Καλώς πήγαμε στη συναγωγή, αλλά στην πορεία γιατί όχι;

Η ισραηλινή πρεσβεία διοργάνωσε Επιμνημόσυνη δέηση στην Εβραϊκή Συναγωγή Αθηνών για τα θύματα της επίθεσης της Χαμάς. Η τελετή όπως ήταν λογικό έγινε σε κλίμα συγκίνησης καθώς ακόμα και σήμερα η ισραηλινή κοινωνία μετράει τις πληγές της από το φονικό πέρασμα της Χαμάς που άφησε πίσω του τουλάχιστον 1000 νεκρούς, τραυματίες, αλλά και ομήρους που βρίσκονται ακόμα και σήμερα στα τούνελ της Γάζας.

Από αυτή την εκδήλωση δεν θα μπορούσε να λείπει και αντιπροσωπεία της ελληνικής κυβέρνησης. Άλλωστε, η χώρα μας έχει όχι μόνο την -γεωπολιτική- υποχρέωση να παρίσταται σε ένα κράτος σύμμαχο αλλά και την ηθική, που περιλαμβάνει την στήριξη σε θύματα ενός τρομοκρατικού χτυπήματος.

Υπό αυτό το πρίσμα, η παρουσία του υπουργού Εξωτερικών, Γιώργου Γεραπετρίτη, του υπουργού Επικρατείας, Μάκη Βορίδη, του υπουργού Υγείας Άδωνι Γεωργιάδη αλλά και της υπουργού Εσωτερικών Νίκης Κεραμέως ήταν όχι μόνο θεμιτή, αλλά και αναγκαία.

Τα προβλήματα όμως για την κυβέρνηση αλλά και την ελληνική εξωτερική πολιτική ξεκινούν αμέσως μετά από αυτή τη σχεδόν αυτονόητη διαπίστωση. Και αυτό διότι από την 7η Οκτωβρίου του 2023 ως σήμερα έχει μεσολαβήσει ένας πρωτόγνωρος πόλεμος που έχει αφήσει πίσω του μια κατεστραμμένη Γάζα, έναν πληθυσμό στα όρια της φυσικής εξόντωσης, έναν Λίβανο που είναι έτοιμος να καταρρεύσει και φυσικά πάνω από 40.000 νεκρούς σε Γάζα, Δυτική Όχθη και Βηρυτό.

Κοινώς, μια αιματοχυσία χωρίς τέλος, με θύματα όχι τους εμπόλεμους τη Χαμάς ή της Χεζμπολάχ αλλά και τους απλούς Άραβες που παραμένουν εγκλωβισμένοι στα πυρά του πολέμου.

Το πρόβλημα λοιπόν έγκειται στο γεγονός πως για την ελληνική κυβέρνηση, φαίνεται πως η ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή έχει έναν θύτη και ένα θύμα, έναν σύμμαχο και έναν εχθρό -που για τυπικούς λόγους δεν αποκαλούμε ως τέτοιο-.

Σε διαφορετική περίπτωση η κυβέρνηση όπως έδωσε -σωστά- το παρών στην εκδήλωση των Ισραηλινών θα έδινε το παρών και στις κινητοποιήσεις ή τις εκδηλώσεις των Παλαιστινίων για τον πόλεμο που διεξάγει το Ισραήλ στη Γάζα.

Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει ούτε φυσικά αποτελεί θέμα στις παρεμβάσεις των κυβερνητικών στελεχών που με σχεδόν μονότονο τρόπο αντιμετωπίζουν τους Παλαιστινίους ως θύτες ή ως δικαιολογημένα θύματα μιας συλλογικής τιμωρίας του Ισραήλ επειδή η Χαμάς εισέβαλλε την 7η Οκτωβρίου στο Ισραήλ. Μοναδική εξαίρεση σε αυτό τον κανόνα αποτελεί ο Γιώργος Γεραπετρίτης.

Πέραν ωστόσο της ηθικής διάστασης που εγείρει η στάση της Αθήνας, υπάρχει κάτι πιο κρίσιμο και σημαντικό, το οποίο αποσιωπάται από τον δημόσιο διάλογο. Αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός πως η μονομέρεια της ελληνικής κυβέρνησης απομακρύνει ακόμα περισσότερο την Ελλάδα από παραδοσιακούς της συμμάχους στον αραβικό κόσμο.

Το Ισραήλ αποτελεί έναν σταθερό σύμμαχο στην λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου ωστόσο δεν μπορεί να λησμονείται πως γύρω από το Ισραήλ βρίσκονται σειρά μουσουλμανικών κρατών που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το παλαιστινιακό ζήτημα ως ζωτικής σημασίας. Μόνο τυχαίο άλλωστε δεν μπορεί να θεωρηθεί το γεγονός πως η σύσφιξη των σχέσεων Αιγύπτου και Τουρκίας συνέβη εν μέσω της καταστροφής στη Γάζα αλλά και πάνω στην ανάγκη τα δυο κράτη να λάβουν πρωτοβουλίες ειρήνευσης στην περιοχή.

Υπό αυτό το πρίσμα, αν η Αθήνα εγκλωβιστεί σε μια στρατηγική που θα βλέπει το Ισραήλ ως θύμα και τους Αραβικούς πληθυσμούς ως θύτες, υπάρχει ο κίνδυνος να βρεθεί στο περιθώριο σημαντικών αλλαγών στην περιοχή. Ιστορικά, άλλωστε, το Παλαιστινιακό ζήτημα αποτελούσε κινητήριο δύναμη αλλαγών στην ευρύτερη περιοχή.