Στον ΣΥΡΙΖΑ το ερώτημα δεν είναι ποιοι είναι οι υποψήφιοι, αλλά ποιο θα είναι το σώμα που θα εκλέξει αρχηγό

Η δημοσκοπική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ μαρτυρά ότι το εκλογικό σώμα που αναφερόταν σε αυτό το κόμμα έχει ήδη αποδιαρθρωθεί.

Ο «λαός της Αριστεράς», έχει μάλλον σκορπίσει σε διάφορες κατευθύνσεις και δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι θα προσέλθει να ψηφίσει σε αυτές τις εκλογές. Άλλωστε τα όσα προηγήθηκαν μέχρι το κόμμα να φτάσει στις εσωκομματικές εκλογές λειτούργησαν αποτρεπτικά για οποιονδήποτε γνωρίζει και σέβεται την ιστορία και τις Αρχές της Αριστεράς.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στέφανος Κασσελάκης επέλεξε να είναι υποψήφιος παρότι – σε μία αν μη τι άλλο ασυνήθιστη κίνηση– το ίδιο του το κόμμα ουσιαστικά τον καθαίρεσε.

Γιατί γνωρίζει ότι ανάμεσα σε αυτούς που έχουν απομείνει να αναφέρονται στον ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβάνονται όσοι ψήφισαν το κόμμα στις ευρωεκλογές, με αυτόν πρόεδρο.

Και δεν είναι μόνο ότι έχει μειωθεί το δυνάμει ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ότι έχει αλλάξει.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ένα κόμμα με ιστορικούς δεσμούς με τόσο πλατιά ακροατήρια. Ιστορικούς δεσμούς είχε με ένα κομμάτι στρατευμένων αριστερών, που ένα μέρος τους έφυγε το 2015 και ένα άλλο με την αποχώρηση της Νέας Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συναντήθηκε με ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας, που ένιωσε ότι έχανε το έδαφος κάτω από τα πόδια του με τα μνημόνια και ήλπισε ότι τα πράγματα μπορούσαν να αλλάξουν.

Όλους αυτούς τους ανθρώπους ο ΣΥΡΙΖΑ, που άλλους τους δικαίωσε και άλλους τους διέψευσε, δεν τους έκανε «συριζαίους», με τον τρόπο που το ΠΑΣΟΚ διαμόρφωσε τη φιγούρα του «πασόκου». Δεν τους ενσωμάτωσε, τους έκανε απλώς ψηφοφόρους.

Και όπως φάνηκε, και ήταν αναμενόμενο αφού δεν δημιουργήθηκαν δεσμοί, σταδιακά τους έχανε προς διάφορες κατευθύνσεις με αποκορύφωμα το καταστροφικό αποτέλεσμα του 2023.

Με συνέπεια αυτό που τελικά έμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένα μέρος της επιρροής του και όχι απαραίτητα το πιο πολιτικοποιημένο.

Γι’ αυτό και μπόρεσε να εκλεγεί ο Κασσελάκης από ένα ακροατήριο αποπροσανατολισμένο που πίστεψε ότι ένα πρόσωπο που εμφανίστηκε από το πουθενά, χωρίς προηγούμενη σχέση με την Αριστερά, με απόψεις τραμπικές σε ορισμένα σημεία, θα μπορούσε να είναι το αντίπαλο δέος στον Μητσοτάκη επειδή φαινόταν «επικοινωνιακά αποτελεσματικό».

Το αποτέλεσμα ήταν μια πορεία αποπολιτικοποίησης που ούτως ή άλλως είχε καταγραφεί από καιρό να ενταθεί. Γι’ αυτό και είδαμε να εκλέγονται βουλευτές που δεν θύμιζαν παραδοσιακές φιγούρες αριστερών.

Και βεβαίως όλα αυτά συνδυάζονταν και τροφοδοτούνταν από την απουσία οποιασδήποτε σοβαρής πολιτικής συζήτησης, αυτοκριτικής, παραγωγής προγράμματος.

Πράγμα λογικό με έναν αρχηγό που περισσότερο ήξερε τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρά την πολιτική.

Και όταν φάνηκε ότι το πράγμα δεν πήγαινε άλλο, ένα κομμάτι του κομματικού μηχανισμού εξεγέρθηκε. Χωρίς όμως να εξεγερθεί μια κομματική βάση που απλώς φυλλοροεί.

Και σε αυτές τις συνθήκες θα διεξαχθεί η διαδικασία εκλογής.

Χωρίς σοβαρή συζήτηση, χωρίς στρατηγικές ξεκάθαρες, χωρίς καν εκείνη την αίσθηση «ηγετικών προσωπικοτήτων».

Και με το μεγάλο και κρίσιμο ερώτημα να παραμένει αναπάντητο: ποιοι αναφέρονται στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Ποιο είναι το ακροατήριό του και ποια σχέση υπάρχει ανάμεσα σε κόμμα και κομματικό ακροατήριο; Εκτός από την ακόμη αυξημένη απήχηση σε κομμάτια νεολαίας, τι εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ;

Και ίσως να μείνει μετέωρο γιατί στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί πια να είναι το σημείο αναφοράς μιας κοινωνίας. Όπως δεν μπορεί και το ΠΑΣΟΚ.

Όχι γιατί μεγάλο μέρος των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης δεν αναζητούν ένα κόμμα που να μιλάει για δημοκρατία, αναδιανομή του πλούτου, δικαιοσύνη και αίσθημα κοινωνικής ασφάλειας. Αλλά γιατί αυτά τα κόμματα, αυτά τα σχήματα δεν μπορούν να το κάνουν αυτό.

Στην πραγματικότητα αυτό που λείπει στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο αρχηγός, αλλά ο λαός.