτικοί αστυνομικοί θα μπορούν να ανακρίνουν, αλλά και να προβαίνουν σε συλλήψεις
Το έργο, που ονομάζεται «Η Βασιλική του Αγίου Πέτρου» (La Basilica di San Pietro), ξεκίνησε νωρίτερα αυτή την εβδομάδα και εκπονήθηκε από τη Microsoft και το Βατικανό.
Στη μελέτη «Ιστορία, έθνος και μυθιστόρημα στη Μεταπολίτευση» ο Δημήτρης Τζιόβας προσεγγίζει τη σχέση λογοτεχνίας και έθνους μέσα από τις μεταμορφώσεις του λεγόμενου «ιστορικού μυθιστορήματος», της μνήμης και των τραυμάτων
Μετά από 24 χρόνια αναμονής, ο «Μονομάχος» επέστρεψε στις σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι αν το sequel του Ρίντλεϊ Σκοτ θα φανεί αντάξιο της ιστορίας του.
