Η λεσβιακή πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου και Μέκκα της «μποεμίας»

«Κανένα από τα μπαρ εδώ δεν είναι γκέι μπαρ», δήλωσε η Liz Paton. «Αλλά την ίδια στιγμή, όλα είναι». Η Paton είναι η χαρισματική ιδιοκτήτρια του Drink, ενός ανεξάρτητου taproom στην αγορά της πόλης Hebden Bridge του Γιορκσάιρ.

«Φωλιασμένη ανάμεσα στο Μάντσεστερ και το Λιντς στη γραφική κοιλάδα Upper Calder Valley, εδώ και χρόνια αυτή η αγροτική πόλη -που αυτοαποκαλείται “μποέμικος παράδεισος”, χάρη στα πολλά οικολογικά καταστήματα, τις χειροποίητες αγορές, τις γκαλερί και τα indie βιβλιοπωλεία της– ήταν στη λίστα των επιθυμιών μου» γράφει o Stephen Emms σε ένα άρθρο του στο BBC.

«Και έτσι, στα πρόσφατα γενέθλιά μου, κλείσαμε με το αγόρι μου επιτέλους ένα ταξίδι για να περπατήσουμε στα πλακόστρωτα δρομάκια της, να εξερευνήσουμε τα ποτάμια και τα κανάλια της, να σκαρφαλώσουμε στις γύρω δασωμένες πλαγιές και φυσικά να ρεμβάσουμε το τοπίο από την ομώνυμη γέφυρα του 16ου αιώνα».

Τη δεκαετία του 1970, καλλιτέχνες και ακτιβιστές ήρθαν εδώ λόγω της φτηνής στέγασης μετά το κλείσιμο των βαμβακοβιομηχανιών

Η μεταποιητική κληρονομιά του Hebden Bridge

Αν και διαθέτει πληθυσμό μόνο περίπου 4.500 κατοίκων, αυτή η μικρή, ειρηνική κοινότητα είναι εδώ και καιρό γνωστή ως «η λεσβιακή πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου» – το 8,95% αναγνωρίστηκε ως ΛΟΑΤΚΙ+ στην τελευταία απογραφή.

«Ήμουν περίεργος να ανιχνεύσω την queer ιστορία της “πόλης των παντελονιών” (ένα παρατσούκλι που παραπέμπει στη μεταποιητική κληρονομιά του Hebden Bridge). Αλλά όπως σύντομα ανακάλυψα, η εξέλιξή της από μια αγροτική πόλη μύλων σε ένα προπύργιο ανεκτικότητας ήταν λίγο θολή» συνεχίζει ο o Stephen Emms.

Η ανάπτυξη της κοινότητας ήταν τόσο σταθερή που, στο γειτονικό Todmorden, ξεκίνησε μια «μηνιαία γυναικεία ντίσκο»

Καλλιτέχνες, ακτιβιστές και ο φεμινισμός της δεκαετίας του 1970

Τη δεκαετία του 1970, καλλιτέχνες και ακτιβιστές ήρθαν εδώ λόγω της φτηνής στέγασης μετά το κλείσιμο των βαμβακοβιομηχανιών.

«Ένας ιστορικός και πολιτιστικός παράγοντας που βοήθησε στη δημιουργία μιας αναπτυσσόμενης λεσβιακής κοινότητας μπορεί να ήταν η αυτονομιστική πτέρυγα του φεμινισμού της δεκαετίας του 1960 και του 1970», δήλωσε ο Δρ Άντριου Μουρ, ο οποίος διδάσκει κινηματογραφικές σπουδές στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ.

«Υπήρχε ένα στοιχείο που συμμάχησε με τα πειράματα της εναλλακτικής χίπικης κουλτούρας για εναλλακτική διαβίωση, τις κομμούνες και την αντίσταση στον καπιταλισμό. Το Hebden Bridge είχε το κατάλληλο μέγεθος και βρισκόταν στο κατάλληλο μέρος».

«Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η φήμη διαδόθηκε και έρχονταν γυναίκες από το Bradford, το Leeds, το Burnley, ακόμη και από την Cumbria, το Blackpool και το Nottingham»

Η γυναικεία ντίσκο

Η πρώην κάτοικος Bev Manders μετακόμισε εδώ τη δεκαετία του 1980. «Σίγουρα μέχρι το 1986, οι λεσβίες δεν ήταν ιδιαίτερα ορατές απ’ όσο μπορώ να διαπιστώσω», είπε.

Αλλά η ανάπτυξη της κοινότητας ήταν τόσο σταθερή που, στο γειτονικό Todmorden, ξεκίνησε μια «μηνιαία γυναικεία ντίσκο».

«Η πρώτη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1986 στο Cornholme Church Hall», δήλωσε η Manders.

«Με αρκετή συμμετοχή γυναικών εκεί, πιστεύω ότι αυτό ήταν το σημείο που γίναμε πιο ορατές και έδωσε και σε άλλες  την ώθηση να γίνουν ορατές – και σε κάποιες να βγουν από τη ντουλάπα».

Η ντίσκο μεταφερόταν σε διάφορους χώρους πριν καταλήξει στο Todmorden Cricket Club, όπου εξακολουθεί να πραγματοποιείται το δεύτερο Σάββατο του μήνα.

«Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, η φήμη διαδόθηκε και έρχονταν γυναίκες από το Bradford, το Leeds, το Burnley, ακόμη και από την Cumbria, το Blackpool και το Nottingham».

Δείτε το βίντεο με εικόνες από το Hebden Bridge

Η δημιουργία του Lesbian Zone

Από το 1986 έως τις αρχές της δεκαετίας του 1990, η Manders θυμάται ότι «μια εισροή λεσβιών» κατέβηκε στη μικρή πόλη.

«Ορισμένες μετακόμισαν στην κοιλάδα, καθώς γνώριζαν κάποια που ζούσε εκεί ή είχαν επισκεφθεί στο παρελθόν. Άλλες είχαν ακούσει για αυτό το ‘νέο’ μέρος με τις λεσβίες. Εκτός από τη ντίσκο, υπήρχαν ομάδες συγγραφέων, λέσχες βιβλίου, χορωδία και ομάδες περιπάτου. Κάποιες ήταν αποκλειστικά λεσβιακές, κάποιες άλλες μόνο για γυναίκες».

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990 ένα μηνιαίο φυλλάδιο, το Lesbian Zone, ήταν διαθέσιμο για αγορά μέσω συνδρομής ή σε συγκεκριμένα μπαρ – και μέχρι το 2004 το Hebden Bridge είχε τον υψηλότερο αριθμό λεσβιών ανά κάτοικο στο Ηνωμένο Βασίλειο.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη The Footlight Theatre (@the_footlight_theatre)

«Είχα επίγνωση του χαρακτηρισμού ‘λεσβία χίπισσα’»

H ιδιοκτήτρια του μπαρ, η Paton, γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Calderdale, αλλά την τράβηξε το Hebden Bridge από νεαρή ηλικία. «Είχα επίγνωση του πχαρακτηρισμού ‘λεσβία χίπισσα’», δήλωσε.

«Επρόκειτο για την αναζήτηση καταφυγίου ανάμεσα σε πιο ανοιχτόμυαλους ανθρώπους: καλλιτέχνες και ταξιδιώτες του νέου κύματος αποτελούσαν ευτυχείς συντρόφους κατά τη δεκαετία του 1970 και του ’80».

Ο Tim Whitehead, που τώρα είναι καλλιτεχνικός διευθυντής του Happy Valley Pride, το οποίο υποδέχεται χιλιάδες ανθρώπους από όλη τη χώρα κάθε Ιούλιο, είναι άλλος ένας κάτοικος του Hebden Bridge που μεγάλωσε κοντά, αλλά τον τράβηξε η αντιπολιτισμική πλευρά του.

«Ερχόμουν εδώ τη δεκαετία του 1980 με την οικογένειά μου. Ενώ άλλες πόλεις του Γιόρκσαϊρ έμοιαζαν με την κωμική σειρά του BBC Last Of The Summer Wine της δεκαετίας του 1970 που είχε ως επίκεντρο τους συνταξιούχους, ερχόσουν στο Hebden Bridge και έβλεπες ανθρώπους με καφτάνια να περιφέρονται.

»Αλλά υπήρχε πάντα ένα μείγμα: χίπηδες, καλλιτέχνες και η λεσβιακή κοινότητα, καθώς και παραδοσιακοί κάτοικοι της πόλης του Γιορκσάιρ».

Ακολουθώντας την εποχή

Η Lou Millichamp έφτασε στο Hebden το 1994 χωρίς να γνωρίζει κανέναν και άρχισε να διευθύνει το υπόγειο Nelson’s Wine Bar το 1997: αρχικά ιδρύθηκε από δύο ομοφυλόφιλους άνδρες και ήταν ένας από τους πρώτους ασφαλείς χώρους του Hebden Bridge που υποδέχονταν τόσο λεσβίες όσο και ομοφυλόφιλους άνδρες.

«Τη δεκαετία του ’90, όταν δούλευα εκεί», λέει η Manders, «τα βράδια της Παρασκευής γέμιζαν από λεσβίες και γκέι άντρες από την κοιλάδα και τις γύρω περιοχές».

Σήμερα, η Millichamp εξακολουθεί να διευθύνει το Nelson’s σε «συνεργασία» με άλλες δύο γυναίκες.

Τώρα είναι ένα vegan μπαρ και εστιατόριο με κεριά που σερβίρει καινοτόμα μικρά πιάτα, όπως «χτένια» από βασιλικό στρείδι με πουρέ από μπιζέλι καρύδας και τραγανό λάχανο, καθώς και τάρτα με ντομάτα, φιστίκι και σαφράν.

Ένα φεστιβάλ απέναντι στην ομοφοβία

Παρά την ανοχή αυτή, ήταν, δυστυχώς, ακόμα η ομοφοβία που αποδείχθηκε ο καταλύτης για το Happy Valley Pride.

Το 2015 ένα ομοφοβικό γκράφιτι εμφανίστηκε στο Hebden Bridge σε «ένα μεγάλο κομμάτι μουσαμά», δήλωσε ο Whitehead. «Έτσι, μια ομάδα ντόπιων, με επικεφαλής τον Darren Spruce, το κατέβασε και κάλεσε τα μέλη της κοινότητας να το μετατρέψουν σε ένα τεράστιο έργο τέχνης ως έναν τρόπο ανάκτησής του».

Ένα χρόνο αργότερα, το 2016, ο Spruce επικοινώνησε με τον Whitehead για να προγραμματίσει δράσεις για ένα φεστιβάλ διάρκειας μιας εβδομάδας και το Happy Valley Pride πήρε σάρκα και οστά.

Τώρα προσελκύει περισσότερους από 6.000 συμμετέχοντες κάθε χρόνο. «Υπάρχουν δωρεάν εκδηλώσεις, εργαστήρια, ομιλίες και χορός», δήλωσε η Paton.

«Πολύ λίγα πράγματα έχουν εισιτήριο και είναι μια ένδοξη τομή που δείχνει πόσο πολύ καθημερινό είναι να είσαι γκέι. Δεν προσπαθούμε να προσπεράσουμε τίποτα: θέλουμε απλώς οι άνθρωποι να σταματήσουν να εξισώνουν τη σεξουαλικότητά μας με τη σεξουαλική παρέκκλιση».

*Με στοιχεία από bbc.com | Αρχική Φωτό: PublicDomain