Οι πόλεμοι δεν τελειώνουν ποτέ με τα όπλα, αλλά με δίκαιες λύσεις

Το Ισραήλ πανηγυρίζει ότι σκότωσε έναν μεγάλο εχθρό.

Ότι τιμώρησε αυτόν που ήταν υπεύθυνος για τα εγκλήματα της 7^ης Οκτωβρίου.

Ότι «αποκεφάλισε» μια οργάνωση που την θεωρεί τρομοκρατική.

Στην Παλαιστίνη, στον ευρύτερο Αραβικό κόσμο και αλλού, οι άνθρωποι βλέπουν στον Γιαχία Σινουάρ έναν ήρωα, ένα παλικάρι που πολέμησε μέχρι την τελευταία του πνοή, χωρίς να κρυφτεί και χωρίς να δραπετεύσει.

Και όπως συμβαίνει συνήθως στη ζωή και στις δύο τοποθετήσεις υπάρχουν πλευρές αλήθειας.

Ο Γιαχία Σινουάρ ήταν υπεύθυνος για εγκλήματα. Όμως, την ίδια στιγμή στη Γάζα γίνεται σφαγή και στα μάτια πολλών ανθρώπων οργανώσεις σαν τη Χαμάς εκπροσωπούν την αντίσταση.

Το ζήτημα δεν είναι να σταθμίσουμε τι στέκει περισσότερο.

Το ζήτημα είναι να καταλάβουμε ότι εξακολουθούμε να μην βλέπουμε έξοδο από τον φαύλο κύκλο της βίας.

Γιατί οι πόλεμοι δεν τελειώνουν ποτέ επειδή ο ένας πόλος εξοντώνει τον άλλο.

Γιατί όσο παραμένουν ενεργοί οι λόγοι που οδηγούν στον πόλεμο, τότε ακόμη και εάν φανεί ότι ο ένας πόλος υπερτερεί στρατιωτικά, η σύγκρουση δεν θα σταματήσει.

Ναι, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι κάποια στιγμή, αφού το Ισραήλ σκοτώσει και άλλα στελέχη της Χαμάς και καταστρέψει τούνελ και εκτελέσει ή συλλάβει μαχητές και αφού έχει επιδεινωθεί και άλλο η ανθρωπιστική καταστροφή, τότε θα μπορούσε εκ των πραγμάτων να σταματούσε η τωρινή σύγκρουση με ήττα της Χαμάς.

Θα έχει επιτευχθεί ειρήνη; Όχι βέβαια.

Γιατί τα παιδιά που σήμερα μεγαλώνουν στη Γάζα και βλέπουν τόσους φίλους και συγγενείς να σκοτώνονται, με τη σκέψη της εκδίκησης μεγαλώνουν. Και όταν βρουν ευκαιρία μπορεί να πάρουν και αυτά τα όπλα. Και να βλέπουν τον Σινουάρ σαν το δικό τους Τσε Γκεβάρα. Και η οργάνωση μπορεί να μην λέγεται Χαμάς, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο.

Ναι το ζήτημα είναι να σταματήσει η βία στη γη που μπορείς να την πεις Παλαιστίνη αλλά και Ισραήλ. Να σταματήσουν και οι βόμβες και οι ρουκέτες. Οι «τυφλές» επιθέσεις και η βία των εποίκων.

Αλλά για να σταματήσει η βία πρέπει να ξέρεις τι την γεννά.

Και τη γεννά ότι σε εκείνο το κομμάτι γης στην πράξη δεν έχουν όλοι το ίδιο δικαίωμα στην πατρίδα, στην κρατική υπόσταση, στα πλήρη δικαιώματα, στο να πάψουν να είναι πρόσφυγες.

Γιατί ναι ειρήνη σημαίνει και ασφάλεια, αλλά δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δικαιοσύνη.

Το αντιλαμβάνεται αυτό η «διεθνής κοινότητα»;

Και εάν ναι θα κάνει κάτι πραγματικά;

Ή θα παραμείνει θεατής του φαύλου κύκλου της βίας;

* Στη φωτογραφία ο πίνακας του Christopher Nevinson, Τα Μονοπάτια της Δόξας