«Πολλές φορές στην Εβδομάδα Μόδας, για την άνοιξη/καλοκαίρι 2025, τα σόου έμοιαζαν περισσότερο με σκηνές από σατιρικές ταινίες ή τηλεοπτικές εκπομπές για τη μόδα: γελοία μουσική και κακός φωτισμός, όπου τρελοί άνθρωποι σπρώχνουν ακόμα πιο τρελούς ανθρώπους για να βγάλουν φωτογραφία κάποιον που μοιάζει τουλάχιστον με την Kylie Jenner» γράφει η Rachel Tashjian στην Washington Post και συνεχίζει:

«Brands που μπορεί να λατρεύετε, όπως η Schiaparelli, φαίνεται να ακολουθούν το παράδειγμα όλων εκείνων των εστιατορίων της Νέας Αμερικής, τα οποία βάζουν χαβιάρι και τρούφες στα πάντα. Φανταχτερό αποτέλεσμα, αλλά με τι ηλίθιο κόστος;».

Μια προδοσία του aw-shucks χιούμορ

«Ο σχεδιαστής Daniel Roseberry αισθανόταν πάντα άνετα να είναι σοβαρός, με ρούχα τόσο μεγάλα και γλυκανάλατα όσο μια αγκαλιά από τον Μίκυ Μάους στο Disney World, αλλά τα κουστούμια με τα πλατύγυρα κολάρα, τα φορέματα με κορσέ και τις χαζές, σχοινένιες ουρές και τα άσκοπα στολισμένα κοκτέιλ φορέματα ήταν μια προδοσία του aw-shucks χιούμορ που μας έφερε υπέροχα, παράξενα φορέματα και κοστούμια τις προηγούμενες σεζόν» προχωράει στην ενδελεχή παρατήρησή της η Rachel Tashjian χωρίς να αφήνει κανέναν σε χλωρό κλαρί.

«Ο σχεδιαστής Daniel Roseberry αισθανόταν πάντα άνετα να είναι σοβαρός»

Υπάρχει υπερκομψότατη εμπορικότητα;

«Ο σχεδιαστής Olivier Rousteing ακροβατούσε πάντα ανάμεσα στο τόσο κακό γούστο που είναι καλό και στο απλά κακό. Η απόφασή του να οργανώσει το σόου του ως λανσάρισμα της σειράς ομορφιάς του ήταν σίγουρα τετριμμένη, αλλά αυτό μπορεί να είναι εντάξει αν δεν έχεις αναστολές ώστε να συνδυάζεις την εμπορικότητα με την… υπερκομψότατη εμπορικότητα.

»Τα μοντέλα κουβαλούσαν μεγάλα μπουκάλια αρωμάτων, προφανώς ως τσάντες. Χμμμ. Αλλά τα φορέματα με παγιέτες τυπωμένα με το πρόσωπο (ίσως;) της Τζένερ, τα κοστούμια με τους ώμους παγόδας, οι μίνι φούστες με καρφιά και οι μπότες με σφήνες έμοιαζαν με τις ιδέες κάποιου που έμαθε για τη μόδα μέσα από επαναλαμβανόμενες προβολές επεισοδίων δεκαετιών του “Project Runway”» σχολιάζει η Rachel Tashjian.

«Ο σχεδιαστής Olivier Rousteing ακροβατούσε πάντα ανάμεσα στο τόσο κακό γούστο που είναι καλό και στο απλά κακό»

«Πολιτισμικά ενημερωμένος, ελαφρώς ελαφρύς»

Τα κακόγουστα ρούχα μπορεί να είναι καλά αν ο σχεδιαστής τα πιστεύει πραγματικά. Αν είναι σε θέση να αναγάγει αυτή την ιδέα της κακογουστιάς σε επίπεδο τέχνης. Δύο από τις καλύτερες επιδείξεις της Εβδομάδας Μόδας στο Παρίσι αφορούσαν τα «άσχημα ρούχα».

Δείτε το brand Vaquera, ένα αμερικανικό brand που παράγεται σε συνεργασία με το Dover Street Market, και το All-In, το οποίο All-In φτιάχνεται από δύο γνώστες της μόδας ονόματι Bror August Vestbø και Benjamin Barron και το οποίο στιλιζάρει η Lotta Volkova, η οποία πρώτα τελειοποίησε τα ρούχα του Demna σε viral βελάκια στους Vetements και Balenciaga και πιο πρόσφατα βοήθησε να γίνει αίσθηση η Miu Miu.

To Vaquera έχει δουλέψει κυρίως σε μια γλώσσα που ονομάζεται «fashion fan fiction», στην οποία ο Bryn Taubensee και ο Patric DiCaprio φτιάχνουν ρούχα που αντλούν παιχνιδιάρικα από τα αρχεία άλλων σχεδιαστών, αλλά αυτή τη σεζόν η αυθεντία των κομματιών τους – φορέσιμα και με αυτοπεποίθηση, ακόμη και όταν είναι θεότρελα- τους εδραίωσε ως «τον μόδιστρο του αγοραστή που είναι πολιτισμικά ενημερωμένος, ελαφρώς ελαφρύς, αλλά πάντα μπροστά από την εποχή του».

Τα μοντέλα έκαναν vamp σαν το μόντελινγκ να είναι «μια απελευθέρωση, μωρό μου»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη ALL–IN (@allinstudio)

To Vaquera έχει δουλέψει κυρίως σε μια γλώσσα που ονομάζεται «fashion fan fiction»

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη VAQUERA (@vaquera.nyc)

Το φτηνό γίνεται υπέροχο

Το brand All-In, από την άλλη, τα έβαλε με τον μεγάλο κινηματογραφικό γατοπόλεμο της μόδας της δεκαετίας του 1980, το «Working Girl» του Mike Nichols, που είναι ουσιαστικά μια ιστορία για την arriviste της συνοικίας που αγαπάει το δέρμα και το τούλι και ξεγελάει την υπερβολικά καλαίσθητη εικόνα της επιτυχίας των γιάπηδων.

Τα κακόγουστα ρούχα αποδομήθηκαν και πετάχτηκαν το ένα πάνω στο άλλο, και τα μοντέλα έκαναν vamp σαν το μόντελινγκ να είναι «μια απελευθέρωση, μωρό μου».

Αυτό που κάνει αυτές τις μάρκες τόσο φανταστικές είναι ότι παίρνουν αυτό που μοιάζει φτηνό και το επεξεργάζονται και το ξαναδουλεύουν μέχρι να γίνει κάτι πραγματικά υπέροχο.

«Οι συζητήσεις γύρω από την κουλτούρα στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή είναι υπερπροσδιορισμένες στο γούστο, είτε πρόκειται για το καλό, ψυχρό γούστο των προϊόντων της Apple, το μπεζ εσωτερικό design και τα ήσυχα πολυτελή ρούχα, είτε για την πιο θεμελιώδη έννοια του γούστου ως τρόπο καταπολέμησης της ομοιογένειας ενός αλγορίθμου» διαπιστώνει Rachel Tashjian στην Washington Post.

Η ντεμπούτο συλλογή του McGirr τον Μάρτιο ήταν μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της σεζόν: πράος και αμφίθυμος εκεί που ο McQueen θα έπρεπε να είναι αυθεντικός στην τέχνη και τη στάση

Το ντεμπούτο του Seán McGirr για τον McQueen

Οι Vaquera και All-In δημιουργούν μια νέα πρόταση εξορύσσοντας τα σκουπίδια για να φτιάξουν πράγματα που μπορούν να συνομιλήσουν με την υψηλή μόδα και να την κάνουν ακόμη και να φανεί χαζή και αυτοσαρκαστική.

Το σόου του McQueen ήταν μια άσκηση στην έκταση της νοοτροπίας των κακών ρούχων. Ο Seán McGirr μοιράζεται περισσότερα με τον Rousteing παρά με τον Vaquera ή τον All-in παρόλο που είναι πιο κοντά στην ηλικία αυτών των σχεδιαστών- είναι πολύ αθώος για να γίνει τόσο κακός.

Η ντεμπούτο συλλογή του McGirr τον Μάρτιο ήταν μια από τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις της σεζόν: πράος και αμφίθυμος εκεί που ο McQueen θα έπρεπε να είναι αυθεντικός στην τέχνη και τη στάση.

Τα ελαφρώς ατημέλητα (και όχι επίτηδες) φορέματα του McGirr στο τέλος της παράστασής του και τα συρρικνωμένα ανδρικά κοστούμια ήταν οι πιο δυνατές ιδέες του. Ακόμα κι αν φαίνονται φτηνά, μπορείτε να δείτε τη Gen Z, στην οποία φέρεται να στοχεύει πλέον το brand, να γλυκοκοιτάζει αυτά τα σύνολα, ακόμα κι αν μοιάζουν αγορασμένα από τα Zara.

*Με στοιχεία από washingtonpost.com | Αρχική Φωτό: Photo: All-In / Instagram