Ρεάλ Μαδρίτης: Όταν το πρόβλημα σου είναι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου…

About last night… το αξίωμα του Τιερί Ανρί εξηγεί μάλλον τα περισσότερα. Διότι όντως νύχτες classico σαν τη χθεσινή κατανοείς τι εννοούσε ο θρυλικός Γάλλος με το περίφημο «όλοι στο ποδόσφαιρο φοβούνται τη Ρεάλ, αλλά εκείνη φοβάται τη Μπαρτσελόνα».

Ήταν 0-0 ως το 54΄με τους Μαδριλένους να το ελέγχουν. Τελείωσε 0-4 και θα μπορούσε εύκολα να είναι 0-6 ή και 0-7 αν ο Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και ο Ραφίνια ήταν στοιχειωδώς εύστοχοι είτε στην τελική πάσα, είτε στην εκτέλεση σε φάσεις από το ράφι του «δεν χάνονται»…

Και ενώ πολύ λογικά όλοι μιλούν για τον Χάνσι Φλικ -ο πρώτος προπονητής από το 1995 (Χόρχε Βαλντάνο) που σε ντεμπούτο του σε classico νικά με 4+γκολ-, την εντεκάδα του με τους οκτώ Ισπανούς, τον αειθαλή «Λέβα» που έφτασε ήδη τα 14 γκολ φέτος στη La Liga: Λίγοι έμειναν να κοιτάζουν τον εκνευρισμό του Κάρλος Αντσελότι στο φινάλε.

Μέχρι που τα έβαλε με τους βοηθούς στον πάγκο της Μπαρτσελόνα για τον τρόπο που πανηγύρισαν, ο πάντα «ατσαλάκωτος» Ιταλός. Δείγμα εκνευρισμού που ξεπερνά το αποτέλεσμα μιας βραδιάς, ακόμη και αν πρόκειται για Ρεάλ-Μπαρτσελόνα 0-4.

Στα τριάντα χρόνια του στο υψηλότερο επίπεδο, ο μοναδικός προπονητής που έχει κατακτήσει και τα πέντε μεγάλα πρωταθλήματα Ευρώπης, είχε πάντα μια μοναδική ικανότητα διαχείρισης του ανθρώπινού δυναμικού. Και αυτή τον οδήγησε σε κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες ποδοσφαιρικές ιδέες που δημιούργησαν «τάσεις» στο παιχνίδι.

Εσχάτως όμως μοιάζει πραγματικά μπλοκαρισμένος και είναι σχεδόν ειρωνικό αν το σκεφτείς, πως αυτή την κατάκτηση την προκαλεί ο -έστω στα χαρτιά- καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου: Ο Κιλιάν Εμπαπέ.

Όχι, δεν είναι το πρόβλημα ότι χθες σημειώθηκε οκτώ (!!!) φορές σε θέση οφσάιντ. Ούτε φυσικά ότι δεν νίκησε τον Πένια σε μια-δύο φάσεις που θα μπορούσαν να γράψουν διαφορετικά την ιστορία της βραδιάς. Ο μπελάς του Αντσελότι είναι ότι προσπαθώντας να χωρέσει τον Εμπαπέ, χαλά τις ισορροπίες και την χημεία ενός συνόλου που πέρσι κατέκτησε τα πάντα παίζοντας το καλύτερο ποδόσφαιρο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Την ομάδα που με σέντερ φορ τον -προφανώς και δεν είναι σέντερ φορ- Τζούντι Μπέλιγχαμ (23 γκολ, 13 ασίστ) και «πλάγιους» τους Βινίσιους (24 γκολ, 11 ασίστ) και Ροντρίγκο (17 γκολ, 9 ασίστ) ολοκλήρωνε υποδειγματικά το αψεγάδιαστο 4-3-3. Με τον Κροός, τον Βαλβέρδε, τον Μόντριτς στο rotation για τις δύο θέσεις του «8» τον Τσουαμενί και τον Καμαβινγκά για το «6».

Φέτος ο Μπέλιγχαμ ακόμη δεν έχει σκοράρει. Ο Βινίσιους πήρε μετάθεση από το «φτερό» για τον άξονα. Ο Ροντρίγκο ως ότου τραυματιστεί έγινε σταδιακά μέρος του second unit. Και ο Αντσελότι προσπαθώντας να αξιοποιήσει τον Εμπαπέ έχει επιλέξει έναν σχεδιασμό που ως εδώ μοιάζει να μην έχει λογική: 4-4-2 (flat) με τον Βαλβέρδε και τον Τσουαμενί ανάμεσα στον Καμαβινγκά (αριστερά) και τον Μπέλιγχαμ (δεξιά). Κάτι σε τέσσερις κεντρικοί χαφ στην ευθεία πίσω από τον Εμπαπέ και τον Βίνι!!!

Σχηματισμός που όχι μόνο αλλάζει τις εργοστασιακές ρυθμίσεις του γκρουπ, αλλά που κάνει το ποδόσφαιρο του εύθραυστο. Η Ρεάλ έπαψε να πιέζει ψηλά. Έπαψε να είναι aggressive. Πλέον περιμένει τον αντίπαλο στο μισό γήπεδο και αυτό σε μια εποχή που οι ταχύτητες πλέον είναι 5G της δημιουργούν πολύ μεγάλα θέματα: Όχι επιθετικά, αμυντικά.

Μεσοβδόμαδα η Ντόρτμουντ προηγούνταν με 2-0 ως το 60΄στο «Μπερναμπέου» με τον Τιμπό Κουρτουά να έχει «βγάλει» κανά δύο σίγουρα ακόμη. Όσοι έμειναν στο τελικό 5-2 της ανατροπής, προφανώς ακόμη δεν κατάλαβαν και το χθεσινό. Η Μπαρτσελόνα μύρισε αίμα και έστησε πανηγύρι.

Ο Εμπαπέ σε 14 συμμετοχές μετρά ως εδώ 8 γκολ. Με αυτόν στο γήπεδο όμως η Ρεάλ δεν μπόρεσε να νικήσει τη Μαγιόρκα (1-1), τη Λας Πάλμας (1-1), έχασε από τη Λιλ στη Γαλλία και χθες ένιωσε τον…τράκο του classico. Και είναι και όλα εκείνα τα ματς που «γύρισαν» στο Μπερναμπέου. Με τη Ντόρτμουντ, τη Στουτγάρδη, την Εσπανιόλ. Το πρόβλημα ήταν μεγαλύτερο πριν από το χθεσινό 0-4. Τώρα είναι αναπόφευκτο να λυθεί σε μια συγκυρία που η Βασίλισσα έμεινε έξι βαθμούς μακριά από την κορυφή της La Liga.

Απαραίτητη σημείωση: Ο Αντσελότι κάποτε στο Μιλάνο έχοντας τέσσερις από τους καλύτερους κεντρικούς χαφ στην ιστορία της Μίλαν εφάρμοσε ότι με λεμόνια… φτιάχνεις λεμονάδα. Εκείνο το περίφημο 4-4-2 σε ρόμβο με τον Αντρέ Πίρλο μπροστά από τους στόπερ, τον Τζενάρο Γκατούζο και τον Κλάρενς Ζέεντορφ να τρέχουν για όλους στο «8» και μπροστά τους τον Κακά. Μοιάζει παράξενο ότι δεν το έχει βγάλει από το συρτάρι σε αυτή τη συγκυρία στη Μαδρίτη από τη στιγμή που εκτιμά ότι το 4-4-2 είναι πιο ταιριαστό πια στην ομάδα του.

Ίσως κάποια στιγμή αργότερα; Μπορεί. Για να συμβεί όμως θα πρέπει πρώτα ο Ιταλός μαέστρος να θυμηθεί το βασικότερο. Πως στον πλανήτη Ρεάλ ποδοσφαιριστές σαν τον Εμπαπέ για να πετύχουν πρέπει να βάλουν το όνομα τους κάτω από το logo και όχι πλάι ή πάνω από αυτό. Ο Γάλλος πρέπει να κερδίσει τη θέση του στην περσινή πρωταθλήτρια Ευρώπης και όχι η Ρεάλ να αλλάξει για να προσαρμοστεί στο -αδιαπραγμάτευτο- ταλέντο του. Στο όμορφο Παρίσι η «πίεση» ήταν διαφορετική. Στη Μαδρίτη το «πρέπει» της επιτυχίας είναι αφόρητο.