Μακάρι να παίξουν στον τελικό

Ο τίτλος του κειμένου ήμαστε σίγουροι ότι είναι η σκέψη, ή η φράση αν θέλετε που βρίσκεται – από χθες βράδυ – στο μυαλό και στο στόμα κάθε φιλάθλου σε ολόκληρη την Ευρώπη αυτού του συναρπαστικού αθλήματος.

Αλήθεια τώρα, από τα υπόλοιπα 71 παιχνίδια που έχουν διεξαχθεί μέχρι τώρα στην Ευρωλίγκα, υπάρχει κανένα που να πλησιάζει καν το υπερθέαμα που είδαμε το βράδυ της Παρασκευής σε ένα από τα ωραιότερα γήπεδα της   Ευρώπης ;  Ούτε για πλάκα.\

Σε ντέρμπι που κρίθηκε στις 1-2 κατοχές οι δύο ομάδες μοίρασαν 54 ασίστ! Οι σούπερ σταρ των μεγάλων αντιπάλων ξεδίπλωσαν στο εντυπωσιακό glass floor τα απίστευτα προσόντα του σε μια ραψωδία του δευτέρου ημιχρόνου με 33-30 δεκάλεπτο (το τρίτο) !

Καλάθια σε επιθέσεις 3-4 δευτερολέπτων κάποιες φορές, με ανάποδα σπασίματα της μέσης, καρφώματα με μανία, τρίποντα κόντρα στα τρίποντα με τον έναν να απαντάει στον άλλο και όλα αυτά σε μια εκπληκτική ατμόσφαιρα που έσπρωχνε τον Παναθηναϊκό προς τη νίκη χωρίς ακρότητες που συνηθίζαμε να βλέπουμε σε τέτοια ντέρμπι (όχι τόσο στην Ευρώπη για να είμαστε ειλικρινείς) και χωρίς καν προστατευτικό δίχτυ.

«Για τον κόσμο ήταν ένα φανταστικό ματς, για εμένα ήταν ένα πολύ κακό ματς. Δεν είναι καλό να δέχεσαι τόσους πόντους στην έδρα σου. Ο Ολυμπιακός έχει πολύ καλό ρόστερ και χημεία, το ίδιο κι εμείς. Όμως πολλές ομάδες αυτή τη στιγμή παίζουν καλά. Αν παίζεις στην έδρα σου, δεν ψάχνεις θέαμα, ψάχνεις σκληράδα στην άμυνα.

Απόψε η ατμόσφαιρα ήταν καλή, όμως δεν είδα την ατμόσφαιρα που υπάρχει στην Παρτίζαν ή στον Ερυθρό Αστέρα. Ήταν σοφτ απόψε, όπως ήμασταν κι εμείς. Θέλουμε νίκες. Όχι θέαμα» είπε ο χαμένος της παρτίδας, Εργκίν Αταμάν, που ήθελε τον κόσμο αλά…Σερβίας ξεχνώντας όμως ίσως ότι την περασμένη εβδομάδα παίκτες του και ιδιαίτερα ο Λερόρ, «έτρωγε» μπουκάλια στο κεφάλι την ώρα που επιχειρούσε να μιλήσει στην κάμερα και επίσης έπεφταν λογής λογής αντικείμενα στο παρκέ.

Ο Παναθηναϊκός παρόλα αυτά νίκησε στο Βελιγράδι, άρα πολλές φορές τέτοια ατμόσφαιρα (και με αντικείμενα εννοούμε, γιατί χθες το γήπεδο είχε «καυτή» ατμόσφαιρα αλλά χωρίς ακρότητες) χαλυβδώνει τον αντίπαλο.

Όσο ότι στο μπάσκετ δεν νικάει το θέαμα, πέρυσι οι Πράσινοι πήραν τον τίτλο στο Βερολίνο ενώ είχαν δεχτεί 36 πόντους δεκάλεπτο και 80 τελικά από τη Ρεάλ αλλά έβαλαν 95 όπως και ο Ολυμπιακός το 2013 είχε δεχτεί 88 από την ίδια ομάδα στον τελικό αλλά είχε βάλει 100.

«Η ποιότητα και από τις δύο ομάδες ήταν απίστευτη, ήταν ένα καταπληκτικό παιχνίδι για τον κόσμο. Μπορεί κάποιες φορές να παραπονιέμαι για την προσπάθειά μας στην άμυνα κάποιες φορές, όμως τα μεγάλα σουτ του Παναθηναϊκού ήταν θέμα ποιότητας» έδωσε την άλλη διάσταση ο κόουτς Μπαρτζώκας που «φώναζε» και αυτός για την άμυνα αλλά κάποιες φορές ήταν (με βάση την κλάση των παικτών του Παναθηναϊκού) πάνω από τις δυνάμεις των δικών του αμυντικών.

Η μήπως ο Φουρνιέ δεν πήρε 2-3 από τα μεγάλα σουτ του με κρεμασμένους πάνω του 1-2 αντιπάλους;

Η κλάση και η ποιότητα αυτών των δύο ομάδων δεν υπάρχει – σε τέτοιο βαθμό – σε καμία άλλη ομάδα της Ευρωλίγκας και ας προσπάθησαν ευγενικά οι δύο προπονητές (περισσότερο ο κόουτς Αταμάν) να μας πείσουν ότι υπάρχουν και άλλες καλές ομάδες.

Σαφώς υπάρχουν αλλά δεν έχουν – συγκεντρωμένη – τόση ποιότητα πως να το κάνουμε δηλαδή.

Φυσικά αυτό από μόνο του δεν διασφαλίζει με τίποτε ότι ο τελικός της Ευρωλίγκας του 2025 θα είναι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, απλά η ευχή όλων των μπασκετόφιλων θα ήταν να δουν αυτόν τον τελικό για να απολαύσουν το μπάσκετ που είδαν χθες και δεν χόρταιναν.

Υ.Γ. Η Ευρώπη ανέκαθεν ταίριαζε καλύτερα στον Ολυμπιακό στα «αιώνια» ντέρμπι έχοντας εδώ και 30 χρόνια ξεκάθαρο προβάδισμα από τον αντίπαλό του με 19 νίκες έναντι μόλις 7 των Πρασίνων. Και αυτό το σερί συνεχιζόταν και χτιζόταν σε εποχές που ο Ολυμπιακός ήταν πολύ καλύτερος αλλά και σε άλλες που ο Παναθηναϊκός ήταν ξεκάθαρα ανώτερος.

Υ.Γ. 1:  Όλοι στέκονται στα μεγάλα σούτ (και τους πόντους) του Εβάν Φουρνιέ που έκριναν τον αγώνα και δικαίως το κάνουν. Υπάρχουν όμως και 1-2 κινήσεις του Γάλλου που δείχνουν τη μεγάλη του ποιότητα και το μπασκετικό IQ. Ο τρόπος που σώζει μια χαμένη μπαλιά (πέφτοντας πέταξε προς τα πίσω μια baseball πάσα, για να αποφύγει να δώσει τη μπάλα στην περιοχή του σε αντίπαλο) αλλά και το τελευταίο τρίποντο (που ενώ έχει ελεύθερη τη διάβαση για εύκολο λέι άπ, αλλά περνάει κάτω από το καλάθι και βγαίνει προς τα έξω για να φάει πολύτιμα δευτερόλεπτα) μιλούν από μόνα τους.

Υ.Γ. 3:  Δύο ενδιαφέροντα στατιστικά. Ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά με 13 πόντους στα μέσα του δευτέρου δεκαλέπτου ενώ είχε εκείνη τη στιγμή μόλις 38% στα δίποντα και 40% στα τρίποντα αλλά είχε και 10 ασίστ για μόλις 1 λάθος. Ο Παναθηναϊκός τελείωσε την γ’ περίοδο με 10/10 δίποντα και 4/6 τρίποντα και όμως ήταν πίσω στο σκόρ με 5 πόντους.

Υ.Γ. 4: Μια ολόσωστη (γενικά η διαιτησία στάθηκε ψηλά σε ένα πολύ δύσκολο και physical παιχνίδι) απόφαση των διαιτητών έπαιξε το ρόλο της στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Το τρίτο φάουλ στο Φαλ, που επανέφερε τον Μιλουτίνοφ στο παρκέ.