Oι ταινίες τρόμου που βασίζονται σε αληθινές ιστορίες – Από τον «Εξορκιστή» ως τον «Φάρο»

Αν ο κινηματογράφος είναι σαν να ονειρευόμαστε με ανοιχτά μάτια, τότε οι ταινίες τρόμου θα μπορούσαν δικαίως να θεωρηθούν εφιάλτες: μια ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε άμεσα τους ασυνείδητους φόβους μας – τις περισσότερες φορές ως ψυχαγωγία, αλλά μερικές φορές με σαφή σκοπό να τρομάξουμε τον εαυτό μας.

Ο τρόμος στην οθόνη λαμβάνει κάθε δυνατή μορφή, από εμβληματικούς μπαμπούλες όπως ο Φρανκενστάιν και ο Φρέντι Κρούγκερ μέχρι απειλές του πραγματικού κόσμου, είτε πρόκειται για ψύχωση, μόλυνση ή ενοχλητικά πεθερικά («Get Out» ας πούμε).

Όμως όταν οι ταινίες τρόμου βασίζονται σε αληθινές ιστορίες, ο αυτοσκοπός μας να τρομοκρατήσουμε τον ευατό μας μέσω της έβδομης τέχνης παίρνει άλλη τροπή.

Ας δούμε λοιπόν μερικές από τις ταινίες τρόμου που οδηγούν σε άλλα, πιο σκοτεινά, μονοπάτια καθώς από πίσω τους κρύβουν ιστορίες με «δαιμονισμένους», δολοφονίες και πτώματα.

Ο Εξορκιστής (1973)

Ο πράσινος εμετός από χυλό και το μακιγιάζ της δεκαετίας του ’70 είναι ελαφρώς λιγότερο τρομακτικά από ό,τι ήταν το 1973, όταν οι θεατές λιποθυμούσαν κατά τη διάρκεια των προβολών του «Εξορκιστή». Αλλά η ιστορία που βασίστηκε η ταινία είναι εξίσου τρομακτική.

Το 1949, ένα ζευγάρι που ζούσε στην περιοχή της Ουάσινγκτον παρατήρησε ότι ο 14χρονος γιος τους συμπεριφερόταν περίεργα. Ο Ρόμπι, ψευδώνυμο που χρησιμοποιήθηκε στην ειδησεογραφία, απήγγειλε λατινικές φράσεις παρόλο που δεν είχε μάθει ποτέ τη γλώσσα, είχε παράξενες χαρακιές στο σώμα του και το κρεβάτι του και άλλα αντικείμενα γύρω του κουνιόντουσαν ή κινούνταν ανεξήγητα, έγραψε η Washington Post.

Πιστεύοντας ότι ο Ρόμπι είχε κυριευτεί από κάποιον δαίμονα, η οικογένεια ταξίδεψε στο Σεντ Λούις και αναζήτησε βοήθεια από Ιησουίτες πάστορες στο Πανεπιστήμιο του Σεντ Λούις. Ένας από αυτούς, ο αιδεσιμότατος Γουίλιαμ Μπόουντερν, θα πραγματοποιούσε έναν εξορκισμό διάρκειας 35 ημερών που καλύφθηκε ευρέως από ειδησεογραφικούς οργανισμούς.

Σε αντίθεση με την ταινία, η οποία κέρδισε δύο Όσκαρ, δεν υπήρξε περιστροφή του κεφαλιού ή αιώρηση, δήλωσε ο Χένρι Άνσγκαρ Κέλι, καθηγητής στο U.C.L.A., ο οποίος πήρε συνέντευξη από τον πατέρα Μπόουντερν το 1960. Στην ταινία, ήταν ένα νεαρό κορίτσι αντί για ένα αγόρι, και η Ουάσινγκτον αντί για το Σεντ Λούις.

Υπήρχαν όμως κάποιες ομοιότητες: Οι ιερείς είπαν ότι είδαν το κρεβάτι του Ρόμπι να κουνιέται και να μετακινείται μέσα στο δωμάτιο.

Ο Μπόουντερν είπε επίσης στον Κέλι ότι είδε σημάδια από γρατσουνιές στο στήθος του Ρόμπι που έγραφαν «HELL».

Οι συνεντεύξεις με ανθρώπους που συμμετείχαν στον εξορκισμό του Ρόμπι αποτέλεσαν τη βάση για το βιβλίο και την ταινία. Όταν ο «Εξορκιστής» γυρίστηκε στην πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου Georgetown, στο πλατό συνέβησαν ένα σωρό από ατυχήματα – ένας ξυλουργός έχασε πολλά δάχτυλα και το πλατό έπιασε μυστηριωδώς φωτιά – που ένας Ιησουίτης πάστορας χρειάστηκε να το ευλογήσει αρκετές φορές.

Ο Φάρος (2019)

Παρατηρήστε τον Γουίλεμ Νταφόε και τον Ρόμπερτ Πάτινσον να οδηγούνται στην παραφροσύνη καθώς φροντίζουν έναν φάρο σε ένα μυστηριώδες νησί.

Η ταινία βασίστηκε σε ένα γεγονός που είναι γνωστό ως η τραγωδία του φάρου Smalls.

Το 1801, ο Τόμας Χάουελ και ο Τόμας Γκρίφιθ προσλήφθηκαν για να φροντίζουν τον φάρο στο νησί Σμολς, ένα μικροσκοπικό βράχο περίπου 18 μίλια μακριά από τις δυτικές ακτές της Ουαλίας, δήλωσε σε συνέντευξή του ο Τζούλιαν Γουάιτραϊτ, αρχαιολόγος στην Ουαλία.

Αλλά ο Γκρίφιθ πέθανε ξαφνικά από ασθένεια, σύμφωνα με τον Στίβεν Λίντελ, ξεναγό και ιστορικό. Σε μια τόσο απομακρυσμένη περιοχή, ο Χάουελ έπρεπε να κρατήσει τη σορό του Γκρίφιθ στο διαμέρισμά του μέχρι να φτάσει η επόμενη βάρδια των φαροφυλάκων.

Όμως οι καταιγίδες καθυστέρησαν τις ενισχύσεις και ο Χάουελ έμεινε μόνος του με το σώμα του Γκρίφιθ. Ο Χάουελ το έδεσε τελικά στα κάγκελα κατά μήκος του εξωτερικού χώρου του φάρου, όπου παρέμεινε για τέσσερις μήνες μέχρι να έρθει τελικά η βοήθεια, δήλωσε ο Λίντελ.

Η εκδοχή της ιστορίας από τον σκηνοθέτη Ρόμπερτ Έγκερς, «Ο Φάρος» ήταν περισσότερο ένα ψυχολογικό, βραδύκαυστο θρίλερ.

Για μια πιο αληθινή απόδοση της ιστορίας του Smalls, υπάρχει μια ομώνυμη ταινία του BBC από το 2016. Αλλά αυτή η εκδοχή δεν έχει απίστευτους διαλόγους όπως αυτός από μια σκηνή μεταξύ του Νταφόε και του Πάτινσον:

Τόμας Γουέικ: Τι;
Εφρέμ Γούνσλοου: Τι;
Τόμας: Τι;
Εφρέμ: Τι;
Τόμας: Τι;
Εφρέμ: Τι;
Τόμας: Τι;
Εφρέμ: Τι;
Μαζί: Τι, τι, τι, τι, τι, τι, τι;

The Amityville Horror (1979)

Τον Δεκέμβριο του 1975, όταν η οικογένεια Λατζ μετακόμισε σε ένα πανέμορφο σπίτι πέντε υπνοδωματίων με πισίνα στην περιοχή Amityville του Λονγκ Άιλαντ, η τιμή των 80.000 δολαρίων έμοιαζε με κλέψιμο.

«Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα», δήλωσε ο Τζορτζ Λατζ στο ABC News το 2002.

Αλλά η οικογένεια έμαθε αργότερα τον λόγο για την εκπληκτική τιμή: Ο Ρόναλντ Ντεφέο είχε σκοτώσει έξι μέλη της οικογένειάς του σε αυτό το σπίτι ένα χρόνο πριν.

Τέσσερις εβδομάδες αφότου η οικογένεια Λατζ μετακόμισε στο σπίτι, «εγκατέλειψε το σπίτι» μετά από ένα τρομακτικό συμβάν κατά τη διάρκεια του οποίου φωνές πλημμύριζαν το σπίτι, σύμφωνα με το «The Amityville Horror», ένα βιβλίο του 1977 από τον Τζέι Άνσον σχετικά με το χρόνο της οικογένειας στο σπίτι.

Το βιβλίο και οι επακόλουθες κινηματογραφικές μεταφορές δεν ήταν απολύτως ακριβείς, δήλωσε αργότερα ο Τζορτζ Λατζ. Έκανε μάλιστα μήνυση στους παραγωγούς της ταινίας του 2005 για δυσφήμιση. Ο Λατζ, ο οποίος πέθανε το 2006, δεν ήταν ο μόνος που περιφρονούσε το franchise.

Οι πιο πρόσφατοι κάτοικοι του σπιτιού του Amityville, ίσως εκνευρισμένοι από τους παρατηρητές, φαίνεται να έχουν θολώσει το σπίτι στο Google Street View. Οι σινεφίλ έδωσαν στις ταινίες ένα 31% στο Rotten Tomatoes.