Leeroy Thornhill των Prodigy «Πάντα θα αγαπώ τον Keith Flint»

Καθώς ο Leeroy Thornhill εκδίδει ένα βιβλίο με φωτογραφίες από εκείνη την εποχή, μιλάει στον Guardian για τη διασκέδαση, τη φιλία, το χάος και τη θλίψη.

Για αρχή, οι μισοί από τους Prodigy -ο Thornhill και ο καλύτερός του φίλος, o Keith Flint – εργάζονταν ως χορευτές. Ένα τρίτο μέλος, ο Maxim, ήταν ένας τραγουδιστής που δεν φαινόταν να εμφανίζεται στα μισά τραγούδια, πράγμα που άφηνε μόνο τον Liam Howlett να φτιάχνει όλη τη μουσική, «μια μανιώδη σύγκρουση breakbeats, φωνητικών με ήλιο και συνθεσάιζερ διαστημικής εποχής» όπως γράφει ο Tim Jonze στην Guardian.

Όχι μόνο σε ravers

«Θα ήμασταν περίπου 21 ετών εκείνη την εποχή» λέει ο Leeroy Thornhill. «Σε αυτή την ηλικία, είσαι τόσο μακριά από τη νοοτροπία ενός 12χρονου. Σκεφτόμασταν μόνο να παίζουμε σε πάρτι. Αλλά, όσο περνούσε ο καιρός, παρατηρούσαμε ότι παιδιά – 13, 14 ετών – κοιμόντουσαν κάτω από αυτοκίνητα έξω από το ξενοδοχείο μας, μόνο και μόνο για να μας συναντήσουν. Αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι αυτό άρεσε σε όλους».

Πράγματι, καθώς οι Prodigy εξελίσσονταν, ανακάλυψαν ότι απευθύνονταν όχι μόνο σε ravers αλλά και σε οπαδούς της ροκ και σε πλήθη που λατρεύουν τα φεστιβάλ.

Τη δεκαετία που ο Thornhill ήταν στο συγκρότημα (έφυγε το 2000), έπαιξαν live σε ακατάστατα νυχτερινά κέντρα στο Essex, περιόδευσαν σε όλο τον κόσμο και επαναπροσδιόρισαν την ιδέα του πόσο μεγάλο μπορεί να είναι ένα dance act.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη CabaRave (@cabarave)

Το ταξίδι στον χρόνο του Leeroy Thornhill

Η ιστορία αφηγείται ολόκληρη στο νέο βιβλίο του Thornhill, Wildfire, το οποίο συγκεντρώνει εκατοντάδες φωτογραφίες που έχει διασώσει – τραβηγμένες από τον ίδιο, την αδελφή του και μερικούς άλλους.

Είναι σαν ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο – «ιδρωτοπωλεία», φαρδιά ρούχα, ούτε ένα κινητό τηλέφωνο στον ορίζοντα – και πολλές αποδείξεις ότι το συγκρότημα και οι οπαδοί του περνούσαν την καλύτερη στιγμή της ζωής τους. Ειδικά ο Flint ξεχωρίζει με τα μεγάλα του μάτια να χαζεύει στην κάμερα.

Το όλο εγχείρημα είναι μια απόδειξη της δεκαετίας του ’90, όταν ο κόσμος ήταν λίγο πιο ανέμελος, ηδονιστικός και γεμάτος δυνατότητες. Παράλληλα με τις φωτογραφίες υπάρχει ένα χρονολόγιο του συγκροτήματος και μερικά κωμικά ανέκδοτα.

«Σε αυτή την ηλικία, είσαι τόσο μακριά από τη νοοτροπία ενός 12χρονου. Σκεφτόμασταν μόνο να παίζουμε σε πάρτι»

«Ήμασταν σαν ένα μικρό κωμικό δίδυμο από την αρχή»

Δεδομένου ότι το βιβλίο στέκεται στην εποχή του Thornhill στο συγκρότημα, υπάρχει μόνο μια σύντομη αναφορά στον θάνατο του Flint το 2019 («Μας άφησε πολύ νωρίς, αλλά το άστρο του θα καίει πάντα φωτεινό», αναφέρεται).

Σήμερα, όμως, είναι πιο ειλικρινής – όχι μόνο για τον φίλο του, αλλά και για τις πιέσεις που αντιμετωπίζουν όλοι οι άνδρες καθώς μεγαλώνουν.

Ο Thornhill μεγάλωσε στο Rayne του Essex, και μέσω των πάρτι στο κοντινό Braintree γνώρισε τον Flint – οι δυο τους τα βρήκαν αμέσως. «Ήμασταν σαν ένα μικρό κωμικό δίδυμο από την αρχή, κάνοντας αστεία με τα πάντα».

Αφού γνωρίστηκαν με τον «πολύ ντροπαλό» Howlett – και ανακάλυψαν ότι η μουσική που έφτιαχνε ο ίδιος ήταν ακόμα καλύτερη από αυτή που χόρευαν στα κλαμπ – τον ρώτησαν πώς θα ένιωθε να φτιάξει ένα live show με τους ίδιους να πρωτοστατούν στην επιχείρηση ως ενεργητικοί χορευτές.

The Prodigy – Firestarter

Να βυθιστούν στην κουλτούρα του χορού

«Ο στόχος δεν ήταν πραγματικά να ξεκινήσουμε μια μπάντα. Ήταν απλά να ανέβουμε στη σκηνή. Εκείνη την εποχή, ο Thornhill δεν είχε ιδέα τι ήθελε να κάνει στη ζωή του, αν και ηλεκτρολόγος.

»Η μητέρα μου βρισκόταν στην Καραϊβική όταν της είπα ότι μπήκα σε ένα συγκρότημα. Μου είπε: “Ωραία, αυτό θα πληρώνει το νοίκι”», λέει γελώντας o Thornhill.

Το θέμα ήταν ότι η πληρωμή του ενοικίου δεν ήταν ο λόγος που το έκαναν. Τους ενδιέφερε περισσότερο να είναι νέοι ως το μεδούλι και να βυθιστούν στην κουλτούρα του χορού.

Τα κλαμπ ήταν το μέρος όπου ο Thornhill ένιωθε σαν στο σπίτι του. Μεγάλωσε ως «ένας από τους 10 μαύρους σε μια κοινότητα 25.000 κατοίκων» και, καθώς ήταν 1,80 μ. ψηλός, περνούσε πολύ χρόνο «προσπαθώντας να μείνω στο παρασκήνιο για να μην με χέζουν συνέχεια».

Ο Leeroy Thornhill ανέπτυξε το δικό του γρήγορο στυλ foot shuffling

Οι φασαρίες δεν ήταν το φόρτε του. «Είχαμε φίλους που έλεγαν ότι θα πήγαιναν να σηκώσουν μερικά στερεοφωνικά αυτοκινήτου, αλλά εμείς λέγαμε: “Φεύγουμε”». Ο Thornhill θυμάται ότι πήγαινε σε τοπικά κλαμπ όπου καθόταν και παρακολουθούσε ομάδες γνωστών του να πετάνε καρέκλες ο ένας στα κεφάλια του άλλου, «σαν να ήταν γουέστερν!».

Τα μέρη στα οποία προτιμούσε να συχνάζει ήταν μόνο για καλή διάθεση και χορό. Ως μεγάλος θαυμαστής του James Brown, ανέπτυξε το δικό του γρήγορο στυλ foot shuffling.

Οι ζωντανές συναυλίες του συγκροτήματος ήταν άγριες. Κατά τη διάρκεια μιας sold-out συναυλίας στο Folkestone, ένας θαυμαστής χωρίς εισιτήριο ήθελε τόσο απεγνωσμένα να μπει μέσα που πήδηξε με το κεφάλι μέσα από ένα τζάμι παραθύρου. Ο Thornhill θυμάται ότι κοίταξε ψηλά και είδε μια σκιά να έρχεται προς το μέρος του – ο οπαδός δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ο όροφος του συναυλιακού χώρου ήταν στην πραγματικότητα τρεις ορόφους πιο κάτω.

Προσγειώθηκε πάνω στον εξοπλισμό τους και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. «Αναρωτιέμαι τι να κάνει τώρα;» λέει ο Thornhill. «Δεν θα ήταν πολύ δύσκολο να τον βρούμε, πιθανότατα έχει ακόμα τα κουμπιά του μίκτη αποτυπωμένα στο πλάι του προσώπου του».

«Είχαμε φίλους που έλεγαν ότι θα πήγαιναν να σηκώσουν μερικά στερεοφωνικά αυτοκινήτου, αλλά εμείς λέγαμε: “Φεύγουμε”»

Keith Flint / Photo: Wikimedia Commons

Οι Prodigy σύντομα ξεπέρασαν τη σκηνή από την οποία προέρχονταν

Καθώς η μπάντα κατέκλυζε τα charts, οι πουρίστες έλεγαν ότι ξεπουλούσαν τη σκηνή του rave. Τα μέλη του συγκροτήματος το έβρισκαν αστείο, όμως – κάθε φορά που κυκλοφορούσαν ένα κομμάτι ανώνυμα σε μια λευκή ετικέτα, οι ίδιοι πουριστές το έστελναν στο Νο1 των dance charts.

Αλλά στην πραγματικότητα οι Prodigy σύντομα ξεπέρασαν τη σκηνή από την οποία προέρχονταν: η αγάπη του Howlett για τη σκληρή χιπ-χοπ παραγωγή και τη θορυβώδη πανκ ενέργεια τους βοήθησε να διευρύνουν τη βάση των οπαδών τους με τραγούδια όπως το Poison και το Their Law. Όταν ο Flint έφτιαξε τα μαλλιά του και έγινε ένα είδος εφιαλτικής, χορευτικής εκδοχής του Johnny Rotten, φτύνοντας τους στίχους της επιτυχίας τους Firestarter, το συγκρότημα ξέφυγε στα ύψη.

Ο Thornhill θυμάται πώς η λάμψη των προβολέων προσκολλήθηκε στον Flint: «Θα μπορούσαμε να περπατήσουμε μέσα από ένα αεροδρόμιο χωρίς να μας αναγνωρίσουν, αλλά εκείνος θύμωνε επειδή έπρεπε να έχει τον δικό του φρουρό ασφαλείας. Δεν μπορούσε να πάει για ψώνια ή να κάνει οτιδήποτε άλλο. Ο κόσμος κατασκήνωνε έξω από την πόρτα του – όταν άνοιγε τις κουρτίνες του, υπήρχε κόσμος που καθόταν στον τοίχο του».

Ο θάνατος του Flint, φυσικά, έπληξε πολύ τον Thornhill. «Τον αγαπούσα και θα τον αγαπώ πάντα. Πήγαμε σε 70 χώρες, συναντήσαμε βασιλείς, είδαμε τα πιο ωραία πράγματα στον πλανήτη»

Ο «καλοσυνάτος» Flint

Ένα καλοκαίρι, η μπάντα καθόταν στον κήπο του Flint, καπνίζοντας ένα τσιγαριλίκι, όταν ένας τύπος περπάτησε από την πλευρά του σπιτιού με τέσσερα παιδιά και άρχισε να δείχνει τον Flint. «Ήταν σαν να βρισκόταν σε ζωολογικό κήπο! Αυτός ο τύπος έλεγε: “Να τος, να ΄τος, να ‘τος ο πυροσβέστης!».

Προσπαθούσαμε να κρύψουμε τα τσιγαριλίκια από τα παιδιά και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, τύπου, αυτό δεν είναι σωστό. Αλλά ο Keith κατέληξε να μπει στο σπίτι του για να προσπαθήσει να βρει μερικές φωτογραφίες για να τις πάρει ο τύπος με τα τέσσερα παιδιά. Έτσι ήταν, ευλογημένος να είναι».

Ο Thornhill λέει ότι έμεινε έκπληκτος από το πόσο καλά ο Flint αντιμετώπισε την πίεση. Και παρόλο που στο βιβλίο υπάρχουν κάποιες ιστορίες που δείχνουν τον Flint να κατσουφιάζει ή -σε μια περίπτωση- να χάνει την ψυχραιμία του τόσο πολύ που κατέβασε τα τηλέφωνα από διάφορους τοίχους δωματίων ξενοδοχείων, ο Thornhill είναι κατηγορηματικός ότι δεν υπήρχαν εξωτερικά σημάδια ότι πάλευε ποτέ με την ψυχική του υγεία.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Leeroy Thornhill (@leeroy_thornhill)

Ο Leeroy Thornhill και η ιδέα της αυτοκτονίας

Ο Flint αναζητούσε τη συγκίνηση – λάτρευε το snowboarding και αργότερα είχε τη δική του ομάδα αγώνων μοτοσικλέτας, την Team Traction Control. Ο Thornhill λέει ότι τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ανέμεναν πάντα ένα τηλεφώνημα μια μέρα για να του πουν ότι είχε κάνει κάτι παράτολμο, όπως «να πέσει από την πλαγιά ενός βουνού ή να κατέβει από τη μηχανή του».

Στο βιβλίο, ο Thornhill αφηγείται τη φορά που, ενώ ήταν μαστουρωμένοι σε ένα ιδιωτικό αεροπλάνο, ο πιλότος τους κάλεσε όλους να δοκιμάσουν να το πετάξουν. Ο Flint τους έστειλε προς τα πάνω στον ουρανό. «Είχαμε φρικάρει όλοι».

Ο θάνατος του Flint, φυσικά, έπληξε πολύ τον Thornhill. «Τον αγαπούσα και θα τον αγαπώ πάντα. Πήγαμε σε 70 χώρες, συναντήσαμε βασιλείς, είδαμε τα πιο ωραία πράγματα στον πλανήτη. Οπότε φυσικά είμαστε λυπημένοι και συντετριμμένοι».

Δεν είναι μόνο ο θάνατος του Flint αλλά και η εμπειρία πολλών από τους συντρόφους του. «Πολλοί φίλοι μου είπαν: “Ω, σκέφτηκα να αυτοκτονήσω” και, ξέρετε, κάπως έφτασα κι εγώ κάποτε σε αυτό το σημείο».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Leeroy Thornhill (@leeroy_thornhill)

Οι άντρες της μέσης ηλικίας

«Δεν νομίζω ότι κανείς προετοιμάζει τους άνδρες για τη μέση ηλικία. Όταν φτάνουν στα 40 ή στα 50 και έχουν οικογένειες, οι άνθρωποι δεν τους εξηγούν τις πιέσεις, το πώς όλα θα καταρρεύσουν αν τους συμβεί κάτι.

»Μεγάλο μέρος του κόσμου στηρίζεται στους ώμους των ανδρών, αλλά δεν ακούμε γι’ αυτό. Είναι μια ηλικία όπου οι άνθρωποι πιστεύουν ότι θα έπρεπε να ετοιμάζονται να συνταξιοδοτηθούν και να διασκεδάσουν, αλλά αντί γι’ αυτό πρέπει να βρουν μια επιπλέον δουλειά το Σάββατο και να εργάζονται από τις 5 το πρωί».

Ο Thornhill λέει ότι οι φίλοι του ελέγχουν ο ένας τον άλλον αν κάποιος αισθάνεται άσχημα. «Υπάρχει το παλιό αγγλικό στερεότυπο ότι ο άντρας είναι ο βράχος και δεν μιλάς για τα προβλήματά σου – αλλά πρέπει να επικοινωνείς».

Οι συμβουλές στα παιδιά του

Μετά την αποχώρησή του από τους Prodigy, ο Thornhill έχει δημιουργήσει τη δική του ηλεκτρονική μουσική και εξακολουθεί να παίζει DJ σε εκδηλώσεις όπως το φεστιβάλ Messy Weekender.

Αλλά οι ταραχώδεις μέρες κατά τις οποίες μερικές φορές δεν ήξερε καν σε ποια χώρα βρισκόταν έχουν περάσει. Ο ανεμόμυλος που αγόρασε για να ζήσει όσο ήταν μέλος της μπάντας – «Κάπου που θα μπορούσα να χωρέσω», χαμογελάει, υπονοώντας το ύψος του- έχει από καιρό φτιαχτεί και πουληθεί.

Και έχει πλέον μεγάλα παιδιά, μια κόρη 21 ετών και έναν γιο 15 ετών. «Τους μαθαίνω να είναι έξυπνοι στο δρόμο», λέει. «Και ότι πρέπει να απολαμβάνουν τη ζωή τους, γιατί παίρνεις από αυτήν ό,τι βάζεις σε αυτήν. Αλλά δεν μιλάω σαν πατέρας. Μιλάω περισσότερο σαν σύντροφος, πραγματικά».

Εξακολουθεί να έχει επαφή με τον Howlett και τον Maxim, λέει, και ήταν και με τον Flint μέχρι το τέλος. Αλλά για επανένωση των Prodigy ούτε λόγος. «Θέλεις πραγματικά να δεις έναν 56χρονο άντρα να γυρνάει στη σκηνή σαν παππούς με μισή ταχύτητα;» γελάει. «Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί!».

*Το Wildfire του Leeroy Thornhill δημοσιεύεται από τον εκδοτικό οίκο White Rabbit.