Η κοινωνία ξέρει να μετρά το κόστος ζωής – και γι’ αυτό αγανακτεί

Όταν βλέπεις αγγελίες για διαμερίσματα 70 τετραγωνικών στα 800 ευρώ, σε περιοχές που δεν τις θεωρούσαμε παραδοσιακά ακριβές, καταλαβαίνεις ότι τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά.

Γιατί τότε συνειδητοποιείς ότι σήμερα δύο άνθρωποι που αμείβονται με τον βασικό μισθό – που θυμίζω ότι διαμορφώνεται στα 830 ευρώ μικτά – στην Αθήνα δύσκολα μπορούν να παντρευτούν και να κάνουν ένα παιδί.

Γιατί εάν είναι μόνο το σπίτι να κοστίζει τον έναν μισθό, τότε καταλαβαίνουμε ότι μια οικογένεια δεν μπορεί να ζήσει με τα υπόλοιπα. Και άντε να πας σε ένα μικρότερο σπίτι, ας πούμε στα 50 τετραγωνικά με 600 ευρώ ή ακόμη και 500 πάλι στην πραγματικότητα δεν βγαίνεις (άσε που οικογένεια στα 50 τετραγωνικά κανονικά δεν μπορεί να ζήσει).

Διάλεξα αυτό το παράδειγμα για να υπενθυμίσω ποια είναι η συνθήκη που αντιμετωπίζουμε σήμερα.

Γνωρίζω τον αντίλογο ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αμείβονται με τον κατώτατο μισθό και ότι ο μέσος μισθός είναι παραπάνω.

Μόνο που και τον μέσο μισθό να κοιτάξουμε που στο τέλος του 2023 ήταν σε ετήσια βάση λίγο πάνω από 17.000 ευρώ, δηλαδή λίγο πάνω από 1200 ευρώ τον μήνα εάν μιλάμε για τον ιδιωτικό τομέα (πάντα μικτά), πάλι δύσκολα τα βγάζει πέρα κανείς.

Αυτή τη στιγμή οι πολίτες ακόμη και εάν βλέπουν τις αποδοχές τους να είναι υψηλότερες σε σχέση με μερικά χρόνια πριν, ταυτόχρονα βλέπουν το κόστος ζωής να ανεβαίνει, είτε πρόκειται για τις τιμές των προϊόντων στα σουπερμάρκετ, που σε πείσμα των κυβερνητικών διακηρύξεων ανεβαίνουν διαρκώς, είτε για τις τιμές των ενοικίων (και σημειώστε εδώ ότι το ποσοστό ιδιοκατοίκησης αυξάνεται διαρκώς), είτε για τις τιμές του εξοπλισμού, είτε για τις τιμές της ενέργειας (ήδη έχουμε εκτίναξη στις τιμές χονδρικής του ηλεκτρικού ρεύματος).

Δεν είναι παράλογο επομένως να αισθάνονται οι άνθρωποι σε αυτή τη χώρα μια βαθύτερη δυσαρέσκεια και ανασφάλεια για το εάν θα τα βγάλουν πέρα.

Ούτε είναι παράλογο ότι είναι από τους λιγότερο ικανοποιημένους από την καθημερινότητά τους μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.

Και βέβαια καθόλου παράλογο δεν είναι ότι έχουν από τα μεγαλύτερα ελλείμματα εμπιστοσύνης στην κυβέρνησή τους μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ.

Απέναντι, σε όλα αυτά δεν έχει νόημα να βγαίνουν κυβερνητικοί υπεύθυνοι και απλώς να επαναλαμβάνουν το αφήγημα ότι έχουμε ανάπτυξη, ότι έρχονται επενδύσεις και ότι θα παρθούν πρωτοβουλίες για τον κατώτατο μισθό.

Γιατί όπως αποδείχτηκε μέχρι τώρα οι σχετικές πρωτοβουλίες υπολείπονται του ρυθμού με τον οποίο αλλάζει η ίδια η πραγματικότητα για την πλειοψηφία των ανθρώπων.

Γιατί είναι σαφές ότι χρειάζονται γενναίες τομές και όχι απλώς «εμπιστοσύνη στην αγορά».

Γιατί η αγορά ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε, δηλαδή την αύξηση των μισθών εξαιτίας κυρίως της μείωσης της ανεργίας.

Όμως, εάν πρόκειται να μιλάμε για αντιστροφή της σημερινή τάσης να επιδεινώνεται η πραγματική οικονομική θέση, τότε χρειαζόμαστε πολιτικές πρωτοβουλίες και αποφάσεις που να κάνουν πράξη μια κατεύθυνση αναδιανομής εισοδήματος.

Και ας μην επαναπαύονται στο ότι το συνδικαλιστικό κίνημα είναι σε κρίση και πολλοί εργαζόμενοι δεν μπορούν να κάνουν απεργία, γιατί κάθε μεροκάματο μετράει.

Γιατί υπάρχουν πολλοί τρόποι να βγει η οργή στο προσκήνιο και από τη δυσαρέσκεια να περάσουμε στην κοινωνική έκρηξη.

Και όποιος δεν καταλαβαίνει ότι αυτή τη στιγμή στην ελληνική κοινωνία σωρεύονται εκρηκτικά υλικά, απλώς «δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει».