Μια διεστραμμένη ιστορία δύο παράξενων αδελφών στο Παρίσι της δεκαετίας του 1970

Ο αείμνηστος Γάλλος συγγραφέας και καλλιτέχνης Ερβέ Γκιμπέρ (Hervé Guibert) έπεισε τις δύο εκκεντρικές συγγενείς του να πρωταγωνιστήσουν σε ένα γοτθικό, φωτογραφικό μυθιστόρημα, το οποίο τελικά εκδίδεται στα αγγλικά μετά το ανανεωμένο ενδιαφέρον για το έργο του.

Το 1974, ο Ερβέ Γκιμπέρ (Hervé Guibert) ένας πρώιμος 18χρονος νεαρός καλλιτέχνης, ζήτησε από τις θείες του, τη Σουζάν και τη Λουίζ, να γυρίσει μια ταινία γι’ αυτές.

Το ζευγάρι ζούσε μια ζωή απομονωμένης εκκεντρικότητας σε ένα παρισινό hôtel particulier (μεγάλο αστικό σπίτι) στο 15ο διαμέρισμα, μαζί με έναν κακομαθημένο γερμανικό ποιμενικό σκύλο φύλακα, τον Ουίσκι.

Αν και ο Ερβέ Γκιμπέρ ήταν ένας από τους ελάχιστους τακτικούς επισκέπτες τους, απέρριψαν την πρότασή του εντελώς.

Απτόητος, έγραψε ένα θεατρικό έργο βασισμένο στη ζωή τους – το οποίο δεν ανέβηκε ποτέ – και τράβηξε εκατοντάδες φωτογραφίες τους, κυρίως από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού στα τακτικά γεύματά τους.

Ο Ερβέ Γκιμπέρ φλερτάρει πάντα με την παραβατικότητα, αν δεν την χρησιμοποιεί ευθέως

«Η Σουζάν [δεξιά], η μεγαλύτερη, ελέγχει τα οικονομικά. Η Λουίζ [αριστερά], είναι η ταπεινή υπηρέτριά της» / Photo: Archives Hervé Guibert / Magic Hour Press

«Μια γοτθική νουβέλα σε εικόνες»

«Όλα άρχισαν να απογειώνονται όταν άρχισα να εκτυπώνω κάποιες φωτογραφίες μόνο και μόνο για να τις δω, για να τις δείξω», θυμάται ο Ερβέ Γκιμπέρ σε ένα απόσπασμα από το Suzanne and Louise, ένα roman-photo (φωτογραφικό μυθιστόρημα) που πρωτοεμφανίστηκε σε γαλλική έκδοση το 1980 και πρόκειται να εκδοθεί για πρώτη φορά στα αγγλικά.

Έκπληκτες και κολακευμένες από αυτό που είδαν, οι αδελφές συμφώνησαν να αποτελέσουν τα θέματα ενός πιο φιλόδοξου πρότζεκτ, στο οποίο ο Γκιμπέρ τους ζήτησε να ποζάρουν πιο επίσημα και να παίξουν ακόμη και ρόλους που αντανακλούσαν τις αλληλένδετες ζωές τους.

Στη διαφωτιστική εισαγωγή της για τη νέα έκδοση, η καλλιτέχνις και φωτογράφος Μόιρα Ντέιβι, με έδρα τη Νέα Υόρκη, το περιγράφει ως «μια γοτθική νουβέλα σε εικόνες, στην οποία ο καλλιτέχνης, χρησιμοποιώντας τεχνάσματα και ιερή αποπλάνηση, μαγεύει τις πονηρές θείες του για να συμμορφωθούν».

Φλερτάρει πάντα με την παραβατικότητα, αν δεν την χρησιμοποιεί ευθέως.

Ένα βίντεο-αφιέρωμα στον Ερβέ Γκιμπέρ

«Είναι έκπληκτες από το ενδιαφέρον που δείχνει γι’ αυτές, κολακευμένες, ερωτευμένες»

Αυτό είναι περίπου το σωστό, αλλά δεν προετοιμάζει αρκετά τον αναγνώστη για τον ενίοτε ενοχλητικό χορό λέξεων και εικόνων που αποτυπώνει την πολύπλοκη ψυχολογική δυναμική της καθημερινής ζωής των αδελφών – και τον προκλητικό ρόλο του Ερβέ Γκιμπέρ στην ανάδειξή της.

Περιστασιακά, ο Γκιμπέρ αναφέρεται στον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο, σαν να αναγνωρίζει τον ρόλο του ως κρίσιμου, αν και αόρατου, χαρακτήρα στην παράξενη οικογενειακή αφήγηση.

«Δεν μιλάνε μεταξύ τους, εκτός από όταν έρχεται να τους δει, κάθε Κυριακή», γράφει.

«Δεν του κάνουν ούτε μια ερώτηση για τη ζωή ή το έργο του, αλλά μιλούν ο ένας στον άλλον απέναντι του. Παίζουν, γι’ αυτόν, μια δραματοποίηση της σχέσης τους. Τον αποπλανούν, τον ζηλεύουν. Εκείνος σιωπά και ακούει. Είναι έκπληκτες από το ενδιαφέρον που δείχνει γι’ αυτές, κολακευμένες, ερωτευμένες».

«Η Λουίζ, η αδελφή της, υπηρετεί ως ταπεινή υπηρέτριά της»

Ακόμα και χωρίς την πονηρά χειριστική συγγραφική παρουσία του Ερβέ Γκιμπέρ, είναι ένα ωραίο ζευγάρι, με την κλειστοφοβική τους σχέση να είναι μια σπουδή στον έλεγχο και τη συναίνεση.

«Η Σουζάν, η μεγαλύτερη, είναι αυτή που έχει χρήματα», γράφει ο Γκιμπέρ στον προκλητικά προλογικό του πρόλογο.

«Η Λουίζ, η αδελφή της, υπηρετεί ως ταπεινή υπηρέτριά της. Η Σουζάν αφηγείται ιστορίες τσιγκουνιάς, μνήμης, πόνου… Η Λουίζ αφηγείται ιστορίες μέθης, ασκητισμού, θανάτου».

Οι αλληλένδετες ζωές τους είναι, όπως το θέτει ο Ερβέ Γκιμπέρ, «διαταγμένες από μια τρομερή, υπολογισμένη ακρίβεια. Τίποτα δεν πρέπει να διαταράξει τη ρουτίνα τους».

Το οποίο, κατά ειρωνικό τρόπο, είναι ακριβώς αυτό που κάνει.

Το πιο διαβόητο βιβλίο του Ερβέ Γκιμπέρ, To the Friend Who Did Not Save My Life, περιλαμβάνει έναν αφηγητή που περιγράφει την εμπειρία του να διαγνωστεί με AIDS μετά τον θάνατο του στενού του φίλου Μουζίλ

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από @semiotexte

Ο Ερβέ Γκιμπέρ είναι ένας καλλιτέχνης που είναι δύσκολο να προσδιοριστεί

Γεννημένος σε μια μεσοαστική οικογένεια στο Saint-Cloud, ένα προάστιο στα δυτικά του Παρισιού, εργάστηκε άτακτα ως ηθοποιός και κινηματογραφιστής πριν γίνει αρθρογράφος της γαλλικής εφημερίδας Le Monde στα τέλη της δεκαετίας του 1970.

Μαζί με τη Suzanne και τη Louise, έγραψε κριτικά δοκίμια, σενάρια, φυλλάδια και στενά αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα που θεωρούνται σήμερα πρόδρομοι του μοντέρνου σήμερα είδους της αυτοβιογραφίας.

Το βιβλίο Οι γονείς μου αφηγείται με ευθυμία ορισμένα σκανδαλώδη περιστατικά από το οικογενειακό του παρελθόν και εστιάζει συχνά σε βασανιστικές λεπτομέρειες την κακομαθημένη ανατροφή του.

Ένα άλλο μυθιστόρημα, το Crazy For Vincent, παρακολουθεί την παθιασμένη εμμονή του με έναν ναρκομανή skateboarder που ήταν μόλις 15 ετών όταν πρωτοσυναντήθηκαν.

Το έργο του, που κάποτε θεωρούνταν πολύ ακραίο και ρητό στην απεικόνιση της ομοφυλοφιλίας του, του έχει συγκεντρώσει ένα νέο κοινό μεταξύ των νεότερων αναγνωστών που έλκονται από την μεταβαλλόμενη πρόζα του, η οποία κινείται με ευχέρεια μεταξύ ειδών και στυλ.

Το βιβλίο Suzanne and Louise του Ερβέ Γκιμπέρ

Η σχέση του Ερβέ Γκιμπέρ και του Μισέλ Φουκώ

Το πιο διαβόητο βιβλίο του Ερβέ Γκιμπέρ, To the Friend Who Did Not Save My Life, περιλαμβάνει έναν αφηγητή που περιγράφει την εμπειρία του να διαγνωστεί με AIDS μετά τον θάνατο του στενού του φίλου Μουζίλ.

Έγινε μπεστ σέλερ στη Γαλλία εν μέρει λόγω του σκανδάλου που ακολούθησε όταν οι κριτικοί συνειδητοποίησαν ότι ο χαρακτήρας του Muzil βασίστηκε στον Γάλλο φιλόσοφο Μισέλ Φουκώ, με τον οποίο ο Ερβέ Γκιμπέρ είχε σχέση.

Με τον χαρακτηριστικό αλαζονικό τρόπο, ο Ερβέ Γκιμπέρ αποκάλυψε επίσης ότι ο Φουκώ είχε πεθάνει από επιπλοκές που σχετίζονται με το AIDS και όχι από καρκίνο.

Παραβατικά οικεία και αποσπασματική σε ύφος, η αφήγηση κινείται μεταξύ χιούμορ, τρόμου και σπλαχνικής εξιστόρησης της αλήθειας.

Το Suzanne and Louise είναι διαφορετικής τάξης, πιο σκανδαλώδες, αλλά όχι χωρίς μια υποδόρια ηθική αμφισημία.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Artbook | D.A.P. (@artbook)

Παιχνιδιάρης και προκλητικός, ο Γκιμπέρ

Κάποια στιγμή, επικοινωνεί κρυφά με τη Σουζάν σαν να είναι ο μνηστήρας της: «Το γράμμα που θα μπορούσα να σου γράψω θα μπορούσε να είναι άσεμνο: θα ήταν ερωτικό γράμμα. Αισθάνομαι σαν να μου μιλάς εσύ και σαν να σου μιλάω εγώ, σαν να επικοινωνούμε καλύτερα από ό,τι με λέξεις, μέσα από αυτές τις φωτογραφίες…».

Η εν γνώσει της απάντησή της – «Δεν ξέρω αν πρέπει να αντιμετωπίσω το γράμμα σου ως φάρσα ή ως άσκηση ύφους» – είναι σχεδόν ένα απόσταγμα της προσέγγισης του Ερβέ Γκιμπέρ.

Παιχνιδιάρης και προκλητικός, ο Γκιμπέρ βλέπει σε ποια όρια μπορεί να ωθήσει αυτή τη γυναίκα, η οποία είναι 60 χρόνια μεγαλύτερή του και γεννήθηκε τον προηγούμενο αιώνα. Φλερτάρει πάντα με την υπέρβαση, αν δεν την αναπτύσσει ευθέως.

Οι εικόνες κινούνται μπρος-πίσω μεταξύ της ήσυχης παρατήρησης και της έντεχνης σκηνοθεσίας, από το οικείο στο ανησυχητικό.

Σε μια σειρά, που δημιουργήθηκε μετά την ευθανασία του σκύλου τους Ουίσκι, η Λουίζ δέχεται απρόθυμα να φορέσει το δερμάτινο φίμωτρό του για μια φωτογράφιση. «Μόλις άρχισα να τραβάω τη φωτογραφία», γράφει ο Ερβέ Γκιμπέρ, «συγκεντρώθηκε έντονα, ολόκληρο το σώμα της άλλαξε και άρχισε να ψέλνει, αχνά, κάτω από την αναπνοή της, “Είμαι το φτωχό σκυλί, είμαι το φτωχό σκυλί…”».

Το παράξενο τριγωνικό δράμα γίνεται ακόμη πιο παράξενο με μία νοσηρά σκανδαλώδη «προσομοίωση» του θανάτου της Σουζάν, στο οποίο η συγχώνευση της πρόκλησης και του μαύρου χιούμορ γίνεται πραγματικά σουρεαλιστική.

«Σκεπάζω ολόκληρο το σώμα της με μια λευκή κουβέρτα. Η Λουίζ, ξυπόλητη, γονατίζει στην άκρη του καναπέ. Προσπαθεί να σηκώσει το πτώμα πιάνοντάς το από τα χέρια, τραβώντας το από τα πόδια. Γελούν και οι δύο».

Ο Ερβέ Γκιμπέρ είχε AIDS

Το Suzanne and Louise εκδόθηκε την ίδια χρονιά με το Camera Lucida του Ρολάν Μπαρτ – ενός άλλου φίλου του Ερβέ Γκιμπέρ – στο οποίο ο φιλόσοφος συλλογίζεται την ουσιαστική σχέση μεταξύ φωτογραφιών και θνησιμότητας.

Ο Γκιμπέρ πέθανε, σε ηλικία 36 ετών, το 1991, την ίδια χρονιά που πέθανε και η Σουζάν.

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών του, κατέγραψε την καθημερινή του ζωή καθώς πάλευε με το AIDS, και η ταινία που προέκυψε, La Pudeur ou l’Impudeur (Σεμνότητα και ντροπή), μεταδόθηκε μετά το θάνατό του από τη γαλλική τηλεόραση.

Η Λουίζ πέθανε το 1998. Σε ένα αντίτυπο του βιβλίου που υπέγραψαν και οι δύο για τον Γκιμπέρ, η Σουζάν έγραψε: «Στον πολύ αγαπητό μας “ανιψιό” Ερβέ, με θαυμασμό που ανέσυρε από την αφάνεια μας αυτό το βιβλίο, το οποίο είναι πολύ λαμπρό για τη σεμνότητά μας».

*Το βιβλίο Suzanne and Louise του Ερβέ Γκιμπέρ, σε μετάφραση της Κριστίν Πιστίνι, κυκλοφορεί στις ΗΠΑ στις 19 Νοεμβρίου και στο Ηνωμένο Βασίλειο στις 2 Ιανουαρίου από τις εκδόσεις Magic Hour Press.

*Με στοιχεία από theguardian.com | Αρχική Φωτό: Archives Hervé Guibert / Magic Hour Press