«Οι μητέρες που θα είχα» – Μια καλλιτέχνιδα απέναντι στις φωτογραφίες των ερωμένων του πατέρα της

Γνωρίζουμε άραγε ποτέ πραγματικά τους γονείς μας; Ως παιδιά, είναι συχνά δύσκολο να φανταστούμε ότι είχαν μια γεμάτη και περίπλοκη ζωή πριν από εμάς. Ακόμα και όταν μεγαλώνουμε, κάποια κομμάτια παραμένουν καλυμμένα από μυστήριο, οι πρώιμοι έρωτες για παράδειγμα ενός πατέρα είναι απλώς υποσημειώσεις.

Η φωτογράφος Caroline Furneaux με έδρα το Λονδίνο ήρθε αντιμέτωπη με αυτά τα ερωτήματα αφού ξεσκόνισε τα κουτιά με τις διαφάνειες 35mm του πατέρα της στα χρόνια που ακολούθησαν τον ξαφνικό θάνατό του στα 70 του χρόνια.

Είχε μια πολύπλοκη σχέση μαζί του και ένιωθε σαν ο θάνατός του το 2011 να άφηνε τα πράγματα άλυτα. Ξέχασε το αρχείο, αφήνοντάς το να περιμένει για αρκετό καιρό, πιστεύοντας ότι αυτό που υπήρχε στα φιλμ του πατέρα της θα ήταν ενδεχομένως μια σειρά από φωτογραφίες που τράβηξε κατά τη διάρκεια της υποχρεωτικής θητείας του ή ίσως η καταγραφή της ανάπτυξης των καλλιεργειών όταν εργαζόταν ως γεωπόνος στη Σουηδία.

«Ποια είσαι εσύ; Κι εσύ; Και εσύ;» θυμάται να σκέφτεται καθώς φόρτωνε κάθε διαφάνεια

Ποια η σχέση των κυρίων αυτών με τον πατέρα; Photo: Caroline Furneaux

Η έκπληξη των ηλιοκαμένων γυναικών

Αντ’ αυτού, κοιτάζοντας μέσα στον φορητό προβολέα διαφανειών του πατέρα της, η Caroline Furneaux βρήκε ηλιοκαμένες γυναίκες που δεν είχε δει ποτέ, να κάθονται σε κάμπριο, να ποζάρουν σε βράχια στην παραλία ή να μαζεύουν αγριολούλουδα δίπλα στη θάλασσα.

Τα πορτραίτα τραβήχτηκαν τη δεκαετία του 1960 πριν παντρευτεί τη μητέρα της, πολλά από αυτά, δε, στη Σουηδία -μπορεί να ήταν μια σειρά από φίλες, ερωτικές σχέσεις ή άγνωστες.

Απουσιάζει εμφανώς η μητέρα της Furneaux, εκτός από δύο εικόνες λίγο μετά τη γνωριμία τους.

«Ποια είσαι εσύ; Κι εσύ; Και εσύ;» θυμάται να σκέφτεται καθώς φόρτωνε κάθε διαφάνεια. Αντιμέτωπη με το ντροπαλό χαμόγελό τους, μεγεθυμένο και ζωντανό, η Furneaux ένιωσε σαν να ήταν παρούσα σε ένα κομμάτι της ζωής του πατέρα της που δεν πίστευε ποτέ ότι υπήρχε. Και μια εκδοχή του, επίσης, που έμοιαζε καινούργια και άγνωστη.

«Ήταν υπέροχο», εξήγησε η ίδια. «Ο περίπλοκος, δύσκολος, απογοητευτικός μπαμπάς μου… και ξαφνικά ήταν εδώ, μπροστά στα μάτια μου αυτός ο ανέμελος νεαρός που φαινόταν να περνάει καλά», πρόσθεσε.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Caroline Furneaux (@clfurneaux)

Ένα είδος μεταθανάτιας συνεργασίας με τον πατέρα

Τώρα, χρόνια αργότερα, η Furneaux δημοσίευσε τις εικόνες σε βιβλίο με τίτλο «The Mothers I Might Have Had», στο οποίο απεικονίζονται οι φανταστικές μητρικές φιγούρες που θα μπορούσαν να είχαν αλλάξει τη ζωή της.

Πρόκειται για ένα είδος μεταθανάτιας συνεργασίας, συνυφαίνοντας τις αναμνήσεις της Furneaux από τον ίδιο σε συνοδευτικό κείμενο. Δίνει σε κάθε γυναίκα ένα όνομα (κάποιες βρέθηκαν σε μια κρύπτη με γράμματα, άλλες είναι εντελώς φανταστικές) και περικόπτει λεπτομέρειες από τα πορτρέτα τους, παρουσιάζοντάς τα σαν μισο-μνημονευμένες στιγμές: σε μία, η κλίση ενός αγκώνα καθώς ρυθμίζει το μπικίνι της με τα κατακόκκινα νύχια της- σε μία άλλη, το αμείλικτο βλέμμα της, ένα μικρό χαμόγελο που παίζει στα χείλη της.

Αρχικά, η Furneaux προσπάθησε να αναγνωρίσει τις γυναίκες, ρωτώντας μέλη της οικογένειας αν αναγνώριζαν τα πρόσωπά τους. Όμως, χωρίς κανένα στοιχείο, συνειδητοποίησε ότι η σημασία της εργασίας δεν ήταν τόσο η εξεύρεση γεγονότων όσο η νεοαποκτηθείσα κατανόηση του πατέρα της.

«Νιώθω σαν ένα τελικό, νέο ταξίδι μαζί του», εξήγησε.

Αντιμέτωπη με το ντροπαλό χαμόγελό τους, μεγεθυμένο και ζωντανό, η Furneaux ένιωσε σαν να ήταν παρούσα σε ένα κομμάτι της ζωής του πατέρα της που δεν πίστευε ποτέ ότι υπήρχε

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Caroline Furneaux (@clfurneaux)

Η κακή σχέση με τη μητριά του

Αναπολώντας τον πατέρα της, τον Colin, η Furneaux περιγράφει έναν άνθρωπο χαρισματικό και παιχνιδιάρη, καθώς και έναν ευφάνταστο γονέα όταν εκείνη ήταν μικρή.

«Ήταν πολύ καλός αφηγητής. Μπορούσε να είναι πολύ αστείος και στους ανθρώπους άρεσε η παρέα του», είπε.

Είχε όμως και μια αλλόκοτη ιδιοσυγκρασία, θυμάται, και καθώς μεγάλωνε, οι συζητήσεις τους συχνά κατέληγαν σε καυγάδες. Τον θεωρούσε συναισθηματικό, αλλά δεν μπορούσε ή δεν ήθελε να αποκαλύψει πλήρως τι οδηγούσε τις ευμετάβλητες διαθέσεις του.

Ωστόσο, η Furneaux γνώριζε ότι είχε ένα επώδυνο παρελθόν με τους δικούς του γονείς: Έχασε τη μητέρα του στα 19 του χρόνια και είχε μια ταραχώδη σχέση με τη μητριά του – τη γραμματέα του πατέρα του.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Caroline Furneaux (@clfurneaux)

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Caroline Furneaux (@clfurneaux)

Θραύσματα ενός συνόλου

Η Furneaux εξερευνά αυτά τα θραύσματα της ζωής του πατέρα της σε όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Γράφει για ένα μικρό κουτί που βρήκε στη ντουλάπα του όταν ήταν παιδί, το οποίο περιείχε τηλεγραφήματα, καρτ ποστάλ και γράμματα από τα νεανικά του χρόνια. Ήταν μια πολύτιμη συλλογή επειδή η μητριά του είχε κάψει όλες τις οικογενειακές φωτογραφίες και άλλα εφήμερα από το παρελθόν, όπως δήλωσε η Furneaux στο CNN.

Αυτή η πράξη έριξε μια μακρά σκιά και διαφέρει έντονα από την αντίδραση της δικής της μητέρας όταν η φωτογράφος τη ρώτησε πώς ένιωθε που είχε αποκαλύψει αναμνηστικά από τους παρελθοντικούς έρωτες του άντρα της.

«Έπρεπε να δεις τους φίλους που είχα», ήταν η απάντηση της μητέρας της, σύμφωνα με τη Furneaux. Η μητέρα της, Barbro, το τελευταίο ταίρι του πατέρα της, απεικονίζεται μέσα από την κάμερά του με ένα ελαφρύ μπικίνι ακουμπισμένη σε ένα κόκκινο αυτοκίνητο, ξυπόλητη στο δάσος.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Caroline Furneaux (@clfurneaux)

Τελικά, ήταν όντως έρωτες;

Αν και η Furneaux και η οικογένειά της δεν αναζητούν πληροφορίες για τις γυναίκες στις φωτογραφίες του πατέρα της, όσο περισσότερο εκθέτει και δημοσιεύει το έργο της τόσο περισσότερο αναρωτιέται αν κάποια από αυτές, ή ίσως οι συγγενείς τους, θα μπορούσαν να την πλησιάσουν.

«Το έχω σκεφτεί πολύ αυτό – μια κόρη που αναγνωρίζει τη μητέρα της ή τη γιαγιά της», είπε. «Αυτό θα ήταν αρκετά παράξενο».

Είναι πιθανό ότι το μεγαλύτερο μέρος του αρχείου θα παραμείνει ένα αίνιγμα, καθώς τα μάτια των υποκειμένων αποκαλύπτουν τόσα πολλά και ταυτόχρονα όχι αρκετά. Ένα υπονοούμενο βλέμμα είναι ίσως το πιο περίεργο – το πρόσωπο που τράβηξε ένα πορτρέτο του πατέρα της με speedo μαγιό να κάθεται σε έναν βράχο, με το λεπτό του σώμα να χαρίζει μια περιστασιακή πόζα ενώ κοιτάζει την παλίρροια του ωκεανού.

Ίσως να μην ήταν καμία ερωμένη σκέφτεται η Furneaux, η οποία σκόπιμα δεν συμπεριέλαβε καμία λήψη ζευγαριού, εξακολουθώντας να βρίσκει παράξενο να παρουσιάζει τον πατέρα της με τους παρελθοντικούς του έρωτες.

«Είμαι ευτυχής που το διαχώρισα», είπε.

*Με στοιχεία από cnn.com | Αρχική Φωτό: Photo: Caroline Furneaux