Blur εναντίον Oasis και ο άγριος κανόνας της Britpop

«Υπάρχει κόσμος που θα μπορούσε να περάσει όλη τη μέρα του συζητώντας για τη Britpop: τι ήταν, τι είναι, ποιος την εφηύρε, πότε ξεκίνησε και πότε τελείωσε, ποια συγκροτήματα είναι Britpop και ποια όχι» γράφει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Miranda Sawyer στον Guardian.

«Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι δημοσιογράφοι. Συγκεκριμένα, οι μουσικοί δημοσιογράφοι, οι οποίοι διαθέτουν το σχολαστικό ένστικτο όλων των δημοσιογράφων για να είναι σωστά τα γεγονότα, αλλά επίσης, επειδή γράφουν για την ποπ μουσική, έχουν μια ανταγωνιστική επιθυμία να είναι ρομαντικοί. Να μυθοποιούν.

»Να κάνουν ανθρώπους, γεγονότα, τραγούδια και ολόκληρα χρόνια να φαίνονται πιο φανταχτερά, πιο καθοριστικά και επαναστατικά απ’ ό,τι ήταν στην πραγματικότητα» συμπληρώνει η Sawyer.

«Σίγουρα υπήρξαν μερικοί μήνες στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η βρετανική indie-pop ξεπήδησε από τις εναλλακτικές, outsider καταβολές της για να φτάσει σε πραγματικά Νο1»

Οι οπαδοί δεν έχουν τέτοια προβλήματα με τη Britpop

Οι Βρετανοί μουσικοί που αναδείχθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ήταν πιο συναρπαστικοί από ό,τι συχνά αναγνωρίζεται. Στο νέο της βιβλίο, «Uncommon People», η Miranda Sawyer, η οποία έγραφε για τον μουσικό Τύπο εκείνη την εποχή, ανατρέχει σε μια παρεξηγημένη εποχή.

«Οι άνθρωποι που δεν διαφωνούν για τη Britpop είναι οι οπαδοί και οι μουσικοί» ξεκαθαρίζει η η Sawyer.

«Οι οπαδοί, αν είναι κάποιας ηλικίας, θυμούνται μια εποχή που ένιωθαν ότι πετούσαν, που η μουσική σήμαινε τα πάντα γι’ αυτούς, επειδή ήταν νέοι και γεμάτοι λαχτάρα και ελπίδα, και τα τραγούδια φτιάχτηκαν από ανθρώπους που ήταν κι αυτοί νέοι και γεμάτοι ελπίδα και λαχτάρα.

»Οι νεότεροι οπαδοί, αν ενδιαφέρονται, αξιοποιούν αυτό το στοιχείο χωρίς να το σκέφτονται. Απλά αγαπούν τα φανταστικά τραγούδια και, μερικές φορές, το πώς έμοιαζαν τα συγκροτήματα στο απόγειό τους» παρατηρεί η Sawyer.

«Οι μουσικοί δεν διαφωνούν για τη Britpop επειδή αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι υπήρξε ποτέ» κατακεραυνώνει η Sawyer και συνεχίζει:

«Ή τουλάχιστον, αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι ήταν μέρος της. Δεν μπορείς να πεις τη λέξη Βritpop σε οποιονδήποτε μουσικό των 90s χωρίς να σταυροκοπηθεί. Είναι το παρελθόν και οι καλλιτέχνες ενδιαφέρονται για το τι κάνουν τώρα» σχολιάζει η Miranda Sawyer, η οποία γνωρίζει το θέμα από μέσα.

«…και ο Jarvis Cocker εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο Pop Quiz, με τον Des’ree και τον Chesney Hawkes»

Τελικά, η Britpop υπήρξε ή όχι;

«Μπορούμε να πιστεύουμε ότι η Britpop υπήρξε και μπορούμε να πιστεύουμε ότι δεν υπήρξε, ταυτόχρονα» συνεχίζει η συγγραφέας.

«Γιατί σίγουρα υπήρξαν μερικοί μήνες στα μέσα της δεκαετίας του 1990, όταν η βρετανική indie-pop ξεπήδησε από τις εναλλακτικές, outsider καταβολές της για να φτάσει σε πραγματικά Νο1 και να γίνει πρωτοσέλιδο στην mainstream κουλτούρα.

»Και ήταν πραγματικά συναρπαστικό -με τον τρόπο που όλες οι εκρήξεις της νεανικής κουλτούρας ξεπερνούν τους παππούδες.

»Και σίγουρα υπήρξε μια εποχή – μια τελευταία, προ-διαδικτυακή εποχή- όπου τα αγόρια με τα μεταχειρισμένα παντελόνια Crimplene και τα κορίτσια με τις μπότες bovver με κάποιο τρόπο λατρεύονταν αντί να περιφρονούνταν.

»Όταν οι U2 έπρεπε να κάνουν στην άκρη για να αφήσουν χαρακτήρες τόσο ανήσυχους όσο ο Brett Anderson και η PJ Harvey και ο Thom Yorke να βρεθούν στο επίκεντρο της σκηνής. Όλα αυτά συνέβησαν» παραδέχεται η Miranda Sawyer.

Ο όρος Britpop άρχισε να χρησιμοποιείται στα τέλη του 1994

Και έτσι οι Blur πήγαν στο Walthamstow dog track για να δώσουν συνέντευξη και τα παιδιά της περιοχής φώναζαν: “Πάω στοίχημα ότι η μαμά σου έκοψε τα μαλλιά σου!” και “Μοιάζεις με τον παππού μου. Έχει αυτά τα γυαλιά!”

»Και ο Noel και ο Liam Gallagher τσακώθηκαν σε μια συνέντευξη στο NME και η ηχογράφηση αυτού έγινε single στο Fierce Panda.

»Και ο Jarvis Cocker εμφανίστηκε σε μια τηλεοπτική εκπομπή με τίτλο Pop Quiz, με τον Des’ree και τον Chesney Hawkes.

»Αλλά εκείνη τη στιγμή, εκείνη την εποχή, δεν ονομαζόταν τίποτα. Όλοι οι εμπλεκόμενοι ήταν πολύ απασχολημένοι για να δώσουν όνομα σε αυτό που συνέβαινε.

»Και ακόμη και όταν ο όρος Britpop άρχισε να χρησιμοποιείται, στα τέλη του 1994, στις αρχές του 1995, από άλλους ανθρώπους εκτός από τους μουσικούς – από τους δημοσιογράφους – έμοιαζε μειωτικός» επισημαίνει η συγγραφέας του «Uncommon People».

Ποιος χρησιμοποίησε πρώτος τον όρο Britpop;

«Σίγουρα αυτό που συνέβαινε ήταν πολύ διαφορετικό, πολύ ακατάστατο, πολύ ανταγωνιστικό, ευμετάβλητο και αδέξιο για να κατηγοριοποιηθεί.

»Αυτό ακριβώς συνέβαινε επειδή η σκηνή ήταν γεμάτη από διαφορετικούς, ακατάστατους, ανταγωνιστικούς, ευμετάβλητους, αδέξιους ανθρώπους, οι οποίοι ήταν ακόμα αρκετά νέοι και αβέβαιοι για το πώς θα μπορούσαν να ενταχθούν ή τι θα μπορούσε να σημαίνει το ταλέντο τους ή πού θα μπορούσε να τους οδηγήσει.

»Ήταν οι Underworld Britpop; Ήταν ο Tricky; Ή οι Garbage; Ποιος το χρησιμοποίησε πρώτος;» διερωτάται η Miranda Sawyer.

Britpop, η συνέχεια του punk

«Δεν ήταν στο άρθρο του Stuart Maconie το 1993 σχετικά με συναρπαστικά νέα βρετανικά συγκροτήματα στο περιοδικό Select, το οποίο παρουσίαζε τον Brett από τους Suede να φαίνεται στο εξώφυλλο με μια σημαία της Ένωσης πίσω του.

»Η ατάκα του εξωφύλλου έγραφε «Yanks go home», και το άρθρο του Maconie υποστήριζε ότι, αν και οι Nirvana ήταν σπουδαίο συγκρότημα, τα αμερικανικά ροκ συγκροτήματα που ακολούθησαν δεν ήταν, και σίγουρα είχε έρθει η ώρα για κάποια φανταστικά νέα βρετανικά ταλέντα να πάρουν μια θέση.

»Εκτός από το κυρίαρχο επιχείρημα του Maconie, υπήρχαν συνεντεύξεις με τους Suede, τους Saint Etienne, τους Auteurs, τους Denim και τους Pulp. (Χωρίς τους Blur, γιατί είχαν μπει στο περιοδικό τον προηγούμενο μήνα.)

»Ήταν σε ένα άρθρο για τους Blur στο Face τον Αύγουστο του 1994, από τον Cliff Jones, όπου έγραφε: “Αν το punk ήταν η τελευταία αγγλική επανάσταση στο στυλ, η κληρονομιά του ήταν η επαναδραστηριοποίηση της βρετανικής pop”» καταγράφει την ιστορία της Britpop η Sawyer.

«Σίγουρα αυτό που συνέβαινε ήταν πολύ διαφορετικό, πολύ ακατάστατο, πολύ ανταγωνιστικό, ευμετάβλητο και αδέξιο για να κατηγοριοποιηθεί»

Η ανάγκη της ταμπέλας «Britpop»

«Ίσως ήταν ένα συναίσθημα, τότε. Μια αίσθηση του “αυτή είναι η εποχή μας”. Τα κύματα της νεανικής κουλτούρας τείνουν να χρειάζονται ένα όνομα, είτε αυτό είναι New Romantic είτε rave είτε shoegaze είτε emo είτε grime, ακριβώς για να μπορούν οι άνθρωποι εκτός αυτής της κουλτούρας να καταλάβουν λίγο τι συμβαίνει.

»Και αν επεκταθούμε, έστω και λίγο, από εκείνη την εποχή, τότε μπορούμε να ανασύρουμε καλλιτέχνες και τραγούδια που συνέβαλαν στη δημιουργία αυτής της ασυνήθιστα εορταστικής ατμόσφαιρας στα μέσα της δεκαετίας του ’90 ή που παρέτειναν το αισιόδοξο συναίσθημα προς το τέλος της δεκαετίας.

»Τους μουσικούς που έτρεξαν με την κεντρική ιδέα της Britpop να φτιάχνουν ποπ μελωδίες χωρίς να συμβιβάζονται με την εφεύρεση ή την ταυτότητα, που ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν και πώς ήθελαν να φαίνονται ενώ το έκαναν, που έφτιαχναν παράξενη μουσική, ιδιαίτερη για τον εαυτό τους, που με κάποιο τρόπο κατέληξαν να κερδίσουν τις καρδιές χιλιάδων ανθρώπων.

»Τα τραγούδια είναι το ζητούμενο, πραγματικά. Μπορεί να μας αρέσει να τους χαρακτηρίζουμε ως μέρος μιας σκηνής, αλλά τα τραγούδια πάντα ξεφεύγουν.

»Είναι τα τραγούδια που έχουν διάρκεια, που φέρνουν νέους οπαδούς και γεμίζουν τα στάδια με ανθρώπους που δεν είχαν καν γεννηθεί όταν κυκλοφόρησαν.

»Τα τραγούδια σημαδεύουν τις ζωές, τεντώνουν τα χρόνια, τα συμπιέζουν, μας κάνουν να κλαίμε στο λεωφορείο όταν όλα είναι εντάξει στην πραγματικότητα, είναι απλά η ζωή, ξέρεις, η απελπισία της, η χαρά της.

»Δεν αφορούν μόνο αυτό που έχει περάσει. Ζουν στη στιγμή, μας κάνουν νέους και γέρους, μόνους και με παρέα, μας ταξιδεύουν στο παρελθόν και μας γυρνάνε στο τώρα, όλα μαζί» καταλήγει η Miranda Sawyer.

*Ολόκληρο το άρθρο έχει δημοσιευθεί στον thegyardian.com | Αρχική Φωτό: Photo: Οι Blur / Wes Candela /Public Domain