Δεν είναι ότι η ζωή συνεχίζεται. Ασφαλώς συνεχίζεται, αλλά ουδέποτε είναι ίδια μετά από μεγάλες απώλειες. Είναι ότι ο χρόνος δε σταματά και για να λειτουργήσει πράγματι ως ο καλύτερος  γιατρός, πρέπει να βρίσκουμε τρόπο να συνεχίζουμε.

Για να βρίσκουμε νόημα στην ύπαρξη μας, να αντλούμε δύναμη και να τιμάμε τη μνήμη του εκάστοτε εκλιπόντος, όχι κλαίγοντας παθητικοί τη μαύρη μας μοίρα, αλλά επιτυγχάνοντας στόχους που μαζί τους είχαμε θέσει. Υπό αυτό το πρίσμα ο αγώνας Αγγλία-Ελλάδα στο Γουέμπλεϊ πράγματι έπρεπε να γίνει. Για να τιμηθεί η μνήμη του Τζορτζ ακριβώς όπως του πρέπει. Όπερ και εγένετο. Δεν γίναμε σε ένα βράδυ καλύτεροι από τους Άγγλους.

Είχαμε όμως μαχαίρια στα δόντια και το υπέρτατο κίνητρο: Τη μνήμη του Μπαλντόκ. Λειτούργησαν όλα στην εντέλεια. Ποτέ άλλοτε δεν κλάψαμε τόσο για μια νίκη χωρίς κάποιο άμεσο αποτέλεσμα εθνικού θριάμβου. Ποτέ άλλοτε τόσα δάκρυα στα μάτια για ένα γκολ κι έναν πανηγυρισμό με την φανέλα του δικού τους Τζορτζ που ένα ζεστό βράδυ του Οκτώβρη του 2024 έγινε ο Γιώργης όλων μας, χωρίς αντιπαραθέσεις, χωρίς ναι μεν αλλά.

Χωρίς «αν και εγώ είμαι Ολυμπιακός…»! Απόψε ήμασταν όλοι Ελλάδα και όλοι Μπαλντοκ. Γιατί έτσι του πρέπει. Χωρίς να μας απασχολεί το πως έφυγε. Μας συγκλόνισε το οτι έφυγε και από εκεί ψηλά έδινε πρωτοφανή δύναμη στις ψυχάρες του Γιοβάνοβιτς.

Δεν είναι ώρα να επαινέσουμε τον Ιβαν. Ούτε να ρίξουν οι Παναθηναϊκοί το ανάθεμα στον Αλαφούζο που τον έδιωξε όπως τον έδιωξε, για να αποθεώσει την εθνική ομάδα. Είναι ώρα να αισθανθούμε περήφανοι. Για μια και μοναδική φορά. Για τα λόγια κινητροδοσίας του Μπακασετα στα αποδυτήρια, για την αποφασιστικότητα όλων να φύγουν νικητές από το Γουέμπλεϊ! Για τα δακρυσμένα μάτια και τα αποφασισμένα πρόσωπα. Αυτός ο αγώνας δεν ήταν για να χάνεται.

Όταν έχασα τους γονείς μου δούλεψα κανονικά. Όσες φορές χάσαμε αγαπημένους συναδέλφους, δεν κόψαμε τα δελτία και τις εκπομπές μας. Έχουμε δει ξανά και ξανά αθλητές να χάνουν πολυαγαπημένους και να είναι εκεί στην αρένα καλύτεροι από ποτέ. Μεταφυσικό ακούγεται αυτό, αλλά.. Αλλά ας το αφήσουμε για την ώρα. Ο Πετρούνιας έχασε τον μπαμπά του και ήρθε το ΡΙΟ. Ο Πρίντεζης έχασε τον πατέρα του και ήταν στο παρκέ. Μετά σπάραξε στο κλάμα. Τον τίμησε όπως έπρεπε.

Το παιχνίδι ορθώς έγινε, ανεξαρτήτως κινήτρων και εξέλιξης. Ο χρόνος δε σταματά. Και έχει αυτή την άθλια ιδιότητα να μας παίρνει από κάτω αν δεν κινητοποιηθούμε. Ιδού η μεγάλη προσφορά: Η γνώση ότι με το πάθος λιώνεις τα πάντα στο πέρασμα σου. Αποκτάς κίνητρο, ξυπνάς, βγαίνεις από την αδράνεια. Και τιμάς τον δικό σου άνθρωπο. Σάμπως αν δεν έπαιζαν, ο Τζορτζ θα γύριζε πίσω; Μια δουλειά είναι και το ματς και έπρεπε να γίνει. Ορθώς έγινε!

Η ζωή θέλει κουράγιο για να πας παρακάτω. Κουράγιο και αίσθηση καθήκοντος.

Αυτά για τους μονίμως φωνασκούντες. Που πάντως όταν χάσουν κάποιον δικό τους, θα πάνε κανονικά στις δουλειές τους. Ίσως μάλιστα και από επιλογή.

Αυτή η ομάδα έχει απίστευτα ψυχικά αποθέματα. Και αυτό φτάνει και περισσεύει! Καθίστε να αναλύετε γιατί είναι τόσο ανάλγητοι στην UEFA!

Headlines