Εξάγοντας τη βαναυσότητα

Όταν πριν μερικά χρόνια η Μεγάλη Βρετανία ανακοίνωσε ότι είχε προχωρήσει σε συμφωνία με τη Ρουάντα, ώστε όσοι έφταναν στη Βρετανία για να ζητήσουν άσυλο να μεταφέρονται στην αφρικανική χώρα και η επεξεργασία του αιτήματός τους να γίνεται εκεί (και άρα από εκεί να απελαύνονται), είχε υπάρξει θύελλα διαμαρτυριών και η βρετανική κυβέρνηση είχε κατηγορηθεί για παραβίαση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Τώρα έρχεται η ιταλική κυβέρνηση να κάνει κάτι ανάλογο στέλνοντας όσους ζητούν άσυλο σε υπό ιταλική διοίκηση χώρους φιλοξενίας (δηλαδή κράτησης) στην Αλβανία, την ώρα που όλα δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση εξετάζει πιο συνολικά την εφαρμογή τέτοιων μέτρων.

Η λογική της μετακίνησης όσων ζητούν άσυλο εκτός ευρωπαϊκής επικράτειας είναι προφανής. Μακριά από τις χώρες στις οποίες θέλουν να πάνε για να αποφύγουν τον πόλεμο και τη φτώχεια, οι άνθρωποι αυτοί δεν θα έχουν καμία ορατότητα και καμία δυνατότητα να προσπαθήσουν να παραμείνουν στη χώρα προορισμού. Θα είναι πολύ πιο ευάλωτοι στην κακομεταχείριση και χωρίς δυνατότητα οι διαμαρτυρίες τους να ακουστούν.

Θα εγκλωβίζονται σε μια εξωχώρια no man’s land που θα λειτουργεί στην πράξη ως προθάλαμος για την απέλαση, την ώρα που οι χώρες που θα «φιλοξενούν» τέτοιους χώρους κράτησης θα εισπράττουν το σχετικό οικονομικό όφελος παρέχοντας ουσιαστικά υπηρεσίες εγκλεισμού.

Και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας κυνικής πλήρους αποδοχής της ιδεολογικής ατζέντας της Ακροδεξιάς που έχει πλέον καταστεί στην πράξη η δύναμη που υπαγορεύει πολιτική στο θέματα των μεταναστών και των προσφύγων.

Γιατί προφανώς η Ευρώπη δεν κινδυνεύει ούτε από τη «Μεγάλη Αντικατάσταση» των ακροδεξιών θεωριών συνωμοσίας ούτε από κάποια εισβολή μεταναστών.

Για την ακρίβεια κινδυνεύει από το αντίθετο: την πραγματική δημογραφική γήρανση και τη συνολική πολιτισμική στασιμότητα στις οποίες οδηγεί η συνειδητή επιλογή των πολιτικών ελίτ της να τη μετατρέψουν σε ένα κλειστό και βάναυσο κλαμπ, μια μεγάλη gated community, που θα υψώνει διαρκώς φράχτες και απαγορεύσεις.

Premium έκδοση ΤΑ ΝΕΑ