«Οι γυναίκες πάντα καίγονται μέσα τους», λέει η Antonella Sudasassi Furniss στον Guardian, μέσω βιντεοκλήσης από την Κόστα Ρίκα.

Έτσι ήταν και στο ντεμπούτο της ως συγγραφέας και σκηνοθέτις το 2019, Το Ξύπνημα των Μυρμηγκιών (The Awakening of the Ants), στο οποίο μια μητέρα τρελαμένη από την πατριαρχική καταπίεση καταστρέφει μια τούρτα γενεθλίων σε ένα παιδικό πάρτι.

Οι διαχρονική καταπίεση των γυναικών μέσα από τα μάτια της Antonella Sudasassi Furniss

Και έτσι είναι και στη συνέχεια του ντοκιμαντέρ της Antonella Sudasassi Furniss για τις απολαύσεις και τη φρίκη της γυναικείας σεξουαλικότητας, Memories of a Burning Body.

Ένα υβριδικό ντοκιμαντέρ για τις συζητήσεις που «δεν έκανε ποτέ με τις γιαγιάδες μου», χρησιμοποιεί ηχογραφήσεις φωνής τριών ώριμων γυναικών – της Ana (68 ετών), της Patricia (69 ετών) και της Mayela (71 ετών) – τις οποίες ενσαρκώνει στην οθόνη η 65χρονη ηθοποιός Sol Carballo.

Η Sol Carballo περιπλανιέται από δωμάτιο σε δωμάτιο στο άδειο σπίτι της, αναβιώνοντας σκηνές από το παρελθόν της: τον τρόμο της πρώτης περιόδου της, τη μη ικανοποίησή της από το συζυγικό σεξ, τον αποπροσανατολισμό της εγκυμοσύνης.

«Είχα δύο παιδιά και δεν ήξερα τι είναι οργασμός», ακούμε σε voiceover.

Στιγμές αργότερα, βλέπουμε την Carballo, με γκρίζα μαλλιά και λάμψη, να αυτοϊκανοποιείται στο κρεβάτι της δίπλα σε μια εικόνα του Χριστού.

Σε αυτή την υβριδική αφήγηση, η καταπίεση και η αποκατάσταση δεν απέχουν ποτέ πολύ μεταξύ τους.

Το να είσαι μια ανύπαντρη ηλικιωμένη γυναίκα είναι η απόλυτη απελευθέρωση

Δείτε το τρέιλερ του Memories of a Burning Body

Ήθελε η γιαγιά της Antonella Sudasassi Furniss και τα 12 παιδιά της;

«Ακόμη και όταν μεγάλωνα, η σεξουαλικότητα ήταν ένα τέτοιο ταμπού», λέει η 38χρονη Antonella Sudasassi Furniss, η οποία μεγάλωσε στην πρωτεύουσα της Κόστα Ρίκα, το Σαν Χοσέ.

«Η γιαγιά μου είχε 12 εγκυμοσύνες και αναρωτιέμαι: ήθελε όλα αυτά τα παιδιά; Ποτέ δεν κατάφερα να τη ρωτήσω αν πραγματικά απολάμβανε τη σεξουαλικότητά της».

Μετά την κυκλοφορία της ταινίας «Το Ξύπνημα των Μυρμηγκιών» -η ηρωίδα του οποίου αντιστέκεται στην οικογενειακή πίεση να αποκτήσει τρίτο παιδί- η Furniss λέει ότι πολλές γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας επικοινώνησαν μαζί της για να μοιραστούν τις ιστορίες τους.

Αυτές αποτελούν τη βάση της καλειδοσκοπικής συνέχειας.

«Μεγάλωσα χωρίς να γνωρίζω ότι μπορεί να σε βιάσει ακόμη και ο σύζυγός σου»

Memories of a Burning Body. Photograph: Substance Films

Η αναφορά της Antonella Sudasassi Furniss στη Ζιζέλ Πελικό

«Αυτό που με συγκλόνισε περισσότερο», λέει η Antonella Sudasassi Furniss, «ήταν το μέγεθος της βίας που είχαν βιώσει όλοι τους».

Σε μια σκηνή, μια ανάμνηση παιδικού τραύματος ωθεί την Carballo να αρπάξει ένα σφυρί και να σπάσει την κλειδαριά της πόρτας του μπάνιου της. Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας υπάρχουν τρομακτικές περιγραφές ενδοοικογενειακής κακοποίησης και σεξουαλικής βίας.

«Μεγάλωσα χωρίς να γνωρίζω ότι μπορεί να σε βιάσει ακόμη και ο σύζυγός σου», μας λένε στο voiceover.

«Τα πράγματα έχουν αλλάξει, αλλά όχι τόσο πολύ», λέει η Furniss. Οι αναφορές για την υπόθεση της Ζιζέλ Πελικό, συνεχίζει, «με έκαναν να θυμώσω τόσο πολύ που το νιώθω στο σώμα μου.

»Στην Κόστα Ρίκα βρισκόμαστε σε μια εποχή που υποτίθεται ότι τα πράγματα αλλάζουν για τις γυναίκες, αλλά οι γυναικοκτονίες είναι περισσότερες από ποτέ.

»Είναι τρομακτικό. Και πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ταινία άρεσε τόσο πολύ στον κόσμο: υπάρχει η αίσθηση ότι αυτά τα πράγματα πρέπει να αντιμετωπιστούν».

Η σκηνοθέτις Antonella Sudasassi Furniss

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη substance films (@substancefilmscr)

«Έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε τις γιαγιάδες μας σαν να ήταν αγίες» λέει η Antonella Sudasassi Furniss

Σαν μια διασταύρωση μεταξύ του φεμινιστικού κειμένου της Nell Dunn «Μιλώντας στις γυναίκες» και της μαγικής ρεαλιστικής ταινίας της Shirin Neshat «Γυναίκες χωρίς άνδρες», η ταινία της Antonella Sudasassi Furniss  μας οδηγεί στις γωνιές και τις χαραμάδες της εσωτερικής ζωής μιας γυναίκας.

Μέσα από μια πόρτα, ένα πρώτο φιλί σε μια ρόδα λούνα παρκ- μέσα από μια άλλη, ένα μελανιασμένο μάτι σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.

Τα όνειρα είναι αυτά που επιτρέπουν στις γυναίκες να ξεφύγουν από τη δυστυχισμένη νοικοκυροσύνη.

Ο χρόνος, επιμένει η ταινία, δεν είναι γραμμικός. «Όταν μίλησα με κάθε γυναίκα, ένα πράγμα πάντα ξεχώριζε: το παρελθόν τους δεν τις αντιπροσωπεύει», λέει η Antonella Sudasassi Furniss.

Το να είσαι μια ανύπαντρη ηλικιωμένη γυναίκα είναι η απόλυτη απελευθέρωση.

«Στην ηλικία τους, περνούν τις καλύτερες στιγμές της ζωής τους, επειδή δεν είναι δεμένες με κανέναν – είναι ελεύθερες».

Το Memories of a Burning Body δεν αφορά απλώς τα τραύματα του παρελθόντος, αλλά αντίθετα τη θέληση για ζωή.

«Έχουμε την τάση να σκεφτόμαστε τις γιαγιάδες μας σαν να ήταν αγίες – ειδικά στη Λατινική Αμερική, έχουν τόσο ισχυρό ρόλο στην κοινωνία – αλλά ποτέ δεν τις σκεφτόμαστε ως σεξουαλικά όντα», λέει η Furniss.

«Αυτή η ταινία απομυθοποιεί την ιδέα της ηλικιωμένης γυναίκας που νοιάζεται μόνο για τους άλλους».

*Η ταινία Memories of a Burning Body κυκλοφορεί στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 15 Νοεμβρίου.

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Memories of a Burning Body / Substance Films

Headlines