Γιατροί Χωρίς Σύνορα: «Ξαφνικά σκοτάδι και παντού βομβαρδισμοί» – Σκηνές χάους στον Λίβανο

Συνεχίζεται το αιματοκύλισμα στον Λίβανο, το οποίο σφυροκοπά ανελέητα το Ισραήλ.

Η Maryam, υπεύθυνη επικοινωνίας των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στη Βηρυτό, περιγράφει τις σκηνές χάους που βίωσε ενλω διέφευγε με το αυτοκίνητο, στα νότια προάστια της Βηρυτού.

Από παντού ακούγονταν εκρήξεις, ενώ την ίδια στιγμή επιχειρούσε μαζί με τους συναδέλφους και τους συγγενείς της να μεταφερθούν σε ασφαλέστερο μέρος.

«Την Παρασκευή ακούσαμε και αισθανθήκαμε μια τεράστια σειρά από εκρήξεις ενώ ήμασταν σε συναντήσεις στο γραφείο.

»Τελειώσαμε τη δουλειά μας και κολλήσαμε στην πυκνή κυκλοφορία. Είχα μόλις μετακομίσει σε ένα ασφαλέστερο μέρος, καθώς οι βομβαρδισμοί γύρω από τη Βηρυτό και σε ολόκληρη τη χώρα εντάθηκαν τη Δευτέρα.

»Όταν έφτασα στο νέο μου σπίτι γύρω στις 10 το βράδυ, οι συγγενείς μου είχαν ήδη έρθει μαζί μας – εγκαταλείποντας τα σπίτια τους, πιστεύοντας ότι θα ήταν πιο ασφαλείς εκεί που βρισκόμασταν.
Από το μπαλκόνι μου, είδα δεκάδες ανθρώπους να περπατούν στους δρόμους κουβαλώντας ό,τι μπορούσαν, πλαστικές σακούλες, σακίδια ή και τίποτα», περιγράφει.

«Ξαφνικά σκοτάδι και παντού βομβαρδισμοί»

Οι άνθρωποι στα νότια προάστια γύρω από το δικό μας είχαν λάβει εντολές εκκένωσης από τις ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις.

«Είδαμε ανθρώπους να φεύγουν με τα πόδια, μερικοί περπατούσαν με μπαστούνια, νέοι και ηλικιωμένοι. Κάποιοι ήταν μέσα σε αυτοκίνητα. Δεν βρισκόμασταν στη γειτονιά που ήταν ο στόχος, αλλά ακούγαμε μη επανδρωμένα αεροσκάφη και αεροπλάνα. Τα νιώθαμε κοντά μας.

»Ξαφνικά, επικράτησε σκοτάδι παντού και άρχισαν παντού οι βομβαρδισμοί. Υπήρχε πυκνός καπνός και οι άνθρωποι στους δρόμους έβηχαν. Ήμουν με τη μητέρα μου, τον αδελφό και την αδελφή μου και προσπαθούσα να καταλάβω τι θα κάνουμε στη συνέχεια. Είναι οι δρόμοι ασφαλείς; Πού θα πάμε;» περιγράφει η Maryam.

«Είχα μόλις εγκαταλείψει το σπίτι μου στο Dahieh -το νότιο προάστιο της Βηρυτού- πριν από λίγες ημέρες λόγω των σφοδρών βομβαρδισμών και μετακόμισα σε αυτό. Πιστεύαμε ότι θα ήμασταν πιο ασφαλείς εδώ. Τώρα έπρεπε να φύγουμε και πάλι. Άρπαξα μια τσάντα με τα απαραίτητα πράγματα που είχα πρόχειρα. Μας είπαν ότι είναι καλύτερα να φέρουμε στρώματα, οπότε φορτώσαμε δύο στο αυτοκίνητό μας και πήραμε μερικά μπουκάλια με νερό. Δεν ήξερα τι να κάνω».

Δεν είχε δοθεί προειδοποίηση για εκκένωση

«Υπήρχαν παντού φωτιές μετά τις αεροπορικές επιδρομές και άκουσα μια τεράστια έκρηξη. Ακούσαμε, αισθανθήκαμε και είδαμε τα χτυπήματα. Το κτίριό μας έτρεμε. Υπήρξε μια τεράστια έκρηξη σε ένα μέρος χωρίς να έχει δοθεί νωρίτερα προειδοποίηση για την εκκένωσή του» αναφέρει η Maryam και συνεχίζει:

«Περιτριγυρισμένη από φωτιά και καπνό, επαναλάμβανα στον εαυτό μου: «το μόνο που χρειαζόμαστε είναι ένα σχέδιο και να αναλάβουμε δράση, ένα σχέδιο και να αναλάβουμε δράση- μην μένεις εδώ». Εμείς απλά φύγαμε από το μέρος όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε. Δεν ξέρω τι συνέβη στο δικό μου σπίτι ή στο νέο σπίτι. Οδηγούσαμε για μερικές ώρες πριν καταλάβουμε πού πρέπει να πάμε. Γύρω στις 5 το πρωί, βρήκαμε ένα μέρος στην άλλη πλευρά των βουνών.

»Ήμασταν πολύ τυχεροί που φύγαμε τη στιγμή που φύγαμε γιατί οι φωτιές μετά τις αεροπορικές επιδρομές μαίνονταν ακόμα εκεί που ήμασταν. Απλά χρειαζόμασταν ένα μέρος για να ξεκουραστούμε λίγο, για να δούμε πού θα πάμε μετά, και ακόμα δεν έχουμε κοιμηθεί.

»Κάποιοι άνθρωποι είναι ακόμα στα αυτοκίνητα. Τώρα βλέπουμε τις ειδήσεις και τα συγκλονιστικά πλάνα για το τι συμβαίνει. Ξέρω ότι οι συνάδελφοί μου, οι ομάδες των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, βρίσκονται στο πεδίο, παρέχοντας νερό με φορτηγά σε καταφύγια και σχολεία στη Βηρυτό και στο Όρος Λίβανος, όπου διαμένουν οικογένειες εκτοπισμένων. Μερικοί άνθρωποι είναι ξαπλωμένοι στα πεζοδρόμια» περιγράφει.

«Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα κατάφεραν να παρέχουν 86.000 λίτρα νερού μέσα σε 24 ώρες και διανέμουν επίσης κιτ με βασικά είδη υγιεινής και ανακούφισης, καθώς και στρώματα στους εκτοπισμένους. Οι ομάδες ψυχικής υγείας μας βρίσκονται στους δρόμους παρέχοντας ψυχολογικές πρώτες βοήθειες σε ανθρώπους που έχουν υποστεί τραύματα και σε ανθρώπους που αναζητούν καταφύγιο σε σχολεία. Έχω συνηθίσει να εργάζομαι σε ανθρωπιστικές οργανώσεις, αλλά τώρα είμαι εγώ που έχω εκτοπιστεί από αεροπορικές επιδρομές στη χώρα μου. Είμαστε σε ασφαλές μέρος, προς το παρόν».