Τι έχει παρουσιάσει μέχρι στιγμής ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς σε αυτούς τους λίγους μήνες που είναι στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Μια σύγχρονη ευρωπαϊκή Εθνική ομάδα που παίζει μοντέρνο ποδόσφαιρο και κυρίως μπορεί να προσαρμοστεί στο στυλ παιχνιδιού που απαιτεί ο αντίπαλος.

Μια ομάδα που πήγε στο ναό του ποδοσφαίρου το Γουέμπλεϊ και πίεσε ψηλά τους μέτρ του είδους Άγγλους, τους έβαλε πέντε γκολ (!) στην έδρα τους, όπου τα τρία δεν μέτρησαν μέσω VAR (οριακά τα δύο) και ενώ ισοφαρίστηκε στα τελευταία λεπτά, όχι απλά δεν κλείστηκε για να κρατήσει την (σημαντική με βάση τη δυναμικότητα του αντιπάλου) ισοπαλία αλλά βγήκε ακόμα πιο επιθετικά μπροστά για να πάρει με το δεύτερο γκολ του Βαγγέλη Παυλίδη αυτό που εδικαιούτο με τη συνολική εικόνα του αγώνα από το πρώτο λεπτό.

Αλλά και κόντρα στους Ιρλανδούς, με υπομονή έβγαλε ένα τσουβάλι ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο και με ακόμα μεγαλύτερη υπομονή ήρθε και το πολυπόθητο γκολ που τόσο πολύ ήθελε ιδιαίτερα ο Τάσος Μπακασέτας για να το αφιερώσει στον αδικοχαμένο φίλο και συμπαίκτη του Τζόρτζ Μπάλντοκ όπως και όλη η ομάδα αλλά και οι 32.000 θεατές που γέμισαν την πιο «ζεστή» έδρα στην Ελλάδα, το γήπεδο Γεώργιος Καραϊσκάκης.

Η Εθνική λοιπόν είναι σε καλό δρόμο στα χέρια ενός πολύ καλού προπονητή αλλά και παράλληλα σπουδαίου ανθρώπου που με σεβασμό τόσα χρόνια που εργάζεται (και) στη χώρα μας έχει κερδίσει τους πάντες κάτι που έκανε και σε συλλογικό επίπεδο όπου εκεί η εκτίμηση και η αναγνώριση αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία όταν προέρχεται από τους αντιπάλους.

Την ίδια ώρα που η Εθνική «πετούσε» για μια ακόμα φορά στο γήπεδο ο ιστορικός ηλεκτρικός, ιδιαίτερα στο πολύπαθο τμήμα Πειραιάς-Νέο Φάληρο θύμιζε… Μουντζούρη.

Πάνω από 20 λεπτά αναμονής για δεκάδες κόσμο (μεταξύ των οποίων και αρκετοί Ιρλανδοί) μέχρι να έρθει κάποιος συρμός για να μεταφέρει…σαρδέλές μια στάση μακριά, που όμως έμοιαζε τόσο μακριά που όταν έφτασε ο συρμός στο Νέο Φάληρο, εύστοχα ένας πατέρας που ήταν στριμωγμένος και αυτός με το γιό του φώναξε: «Λιανοκλάδι, φτάσαμε κατεβείτε».

Δυστυχώς σε σχέση με το ξαδελφάκι του το μετρό, ο ηλεκτρικός μοιάζει σε κάποια σημεία να έχει μείνει στον προηγούμενο αιώνα, όταν και – στις αρχές του – μεσουρανούσε ώς ένα σύγχρονο μεταφορικό μέσο της εποχής.

Η σημερινή εποχή τον έχει ξεπεράσει και δυστυχώς δεν αρκεί απλά μια (κοστοβόρα) ανακαίνιση στους συρμούς. Η συχνότητα των δρομολογίων και η αξιοπιστία αυτών είναι δυστυχώς για κλάματα και ο κίνδυνος να χαθεί το…τρένο της ανάπτυξης είναι ορατός εάν δεν υπάρξουν σύντομα γενναίες αποφάσεις και παρεμβάσεις της κυβέρνησης και του αρμόδιου υπουργείου.

Βλέπετε όταν οι υπουργοί μεταφορών και γενικά οι βουλευτές μπαίνουν για να εγκαινιάσουν ένα σταθμό ή ένα συρμό, τα τρένα είναι πάντα στην ώρα τους και το κυριώτερο άδεια χωρίς τον παραμικρό συνωστισμό.

Πάντως ο κόσμος δεν είχε χάσει το κέφι του και αυτό χάρις στην Εθνική ομάδα.

Headlines