Η εικόνα του στα παρκέ όλου του κόσμου, σημάδεψε γενιές και γενιές και πραγματικά ήταν αυτή ενός άτρωτου αθλητή και αργότερα προπονητή που αρνιόταν να χάσει. Που νικούσε και τον πόνο είτε έχοντας δεχτεί αγκωνιά στο κεφάλι από το θηριώδη Τσατσένκο στον αξέχαστο αγώνα με τη Σοβιετική Ένωση στον τελικό του Ευρωμπάσκετ 1987, είτε στον άλλο τελικό του 2005 στο Βελιγράδι όπου όταν τον πετούσαν οι παίκτες του στον αέρα (για να πανηγυρίσουν την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ) εκείνος έσφιγγε τα δόντια για να νικήσει τους αφόρητους πόνους από το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπωρούσε.

Όμως εκτός παρκέ, ο Παναγιώτης Γιαννάκης απέδειξε με τον πιο όμορφο τρόπο χθες το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής ότι είναι γήινος, τρωτός όπου είναι ο μισός τίτλος του βιβλίου του με την αυτοβιογραφία του, που παρουσίασε χθες μαζί με τον συγγραφέα Παντελή Βλαχόπουλο.

«Τρωτός Ατρωτος» είναι ο τίτλος του βιβλίου από τις εκδόσεις Διόπτρα, και η αγαπημένη του σύζυγος Ευγενία μας αποκάλυψε όταν τη συναντήσαμε και της είπαμε πόσο «δένει» αυτός ο τίτλος με τον Δράκο.

«Ναι είναι ο ιδανικός τίτλος για αυτό το βιβλίο και ήταν έμπνευση της κόρης μας, της Κέλλυς» μας είπε με περηφάνια.

Δεν ήταν μια (ακόμα) κλασική παρουσίαση βιβλίου, ήταν σαν ένας αγώνας μπάσκετ δίπλα σε καλούς φίλους και ανθρώπους που προσφέρουν στον Παναγιώτη Γιαννάκη τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής του, όπως τα εγγόνια του που ανέβηκαν στη σκηνή να τον αγκαλιάσουν.

Αυτός ο γίγαντας, που αγωνιζόταν στο υψηλότερο επίπεδο για χρόνια χωρίς χιαστούς (!), που έδειχνε ατσάλινος στο παρκέ και αποτελούσε αυτόν που θα παρασύρει συμπαίκτες αλλά και παίκτες αργότερα ως προπονητής για τη δική τους υπέρβαση, δεν δίστασε να δακρύσει πάνω από δύο φορές, μπροστά στο κοινό που τον αποθέωνε, όταν άκουγε να διαβάζονται αποσπάσματα από την αυτοβιογραφία του. Και εδώ η κόρη του Κέλλυ έπαιξε κομβικό ρόλο για να ρίξει τις αντιστάσεις του μπαμπά – ευτυχώς – και έτσι να προσφέρει στην κοινωνία ένα βιβλίο, εγχειρίδιο της ζωής.

«Αρχικά νομίζω ότι να αποκαλέσεις τον Παναγιώτη Γιαννάκη “κόουτς” τον αδικείς. Δεν είναι μόνο προπονητής, δεν είναι μόνο ένα κεφάλαιο για το ελληνικό μπάσκετ. Είναι κεφάλαιο για την ελληνική κοινωνία, είναι ένα παράδειγμα για την ελληνική κοινωνία. Μεγαλώνει, μεγαλώνει, μεγαλώνει και γίνεται πρότυπο για τα παιδιά και για την ελληνική κοινωνία. Η ανθρωπιά και η επικοινωνία μας έχει εκλείψει τελευταία, οπότε αυτό το βιβλίο είναι μια καλή ευκαιρία να δεις μια άλλη πλευρά, την πλευρά του ανθρώπου Γιαννάκη και όχι αυτή του προπονητή.

Να καταλάβεις ότι όλοι είμαστε τρωτοί και τελικά όλοι είμαστε ασήμαντοι. Όλοι νομίζουμε ότι είμαστε κάτι πολύ σημαντικό. Αλλά δεν είμαστε. Είναι, λοιπόν, μια καλή ευκαιρία να γυρίσουμε πίσω στα βασικά» είπε με νόημα ο άλλοτε συνεργάτης του στο Μαρούσι και πλέον ένας εκ των κορυφαίων προπονητών της Ευρώπης Γιώργος Μπαρτζώκας που πλέον κοουτσάρει τον αγαπημένο του Ολυμπιακό, στον οποίο ο κόουτς Γιαννάκης είχε βάλει το πρώτο λιθαράκι για την αρχή της αναγέννησης του συλλόγου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 2000.

Το Ευρωμπάσκετ 1987 θα είναι για πάντα στις καρδιές μας και όταν άρχισε να μοιράζει πάσες στην…εξέδρα του Μεγάρου Μουσικής «έπεσε» η αίθουσα από τα χειροκροτήματα. Ο Δράκος είχε στα χέρια του τη μπάλα του τελικού του 1987 και μοίραζε τις ασίστ όπως έκανε και τότε. Αρχικά στον Καμπούρη που με αυτή τη μπάλα είχε σφραγίσει το έπος του 1987, στη συνέχεια στο Φασούλα και στο Φιλίππου. Αργότερα την έδωσε στον νυν τεχνικό της Εθνικής και μπασκετικό «παιδί» του σε Μαρούσι και Εθνική, Βασίλη Σπανούλη. «Έτσι για να σου φέρει τύχη» του ευχήθηκε.

Ο σεβασμός με τον οποίο μίλησαν οι σπουδαίοι καλεσμένοι από τις ΗΠΑ (Ντομινίκ Γουίλκινς και Μάικ Σιζέφσκι) τον έκαναν και πάλι να δακρύσει.

«Με τις ομάδες ΝΒΑer των ΗΠΑ έχω ρεκόρ 77-1. Δεν μου αρέσει να χάνω, αλλά αν μπορούσα να διαλέξω αντίπαλο από τον οποίο θα είχα υποστεί αυτή την ήττα θα ήσουν εσύ. Ενας σπουδαίος άνθρωπος, προπονητής φίλος» είπε ο Σιζέφσκι και συγκλόνισε. Η ήττα στη Σαϊταμα στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του 2006 αποτέλεσε οδηγό για τον ίδιο και τους επόμενους παίκτες των ΗΠΑ για να σαρώσουν τα χρυσά μετάλλια σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα.

Η αγκαλιά με τον Γιώργο Νταλάρα που του αφιέρωσε το «αγριολούλουδο» αλλά και η συγκίνηση με τις εικόνες από τα Ευρωμπάσκετ, αλλά και από τον Αρη, με τη Μαρινέλα να τραγουδάει και τον αείμνηστο «Ξανθό» Γιάννη Ιωαννίδη να τις πετάει λουλούδια, ήταν μεγάλη.
Φοβερή σύμπτωση την ίδια μέρα, χθες, παρουσιαζόταν στη Θεσσαλονίκη και η αυτοβιογραφία του Ξανθού από τους συναδέλφους Βασίλη Σκουντή και Δημήτρη Καρύδα από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης με την αυτοβιογραφία του δίνει μια ακόμα μεγάλη ασίστ, αυτή τη φορά όχι σε έναν συμπαίκτη του, αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία.
Κόουτς όπως λένε και στο ΝΒΑ, που θα μπορούσες κάλλιστα να παίζεις εκεί, “Thanks for the memories”

Headlines