ΣΥΡΙΖΑ: Συνέδριο χαρακωμάτων

Σε συνέδριο χαρακωμάτων βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία και δεν είναι λίγοι αυτοί εντός αλλά και εκτός Κουμουνδούρου που εκτιμούν ότι αυτό το τριήμερο στο Γκάζι-live, στο γνωστό νυχτερινό κέντρο της Αθήνας, χώρο διεξαγωγής του συνεδρίου, θα καταγραφούν πρωτόγνωρες εικόνες.

Η ένταση μέχρι τα ξημερώματα της Παρασκευής ήταν δεδομένη με τις εκατέρωθεν καταγγελίες να μην έχουν τέλος. Σύμφωνα δε με πληροφορίες τα μέτρα ασφαλείας θα είναι δρακόντεια, καθώς εκφράζονται φόβοι για έκτροπα, λαμβάνοντας υπόψη την ένταση των αντιπαραθέσεων και των υβριστικών χαρακτηρισμών που έχουν καταγραφεί τόσο μέσω πληκτρολογίου, όσο και δια ζώσης στις εκλογές ανάδειξης συνέδρων.

Εύλογα, θα πει κάποιος ότι συνέδρια εντάσεων και συγκρούσεων έχουν πραγματοποιηθεί και κατά το παρελθόν τόσο στην αριστερά γενικώς, όσο και στο ΠΑΣΟΚ ή τη Νέα Δημοκρατία. Η μάχη των συσχετισμών, η μάχη δηλαδή ελέγχου ενός συνεδρίου, ανέκαθεν, ήταν αποκρουστική για τον πολύ κόσμο που δεν αφιέρωνε χρόνο σε κομματικές διαδικασίες.

Εντούτοις, πρόκειται για μια συνθήκη γνώριμη για τους παροικούντες την κομματική Ιερουσαλήμ κι’ αυτό γιατί στο τέλος της ημέρας η θέση ισχύος που θα αποκτήσει κάποιος σε ένα συνέδριο θα ορίσει εν πολλοίς την πολιτική κατεύθυνση ενός κόμματος. Ο Μαξ Βέμπερ, ένας από τους πιο σημαντικούς «πατέρες» της Κοινωνιολογίας, στο μνημειώδες έργο του «η Πολιτική ως επάγγελμα» είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «η δύναμη βρίσκεται στα χέρια εκείνων που δουλεύουν μέσα στην οργάνωση συνεχώς. Με άλλα λόγια, η δύναμη βρίσκεται στα χέρια εκείνων, από τους οποίους εξαρτάται οικονομικά ή προσωπικά η λειτουργία της οργάνωσης».

Στην προκειμένη, δεν πρόκειται απλά για μία οποιαδήποτε οργάνωση, αλλά για ένα κόμμα, που παρά την ατέρμονη περιδίνησή του, κατέχει ακόμη τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η φράση του Βέμπερ είναι αποκαλυπτική για το περιεχόμενο της όποιας οργανωμένης εξουσίας.

Βαλβίδα αποσυμπίεσης

Από την άλλη, ένα συνέδριο θα μπορούσε έστω και την ύστατη στιγμή να λειτουργήσει ως «βαλβίδα αποσυμπίεσης» με δεδομένο ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Ακόμη και τώρα, όπου οι συνθήκες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ φαντάζουν αποκρουστικές για εχθρούς και φίλους, η δημοκρατική οδός θα μπορούσε να λειτουργήσει λυτρωτικά για τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Άλλωστε, πάντα κάποιος κερδίζει και κάποιος χάνει.

Αν λοιπόν όπως ευαγγελίζονται -τουλάχιστον οι πιο ψύχραιμοι που δεν αντιλαμβάνονται την πολιτική με οπαδικούς όρους- εκ μέρους του «ορθόδοξου» ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της πλευράς Κασσελάκη, η βάση πρέπει να έχει τον λόγο με συντεταγμένο και διαφανή τρόπο, όφειλαν, -και οφείλουν αν και τα περιθώρια έχουν στενέψει πολύ πλέον- παραμερίζοντας τους βαρείς χαρακτηρισμούς και τους εκατέρωθεν «τραμπισμούς», να επιβάλουν τη «θεσμική» οδό για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, γιατί με αυτόν τον τρόπο, θα υπάρξει αδιαφιλονίκητος νικητής που δεν θα χωρά αμφισβήτησης. Δεύτερον, υπάρχει έστω μία μικρή πιθανότητα να διαφυλαχθεί η όποια τυχόν αξιοπιστία απέμεινε στο κόμμα που κατέχει την ευθύνη της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Σαφώς, διαφάνεια και λογοδοσία δεν σημαίνει «είμαστε ανοιχτά, περάστε», ούτε «face control». Σημαίνει όμως, κανόνες, πλαίσιο και έλεγχος, συνθήκες που με ευθύνη και των δύο πλευρών δεν φαίνεται να πληρούνται. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν «φτιάχνει» άλλον έναν αντίπαλο, μία συνθήκη πιθανής ρευστοποίησής του, όπου κανείς δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα. Είναι επίσης, απολύτως λογική συνέπεια, οι πολίτες να αναρωτιούνται -ευλόγως καχύποπτα- πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα να θέλει να ασκήσει την κυβερνητική εξουσία και την ίδια ώρα, να μην είναι σε θέση να ρυθμίσει τα του οίκου του.

Σημειωτέον ότι σε Μέγαρο Μαξίμου και Χαριλάου Τρικούπη παρακολουθούν τα όσα γίνονται στο στρατόπεδο της Κουμουνδούρου, επιλέγουν, ωστόσο, να μην τοποθετηθούν, περιμένοντας τα τελικά απότελέσματα. Τα οποία βέβαια αργούν, γιατί το συνέδριο μπορεί να αποτελεί το «σημείο μηδέν», εντούτοις, μετά έπονται προεδρικές κάλπες.

Το αδιέξοδο

Η δημοκρατία έχει τέσσερις βασικές προϋποθέσεις: Την συνύπαρξη, τη συμπερίληψη, την αποδοχή του άλλου και τον σεβασμό στη μειοψηφία. Στην πραγματικότητα, όλα τα παραπάνω, δημιουργούν ένα σημείο ισορροπίας που εξασφαλίζει την «ομαλή αναπαραγωγή» ενός πολιτικού οργανισμού.

Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, οι δύο πλευρές έχουν συμφωνήσει μόνο στο ότι διαφωνούν και έχουν επίσης συμφωνήσει- και δημόσια πλέον- ότι δεν χωρούν κάτω από την ίδια κομματική στέγη. Για εκτροπή και πραξικοπήματα μιλά η πλευρά του έκπτωτου προέδρου, για επιχείρηση ρευστοποίησης και δημιουργία νέου κόμματος καταγγέλλει τον Στέφανο Κασσελάκη ο επίσημος ΣΥΡΙΖΑ.

Τούτων δοθέντων, θα αναρωτηθεί κάποιος πώς θα μπορούσαν οι δύο πλευρές να δώσουν τα χέρια. Κάτι τέτοιο φαντάζει αδύνατο. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι από αύριο το πάλαι ποτέ ισχυρό κόμμα του Αλέξη Τσίπρα θα πορεύεται σε μία νέα πραγματικότητα.