«Μήλα μου γαλανά» – Μία παράσταση για την ερημοποίηση

«Τρώμε με τα μάτια». Η γεύση και η οσμή χάνονται, εξαφανίζονται μέσα στα χρόνια. Τα μήλα κάποτε δεν ήταν γυαλιστερά, ούτε ολοστρόγγυλα και κατακόκκινα, αλλά ήταν μήλα. Μήλα που μοσκοβόλαγαν και ήταν γλυκά, με την ιδιαίτερη δική τους γλύκα.

Οι νεότεροι μπορεί να μην έχουν πια αυτή την ανάμνηση και οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν τη δυνατότητα να γευτούν τους καρπούς με την ποικιλομορφία που είχαν άλλοτε.

Αν και οι μνήμες είναι διαρκώς παρούσες, η παράσταση «Μήλα μου γαλανά» δεν είναι μία παράσταση που αναπολεί το παρελθόν. Αντιθέτως στρέφει την προσοχή στο μέλλον αφήνοντας στον θεατή την αίσθηση του επείγοντος.

Τι σημαίνει για τις ζωές μας η ερημοποίηση, μία έννοια που ακούγεται όλο και συχνότερα αλλά φαντάζει ακόμα σαν κάτι που θα απασχολήσει κάποιους στο μέλλον;

Η Τατιάνα Άννα Πίτα και ο Σπύρος Τσίκνας καταφέρνουν σε 75 λεπτά να εξηγήσουν – χωρίς να κάνουν μάθημα- πώς το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια μας και παρασέρνει μαζί του χωριά, τοπία, κοινωνίες, οικονομίες αλλά και γλώσσες και ντοπιολαλιές.

Η παράσταση είναι αποτέλεσμα δραματουργικής έρευνας όπου τα επιστημονικά δεδομένα συνομιλούν με την προφορική ιστορία και την ποίηση.

Ο φωτισμός της σκηνής γίνεται εξολοκλήρου από μία αυτοσχέδια ποδηλατογεννήτρια «προσφέροντας μια απτή εμπειρία για το τι σημαίνει παραγωγή και κατανάλωση ενέργειας»

Ξεχωριστό ρόλο έχουν οι δραματοποιημένες μαρτυρίες κατοίκων χωριών του Πηλίου για το χθες και το σήμερα.

Πώς πάει φέτος η συγκομιδή στους οπωρώνες; Υπάρχουν άνθρωποι να μαζέψουν τα μήλα; Τι γίνονται οι πλατείες όταν οι τουρίστες φεύγουν; Έχουν μείνει γεράκια, βλέπετε γεράκια;

Τα περισσότερα σχολεία έκλεισαν. Τα παιδιά των Αλβανών εργατών έσωσαν κάποια από αυτά. Αλλά και οι μετανάστες φεύγουν. Πόσο στοιχίζει ένα νοίκι;

Τι γίνεται με το νερό; Πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε; Οι σπόροι; Θυμάσαι πως ήταν τα μήλα παλιά; Χάθηκαν οι σπόροι. Τώρα τρώμε με τα μάτια.

Και η αυτοδιοίκηση; Είναι δυνατόν να είναι στον ίδιο δήμο ο κάμπος και το βουνό; Πώς εξαφανίστηκαν οι κοινότητες;

Και οι τουρίστες; Οι Αθηναίοι είναι οι χειρότεροι.

Στιγμιότυπο από την παράσταση «Μήλα μου γαλανά» / Φωτογραφία: Γιώργος Πεντζίκης

Ιστορίες που φωτίζουν την πραγματικότητα δοσμένες με χιούμορ, αγωνία, συγκίνηση και ένταση συμπληρώνονται με τις επιστημονικές εκτιμήσεις αλλά και τις αντίθετες ενέργειες των κυβερνήσεων που πεισματικά επιμένουν να αγνοούν όσα μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μεγαλύτερες καταστροφές.

Παρακολουθώντας την παράσταση στο μυαλό μου γυρνούσε ξανά και ξανά ο δικός μου τόπος. Ενεργειακοί κόμβοι, στρατιωτικές βάσεις, φαραωνικά έργα που καταστρέφουν ρέματα την ώρα που έχουμε πρόβλημα ξηρασίας.

Η ιστορία που χάνεται ή ακόμα χειρότερα γίνεται φολκλόρ για τους τουρίστες. Οι άνθρωποι που επιμένουν ακόμα να δουλεύουν τη γη, αντιμέτωποι με όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες.

Το «Μήλα μου γαλανά» παίχτηκε ολοκληρωμένα για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 2022 στη Δράκεια Πηλίου, κάτω από τα πλατάνια.

Τώρα ανεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας, στο φιλόξενο «Στούντιο» στα Εξάρχεια, στο ίδιο μέρος που οι παλιότεροι θα θυμούνται ως καφέ Studio στην Οικονόμου 3.

Πληροφορίες για την παράσταση

Σκηνοθεσία – Δραματουργία – Εκτέλεση: Τατιάνα Άννα Πίττα, Σπύρος Τσίκνας

Κατασκευή ποδηλατογεννήτριας – Φωτισμοί: Σπύρος Τσίκνας

Παραγωγή: Μαυρομιχάλη55

Φωτογραφίες: Γιώργος Πεντζίκης

Δευτέρα 14/10, στις 21.30

Διάρκεια 75’

Στούντιο, Οικονόμου 3, πλατεία Εξαρχείων

Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά

(Λίγα λόγια για το Στούντιο: https://www.facebook.com/profile.php?id=100089668683498&sk=about_details)