Ο Αμορίμ «πάτησε» έναν άγραφο κανόνα του ποδοσφαίρου

Προφανώς και δεν αμφιβάλλει κανείς: Αν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε την άνεση να επιλέξει την μεγαλύτερη «προσδοκία» για τον πάγκο της, θα κατέληγε την αναζήτηση της στη Λισαβόνα. Σε όνομα και επώνυμο Ρούμπεν Αμορίμ. Στον 39χρονο «βροχοποιό» που μπόρεσε να μετατρέψει τη Σπόρτινγκ σε case study.

Η μέθοδος, τα πρόσωπα, οι αποφάσεις, το αγωνιστικό σχέδιο, το σήμα κατατεθέν 3-4-3: Ο Αμορίμ και ο τεχνικός του διευθυντής –που ήδη ανήκει στη Σίτι- Ούγκο Βιάνα ταρακούνησαν για τα καλά το ποδόσφαιρο μετατρέποντας μια παραδοσιακά τρίτη δύναμη στην Πορτογαλία σε ένα από τα κορυφαία project της εποχής, διεθνώς.

Πολύ λογικά λοιπόν η Γιουνάιτεντ τον επέλεξε ποντάροντας πάνω του τα ρέστα μιας δεκαετίας και βάλε, καθώς από το 2013 και το τέλος εποχής του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ακόμη ψάχνει και «ψάχνεται».

Διάλεξε κατά καιρούς τον Λουίς Φαν Χάαλ, τον Ζοσέ Μουρίνιο, έσωσε ευκαιρίες σε δικά της παιδιά, επένδυσε στον Έρικ Τεν Χαάγκ που σαν άλλος Αμορίμ έφτιαξε το δικό του αριστούργημα στον Άγιαξ (2018-‘22). Ο καιρός όμως περνά και αντί να πλησιάζει προς την επιστροφή, φλερτάρει λες με τον εκτροχιασμό. Ακούς εκεί η Γιουνάιτεντ 13η στην Premier League! «Κάτω» όχι μόνο από τις παραδοσιακές αντιπάλους της, αλλά και από την απίθανη Φόρεστ, τη Μπράιτον, τη Νιούκαστλ, τη Φούλαμ, τη Μπράντφορντ και τη Μπόρνμουθ.

Είχε κάθε λόγο λοιπόν να διαλέξει τον Αμορίμ. Να πληρώσει τη ρήτρα των 10 εκατ ευρώ που υπήρχε στο συμβόλαιο του. Να τον πείσει προκειμένου να φτάσει μια ώρα αρχύτερα στο Μάντσεστερ και να πιάσει δουλειά μέσα στις βροχές του Νοέμβρη. Έχει να προστατεύσει τη φήμη ενός παγκόσμιου franchise που ακόμη και σήμερα είναι το δεύτερο πιο ακριβό του ποδοσφαίρου στη λίστα Forbes πίσω μόνο από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Το ποιους λόγους είχε ο Αμορίμ όμως να αφήσει τώρα τη Λισαβόνα όμως μάλλον δεν τους σκέφτηκε κανείς. Πιθανόν διότι όλοι αποδέχονται το νόμο της θάλασσας. Εκείνον που λέει πως το μεγάλο ψάρι θα τρώει πάντα το μικρό. Πώς να μπορέσει η Σπόρτινγκ να πείσει τον 39χρονο πως δεν ήταν η ευκαιρία της ζωής του, αυτή που μόλις του χτύπησε την πόρτα;

Το ποδόσφαιρο όμως δεν λειτουργεί έτσι. Και ο δικός του άγραφος νόμος, ότι ποτέ δεν αφήνεις στα μισά του δρόμου μια ομάδα που έφτιαξες με τα χέρια σου, πιθανότατα θα τον καταδιώκει για πάντα. Φυσικά και ο Αμορίμ έπρεπε να συμφωνήσει με τη Γιουνάιτεντ. Έπρεπε όμως να το κάνει με τους δικούς του όρους. Με ένα deal που θα είχε ορίζοντα στο φινάλε της σεζόν. Όχι –μόνο- για να προστατέψει το προφίλ τους για τους επόμενους μήνες όπου λογικά η νέα του ομάδα δεν θα καταφέρει κάποια θεαματική ανατροπή: Κυρίως για να μην αφήσει  στη μέση το αριστούργημα του στη Λισαβόνα.

Τη Σπόρτινγκ που έχει 11Χ11 στο πρωτάθλημα με τελευταίο κόλπο μια σούπερ ανατροπή στην έδρα της Μπράγκα. Που με 10 βαθμούς σε τέσσερις αγωνιστικές είναι δεύτερη στον πίνακα του Champions League έχοντας ήδη εξασφαλίσει μια θέση στα νοκ άουτ και φιλοδοξώντας σε απευθείας πρόκριση στο Top 16.

Για να πετύχει στο Μάντσεστερ ο Αμορίμ θα πρέπει να αλλάξει πολλά. Να δοκιμάσει βαθύτερα από το ποδόσφαιρο. Μερικά χρόνια πριν στο γειτονικό Λίβερπουλ, ο Γιούργκεν Κλοπ επένδυσε την πρώτη του σεζόν για να πείσει τους παίκτες του πως αν δεν μάθουν όλα μικρά ονόματα των υπαλλήλων του club και αν δεν χαιρετούν εγκάρδια κάθε άνθρωπο που περνά από δίπλα τους, δεν μπορεί το εγχείρημα τους να πετύχει. Είχε αναλάβει Οκτώβρη ο Γερμανός. Εκείνος όμως δεν παράτησε την πρώην ομάδα του. Ήταν ελεύθερος στην αγορά.

Ο Πορτογάλος πόσο εύκολο θα είναι να φτιάξει τις δικές του αντίστοιχες «σχέσεις» όταν τα αποδυτήρια του ξέρουν, τον τρόπο που άφησε τα προηγούμενα; Πόσο εύκολο θα είναι να επιβληθεί και να εμπνεύσει σε ένα περιβάλλον όπου αν δεν έχεις την προσωπικότητα να σταθείς, δεν φτάνουν όλες οι ποδοσφαιρικές γνώσεις του κόσμου για να σε σώσουν;

«Ξέρω ότι θα είναι δύσκολο να αναπαράγω αυτό που έχω εδώ αλλού, αλλά υπάρχουν και άλλα μέρη με διαφορετική προβολή και πίεση… Ήταν μια φανταστική περιπέτεια. Ζητώ συγγνώμη για αυτή την απόφαση εν μέσω της σεζόν, αλλά αισθάνθηκα ότι ήρθε η ώρα και αυτός είναι ο δικός μου δρόμος» είπε αφήνοντας πίσω του το «Ζοσέ Αλβαλάδε». Μένει να φανεί αν θα δικαιωθεί…