Είναι δύσκολο να μπει σε λέξεις το δέος και η συγκίνηση που νιώσαμε το βράδυ της Δευτέρας στο Ηρώδειο παρακολουθώντας τη Νατάσσα Μποφίλιου να ερμηνεύει Θεοδωράκη.

Από μόνη της, η μουσική του Θεοδωράκη έχει τη δική της βαρύτητα και τη δική της μαγεία. Ωστόσο αυτό που κατάφεραν οι Μαρία Διακοπαναγιώτου, Μυρτώ Βασιλείου, Ηλίας Βαμβακούσης, Βασίλης Προδρόμου, Μιχάλης Ατσάλης, Ματθαίος Μπουμπάρης, Γιάννης Δάφνος και οι μουσικοί Μανώλης Γιαννίκιος, Γιώργος Μπουλντής, Γιώργος Κάστανος, Ευάγγελος Χαμρίστσακι, Κωνσταντίνος Σαπούνης ήταν κάτι περισσότερο από αυτό. Σεβάστηκαν τις μελωδίες, έσμιξαν την ποίηση και την έφεραν στο εδώ και στο τώρα.

Η Νατάσσα λειτούργησε ως πρώτη μεταξύ ίσων, μοίρασε και μοιράστηκε τη σκηνή και τα τραγούδια σταθμούς ενώ σε σπουδαίες ερμηνείες αναζητούσε κ έπιανε το χέρι της Μαρίας και της Μυρτώς.

Η συμμετοχή του σπουδαίου μουσικού και μπαμπά της, Νίκου Μποφίλιου ήταν συγκινητική με τη Νατάσσα γονατιστή να τον παρακολουθεί να ερμηνεύει το «Κάποτε θα ρθουν να σου πουν».

Ο Χρήστος Κορτσέλης διάλεξε τα τραγούδια, κι είναι πράγματι δύσκολο να κάνει κανείς μια τόσο δίκαιη και πλήρη επιλογή από το έργο του Θεοδωράκη και των ποιητών. Ο Θύμιος Καλαμούκης έπλεξε τα λόγια για να θυμίζουν αρχαία τραγωδία αλλά να μην στερούν τίποτα από τα τραγούδια, αντίθετα να τα φέρνουν στο σήμερα. Σε ένα σήμερα που πνίγονται παιδιά και ξεκληρίζονται οικογένειες στη Μεσόγειο, σε ένα σήμερα που μετρά νεκρούς που δεν μετράνε το ίδιο γιατί το δέρμα τους είναι πιο σκούρο.

Αποκάλυψη οι ερμηνείες της Διακοπαναγιώτου για εμένα που δεν την γνώριζα καλλιτεχνικά. Ο Άγγελος Τριανταφύλλου σκηνοθετικά κατάφερε να αποδώσει και την ανάταση και το «μαζί» με ένα σκηνικό λιτό αλλά ευμετάβλητο. Η πόρτα που κουβάλησε το άψυχο κορμί του απεργού καπνεργάτη Τάσου Τούση τον Μάιο του 1936 στη Θεσσαλονίκη ήταν στο σκηνικό του Λαμπρίδη. Ένωνε τους αγώνες των πολλών, γινόταν γέφυρα και βάση. Και μια σκάλα για να μοιρολογήσει στη κορυφή της η Νατάσσα, το μοιρολόι του Ρίτσου για τον Τάσο Τούση. Μια σκάλα που μας ανέβασε όλες και όλους ψηλά.

Μουσική δεν γνωρίζω αλλά καταλαβαίνω πως ο Καραμουρατίδης πρόσθεσε δωρικότητα στο έργο του σπουδαίου συνθέτη. Το σεβάστηκε αλλά παρενέβη χωρίς φοβικότητα, επικαιροποιώντας το.

Όσο για τη Νατάσσα, ακόμη κ αν τραγουδούσε τον τηλεφωνικό κατάλογο, θα ήταν σπουδαία ερμηνεύτρια. Ωστόσο, η απόλυτη επίγνωση του τι τραγουδούσε, της σπουδαιότητας του έργου του Θεοδωράκη και του τι συμβολίζει αυτό για γενιές αγωνιζόμενων ανθρώπων, αναβάθμιζε την ερμηνεία της.

Κι επειδή εγώ με το πολιτικό ρεπορτάζ ασχολούμαι θα πω κι αυτό: αν η Πολιτεία ενδιαφερόταν να συντηρήσει, να φροντίσει και να συστήσει τα έργα των Μεγάλων Δημιουργών στους νεότερους, θα έπρεπε να φροντίζει να μην υπάρχει σχολείο για σχολείο που να μην απολαύσει αυτή τη παράσταση. Εκεί,στο Ηρώδειο.

Headlines