Η δεύτερη φορά που συνάντησα τον Rodney Alcala ήταν στις 23 Μαρτίου 2013. Βρισκόμασταν μέσα σε ένα από τα κτίρια της Διοίκησης του Βόρειου Ιατρείου στο Rikers Island, δύο μήνες αφότου είχε καταδικαστεί για το βιασμό και τη δολοφονία της Cornelia Crilley και της Ellen Jane Hover, και οι δύο γυναίκες στα 20 τους, οι οποίες ζούσαν στη Νέα Υόρκη, στη δεκαετία του 1970.

Τον ακολουθούσε ένας φρουρός της φυλακής, η φαρδιά, γκρίζα φόρμα του κρεμόταν χαλαρά γύρω από το κοκαλιάρικο σώμα του. Τα κάποτε μαύρα μαλλιά του είχαν πάρει το χρώμα του σύρματος, εξακολουθούσαν να πέφτουν σε λιπαρές τούφες μέχρι τους ώμους του.

Ήταν πολύ πιο κοντός απ’ ό,τι θυμόμουν. Τα γυαλιά που κάποτε ήταν συρμάτινα στρογγυλά ήταν τώρα ορθογώνια.

Καθώς με πλησίαζε άκαμπτα, ένιωσα τρόμο – και μετά ένα κύμα πανικού όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν δεμένος με χειροπέδες.

O πραγματικός Rondey Alcana 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Investigation Discovery (@investigationdiscovery)

130 θύματα στα χέρια του Rodney Alcala

Η πρώτη φορά ήταν τον Απρίλιο του 1969, μια βροχερή μέρα στο St. Marks Place στο East Village. Μου συστήθηκε ως Jon Burger- εγώ ήμουν 14 ετών και εκείνος 25.

Τέσσερις και πλέον δεκαετίες αργότερα, έμαθα το πραγματικό του όνομα όταν αυτό αναβόσβησε στην οθόνη της τηλεόρασης κάτω από το γνωστό του πρόσωπο και την πορτοκαλί φόρμα του: «Ο Rodney Alcala, ο κατά συρροή δολοφόνος του παιχνιδιού Ραντεβού στα Τυφλά, καταδικάστηκε σε θάνατο».

Δεν μπορούσε να είναι ο ίδιος άνθρωπος, σκέφτηκα.

Αλλά μετά από ώρες αναζήτησης στο Google έπρεπε να αποδεχτώ την αλήθεια: ο Jon Burger ήταν ψευδώνυμο- ήταν ο νικητής εργένης στο The Dating Game εννέα χρόνια αφότου τον γνώρισα- και πιστεύεται ότι ήταν ένας από τους πιο παραγωγικούς κατά συρροή δολοφόνους, επίσημα υπεύθυνος για τουλάχιστον επτά δολοφονίες με τις αρχές να υπολογίζουν τον πραγματικό αριθμό των πτωμάτων του σε περίπου 130.

Δεν είμαι από εκείνες τις γυναίκες που γοητεύονται από τους κατά συρροή δολοφόνους. Δεν μου αρέσουν καν οι ταινίες τρόμου. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να ψάχνω, να διαβάζω, να ρωτάω

Δείτε το βίντεο με τη ζωή του Rodney Alcana 

Ήθελα τόσο πολύ να μάθω γιατί ο Rodney Alcala δεν με σκότωσε

Δεν είμαι από εκείνες τις γυναίκες που γοητεύονται από τους κατά συρροή δολοφόνους. Δεν μου αρέσουν καν οι ταινίες τρόμου. Αλλά δεν μπορούσα να σταματήσω να ψάχνω, να διαβάζω, να ρωτάω.

Όταν ο Rodney Alcala πέθανε το 2021, νόμιζα ότι επιτέλους ησύχασα.

Τότε η νέα, αναπόφευκτα δημοφιλής ταινία του Netflix «Woman of the Hour» (Γυναίκα της ώρας), σε σκηνοθεσία και με πρωταγωνίστρια την Άννα Κέντρικ, μου έδειξε ότι υπάρχουν κάποιες εμπειρίες που δεν φεύγουν ποτέ πραγματικά.

Ο ντετέκτιβ Wendell Stradford, ο αξιωματικός της αστυνομίας της Νέας Υόρκης που ήταν σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για την έκδοση του Alcala από την Καλιφόρνια στη Νέα Υόρκη, είχε ενθαρρύνει την επίσκεψή μου σε αυτή τη βρώμικη φυλακή.

Αφού διάβασα για την εμπλοκή του στην υπόθεση, είχα επικοινωνήσει με τον Stradford στο Facebook και, κατά τη διάρκεια μερικών μηνών, είχαμε αρκετές συζητήσεις, τόσο για τη δική μου ιστορία όσο και για να συζητήσουμε λεπτομερώς την υπόθεση.

Ήθελα ιδιαίτερα να μάθω αν υπήρχαν άλλοι που είχαν φτάσει τόσο κοντά όσο εγώ σε έναν τέτοιο κίνδυνο και έφυγαν.

«Πήγαινε», μου είχε πει, «μπορεί να σου δώσει ένα τέλος».

Δεν το χρειαζόμουν. Δεν θεωρούσα τον εαυτό μου μία από τις «επιβιώσασες» του. Παρόλα αυτά, ήθελα τόσο πολύ να μάθω γιατί δεν με σκότωσε.

Ένιωθα την ανάγκη να δω πού θα οδηγούσε, αν οδηγούσε κάπου.

To τρέιλερ του Woman of the Hour που βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Rodney Alcana 

Ο Rodney Alcala μου χαμογέλασε

Καθίσαμε σε έναν διαχωρισμένο πλευρικό χώρο σε χαμηλές πλαστικές καρέκλες, τόσο κοντά που η μύτη μου συσπάστηκε από τη δυσοσμία του αλκαλικού σαπουνιού της φυλακής.

Ο φύλακας είπε ότι θα είναι έξω και απομακρύνθηκε. Ο Rodney Alcala μου χαμογέλασε, με λεπτά χείλη που έκρυβαν τα ίδια δόντια που είχαν δαγκώσει θηλές σύμφωνα με τις εκθέσεις του FBI που είχα διαβάσει.

Φαινόταν ενθουσιασμένος, χαμογελούσε ακόμα πιο έντονα- θα μπορούσα να ήμουν ένα όμορφα τυλιγμένο δώρο που ετοιμαζόταν να αποσυναρμολογήσει.

Είχα προβάρει τις ατάκες μου και ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω. Αλλά ο Rodney Alcala είχε τη δική του ατζέντα.

Σε εκείνα τα μακριά δάχτυλα που είχαν διαπράξει τόση κτηνωδία, κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί. Προφανώς, δεν ήμουν η μόνη που ήθελε κάτι.

«Σε γνώρισα το 1969»

«Έχω ένα πρόβλημα», είπε, χτυπώντας το χαρτί με το δάχτυλό του. «Εδώ λέει ότι έπρεπε να με στείλουν πίσω στο Σαν Κουέντιν. Το Ράικερς δεν είναι το Σαν Κουέντιν».

Το παράπονό του ήταν συγκεγριμένο. Έκανε πολύ κρύο. Δεν υπήρχε βιβλιοθήκη. Ούτε υπολογιστές. Το φαγητό τον «πάχυνε».

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω», του είπα.

«Δεν είσαι δικηγόρος;»

«Όχι.»

«Κοινωνικός λειτουργός;» ρώτησε.

«Όχι.»

Δεν ήταν ευχαριστημένος. «Γιατί είσαι εδώ;»

«Σε γνώρισα το 1969».

«Αυτό ήταν πολύ καιρό πριν». Θυμάμαι να σκέφτομαι ότι το πρόσωπό του δεν εξέφραζε καμία έκπληξη.

«Ναι, ήταν», είπα.

«Πού γνωριστήκαμε;» ρώτησε.

«Στο βιβλιοπωλείο East Side Bookstore, στο St. Marks Place».

«Αυτό ήταν όταν ήμουν στη Νέα Υόρκη;»

«Σωστά», είπα.

Του άρεσε αυτό. Μεγάλο χαμόγελο. «Πέρασα υπέροχα εκείνα τα χρόνια».

Ο Alcala ήθελε να τραβήξουμε στο διαμέρισμά του, εγώ αντιστάθηκα, οπότε μου πρότεινε την ταράτσα του

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη 30 Morbid Minutes Podcast ☠️⏳ (@30morbidminutes)

Ο Alcala ήθελε να τραβήξουμε στο διαμέρισμά του

Ο Rodney Alcala σκότωνε και βίαζε κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, στα οποία συμπεριλαμβάνονταν και οι δύο γυναίκες που ήταν θύματα των εγκλημάτων για τα οποία είχε ομολογήσει την ενοχή του και καταδικάστηκε σε ισόβια στη Νέα Υόρκη, απόφαση που ακολούθησε προηγούμενη καταδίκη του σε θάνατο στην Καλιφόρνια.

Με πλησίασε την ώρα που έβγαζα ένα αντίτυπο της Πανούκλας από το ράφι. «Καμύ;» με ρώτησε και γύρισα για να δω έναν ψηλό άνδρα με έντονο μήλο του Αδάμ.

Όμορφος, αν και υπήρχε κάτι ανατριχιαστικό στον τρόπο που τα μάτια του δεν αντανακλούσαν το φως. Με τρόμαξε.

Ήθελα να περάσω λίγο χρόνο στο βιβλιοπωλείο, ενώ περίμενα τον πατέρα μου να πάει για κούρεμα -ή, όπως διαπίστωσα αργότερα για κάποια ερωτική σχέση-, μερικά τετράγωνα πιο πέρα, αλλά κατέβηκα τρέχοντας στο ταμείο, πλήρωσα και έφυγα.

Με ακολούθησε έξω και δεν σταματούσε να μιλάει για το ότι μόλις είχε έρθει από την Καλιφόρνια, για το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, για τα ψητά μήλα στο εστιατόριο που περνούσαμε.

Στη συνέχεια ζήτησε να με φωτογραφίσει. Τι ατάκα, θυμάμαι να σκέφτομαι, δεν είμαι τόσο χαζή. Στα 14 μου, όμως, δεν ήξερα ότι είχα το δικαίωμα να πω «όχι».

«Θέλατε να με φωτογραφίσετε», είπα στον 70χρονο Rodney Alcala που καθόταν απέναντί μου. Είχε πει κάτι για τα κόκκινα μαλλιά μου, το μαύρο του αδιάβροχου. Τα χρώματα ενάντια στη γκρίζα μέρα.

Το επιχείρημα του χρώματος με κέρδισε. Και έτσι με οδήγησε σε μια πολυκατοικία στην 6η οδό, ανάμεσα σε μια εκκλησία και το κέντρο απεξάρτησης από τα ναρκωτικά Odyssey House.

Ο Alcala ήθελε να τραβήξουμε στο διαμέρισμά του, εγώ αντιστάθηκα, οπότε μου πρότεινε την ταράτσα του.

Μέχρι να ανοίξει η πόρτα του μπάνιου του Rodney Alcala πάλευα ακόμα με την εξώπορτα και γύρισα για να τον δω να κατευθύνεται προς το μέρος μου, γυμνός από τη μέση και κάτω

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη ABC 20/20 (@abc2020)

Το διαμέρισμα του Alcala ήταν ένα χάος – παντού γυναικεία ρούχα

Μια καταιγίδα απειλούσε και με την πρώτη δραματική αστραπή εκεί πάνω, ο Alcala έγινε δαιμονικός, φωνάζοντας με βία να τον βοηθήσω να μεταφέρει τον εξοπλισμό στο διαμέρισμα.

Ακόμα θυμάμαι καθαρά την αίσθηση ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μέσα σε εκείνο το διαμέρισμα.

Τρομακτικά λάθος. Ήταν ένα χάος – παντού γυναικεία ρούχα. Μου έσπρωξε ένα πακέτο με πολαρόιντ στο χέρι και πήγε στο μπάνιο. Γυναίκες. Νεκρές και στημένες. Ζωντανές και στημένες.

Υπό την επήρεια ναρκωτικών και πόζες. Γυμνές. Τοποθετημένες. Οι φωτογραφίες έπεσαν από τα χέρια μου καθώς έτρεξα προς την πόρτα.

«Γιατί είσαι εδώ;» ρώτησε τελικά ο Alcala με εκνευρισμένο ύφος.

«Ήθελα να μάθω αν με θυμάσαι».

Έκανε μια παύση και μετά επανέλαβε: «Ήταν πριν από πολύ καιρό».

«Ναι», είπα, «ήταν. Αλλά η ιστορία μου ήταν λίγο ασυνήθιστη».

«Τι ήταν ασυνήθιστο σ’ αυτήν;»

«Πήγα πίσω για το βιβλίο μου».

Ήταν μπερδεμένος.

Μέχρι να ανοίξει η πόρτα του μπάνιου του Rodney Alcala πάλευα ακόμα με την εξώπορτα και γύρισα για να τον δω να κατευθύνεται προς το μέρος μου, γυμνός από τη μέση και κάτω.

«Γυμνός από τη μέση και κάτω;» Μου το επανέλαβε.

Δεν ήθελα να πω αυτό που είπα στη συνέχεια, να τον ερεθίσω με οποιονδήποτε τρόπο, αλλά δεν μπορούσα να σκεφτώ πώς αλλιώς να το επικοινωνήσω.

«Και είχες στύση».

«Παράξενο», είπε αποσυνδεδεμένα, η επιρροή του είχε αλλάξει. Τα μάτια του εξακολουθούσαν να είναι κούφια, θυμάμαι, αλλά έδειχνε έστω και λίγο ανήσυχος.

Ως εκ θαύματος, είχα καταφέρει με κάποιο τρόπο να ανοίξω την πόρτα και να φύγω. Αλλά δύο ορόφους πιο κάτω: Ο Καμύ μου! Γύρισα γρήγορα πίσω. Με μανία, χτύπησα την πόρτα. «Το βιβλίο, παρακαλώ!»

Είμαι ακόμα έκπληκτη από αυτή την επική βλακεία. Σε εκείνη την ηλικία γνώριζα τον πόνο αλλά όχι το κακό.

Η απελπισία μου που άφησα πίσω μου το βιβλίο και τα χρήματα που ξόδεψα γι’ αυτό, εξαφάνισε κάθε φόβο. Ο άντρας που άνοιξε την πόρτα ήταν διαφορετικός, ακόμα γυμνός, σχεδόν ευγενικός.

Σκέφτηκα ανώμαλος, όχι δολοφόνος. Μου έδωσε το βιβλίο. Του το άρπαξα και κατέβηκα με ταχύτητα τις σκάλες, ενώ εκείνος με παρακαλούσε: «Απλά άσε με να αυνανιστώ, δεν θα σε πειράξω».

Ήμουν τόσο προστατευμένη, από ένα βαθιά θρησκευόμενο σπίτι, που δεν είχα ιδέα τι εννοούσε.

«Είχε ήδη σκοτώσει σίγουρα από το 1969»

Είχα θέσει στον ντετέκτιβ Wendell Stradford το ερώτημα αν ο λόγος που ο Alcala με άφησε να φύγω – επειδή θα μπορούσε εύκολα να αποτρέψει την απόδρασή μου – ήταν επειδή δεν είχε ακόμη μετατραπεί σε δολοφόνο.

Η προγενέστερη έρευνά μου είχε σχεδόν αποδείξει το αντίθετο: Όταν είχαμε συναντηθεί, ο Alcala καταζητείτο ήδη για την επίθεση στην 8χρονη Tali Shapiro στο Λος Άντζελες.

«Είχε ήδη σκοτώσει σίγουρα από το 1969», μου είπε ο Stradford, προσθέτοντας ότι κάποια από τα θύματά του μπορεί να γλίτωσαν τη ζωή τους, αλλά ο βάναυσος βιασμός και τα βασανιστήρια ήταν σίγουρα.

Ο Stradford δήλωσε: «Ήσουν ακριβώς ο τύπος του, μια νεαρή, μικροσκοπική χορεύτρια».

«Όταν γνωριστήκαμε», είπα στον Alcala «ήταν μόλις έξι μήνες μετά την Tali Shapiro».

Μπορώ ακόμα να τον φανταστώ να ανατριχιάζει στο όνομά της. «Δεν την πλήγωσα τόσο πολύ όσο έλεγαν ότι την πλήγωσα».

«Έλα τώρα», ξέσπασα ξαφνικά εξοργισμένη. Ήταν σε κώμα για 32 ημέρες και πέρασε μήνες στο νοσοκομείο.

«Είπαν ψέματα», ξεσπάθωσε.

Ήξερα ότι μπορούσε να ανάψει. Το είχα δει στο παρελθόν. Παρόλο που φαινόταν αδύναμος, ο θυμός και η αδρεναλίνη του μπορούσαν να τον κάνουν να ξεχάσει το περιβάλλον του.

Μαλάκωσα τη φωνή μου, αλλά εξακολουθούσα να πιέζω: «Είπαν ψέματα;»

«Είπαν ότι έκανα πράγματα. Δεν μπορώ να θυμηθώ».

«Δεν μπορείς;»

«Τίποτα».

Θα ήταν δυνατόν να σκότωνε κατά τη διάρκεια εμπειριών φυγής; Αν αυτό ήταν αλήθεια, πόσο κατάφωρα άδικο ήταν να του χαριστεί η ανάμνηση όσων έκανε και ο πόνος που προκάλεσε.

Ο Alcala έσκυψε πάνω μου και με ρώτησε: «Σε πόνεσα;».

«Όχι», είπα. «Δεν με πλήγωσες».

O Rodney Alcana στο Ραντεβού στα Τυφλά 

«Ίσως βρεις στοιχεία για περισσότερα πτώματα»

Ο φρουρός διέκοψε με αγένεια την ομιλία αυτή, στεκόμενος στην πόρτα. «Έξω! Το λεωφορείο φεύγει».

Ένιωθα ότι αν δεν προλάβαινα το λεωφορείο θα ήμουν παγιδευμένη. Παρόλα αυτά, δεν αισθανόμουν επίσης ότι είχα τελειώσει.

«Ίσως να σε δω στο Σαν Κουέντιν;».

Θεωρώντας ότι ο Alcala είχε μια σχέση μαζί μου, ο Stradford υποστήριξε να κάνω άλλη μια επίσκεψη. «Ίσως βρεις στοιχεία για περισσότερα πτώματα», μου είχε πει.

Και έτσι τον επισκέφθηκα πράγματι στη φυλακή της Καλιφόρνια την άνοιξη του 2014.

Σκέφτηκα να τα μετατρέψω όλα αυτά σε απομνημονεύματα, αλλά λίγο μετά τη δεύτερη συνάντηση, εγκατέλειψα την ιδέα του βιβλίου. Δεν είχα πια το στομάχι για κάτι τέτοιο.

Σαν να ήταν ο νέος καλύτερός μου φίλος, o Alcada είπε: «Αυτό θα ήταν ωραίο».

Στο ντουλάπι όπου είχα αποθηκεύσει το μπουφάν μου, τα χέρια μου έτρεμαν ανεξέλεγκτα.

Βλέποντας την ανικανότητά μου, ο προεδρεύων αξιωματικός, πολύ ευγενικά, με βοήθησε.

«Απλά στάθηκα τυχερή»

Έτρεξα έξω στο κρύο, χωρίς να βρω χρόνο να το φορέσω, και μπήκα στο διαλυμένο λεωφορείο που θα με μετέφερε πίσω στο κεντρικό κτίριο του Rikers Island, όπου θα μπορούσα να μαζέψω τα υπόλοιπα προσωπικά μου αντικείμενα και να φύγω από εκεί.

Υπήρχαν άλλα δύο άτομα μέσα, ένας άντρας που έμοιαζε να είναι γύρω στα 30 και μαζί του ένα νεαρό κορίτσι με φουσκωτές κοτσίδες.

Κάθισα σε ένα σκισμένο κάθισμα κοντά στον οδηγό και κοίταξα μπροστά μου προσπαθώντας να θυμηθώ όλα όσα είπε ο Alcala λες και ο εγκέφαλός μου ήταν σημειωματάριο. Ήμουν βαθιά μέσα σε αυτό όταν ο άλλος επιβάτης ήρθε προς το μέρος μου.

«Κυρία μου. Σας πειράζει να σας κάνω μια ερώτηση;»

«Προχωρήστε», είπα.

«Γιατί πήγατε και επισκεφτήκατε αυτόν τον τύπο;»

«Πώς ξέρετε ποιον έβλεπα;» Τον ρώτησα.

Ο αδελφός του ήταν στο ίδιο κτίριο, μου εξήγησε. Είδε τον φρουρό να βγάζει έξω τον Alcala. «Κανείς δεν του μιλάει. Δεν δέχεται ποτέ επισκέπτες».

«Κάποτε του ξέφυγα».

Τα μάτια του μεγάλωσαν. «Χριστέ μου», είπε.

«Γιατί γύρισες πίσω; Για να του φωνάξεις;»

«Για να μάθω γιατί δεν με σκότωσε».

«Και;» ρώτησε.

O Alcala δεν μου έδωσε καμία απάντηση. Ήμουν απλά μία από τις εκατοντάδες που ψάρεψε αλλά δε σκότωσε. Είτε επειδή δεν έκλαψα, είτε επειδή ήμουν ηλίθια προκλητική, είτε εξαιτίας κάτι εντελώς τυχαίου.

«Απλά στάθηκα τυχερή», είπα.

*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο thecut.com | Αρχική Φωτό: Woman of the Hour, Leah Gallo/Netflix

Headlines