Εκλογές στις ΗΠΑ: Φώτα, κάμερα, ψήφος με 10 ταινίες για binge watching

Θρίλερ, σάτιρες, σκάνδαλα ή αγωνίες, οι ταινίες που έχουν επιλεχθεί σε αυτή την εκλεκτική ταινιοθήκη με πολιτικό πρόσημο είναι ιδανικές για προβολή όταν το μέλλον της υπερδύναμης κρίνεται στις κάλπες. Ένα είναι σίγουρο, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στις εκλογές στις ΗΠΑ, έχει ήδη ειπωθεί στην οθόνη.

Δείτε αυτά:

Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου, 1976

Με τη σκηνοθετική υπογραφή του Άλαν Τζέι Πάκουλα και ένα απίθανα εκρηκτικό δίδυμο συμπρωταγωνιστών, τους Ρόμπερτ Ρέντφορντ και Ντάστιν Χόφμαν, η ταινία δείχνει τη δύναμη της δημοσιογραφίας όταν θέλει να συγκρουστεί με τη σήψη της πολιτικής σκηνής.

Δίκαια μία από τις καλύτερες ταινίες που μπορεί να δει κανείς γύρω από τα βρώμικα παιχνίδια της εξουσίας η ταινία διαδραματίζεται το 1972, όταν στην Ουάσιγκτον των ΗΠΑ και παραμονές της εκλογής του προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον μια ομάδα ανδρών εισβάλλει στα γραφεία των δημοκρατικών και συλλαμβάνεται από την αστυνομία. Οι άνδρες αυτοί περνούν από δίκη, αλλά χωρίς να δώσουν εξηγήσεις και αφήνοντας πολλά ερωτηματικά στην κοινή γνώμη. Λίγες μέρες αργότερα ο Νίξον εκλέγεται ξανά.

Δύο ρεπόρτερ της εφημερίδας Washington Post, ο Καρλ Μπέρνσταϊν (Ντάστιν Χόφμαν) και ο Μπομπ Γούντγουορντ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ), αρχίζουν τις έρευνες πάνω στην υπόθεση και πολύ γρήγορα ανακαλύπτουν ότι πίσω από την υπόθεση κρύβονταν η επιτροπή υπεύθυνη για την προεκλογική εκστρατεία του Νίξον φέρνοντας στο φως το σκάνδαλο που έχει μείνει στην ιστορία με το όνομα Γουότεργκέιτ.

Τα θεμέλια της νεοσύστατης κυβέρνησης αρχίζουν να τρίζουν καθώς βγαίνουν στην επιφάνεια κι άλλα σκάνδαλα, ενώ οι δύο δημοσιογράφοι συνεχίζουν τις έρευνες βάζοντας σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή.

Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα των Μπέρνσταϊν και Γούντγουορντ στο οποίο καταγράφουν τα γεγονότα από το ξέσπασμα του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ, μέχρι και την παραίτηση του Νίξον το 1974.

Ο τίτλος του βιβλίου είναι επηρεασμένος από το μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν All The King’s Men το οποίο είχε επίσης μεταφερθεί με επιτυχία στη μεγάλη οθόνη το 1949.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1974, βραβεύτηκε με Πούλιτζερ κι ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ ενδιαφέρθηκε αμέσως ν’ αγοράσει τα δικαιώματα για την κινηματογραφική του μεταφορά έναντι 450.000 δολαρίων.

Ο αρχισυντάκτης της Washington Post της εφημερίδας για την οποία εργάζονταν οι Μπέρνσταϊν και Γούντγουορντ πίστευε ότι η ταινία θα είχε σημαντική επίδραση στους πολίτες οι οποίοι είχαν αρνητική άποψη για το ρόλο του τύπου στην κοινωνία.

Η ταινία αποτελεί και κομμάτι της άτυπης τριλογίας του Άλαν Τζέι Πακούλα που φέρει τον τίτλο «Η Τριλογία της Παράνοιας». Οι άλλες δυο ταινίες που συνθέτουν αυτή την τριλογία είναι Η Εξαφάνιση (Klute, 1971) και Υπόθεση Πάραλλαξ (The Parallax View, 1974).

Η ταινία το 2010 χαρακτηρίστηκε από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική» και επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Αν και είχε προταθεί για οκτώ βραβεία Όσκαρ, κέρδισε συνολικά τέσσερα (Διασκευής Σεναρίου, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης, ήχου και Β’ Ανδρικού Ρόλου στον Τζέισον Ρόμπαρντς που υποδύθηκε τον διευθυντή της εφημερίδας).

Election, 1999

Με την υπογραφή του Αλεξάντερ Πέιν και χώρο δράσης της ένα σχολείο, η ταινία Election είναι μάλλον και μια από τις καλύτερες κινηματογραφικές στιγμές της Ρις Γουίδερσπουν.

Η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του οσκαρικού Αλεξάντερ Πέιν είναι μια σατιρική ματιά επάνω στις μηχανορραφίες και τα πολλαπλά ελαττώματα της εκλογικής κούρσας και διαδικασίας.

Η Τρέισι Φλικ (Ρις Γουίδερσπουν) είναι μια φιλόδοξη και άριστη μαθήτρια (θα την λέγατε και σπασίκλα), η οποία κατεβαίνει ως υποψήφια για τις σχολικές εκλογές σε τοπικό Λύκειο της Νεμπράσκα. Ο καθηγητής ιστορίας Τζιμ ΜακΆλιστερ (Μάθιου Μπρόντερικ) ωστόσο την αντιπαθεί για τους δικού του λόγους και κάνει ό,τι μπορεί για να την δει να χάνει ρίχνοντας στον αγώνα της προεδρίας τον αθλητή Πολ ως βασικό αντίπαλο της.

Πραγματικά αστεία και διασκεδαστική η ταινία σατιρίζει τη δυναμική της πολιτικής και των ανθρώπων που από τη μία στιγμή στην άλλη μεταμορφώνονται στο χειρότερο εαυτό τους αποφεύγοντας να είναι ένα ακόμη εφηβικό school drama.

Κρατώντας αποστάσεις από τους χαρακτήρες, ο Πέιν παίζει με το σενάριο και τα πλάνα ζητώντας από τον θεατή-ψηφοφόρο να διαλέξει μία από τις διαθέσιμες και συχνά προβληματικές επιλογές των υποψηφίων –όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα.

Ευφυέστατο και οξυδερκές, το Election (ελληνικός τίτλος: Σκάνδαλα στα Θρανία) είναι βιτριολικά καλό.

Όλοι οι Άνθρωποι του Βασιλιά, 1949

Το ομώνυμο και βραβευμένο με Πούλιτζερ βιβλίο του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν, γίνεται η αφορμή για μια αριστοτεχνικά αφηγημένη διασκευή που δανείζεται στοιχεία από την φιλμ νουάρ σχολή για να αναδυθεί σε μια ταινία σκοτεινή, κυνική και ανήθικη.

Σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Πόσεν, η ταινία του 1949 «Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά (Αll The King’s Men)» αφηγείται την ιστορία του πολιτικάντη Γουίλι Σταρκ (Μπρόντερικ Κρόφορντ), του τίμιου χωρικού από μια πολιτεία του αμερικάνικου νότου που γίνεται δικηγόρος, αποκαλύπτει τη διαφθορά του κυβερνήτη της πολιτείας του και καταφέρνει να γίνει διάδοχος του. Στο κατόπι του ο δημοσιογράφος Τζακ Μπέρντεν (Τζον Άιρλαντ), ο οποίος ενθουσιάζεται με την τιμιότητα του Γουίλι, καθώς και η φιλόδοξη ατζέντισσα του εκλογικού του γραφείου (Μερσέντες Μακ Κέιμπριτζ).

Όπως συμβαίνει σχεδόν πάντα, όταν ο Σταρκ παίρνει την εξουσία στα χέρια του διαπιστώνει ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί να τη διατηρήσει είναι η διαφθορά αλλάζοντας με τον καιρό από έναν τίμιο και ειλικρινή άνδρα σε δεσποτικό τύραννο και δημαγωγό που η εξουσία τον δηλητηρίασε ανεπιστρεπτί.

Η ταινία βραβεύτηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, ενώ απέσπασε συνολικά τρία βραβεία Όσκαρ και το 2001 επιλέχθηκε να ενταχθεί στο Εθνικό Μητρώο Κινηματογράφου των Ηνωμένων Πολιτειών μετά από το χαρακτηρισμό της από την Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου ως «πολιτιστικά, αισθητικά και ιστορικά σημαντική».

Το βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του Γουόρεν (1905-1989) είναι βασισμένο στη ζωή του κυβερνήτη της Λουιζιάνας Χιούι Λονγκ, ο οποίος δολοφονήθηκε το 1935.

Η ταινία έγινε ριμέικ το 2006 με πρωταγωνιστές τον Σον Πεν και την Κέιτ Γουίνσλετ σε σκηνοθεσία Στίβεν Ζαίλιαν αλλά το πρωτότυπο είναι αυτό που πρέπει κανείς να δει εάν και εφόσον θέλει να καταδυθεί στις σκοτεινότερες πτυχές της εξουσίας όπου ο αμοραλισμός είναι η μόνη αρχή.

Ο Πρόεδρος, Ένα Ροζ Σκάνδαλο κι Ένας Πόλεμος, 1997

Αν και η ευφυή σάτιρα των σπουδαίων Μπάρι Λέβινσον (στη σκηνοθεσία) και Ντέιβιντ Μάμετ (στο σενάριο) δεν αφορά προεκλογικές αναμετρήσεις, είναι μια ταινία που καταδεικνύει τους πολλαπλούς μηχανισμούς προπαγάνδας ώστε να επιτευχθεί το πολιτικό αφήγημα της στιγμής -ακόμη και αν αυτό σημαίνει πόλεμο και συρράξεις ή μάλλον ΚΥΡΙΩΣ.

Η ταινία που γυρίστηκε τη δεκαετία του 1990 είναι ανελέητα επίκαιρη σήμερα με τα fake news και τα trolls να επιτίθενται στην κοινή λογική με τη συνδρομή της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Μια μαύρη, κατάμαυρη, κωμωδία του 1997 με δυνατό πρωταγωνιστικό δίδυμο -Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ντε Νίρο- η ταινία επικεντρώνεται σε έναν υπεύθυνο δημοσιότητας και έναν παραγωγό του Χόλιγουντ που επινοούν έναν πόλεμο στην Αλβανία για να αποσπάσουν την προσοχή του εκλογικού σώματος από ένα προεδρικό σεξουαλικό σκάνδαλο.

Το σενάριο της Χίλαρι Χένκιν και του Ντέιβιντ Μάμετ είναι μια ελεύθερη διασκευή του μυθιστορήματος του Λάρι Μπάινχαρτ, American Hero (1993) και βέβαια έχει παραλήπτη.

Η ταινία βγήκε στις αίθουσες έναν μήνα πριν ξεσπάσει το σκάνδαλο Μπιλ Κλίντον και Μόνικα Λεβίνσκι και τον επακόλουθο βομβαρδισμό του φαρμακευτικού εργοστασίου Αλ Σίφα στο Σουδάν από την κυβέρνηση Κλίντον τον Αύγουστο του 1998.

Τα media έκαναν τις εύλογες συγκρίσεις μεταξύ μυθοπλασίας και πραγματικότητας και στην πρεμιέρα αλλά και κάποιους μήνες αργότερα, όταν τον Δεκέμβριο του 1998 η κυβέρνηση ξεκίνησε μια εκστρατεία βομβαρδισμών στο Ιράκ κατά τη διάρκεια της δίκης για την παραπομπή του Κλίντον για το εν λόγω σκάνδαλο. Το ίδιο και πιο μετά, όταν την άνοιξη του 1999, η κυβέρνηση των ΗΠΑ παρενέβη στον Πόλεμο του Κοσσυφοπεδίου και ξεκίνησε εκστρατεία βομβαρδισμού κατά της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, η οποία συνορεύει με την Αλβανία και έχει αλβανόφωνους κατοίκους.

Μια απρόσμενα αλλά δίκαια εμπορική επιτυχία, η ταινία απέφερε έσοδα 64,3 εκατομμυρίων δολαρίων έχοντας προϋπολογισμό 15 εκατομμυρίων δολαρίων και έγινε ευνοϊκά δεκτή από τους κριτικούς, οι οποίοι επαίνεσαν τη σκηνοθεσία, τις ερμηνείες, τα θέματα και το χιούμορ.

Ο Χόφμαν έλαβε υποψηφιότητα για Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του και οι σεναριογράφοι Ντέιβιντ Μάμετ και Χίλαρι Χένκιν ήταν υποψήφιοι για Όσκαρ Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου.

Αι Ειδοί του Μαρτίου, 2011

Ενας νέος, πολλά υποσχόμενος, αλλά ακόμα ιδεαλιστής επικοινωνιολόγος παρασύρεται στη διαφθορά από τον αμοραλιστή υποψήφιο για τον οποίο δουλεύει σε μια ταινία που δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα όταν βγήκε στις αίθουσες, ακόμη και αν έφερε τη δυνατή υπογραφή του Τζορτζ Κλούνεϊ. Ωστόσο ο χρόνος τη δικαίωσε.

Το «Αι Ειδοί του Μαρτίου» είναι μια ειλικρινά πολιτική αμερικανική παραγωγή που δείχνει ότι το πολιτικό παιχνίδι έχει ως προϋπόθεση την καχυποψία, την προδοσία, και τη διαφθορά γιατί η φιλοδοξία και η εξουσία είναι δυνάμεις που δύσκολα παλεύεις ενάντια τους.

Μια κριτική ματιά στον ψεύτικο κόσμο της πολιτικής η ταινία καταγράφει τη μεταμόρφωσης ενός ανθρώπου, τον publicist που υποδύεται ο Ράιαν Γκόσλινγκ, και το συμβιβασμό του με το κακό. Στην αρένα της πολιτικής η εντιμότητα δεν έχει θέση, αυτό είναι σαφές και ξεκάθαρο.

Με ένα δυνατό cast -ο Τζορτζ Κλούνεϊ είναι σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής και η Εβαν Ρέιτσελ Γουντ στο διπλό ρόλο θύτη / θύμα είναι σαγηνευτικά επικίνδυνη- η ταινία παραδίδει ένα κυρίαρχο μάθημα πολιτικής και επικοινωνίας.

Στην πολιτική τίποτα δεν είναι ό,τι φαίνεται και κάθε ανατροπή κουβαλάει μια επόμενη, ακόμη πιο καθηλωτικά ακραία.

Κυνικός κινηματογράφος με ειλικρινή διάθεση το «Αι Ειδοί Του Μαρτίου» είναι και μια κυριολεκτική αναφορά στο βίαιο τέλος του Ιούλιου Καίσαρα εν ονόματι της Δημοκρατίας μετά από την προδοσία εις βάρος του σε μια δολοφονικά ύπουλη σύγκλητο.

Ανηθικότητα, μυστικά, θολή αλήθεια και υπόγεια παιχνίδια εξουσίας η ταινία ισορροπεί ανάμεσα σε προδομένο ιδεαλισμό και ολέθριο κυνισμό με τον Κλούνεϊ να εργαλειοποιεί όσα γνώριζε καλά από το πατρικό του σπίτι έχοντας πατέρα ένα δημοσιογράφο και θεία μια διάσημη τραγουδίστρια εκτεθειμένη στους προβολείς.

Η δυναμική ταινία ίσως δεν είχε την απήχηση που της αξίζει γιατί στους καιρούς του Ομπάμα τα σεξουαλικά σκάνδαλα δεν ήταν ιδιαίτερα επίκαιρα. Όπως και να έχει αυτό το παιχνίδι αξίζει να το δεις ξανά και ξανά.

Δύναμις και Πάθος, 1964

Αν και η ταινία του Φράνκλιν Σάφερ σε σενάριο του σπουδαίου Γκορ Βιντάλ αναφέρεται στην εποχή του Τζον Φ. Κένεντι, η διεισδυτική ματιά της στα πολιτικά παιχνίδια και τις μηχανορραφίες που χρίζουν νικητές και ηττημένους είναι πάντα επίκαιρες.Χρήμα, υποσχέσεις, μυστικά που απειλούν να καταστρέψουν αφηγήματα και ένας πάντα υπέροχος Χένρι Φόντα να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας ως έμπειρος υπουργός Εξωτερικών Γουίλιαμ Ράσελ που είναι αντιμέτωπος με τον Κλιφ Ρόμπερτσον που υποδύεται τον αδίστακτο και νεότερο του αντίπαλο και γερουσιαστή Τζο Κάντγουελ.

Παίζοντας με μαεστρία ο Γκορ Βιντάλ ενσωματώνει στο σενάριο την ομοφοβία της εποχής αναδεικνύοντας τη φήμη μιας ομοφυλοφιλικής σχέσης σε καίρια απειλή.

Άλλωστε τέσσερα χρόνια πριν από την πρεμιέρα της ταινίας, ο σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Βιντάλ είχε ήδη δοκιμάσει την τύχη του στην πολιτική, διεκδικώντας μια θέση στη Βουλή των Αντιπροσώπων εκπροσωπώντας τους Δημοκρατικούς –κάτι που επανέλαβε στα 80s. Aπό το θέατρο στον κινηματογράφο, η ιστορία του «Best Man» και ο λυσσαλέος ανταγωνισμός των δύο πολιτικών που επιζητούν το χρίσμα των κομμάτων τους διεκδικώντας παράλληλα τη συμπάθεια του απερχόμενου προέδρου -ο Λι Τρέισι ήταν υποψήφιος για Όσκαρ- κάνουν την ταινία απαραίτητη προς θέαση καθώς ακονίζει βλέμμα και μυαλά.

State of the Union, 1948

Δημιουργός που διέκρινε μα ακέραια ματιά τον αμερικανικό ψυχισμό, ο Φρανκ Κάπρα ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο όσο ενσωματώνει την πάλη των τάξεων σε μια ταινία που σατιρίζει τις ΗΠΑ. Η ιστορία αναφέρεται στις πολιτικές περιπέτειες ενός εύπορου βιομήχανου, ο οποίος πολιορκείται από προτάσεις για να γίνει ο επόμενος πρόεδρος.

Αν και αρχικά δεν πείθεται, στη συνέχεια παραδίδεται στο κυνήγι για να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να κάνει πολλούς συμβιβασμούς για να βρεθεί στο Λευκό Οίκο.

Η κυνική ματιά στους συμβιβασμούς που απαιτεί μια πολιτική καριέρα καθιστά το δράμα του Κάπρα μια από τις λιγότερο γλυκανάλατες δουλειές του και ο Σπένσερ Τρέισι στο ρόλο του Γκραντ Μάθιους, του επιτυχημένου επιχειρηματία που είναι παντρεμένος και σε διάσταση με τη Mαίρη (Κάθριν Χέπμπορν), και σε σχέση με μια πολιτικά φιλόδοξη κληρονόμο και ιδιοκτήτρια εφημερίδας, την Κέι Θόρνταϊκ (Άντζελα Λάνσμπερι) δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας.

Επιρροή, χρήματα, και υποκρισία η ταινία παρουσιάζει τη σαγήνη της εξουσίας και τους συμβιβασμούς που συνεπάγεται η εκλογή ενός προέδρου με τους New York Times να την περιγράφουν ως «ένα γλαφυρό κομμάτι σάτιρας στην οθόνη… πιο αιχμηρό από μαχαίρι».

Η ταινία γράφτηκε από τους Mάιλς Κόνολι και Άντονι Βειλέρ είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Ράσελ Κράουζ του 1945, που κέρδισε το βραβείο Pulitzer Howard Lindsay.

Αξίζουν επίσης:

Οι ταινίες που έχουν πολιτική στο γονίδιο τους δεν είναι μόνο οι παραπάνω. Αξίζουν επίσης τα «Όλες οι γυναίκες του Προέδρου (Primary Colors, 1998)» του Μάικ Νίκολς, μια σάτιρα για τον Μπιλ Κλίντον με τον Τζον Τραβόλτα στο τιμόνι, το «The War Room (1993)», αυτό το πρωτοποριακό ντοκιμαντέρ των Ντ. Α. Πένεμπεϊκερ και Κρις Χέτζεντους που σηκώνει το βέλο πίσω από τα ψέμματα των προεκλογικών εκστρατειών, το «Milk (2008)» του Γκας Βαν Σαντ για τα τελευταία χρόνια της ζωής του πολιτικού και ακτιβιστή Χάρβεϊ Μιλκ, ο οποίος το 1977, έγινε το πρώτο ανοικτά ομοφυλόφιλο άτομο που εκλέχθηκε σε δημόσιο αξίωμα στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες.

Αλήθειες και ψέματα σε πλάνα δεμένα, καλή θέαση και σωστή ψήφο εμπιστοσύνης σε ό,τι ορίζει τη ζωή σας.