Ένα ιρανικό μήνυμα με πολλαπλούς αποδέκτες

«Όταν δεν γνωρίζεις τον εχθρό, αλλά γνωρίζεις τον εαυτό σου, έχεις ίσες πιθανότητες να νικήσεις και να ηττηθείς». Το απόφθεγμά αυτό του μεγάλου θεωρητικού της στρατηγικής σκέψης φαίνεται πως ήταν ο οδοδείκτης για το ιρανικό ιερατείο, που άναψε το πράσινο φως για την δεύτερη επίθεση μέσα σε λίγους μήνες εντός ισραηλινού εδάφους.

Οι Ιρανοί μπορούν με βεβαιότητα να πουν πως δεν γνωρίζουν τον εχθρό τους και σίγουρα δεν ξέρουν μέχρι ποιου βαθμού αυτός έχει διεισδύσει στο εσωτερικό τους (καθώς φουντώνουν οι πληροφορίες πως ο Νασράλα «προδόθηκε» από Ιρανό πράκτορα). Ωστόσο, γνωρίζουν καλά πως ο θάνατος του Νασράλα όπως και η κατάληψη του Νότιου Λιβάνου δεν μπορούσε να μείνει αναπάντητος.

Η επίθεση των Ιρανών στην καρδιά του Ισραήλ ήταν ένα μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις με τίτλο «το Ιράν είναι εδώ». Οι μουλάδες της Τεχεράνης μπορεί να έχουν κατηγορηθεί πολλές φορές για παραλογισμό ή στρατηγική τύφλωση, όμως το μήνυμα που ήθελαν να στείλουν ήταν πολύ συγκεκριμένο.

Οι παραλήπτες

Πρώτος παραλήπτης ήταν το Ισραήλ και ο ίδιος ο Νετανιάχου. Η ιρανική ηγεσία θέλησε με το χτύπημα και την κλιμάκωση της επίθεσης στην καρδιά του ισραηλινού κράτους να αποδείξει πως παραμένει το αντίπαλο δέος στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Κυρίως όμως να ανακτήσει την αποτρεπτική του ισχύ, να δείξει πως οι ισραηλινές επιθέσεις δεν θα μείνουν αναπάντητες αλλά κυρίως να δώσουν μια απάντηση στο διάγγελμα Νετανίαχου.

Δεύτερος παραλήπτης ήταν ο ίδιος ο «Άξονας της Αντίστασης». Η λαβωμένη Χεζμπολάχ χρειαζόταν ώθηση, στήριξη και χρόνο. Και το Ιράν τους τα προσέφερε απλόχερα, δείχνοντας πως το Ισραήλ δεν θα προχωρήσει χωρίς απώλειες στην εισβολή στον Νότιο Λίβανο.

Η επίθεση λοιπόν πέρα από έντονο συμβολισμό είχε και μεγάλη επιχειρησιακή σημασία καθώς εκτιμάται πως στοχεύει στην ανακοπή της ισραηλινής εισβολής και δίνει χρόνο και χώρο στους μαχητές της Χεζμπολάχ να αναδιοργανωθούν.

Τρίτος παραλήπτης ήταν οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί. Οι μουσουλμανικοί πληθυσμοί της Μέσης Ανατολής βράζουν με το Ισραήλ για το μακελειό στην Γάζα αλλά κυρίως με τις κυβερνήσεις τους που παραμένουν αμέτοχες. Το Ιράν για ακόμα μια φορά επιχειρεί να εμφανιστεί ως σημαία αντίστασης. Κοινώς να αποκτήσει υποστηρικτές εντός χωρών που είναι εχθρικές προς το ίδιο όπως αυτές του Κόλπου, της Ιορδανίας ή ακόμα και της Αιγύπτου. Αυτή η αίγλη που κερδίζει ως αντίπαλο δέος του Ισραήλ είναι που δημιουργεί σημαντικό διπλωματικό αποτύπωμα στη Τεχεράνη.

Ο τέταρτος παραλήπτης του μηνύματος ήταν οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Κίνα. Στην Ουάσιnγκτον, το Ιράν ήθελε να αποδείξει ξανά πως δεν φοβάται τις αμερικανικές κυρώσεις, ενώ στις άλλες δυο (υπέρ)δυνάμεις να πιέσει ώστε να μπουν πιο ενεργά στο παιχνίδι της κατάπαυσης του πυρός και του τερματισμού του πολέμου.

Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι

Το Ιράν πέρασε στην αντεπίθεση. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να κάνει και διαφορετικά αφού οι Ισραηλινοί κατάφεραν μέσα σε λίγες μονάχα εβδομάδες να κόψουν και τα δυο «μακριά χέρια» της Τεχεράνης σε Λίβανο και Γάζα. Αν η δολοφονία του Χανίγια έμοιαζε με πρόκληση για τους μουλάδες του Ιράν, η δολοφονία του αρχηγού της Χεζμπολάχ ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Και αυτό όχι μόνο επειδή ο Χασάν Νασράλα ήταν ο σημαντικότερος σύμμαχος του Ιράν αλλά γιατί επί 30 χρόνια μπορούσε να βάζει δύσκολα στο Ισραήλ, να εμπνέει τον «Άξονα της Αντίστασης» αλλά κυρίως να λειτουργεί ως μακρύ χέρι της Τεχεράνης στα σύνορα του Ισραήλ. Το ερώτημα για το Ισραήλ είναι ένα: τώρα που τελείωσε με το «μακρύ χέρι» θα επιχειρήσει να χτυπήσει τη καρδιά;