Με αφορμή τον ρόλο της στην ταινία Conclave, που πιθανότατα να της χαρίσει την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ, η Isabella Rossellini έδωσε μια συνέντευξη όπου μιλά για την πορεία της ζωής της, τον ηλικιακό ρατσισμό που έχει βιώσει και το σουρεαλιστικό Green Porno.
Η Isabella Rossellini είναι μια από τις πιο εμβληματικές προσωπικότητες του σύγχρονου κινηματογράφου, αλλά και μια αληθινή δύναμη δημιουργίας και ακτιβισμού. Γεννημένη το 1952, κόρη του διάσημου Ιταλού σκηνοθέτη Roberto Rossellini και της θρυλικής ηθοποιού Ingrid Bergman, η Isabella ακολούθησε τα βήματα των γονιών της, χτίζοντας μια λαμπρή καριέρα που περιλαμβάνει όχι μόνο υποκριτική, αλλά και πολλά άλλα πεδία. Με αφορμή τη νέα της ταινία Conclave, η οποία αναμένεται να προταθεί για Όσκαρ, έδωσε μια συνέντευξη στο Vanity Fair όπου μίλησε για την πορεία της ζωής της, τον ηλικιακό ρατσισμό που έχει βιώσει και το σουρεαλιστικό Green Porno.
Το Conclave είναι ένα θρίλερ μυστηρίου, το οποίο επικεντρώνεται σε έναν καρδινάλιο, ο οποίος καλείται να οργανώσει την εκλογή του διαδόχου του αποθανόντος Πάπα , όταν ανακαλύπτει ότι ο πρώην Πάπας είχε ένα σκοτεινό μυστικό. Ωστόσο, στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας η Rossellini, στον ρόλο μιας μοναχής, δε μιλά. «Ήταν σημαντικό να δείξουμε τον υποτακτικό ρόλο που η Εκκλησία απαιτεί να έχουν οι καλόγριες». Η νέα ταινία «μιλά» στην καρδιά της Rossellini, η οποία πήγε σε σχολείο με καλόγριες. «Πήγα σε σχολείο μοναχών. Οι μοναχές δεν ήταν καθόλου υποχωρητικές – διοικούσαν το σχολείο, ήξεραν τι να κάνουν, έκαναν μεγάλες συζητήσεις, είχαν εξουσία». Αυτή είναι μια από τις ελάχιστες φορές που έχουμε δει την Ιταλίδα ηθοποιό στη μεγάλη οθόνη. «Δεν λαμβάνω πολλά σενάρια», λέει στο Vanity Fair. «Σε όλη μου τη ζωή έλεγαν «Isabella, έχεις προφορά. Δεν μπορείς να δουλέψεις στην Αμερική αν έχεις προφορά». Οι ρόλοι μου ήταν περιορισμένοι».
Μεγαλώνοντας στη Ρώμη, έβλεπε τον πατέρα της να κάνει ταινίες με τον δικό του τρόπο, συχνά με μικρή εμπορική επιτυχία. «Έλεγε: «Μια μέρα θα με ευχαριστήσεις που είμαι φτωχός»—δεν είχε χρήματα γιατί υπήρχε ελευθερία», εξηγεί. «Αυτό λέει κάτι».
Το Blue Velvet, το μόντελινγκ και η άνοδος ενός sex symbol
Ξεκίνησε το μόντελινγκ στα 28 της, όταν φωτογραφήθηκε για την αμερικανική και την βρετανική Vogue – καθόλου άσχημη αρχή. Η πρώτη μεγάλη επιτυχία της ως ηθοποιός ήρθε το 1986, όταν σε ηλικία 34 ετών πρωταγωνίστησε στο ψυχοσεξουαλικό θρίλερ «Blue Velvet» του David Lynch, έναν ρόλο που αναδείκνυε την ιδιαίτερη ομορφιά και τη σκοτεινή γοητεία της. Μέχρι τότε είχε γυρίσει μόνο 4 ταινίες, πριν εκτοξευτεί στην κορυφή του star system. Η ίδια εξηγεί πώς της έγινε η πρόταση από τον Lynch. «Με πήρε τηλέφωνο μια μέρα και μου είπε, «Isabella, θέλεις να κάνεις μια ταινία για λεσβίες;» Σου αρέσουν αυτά. Ο David δεν περίμενε ότι αυτή η ταινία θα ήταν πολύ επιτυχημένη. Δεν ξέρω καν αν του άρεσε ιδιαίτερα».
Το Blue Velvet της έδωσε παγκόσμια αναγνώριση και την κατέστησε σύμβολο του σεξ, μια φιγούρα γεμάτη μυστήριο, με έναν αισθησιασμό που συνδύαζε το κλασικό με το σύγχρονο. Κάπως έτσι έγινε από τις αγαπημένες γυναίκες του arthouse μαζί με την κολλητή της φίλη και επίσης nepo-baby, Laura Dern. Ωστόσο, η πορεία της δεν περιορίστηκε στη μεγάλη οθόνη· η Isabella έγινε ένα από τα πιο διάσημα μοντέλα της εποχής της, εκπροσωπώντας για χρόνια τον οίκο Lancôme, χαρίζοντας στο κοινό την εμβληματική της ομορφιά.
Ωστόσο, το προνόμιο της ομορφιάς της δεν την προστάτεψε από τον ηλικιακό ρατσισμό που τόσες γυναίκες βιώνουν στο άλλοτε λατρεμένο πετσί τους στη βιομηχανία της μόδας. «Μια γυναίκα στα 43 της δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει το γυναικείο όνειρο γιατί οι γυναίκες ονειρεύονται να είναι νέες». Αυτό της είχε πει η Lancôme πριν διακόψουν τη συνεργασία. «Σιγά σιγά, κανείς δεν δούλευε μαζί μου», θυμάται η Rossellini. Ο τότε ατζέντης της της είπε: «Έχω χάσει το ενδιαφέρον μου για σένα» και κάπως έτσι σταμάτησε να δουλεύει μαζί της.
Μπορεί τα περιστατικά αυτά να την στεναχώρησαν αλλά σίγουρα δεν την εξέπληξαν. Η μητέρα της είχε φάει ηλικιακό ρατσισμό και μισογυνισμό με την κουτάλα της σούπας, όταν είχε σκάσει το σκάνδαλο για τη σχέση της με τον Rossellini. «Ήταν στα 40 της και η καριέρα της σιγά σιγά έφθειρε – θυμάμαι ότι η μαμά ήταν σπίτι για τρία χρόνια χωρίς δουλειά ενώ της άρεσε η υποκριτική», λέει ο Rossellini. «Έτσι σκέφτηκα ότι, λοιπόν, ήρθε η ώρα. Έχω ένα νέο κεφάλαιο μπροστά μου».
Μπορεί εύκολα να καταλάβει την προσωπικότητα και τη σεξουαλικότητα των θαυμαστών της, ανάλογα με ποια ταινία της αγαπούν περισσότερο. «Αν κάποιος μου πει, «Σε αγάπησα στο Death Becomes Her» του λέω «Ξέρω ότι είσαι γκέι!»». Ισχυρίζεται ότι πέφτει μέσα στο 90% των περιπτώσεων.
Στην queer κουλτούρα η Rossellini σημαίνει πολλά, πάρα πολλα. Ένα από τα μεγαλύτερα gay icons που έχει αναδείξει ο κινηματογράφος, ο ρόλος της στο Blue Velvet κι ακόμη περισσότερο εκείνος στο πιο-camp-πεθαίνεις «Death Becomes Her», αγκαλιάστηκαν από το queer κοινό. Για το Death Becomes Her θα πει: «Δεν ξέραμε ότι επρόκειτο να κάνουμε μια εμβληματική ταινία για την ομοφυλοφιλική κοινότητα. Κάναμε μια ταινία που πιστεύαμε ότι θα ήταν σαν τον Forrest Gump ή τον Roger Rabbit».
Ας μιλήσουμε για το Green Porno
Σε περίπτωση που έχετε δει την παραπάνω σουρεάλ φωτογραφία και αναρωτηθήκατε «Τι στο καλό είναι αυτό;», πρόκειται για το Green Porno. Είναι μια σειρά ταινιών μικρού μήκους για τη σεξουαλικότητα των ζώων με τη Rossellini σε ρόλο πρωταγωνίστριας, σκηνοθέτιδας και σεναριογράφου. Βλέπετε, το Green Porno ήταν μια ιδέα που είχε σκεφτεί η Rossellini ήδη από τα 14 της. Στις οκτώ ταινίες που αποτελούν την πρώτη σεζόν, η Rossellini παρουσιάζει τα τελετουργικά ζευγαρώματος διαφόρων εντόμων και άλλων ζώων. Η δεύτερη σεζόν είναι αφιερωμένη στη θαλάσσια ζωή και η τρίτη ασχολείται με την πανίδα των ωκεανών που απειλείται από την εμπορική αλιεία.
Αν κάτι μετανιώνει είναι που δεν το έκανε νωρίτερα. Θυμάται μια συνέντευξη που είχε δώσει στα 20κάτι της όπου έλεγε πως το όνειρό της είναι να σκηνοθετεί ταινίες για ζώα. «Γιατί μου πήρε τόσο πολύ καιρό; Θα μπορούσα να είχα κάνει πολλά περισσότερα και να αναπτύξω τη φωνή μου». Αν θα μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω θα γινόταν σκηνοθέτιδα, αλλά παραδέχεται πως για τις γυναίκες της γενιάς της αυτό δεν ήταν ένα εύκολο επαγγελματικό άλμα. Η μητέρα της της είχε εκμυστηρευτεί κάποτε ότι ήθελε να σκηνοθετήσει κι εκείνη — «σαν να ήταν μυστικό».
Η Isabella Rossellini δεν περιορίστηκε στο Green Porno. Έλαβε το μεταπτυχιακό της στη συμπεριφορά των ζώων στο Hunter College της Νέας Υόρκης. Δημιούργησε και πρωταγωνίστηκε σε άλλες δύο τηλεοπτικές παραγωγές για τα ζώα το Seduce Me και το Mammas (για τη μητρότητα στο ζωικό βασίλειο). Είναι πρόεδρος και διευθύντρια του Ιδρύματος Howard Gilman – που επικεντρώνεται στη διατήρηση της άγριας ζωής, των τεχνών, της φωτογραφίας και του χορού. Υπήρξε μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Wildlife Conservation Network. Έχει επίσης βοηθήσει με το Central Park Conservancy ενώ ασχολείται και με την εκπαίδευση σκύλων-οδηγών για τυφλούς. Τέλος, Εθνική Πρέσβειρα του Ταμείου των ΗΠΑ για τη UNICEF.
Ένα Όσκαρ στον ορίζοντα;
Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στο αγρόκτημα της στο Long Island. «Θέλω να φάω στο τέλος της ζωής μου. Θα έχω να λέω ότι, ό,τι κι αν έκανα στη ζωή μου, δεν ήμουν αδύνατη. Δεν μπορώ να είμαι—έχω φάρμα. Πρέπει να τρώω» λέει η ίδια. Το σχόλιο για τα κιλά της επανέρχεται στη συνέντευξη όταν μιλά για τον τρόπο που η βιομηχανία την παραγκώνισε. «Με έβαλαν λίγο στο περιθώριο γιατί είμαι ξένη, ήμουν πάντα μεγάλη σε ηλικία και χοντρή». H Isabella Rossellini όλα αυτά!
Στην επαγγελματική της ζωή, η Rossellini δεν σταμάτησε ποτέ να εξερευνά νέους τρόπους έκφρασης. Με μια καριέρα που εκτείνεται σε δεκαετίες, από το μόντελινγκ και την υποκριτική μέχρι την σκηνοθεσία και τον ακτιβισμό, συνεχίζει να είναι ένα σύμβολο πολυδιάστατης δημιουργίας. Η επιστροφή της στη Lancôme το 2016, στα 63 της χρόνια, ήταν ένα μεγάλο μήνυμα για την ομορφιά πέρα από τα στερεότυπα της ηλικίας, αποδεικνύοντας πως η Isabella Rossellini είναι μια προσωπικότητα που δεν περιορίζεται από τις κοινωνικές νόρμες και προσδοκίες.
Και να, λοιπόν, που Rossellini επέστρεψε με μια μεγάλη ταινία, η οποία έχει κερδίσει τον σεβασμό των κριτών. Η πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ είναι στα χαρτιά με το Conclave, και νιώθει πολύ περίφανη για αυτό. Όχι για τον εαυτό της, αλλά γιατί έτσι νιώθει πως τιμά τους γονείς της. Αυτός είναι κι ο λόγος που ποτέ δεν προσπάθησε να παραμείνει στα φώτα της δημοσιότητας με κάθε κόστος.
«Η μαμά μου πήρε τρία Όσκαρ και δεν ξέρω πόσες φορές ήταν υποψήφια. Εγώ δεν έχω τίποτα», λέει γελώντας, πριν δακρύσει. «Τώρα θέλω τόσο πολύ να με θυμούνται ως τη δική τους – θεέ μου, με κάνει να κλαίω – ως κόρη τους, γιατί αυτό έχει ξεχαστεί λίγο. Υπάρχει ευθύνη σε αυτό. Υπάρχει κάτι που συνεχίζεις με την ίδια αγάπη. Λατρεύω τις ταινίες. Αποκατέστησα τις ταινίες του πατέρα και της μητέρας μου. Είμαι εθισμένη στο κανάλι Criterion. Πηγαίνω στη Μπολόνια κάθε χρόνο για να δω τις αναστηλώσεις. Και το Όσκαρ είναι το μόνο βραβείο που περιλαμβάνει όλα αυτά —το μεγαλείο, την αίγλη, αλλά και…την γενεαλογία μου».
«Είναι που αγαπάω ρε παιδί μου...» λέει ο Λάκης Λαζόπουλος όταν η ερώτηση αφορά το MEGA στο οποίο επιστρέφει με το Αλ Τσαντίρι Νιους. «Είναι για μένα μνήμη, ζωή, χαρά»
Μετά το «δεν είμαι Πασόκα δεν είμαι ούτε ΚΚΕ» του Σαββόπουλου, έρχεται το «Ούτε ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ΚΚΕ» που λέει ο Λάκης Λαζόπουλος όταν καλείται να επιλέξει και το ύφος του είναι... όλα τα λεφτά.
