Η νοσταλγία του «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια» δεν αρκεί

Με την ολοκλήρωση του πρώτου γύρου των εσωκομματικών εκλογών του ΠΑΣΟΚ, είναι ασφαλές να μιλάμε για μια νίκη και μια ήττα.

Η νικη.

Συνιστά νίκη για το ΠΑΣΟΚ και μάλιστα σε ευθεία αντιδιαστολή με τον ΣΥΡΙΖΑ η ποιότητα της προεκλογικής περιόδου του. Οι υποψήφιοι και οι υποψήφιες για την προεδρία του, μίλησαν πολιτικά και πολιτισμένα.

Πίσω από τα «ωσαννά» για την ενότητα παρακολουθήσαμε πολιτική συζήτηση με διαφωνίες σε σειρά ζητημάτων από την εξωτερική πολιτική ως την παιδεία κι από τις τράπεζες ως την ανάσχεση της ακρίβειας. Διαφωνίες όχι περί διαγραμμάτων, αλλά ουσίας για ζητήματα κομβικά και ανοιχτά όπως είναι η προσφυγή στη Χάγη για την επίλυση της διαφοράς με την Τουρκία ή για το ζήτημα του Άρθρου 16 και της αναθεώρησης του. Σε αυτό το θέμα είδαμε να ξεδιπλώνονται μπροστά μας όλες οι αποχρώσεις του πράσινου και να φτάνουν ως το μπλε της Νέας Δημοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ μονοπώλησε την πολιτική συζήτηση επί μήνες, την ώρα που η ΝΔ «κόνταινε» και ο ΣΥΡΙΖΑ βυθιζόταν ακόμη πιο βαθιά στη σφαίρα της παραπολιτικής.

Αριθμητικά, δεν έγιναν θαύματα. Οι 300.000 που πήγαν στις κάλπες είναι μόλις 10% περισσότεροι από όσες και όσους συμμετείχαν στην προηγούμενη εσωκομματική κάλπη του κόμματος. Βέβαια, η συμμετοχή στην εσωκομματική κάλπη του ΠΑΣΟΚ ήταν διπλάσια από εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ (150.000) και μικρότερη από τις εσωκομματικές της ΝΔ το 2016 που ανέδειξαν με ανατροπή στον δεύτερο γύρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η ήττα.

Συνιστά ήττα για το ΠΑΣΟΚ την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μετατραπεί σε ριάλιτι το ότι δεν κατάφερε να δώσει όραμα στον κόσμο που στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις έκατσε σπίτι του, στον κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ως «προοδευτικός» ή «κεντροαριστερός».

Οι υποψήφιες/υποψήφιοι έμοιαζαν φοβικοί να απαντήσουν στα ερωτήματα για την επόμενη ημέρα του ευρύτερου χώρου. Ένιωθαν ασφάλεια πίσω από το brand ΠΑΣΟΚ, πίσω από τη νοσταλγία του «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια» και χωρίς να αποκλείουν τη συζήτηση ξόρκιζαν μια ουσιαστική συνεργασία. «Αυτόνομη πορεία», «από τα κάτω», «κοινοβουλευτική συνεργασία επί συγκεκριμένων θεμάτων» και άτολμες προσεγγίσεις από τους κυρίους που μιλούσαν με την πικρία του 2012-2015, ενώ οι κυρίες έμοιαζαν να έχουν το βλέμμα στραμμένο από την άλλη.

Το ΠΑΣΟΚ έχει μια μεγάλη ευκαιρία να εκφράσει τον προοδευτικό κόσμο, όσο όμως παραμένει φοβικό δεν θα κερδίζει εκείνα που μπορεί. Όσο φοβάται να αρθρώσει λόγο προγραμματικό και στον ιδεολογικό αντίποδα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, τόσο δεν θα μπορεί να παίξει ρόλο αντίπαλου δέους στη Νέα Δημοκρατία.

Η πολιτική αναδιανομής πλούτου της πρώτης τετραετίας του Ανδρέα Παπανδρέου είναι ουσιαστική παρακαταθήκη. Όμως, για πόσο ακόμη οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ θα τρώνε «από τα έτοιμα» του πράσινου ήλιου και του ειδικού βάρους του Ανδρέα Παπανδρέου;