Η απογοήτευση και η ανακούφιση του παιδιού που θα μπορούσε να γίνει ο Χάρι Πότερ

«Η απογοήτευση για την απώλεια του ρόλου του Χάρι Πότερ, ήταν αρκετά συντριπτική ως παιδί. Αλλά δεν θα αντάλλαζα την περιουσία του Ντάνιελ Ράντκλιφ των 95 εκατομμυρίων λιρών με τα ευτυχισμένα ανώνυμα εφηβικά μου χρόνια» αποκαλύπτει ο Τζέιμι Κλίφτον.

Αυτή είναι η εμπειρία του, που θα μπορούσε να τον κάνει σταρ του κινηματογράφου, όπως τη διηγήθηκε στην εφημερίδα The Guardian.

Ένα ατυχές χτένισμα

Εκ των υστέρων, η κόμμωση ήταν μάλλον κακή ιδέα. Ήταν το πρωί της τελευταίας οντισιόν μου για να παίξω τον Χάρι Πότερ το 2000. Έπρεπε να κάνω πρόβα τη σκηνή που θα ερμήνευα αργότερα εκείνη την ημέρα στα στούντιο Leavesden, μπροστά σε ένα πάνελ που περιελάμβανε τον σκηνοθέτη Κρις Κολόμπους. Αντί γι’ αυτό, πέρασα μισή ώρα κάνοντας χάρτινη μακέτα στη φράντζα μου με μια χούφτα τζελ, με σκοπό να δώσω σε αυτούς τους παράγοντες του Χόλυγουντ λίγη από την παλιά εκθαμβωτική λάμψη.

»Περιττό να πω ότι η εξασφάλιση του πρωταγωνιστικού ρόλου σε μια από τις μεγαλύτερες κινηματογραφικές σειρές όλων των εποχών απαιτεί κάτι περισσότερο από ένα χτένισμα. Στη μέση της οντισιόν, καθώς έψαχνα με αγωνία τις ατάκες μου, έπεσαν τα μάτια μου σε έναν από τους παραγωγούς. Μου χάρισε ένα χαμόγελο που σίγουρα είχε σκοπό να με ενθαρρύνει, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι είχε ήδη πάρει την απόφασή του….

Η πρώτη σπίθα

Το ταξίδι προς αυτό το σημείο ξεκίνησε την ημέρα των Χριστουγέννων του 1998. Αυτό που ήθελα πραγματικά εκείνη τη χρονιά ήταν το τελευταίο μυθιστόρημα της σειράς Goal Kings, η οποία ακολουθούσε μια ομάδα έφηβων ποδοσφαιριστών. Αντ’ αυτού, πήρα ένα βιβλίο για ένα παιδί με μια ουλή από κεραυνό. Αλλά όπως και τα άλλα 120 εκατομμύρια άνθρωποι που αγόρασαν τον Χάρι Πότερ και τη Φιλοσοφική Λίθο, γρήγορα συμπάθησα τον νεαρό μάγο και τους απόκληρους φίλους του.

Την επόμενη χρονιά, μια ασυνήθιστη ανακοίνωση έγινε κατά τη διάρκεια μιας από τις σχολικές μου συνελεύσεις: οι ακροάσεις για την κινηματογραφική μεταφορά του Χάρι Πότερ είχαν αρχίσει και ήταν ανοιχτές σε κάθε επίδοξο μάγο της ηλικίας μου.

Οι κινηματογραφιστές ήταν αποφασισμένοι να επιλέξουν παιδιά που ήταν Βρετανοί και σχετικά άγνωστοι στην κινηματογραφική βιομηχανία, γι’ αυτό και είχαν απλώσει τα δίχτυα εκπληκτικά διάπλατα. Ήμουν ένα σχετικά άγνωστο βρετανικό παιδί που ζούσε στο αγροτικό West Sussex, αλλά εκτός από μερικές σχολικές παραγωγές δεν είχα κάνει καμία υποκριτική, οπότε δεν έχω ιδέα τι με έκανε να πιστέψω ότι είχα πιθανότητες. Όπως και να ‘χει, το είπα με ενθουσιασμό στη μητέρα μου μόλις γύρισα σπίτι, και εκείνη με δήλωσε για το κάστινγκ σε ένα κοντινό σχολείο στο Μπράιτον.

Η κύρια ανάμνησή μου από εκείνη την ημέρα είναι ότι περίμενα στην ουρά για πολύ ώρα. Περίπου 300 παιδιά φέρονται να είχαν περάσει από οντισιόν για τον ρόλο του Χάρι, και ένιωθα σαν να στέκονταν όλοι μπροστά μου εκείνο το ψιλόβροχο απόγευμα.

Αφού επιτέλους έκανα το κομμάτι μου, ένας από τους υπεύθυνους διανομής πήρε τη μαμά μου στην άκρη. «Είναι αρκετά καλός»,  ψιθύρισε. Αυτό ενέπνευσε κάποια αισιοδοξία στο δρόμο για το σπίτι. Αλλά καθώς οι εβδομάδες περνούσαν και δεν ακούγαμε τίποτα, η ελπίδα έσβησε και επέστρεψα σε πιο σημαντικά πράγματα, όπως το να βλέπω WWF.

Το κάλεσμα

Μήνες αργότερα, χτύπησε το τηλέφωνο του σπιτιού. Με είχαν καλέσει να περάσω από οντισιόν για τον Χάρι, στο Leavesden, όπου θα γυρίζονταν οι ταινίες. Δεν μου φάνηκε αληθινό, αλλά σε λίγο η επιβεβαίωση ήρθε με τη μορφή των σκηνών που θα έπρεπε να μάθω: μια συζήτηση για τους παράφρονες και η οδυνηρή στιγμή στην οποία αποκαλύπτονται οι μακαρίτες γονείς του Χάρι στον μαγικό καθρέφτη του Erised, η οποία, απ’ όσο θυμάμαι, κατέληγε κυρίως στο να κάνω μια ποικιλία από ανήσυχες εκφράσεις του προσώπου μου.

Έχοντας περάσει μερικές εβδομάδες εξάσκησης στο να δείχνω λίγο ανήσυχος, μετά λίγο λυπημένος, μετά λίγο σοκαρισμένος και τελικά αρκετά χαρούμενος, ήταν η ώρα να ξεκινήσουμε. Έφτιαξα τα μαλλιά μου όπως ακριβώς τα ήθελα (αντικειμενικά άσχημα) και μπήκα στο αυτοκίνητο με τον πατέρα μου.

Θυμάμαι ότι έκανα μια σύντομη ξενάγηση στο στούντιο και είδα τα πρώτα σκίτσα για την χρυσή μπάλα, την πιο σημαντική σε ένα παιχνίδι Κουίντιτς, που ήταν μια απίστευτα συναρπαστική στιγμή για έναν 11χρονο φαν. Θυμάμαι επίσης να κάθομαι απέναντι από ένα ζευγάρι κοκκινομάλληδων αδελφών στο χώρο αναμονής. Χρόνια αργότερα έμαθα ότι ήταν ο Τζέιμς και Όλιβερ Φελπς, οι οποίοι θα έπαιζαν τους δίδυμους Ουέσλι.

Η οντισιόν

Αυτό που θυμάμαι λιγότερο είναι η ίδια η οντισιόν, η οποία δεν αποτελεί κάποιου είδους αντίδραση σε μικρό τραύμα, επειδή η εμπειρία δεν ήταν καθόλου τραυματική. Η ομάδα κάστινγκ – αποτελούμενη από τον Κολόμπους, τους παραγωγούς και τους διευθυντές κάστινγκ – ήταν όλοι απίστευτα ευγενικοί, ευγενικοί και φιλόξενοι.

Πραγματικά, νομίζω ότι απλά άφησα τόσο λίγο σημάδι στον εαυτό μου όσο και σε εκείνο το πάνελ. Ένιωσα ντροπαλή, πάγωσα και δεν απέδωσα τις ατάκες μου με τόσο κέφι όσο τις είχα κάνει ενώ τις είχα εξασκηθεί στο σπίτι. (Η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών αποκάλυψε πρόσφατα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ότι στη συνέχεια με είχαν εξετάσει για το ρόλο του μικρού κακού Ντράκο Μαλφόι, κάτι που είναι κατά κάποιο τρόπο χειρότερο από το να μην μου δώσουν τον ρόλο του Χάρι. Το να μαθαίνεις ότι θα ήσουν κατάλληλος για έναν από τους πιο αντιπαθητικούς χαρακτήρες της λογοτεχνίας είναι μια πραγματικά ταπεινωτική εμπειρία).

Φεύγοντας από την αίθουσα, ήξερα ότι δεν είχα πάρει τον ρόλο. Ακόμα και ως 11χρονος ερασιτέχνης, ήταν σαφές ότι είχα χάσει τον στόχο. Στο δρόμο για το σπίτι, βίωσα δύο συναισθήματα πιο έντονα από ποτέ: την απογοήτευση που η ζωή μου δεν επρόκειτο να μεταμορφωθεί και τη λύπη για τη μισή ερμηνεία μου. Ακόμα χειρότερα, φοβόμουν την αμηχανία να ενημερώσω τους πάντες στο σχολείο, έχοντας περήφανα μιλήσει σε όλους για την «μάλλον καλή» παρατήρηση του διευθυντή διαλογής.

Τα αναντικατάστατα παιδικά χρόνια

Σε σχέση με αυτό που αναγκάζονται να υποστούν κάποια 11χρονα, το να μην γίνω πολυεκατομμυριούχος ηθοποιός δεν είναι ακριβώς η μεγαλύτερη στιγμή της ιστορίας μου που κάνει «μπου-χου». Αλλά αυτό το τριπλό πόκερ αποτροπιασμού, τύψεων και ντροπής ήταν αρκετά συντριπτικό ως παιδί και μου πήρε καιρό να το ξεπεράσω.

Τούτου λεχθέντος, με ανάγκασε επίσης να αντιμετωπίσω και να επεξεργαστώ αυτά τα συναισθήματα, πράγμα που ήταν χρήσιμη εκπαίδευση για μια ζωή γεμάτη με εξίσου μεγάλη απογοήτευση και ντροπή, όπως συνηθίζεται. Και ενώ η περιουσία του Ντάνιελ Ράντκλιφ (που υπολογίζεται ότι ανέρχεται σε 95 εκατομμύρια λίρες) θα ήταν ωραία, ειλικρινά δεν θα ήθελα να ανταλλάξω τα νεανικά του χρόνια με τα δικά μου. Εξάλλου, έχεις μόνο μια ευκαιρία να είσαι ένας αδέξιος, αδέξιος έφηβος, που ενδιαφέρεται περισσότερο για το χτένισμά σου παρά για τις προοπτικές της ζωής σου, και χαίρομαι που μπόρεσα να βιώσω όλα αυτά τα σκαμπανεβάσματα και τα σκαμπανεβάσματα σε πλήρη και απόλυτη ανωνυμία.

Πηγή: The Guardian