«Είναι σπουδαίο που ανταμώνουμε όλοι μαζί σε έναν γόνιμο και παραγωγικό διάλογο, με τον έναν ξεχωριστό τόπο πλάι στον άλλον, με την Κρήτη πλάι στην Αλεξανδρούπολη, με την Κεφαλλονιά πλάι στη Χίο, με τη Θεσσαλονίκη πλάι στην Αθήνα» δήλωσε ο Δήμαρχος της Ρόδου και οικοδεσπότης του ετήσιου τακτικού συνεδρίου της ΚΕΔΕ.

Μάλιστα έθεσε την αναγκαιότητα συνεργασίας και ομοψυχίας μεταξύ των Δημάρχων λέγοντας: «Ο ένας πλάι στον άλλον, είναι η μόνη υποσχόμενη συνθήκη για ένα ευήμερο και ανθεκτικό μέλλον, όταν όλα γύρω μας κινούνται με αστρονομικές ταχύτητες και όταν η μία μέρα ανατρέπει την άλλη.

Οποιαδήποτε άλλη πρόταση συνύπαρξης, μακριά από τη συνεργασία και τη συνέργεια, θα είναι συνταγή αποτυχίας, ίσως και ολέθρου.

Αυτό δε σημαίνει ότι θα είμαστε και υποχωρητικοί όταν και όπου δεν μας αποδίδεται αυτό που δικαιούμαστε. Παιχνίδια μηδενικού αθροίσματος δεν είμαστε διατεθειμένοι να παίξουμε. Θέλουμε συνεργατικότητα, σύμπνοια, και λύσεις αμοιβαίου οφέλους. Θέλουμε την άριστη λύση στα προβλήματά μας.

Όσο υποχωρητικοί χρειάστηκε να είμαστε μέχρι τώρα, για να βάλουμε πλάτη στην δεκαετή θύελλα των δημοσιονομικών προσαρμογών (μνημόνια κατά το κοινό) το κάναμε».

Οι θυσίες της Αυτοδιοίκησης

Ο Αλέξανδρος Κολιάδης στον χαιρετισμό του στο συνέδριο δεν παρέλειψε να αποτυπώσει την πραγματικότητα όπως την αντιλαμβάνεται ο ίδιος σε σχέση με την Αυτοδιοίκηση λέγοντας: «Όλοι γνωρίζουμε ότι η Αυτοδιοίκηση θυσίασε μεγαλύτερο ποσοστιαία προϊόν από κάθε άλλο επίπεδο της διοίκησης. Σήμερα δεν βρισκόμαστε στο ίδιο περιβάλλον ούτε βέβαια έχουμε βγει στον ωκεανό της αφθονίας. Όμως… δεν θα υστερούμε για να ευημερούν άλλα επίπεδα.

Είμαστε όλοι απαραίτητοι και θα τολμήσω να πω κάποιοι λίγο παραπάνω, γιατί χωρίς την Αυτοδιοίκηση, πρόσωπο με πρόσωπο με τον πολίτη και την κοινωνία, κράτος δεν μπορεί να σταθεί.

Στις εργασίες του Συνεδρίου μας υπάρχει χώρος και χρόνος για ουσιαστικό διάλογο και ανάπτυξη κάθε προσέγγισης. Θα ακουστούν όλα με επιχειρήματα και με το γνωστό μας αυθεντικό πάθος.

Σε αυτόν τον χαιρετισμό όμως, επιτρέψτε μου να σταθώ για λίγο μπροστά στο μεγαλείο των νησιών μας και θα μιλήσω επί της αρχής.
Θέλω να φέρουμε στο μυαλό μας τον χάρτη της Ελλάδας. Και τώρα από τον χάρτη αυτό να αφαιρέσουμε όλα τα νησιά της. Και από όλα τα αφιερώματα παγκοσμίως να αφαιρέσουμε τις εικόνες από τα νησιά της. Και από τα μεγάλα καλοκαίρια μας να σβήσουμε τα νησιά της. Δεν θα είναι πια η Ελλάδα. Θα είναι κάτι άλλο. Αλλά όχι η Ελλάδα όπως την ξέρουμε.

Η νησιωτικότητα, αυτή η ορφανή λέξη που σπάνια συναντάμε στα εθνικά και ευρωπαϊκά θεσμικά κείμενα, για εμάς τους νησιώτες έχει περιεχόμενο.

Είναι ταυτόσημη με τη μοναδικότητα. Είναι ταυτόσημη με την αυτορρύθμιση και τη συνοχή. Οι κοινότητές μας είναι από τις πιο προσαρμοστικές κοινότητες και τις πλέον πολυμήχανες. Η απομόνωση οδηγεί μαθηματικά σε μία μοναδική συμβίωση, αριστοτεχνικά δημιουργική και εξαιρετικά απλή.

Μια μπλε πινελιά, λίγος ασβέστης και μία ψαρόπλακα, συνέθεσαν όσα η οικουμένη σήμερα θαυμάζει και καρτεράει. Την ομορφιά μας τη χρωστάμε στους ανθρώπους μας ανά το χρόνο. Στη σοφία τους και την προκοπή τους.

Η απείρου κάλλους αρχιτεκτονική στα κυκλαδίτικα χωριά δεν ήρθε μέσα από νόμους και διατάγματα. Ήρθε από τη σοφία των παππούδων μας και των γιαγιάδων μας. Σήμερα στον ανοιχτό κόσμο, οι κοινότητές μας εξελίσσονται με εισαγόμενο τρόπο ζωής και ανάπτυξης.

Η ζωή προχωράει. Κινδυνεύουμε όμως να χάσουμε τη μοναδικότητά μας όχι από τον εισαγόμενο τρόπο αλλά από αγκυλώσεις μίας κεντρικής διοίκησης που δεν μπορεί να αντιληφθεί τη σημαίνει να είσαι νησιώτης. Εάν από κάτι πρέπει να προστατευτεί ο μοναδικός πλούτος μας, δεν είναι από τους ντόπιους. Είναι από τον κακό εαυτό της κεντρικής εξουσίας.

Αξιότιμοι σύνεδροι, ιδιαίτερο χώρο σε κάθε τι που κάνουμε και προγραμματίζουμε, πρέπει να κατέχουν τα μικρά μας νησιά. Στις πιο ηρωικές κοινότητές μας. Οι δήμαρχοι των μικρών νησιών σηκώνουν ένα τεράστιο βάρος, προσπαθώντας να διατηρήσουν βιώσιμες τις κοινότητες και να ανταποκριθούν σε απαιτήσεις που συχνά ξεπερνούν τις δυνατότητες και τους πόρους που τους διατίθενται. Και μην ξεχνάμε ότι αμείβονται… με το κεφάλι. Όσο πιο λίγα τα κεφάλια τόσο ποιο χαμηλή η αντιμισθία.

Κλείνοντας θέλω να χαιρετήσω με ικανοποίηση τη νέα εξέλιξη του θεσμικού πλαισίου που περιμένουμε.

Δύο δεκαετίες τώρα βασανιζόμαστε, και ο πρώτος και ο δεύτερος βαθμός, με τις αρμοδιότητες. Πού φτάνει η δική μου και πού ξεκινάει του άλλου. Μπροστά με κοινωνίες δυναμικές με μεταβαλλόμενες ανάγκες, πολλές φορές τα χέρια μας είναι δεμένα.

Μέχρι να τηρήσουμε τις πολύπλοκες, δαιδαλώδεις και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες που επιβάλλονται από κάθε κεντρική αρχή, η κοινωνική ανάγκη έχει ήδη μεταβληθεί.

Επιτέλους υπάρχει σήμερα ισχυρή βούληση και σοβαρός προγραμματισμός να αποκτήσουμε έναν Ενιαίο Κώδικα Αυτοδιοίκησης, με ξεκάθαρα λειτουργικά πεδία και ξεκάθαρες σχέσεις με την Κεντρική διοίκηση.

Και να διαβεβαιώσω τους κατοίκους του Νοτίου Αιγαίου ότι είμαστε εδώ, αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε, να αγωνιστούμε και να κερδίσουμε το μέλλον που τους αξίζει».

Headlines