New Yorker: Η Δημοκρατία των ΗΠΑ ακροβατεί & άλλα εξώφυλλα πολιτικής ευφυίας με μελάνι

Αυτό υποστηρίζει ο ίδιος ο Μπάρι Μπλιτ σε συνέντευξη του για το περιοδικό που είναι και το καταφύγιο του ταλέντου του, το εμβληματικό New Yorker.

Mε αφορμή το τελευταίο του εξώφυλλο για τις Εκλογές των ΗΠΑ όπου θέλει το Άγαλμα της Ελευθερίας να ισορροπεί επικίνδυνα σε τεντωμένο σκοινί -μια αναφορά του στην κόντρα ανάμεσα σε Κάμαλα Χάρις και Ντόναλντ Τραμπ που όπως όλα δείχνουν θα είναι ένα σκληρό ντέρμπι για γερά νεύρα-, ο Μπλιτ μίλησε για την τέχνη, την έμπνευση και το πώς ξεκίνησαν όλα. Α, και την αφόρητα βαρετή προσωπικότητα του.

«Το όνομά μου είναι Μπάρι Μπλιτ, είμαι σκιτσογράφος και εικονογράφος. Πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα άλλο να πω για μένα» λέει στη συνέντευξη του ο 66χρονος καλλιτέχνης που γεννήθηκε στο Κεμπέκ του Καναδά και πλέον σατιρίζει τις ΗΠΑ με μελάνι.

«Οι καιροί μας είναι πραγματικά άσχημοι αλλά κρατά εμάς του σκιτσογράφους απασχολημένους»

«Σχεδίαζα ως παιδί, όπως κάνουν τα περισσότερα παιδιά, και συνέχισα να ζωγραφίζω καθώς μεγάλωνα και πήγαινα σε σχολή σχεδίου, Θεέ μου, όλο αυτό είναι τόσο βαρετό» λέει.

«Ήμουν στο Τορόντο όπου πήγαινα σχολείο και έφερνα το χαρτοφυλάκιό μου και μετά μετακόμισα στη Νέα Υόρκη και άρχισα να κάνω κινούμενα σχέδια, κυρίως για το Entertainment Weekly, σχεδίαζα πολλές διασημότητες και πορτρέτα και καρικατούρες διασημοτήτων. Αλλά τότε, υπήρχε το θέμα της πύλης Μπιλ Κλίντον-Μόνικα. Και ξαφνικά ό,τι πολιτικό έγινε το ποπ κουλτούρα» λέει.

Τρολ με πένα

«Ουσιαστικά κοροϊδεύω τον κόσμο» λέει με πνεύμα οξυδερκές. «Το έργο που νιώθω ότι κάνω, δεν προέρχεται από κάποια μεγάλη γνώση για την πολιτική ή την ιστορία. Ας πούμε ο Τραμπ ως θέμα, όσο κι αν τον αντιπαθώ, όταν ένας νταής μπαίνει σε ένα δωμάτιο και προσβάλλει τους πάντες, στη συνέχεια όλοι προσβάλλουν τους πάντες μετά από αυτό. Μου κάνει τη ζωή ευκολότερη» προσθέτει.

«Οι καιροί μας είναι πραγματικά άσχημοι αλλά κρατά εμάς του σκιτσογράφους απασχολημένους» λέει ο Μπλιτ που ανάμεσα στις δουλειές του ξεχωρίζει ένα σκίτσο που απαθανάτισε τον Μπους μετά τον τυφώνα Κατρίνα. «Είναι εκεί με το στενό κύκλο των συνεργατών του, μέσα στις λάσπες, μέχρι τις θηλές τους, απόλαυση» σχολιάζει.

«Το εξώφυλλο με θέμα τους Ομπάμα δεν ενθουσίασε πολλούς, συμβαίνει, ήταν μια φιλόδοξη απόπειρα σάτιρας, για πολλούς κακόγουστη, αλλά ξέρεις, όπως όλα τα εξώφυλλα, έρχεται και πρέρχεται» σχολιάζει.

Ήταν ένα εξώφυλο που προκάλεσε σεισμό στις σχέσεις του περιοδικού με το κόμμα των Δημοκρατικών.

Ομπάμα όπως απειλή!

Στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του Μπαράκ Ομπάμα, το 2008, ο Μπλίτ έβαλε τη σάτιρα του σε φρενήρη δράση, φιλοτεχνώντας για το The New Yorker μια καριξατούρα των Ομπάμα διχαστική.

Σε αυτή ο υποψήφιος των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές απεικονίζεται ως μουσουλμάνος και η σύζυγος του κρατά ένα καλάσνικοφ.

Το New Yorker υπερασπίστηκε το εξώφυλλό της, με τίτλο «The Politics of Fear (Η Πολιτική του Φόβου)», ως κριτική σε αβάσιμους ισχυρισμούς κατά τη διάρκεια της εκστρατείας που προσπάθησαν να απεικονίσουν τον Ομπάμα, ο οποίος είναι χριστιανός, ως ριζοσπαστικός και απειλητικός μουσουλμανικός θύλακας τρομοκρατίας.

«Οι New Yorker μπορεί να πιστεύουν ότι το εξώφυλλό τους είναι ένα σατιρικό σχόλιο», δήλωσε ο τότε εκπρόσωπος του Ομπάμα, Μπιλ Μπάρτον.

«Αλλά οι περισσότεροι αναγνώστες θα το δουν ως προσβλητικό. Και συμφωνούμε» πρόσθεσε.

Οι ΗΠΑ στο απόσπασμα

«Πριν το καταλάβω, έκανα πολύ περισσότερη πολιτική με το σχέδιο μου. Νομίζω ότι η πρώτη δουλειά που έκανα για το The New Yorker ήταν ένα καρτούν για τις εσωτερικές του σελίδες. Ήταν οι αλλεργίες των προέδρων ανά τους αιώνες» θυμάται, πάντα παντρεύοντας το χιούμορ με την ιστορία.

«Μερικές φορές κάνω σχέδια που δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν, απλώς μου φαίνονται αστεία. Όσες φορές έχω προσπαθήσει να αυτολογοκριθώ όμως η διευθύντρια μου μου το απαγορεύει. ‘Εσύ στείλε τις ιδέες σου, μην ανησυχείς για κάτι άλλο, κάνε απλά αυτό’».

«Μάλλον υπάρχουν ορισμένα πράγματα που πρέπει να κρατήσω για τον εαυτό μου. Συχνά στέλνω προσχέδια που δεν έχουν καμία πιθανότητα να δημοσιευτούν ποτέ από κάποιο έντυπο που είναι στα συγκαλά του. Να κάτι που κανείς δεν ήθελε ας πούμε. Αυτός είναι ο Πούτιν ως κάποιο είδος υδρόβιας ζωής, και εδώ είναι ένα σκίτσο με τον Μπάιντεν να θριαμβεύει με το παγωτό του. Α, και εδώ ο Χένρι Κίσινγκερ όταν του αρνήθηκαν είσοδο στον παράδεισο» σχολιάζει ο Μπλιτ για τα σκίτσα του που μπορεί να μην εκδίθηκαν ποτέ, αυτό όμως δεν τα κάνει λιγότερο ευφυή από το υπόλοιπο πορτφόλιο του.

«Ουσιαστικά κοροϊδεύω τον κόσμο. Το έργο που νιώθω ότι κάνω, δεν προέρχεται από κάποια μεγάλη γνώση για την πολιτική ή την ιστορία»

Ταλέντο παθητικής επιθετικότητας

«Το πρώτο μου εξώφυλλο για το The New Yorker ήταν κάποιοι καπνιστές που στέκονταν στις προεξοχές των παραθύρων και είχαν το τσιγάρο τους έξω, γιατί τότε ήταν η χρονιά που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν πια να καπνίζουν μέσα στα γραφεία» λέει.

«Υπάρχουν πράγματα που με κάνουν να γελάω πολύ τα οποία οι άλλοι τα βρίσκουν αδιάφορα. Υποθέτω ότι αν πρέπει να ορίσω το χιούμορ μου θα το έλεγα passive aggressive» προσθέτει αυτός ο Καναδός που κάνει την Αμερική να τρέμει -από τα γέλια.

«Συχνά δεν έχω τα κότσια να βγω και να πω κάτι με έντονα, τραχιά χρώματα, αλλά κάπως το ψιθυρίζω -ή το λέω σε παρένθεση ή, ξέρετε, ψάχνω απεγνωσμένα για γέλια, είναι αξιολύπητο» σχολιάζει ο Μπλιτ.

«Έχετε κάποιο χόμπι εκτός του σχεδίου;» τον ρωτάει ο δημοσιογράφος. «Όχι» απαντάει.

Ευτυχώς.