Παρθενόπη: Ο «διαφθορέας» Πάολο Σορεντίνο επιστρέφει στη Νάπολη

Ο Πάολο Σορεντίνο, δημιουργός της «Τέλειας Ομορφιάς» επιστρέφει για δεύτερη φορά στη λατρεμένη του Νάπολη με την «Παρθενόπη», μετά το πρόσφατο «Χέρι του Θεού», για να παραδοθεί στο κάλλος της γενέτειράς του και βεβαίως στην απαράμιλλη φωτογένεια της πρωταγωνίστριάς του, Τσελέστε Ντάλα Πόρτα.

Ο Σορεντίνο, φτιάχνει μια αισθηματική δραμεντί φαντασίας, αξιοποιώντας την πανέμορφη Νάπολη, που του δίνει την ευκαιρία να στήσει πλάνα που αγγίζουν την τελειότητα και μεθυστικές σεκάνς, ενώ ταυτόχρονα θαμπωμένος και ο ίδιος παρασύρεται σε μία παλαιομοδίτικη και υπερβολικά πληθωρική αφήγηση.

Λίγα λόγια για την ταινία

Ο μύθος θέλει τη Νάπολη να δημιουργήθηκε γύρω από το μνήμα της Σειρήνας Παρθενόπης, που όταν είδε πως ο Οδυσσέας δεν ενέδωσε στο κάλεσμά της έπεσε στη θάλασσα και το σώμα της ξεβράστηκε στην ιταλική ακτή. Ο μύθος του Σορεντίνο θέλει την Παρθενόπη να είναι μία κοπέλα, που γεννιέται μέσα στη θάλασσα, στον περίφημο κόλπο της Νάπολης, ακριβώς κάτω από μία σημαδεμένη από το χρόνο, βίλα της οικογένειας. Από τη μέρα της επίσημης ενηλικίωσής της, το 1968, η Παρθενόπη, ένα κορίτσι που στη ζωή του έχει πάντα καλοκαίρι, ποζάρει σαν άγαλμα και μεταδίδει το ζωογόνο χαμόγελό της στους θαμπωμένους άντρες και τις γεμάτες φθόνο γυναίκες, σαν μια σειρήνα που συνειδητοποιεί τη χάρη και το κάλλος της, μόνο μέσω του βλέμματος των άλλων, σαν μια αντανάκλαση της Νάπολης.

Στην αισθητική και ξεχωριστή ματιά του Σορεντίνο οφείλεται η εστέτ εικονογραφία, τα άψογα πλάνα, που λαχταράς να γίνεις μέρος τους, να τα ζήσεις έστω και στα όνειρά σου. Μόνο, που αυτά δεν αρκούν για να στηρίξει μια ταινία 2,5 ωρών, αφού μπορεί οι γνωστές θεματικές του σκηνοθέτη, για την ομορφιά και τη δύναμή της, τον έρωτα, τη διανόηση και τη μελαγχολία να είναι παρούσες, αλλά όλα καλύπτονται από μία υπερβολική δόση αυταρέσκειας και με μία αφηγηματική αφοριστική φλυαρία. Έτσι, το αποτέλεσμα μοιάζει πενιχρό και ειδικά μπροστά στη συναρπαστική δύναμη της εικόνας.

Ο Φελίνι που δεν έγινε

Ακόμη και η πινακοθήκη χαρακτήρων που προβάλλει, δείχνει υπερβολική και ορισμένες φορές διακοσμητική, ενώ το αδηφάγο βλέμμα του Σορεντίνο φωτίζει έξοχα άντρες και γυναίκες, τη θάλασσα, τα παλιά αρχοντικά, τα καλντερίμια, τα πυροτεχνήματα, τη χλιδή, παραπέμποντας στο σινεμά του Φελίνι, χωρίς όμως ένα περιεχόμενο με βάθος και ουσία, σαν να αναμετρούνται η απόλυτη ομορφιά των εικόνων με το κατώτερο των προσδοκιών σενάριο. Και δυστυχώς αυτή η αναμέτρηση είναι καθοριστική για το φιλμ, καθώς οι υπέροχες εικόνες υπονομεύονται από το σενάριο και τον σκηνοθετικό βερμπαλισμό του Σορεντίνο.

Η αδιαπραγμάτευτα πανέμορφη Τσελέστε Ντάλα Πόρτα, με το οικείο ιταλικό στυλ ως μία ακόμη μαγική στιγμή της διπλανής πόρτας, αποπλανεί τον θεατή πιο εύκολα απ’ όσο απαιτείται, ο Γκάρι Όλντμαν, στον ρόλο ενός ομοφυλόφιλου θλιμμένου Αμερικάνου συγγραφέα, μοιάζει παράταιρος, ενώ ευχάριστη έκπληξη είναι η παρουσία της θρυλικής Στεφάνια Σαντρέλι, όχι τόσο για τον ρόλο της όσο για την υπενθύμιση μιας άλλης ομορφιάς, που έρχεται από τα καλύτερα χρόνια του ιταλικού σινεμά.

Προπώληση εισιτηρίων στο inTickets.