O Ντέιβιντ Λιντς άρχισε το κάπνισμα όταν ήταν οκτώ χρονών – «Μου άρεσε η μυρωδιά του καπνού»

Σε μια ενότητα του Reddit που φέρει τον τίτλο «Γιατί ο Λιντς αγαπάει τόσο πολύ τον καφέ και τα τσιγάρα», θέτεται μια καίρια ερώτηση: «Ο Ντέιβιντ Λιντς, απ’ ό,τι καταλαβαίνω, ασχολείται όλη μέρα με κάποιο είδος καλλιτεχνικής δραστηριότητας, κάτι που του αρέσει, οπότε μπορεί να μην έχει την ανάγκη να κάνει ένα διάλειμμα από αυτό, όπως για παράδειγμα ένας υπάλληλος που ασχολείται όλη μέρα με βαρετές δουλειές γραφείου. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι είναι αυτό που αγαπάει τόσο πολύ ο Λιντς στον καφέ και τα τσιγάρα;».

«Πολλοί καπνιστές απολαμβάνουν ένα καλό τσιγάρο με ένα φλιτζάνι καφέ, δεν είναι ότι αυτός εφηύρε όλο αυτό το σκηνικό. Είναι ένας ωραίος συνδυασμός γεύσεων μόλις τον συνηθίσεις. Και αισθάνεσαι ωραία με έναν άθλιο τρόπο. Είναι κάπως δύσκολο να το εξηγήσεις σε έναν μη καπνιστή, για να είμαι ειλικρινής. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος βαθύτερος, συμβολικός λόγος πέρα από το ότι είναι ο Λιντς», απαντάει ένας ανώνυμος χρήστης του Reddit.

«Ό,τι σπέρνεις, θερίζεις» λέει σήμερα ο Ντέιβιντ Λιντς

Αν αναζητήσετε «Ντέιβιντ Λιντς» στο Google, πιθανότατα να πέσετε πάνω σε μια φωτογραφία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη με ένα τσιγάρο στο χέρι.

Για δεκαετίες, η εικόνα ενός μαυροντυμένου άνδρα με γρκίζα μαλλιά ο οποίος απολαμβάνει ένα βιομηχανικό τσιγάρο, ήταν αυτό ακριβώς που ζητούσε ο Λιντς.

«Ένα μεγάλο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μου ήταν το κάπνισμα», λέει ο 78χρονος Λιντς σε συνέντευξη του στην δημοσιογράφο Eileen Finan του περιοδικού People. «Μου άρεσε η μυρωδιά του καπνού, η γεύση του καπνού. Μου άρεσε να ανάβω τσιγάρα. Ήταν μέρος του να είμαι ζωγράφος και κινηματογραφιστής».

Ωστόσο, παραδέχτηκε πως, «ό,τι σπέρνεις, θερίζεις».

Ο Ντέιβιντ Λιντς κάνει μια παύση κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης στο αμφιθέατρο Parco della Musica της Ρώμης 13 Ιανουαρίου 2006 | AFP PHOTO | TIZIANA FABI

Παίζεις με την φωτιά;

Tον περασμένο Αύγουστο, ο 78χρονος σεναριογράφος και σκηνοθέτης, στο ενεργητικό του οποίου περιλαμβάνονται οι ταινίες «Twin Peaks», «The Elephant Man» και «Blue Velvet», δήλωσε στο Sight and Sound, το περιοδικό του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου (BFI), ότι διαγνώστηκε με εμφύσημα.

«Έχω πάθει εμφύσημα λόγω του ότι καπνίζω εδώ και τόσα χρόνια, και έτσι είμαι καθηλωμένος στο σπίτι είτε μου αρέσει είτε όχι», είπε στο περιοδικό, όπως μετέδωσε το Reuters.

Μετά τη δημοσίευση του άρθρου, ο Λιντς διαβεβαίωσε τους θαυμαστές του ότι δεν σκοπεύει να εγκαταλείψει την κινηματογραφική βιομηχανία.

Σήμερα χρειάζεται συμπληρωματικό οξυγόνο για οτιδήποτε πιο κοπιαστικό από μια βόλτα στο σαλόνι, στο δωμάτιο, στο μπάνιο και πάλι πίσω – και θέλει να προειδοποιήσει τους άλλους καπνιστές ότι το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε αυτούς.

«Κυριολεκτικά παίζεις με τη φωτιά», λέει στο People. «Μπορεί να σε δαγκώσει. Πήρα το ρίσκο και με δάγκωσε».

«Το σώμα θεραπεύεται από μόνο του»

Γεννημένος στη Μοντάνα, ο Λίντς μεγάλωσε σε αγροτικές περιοχές του Άινταχο και της Ουάσινγκτον και άρχισε να καπνίζει σε ηλικία 8 ετών.

Όταν κυκλοφόρησε την πρώτη του ανεξάρτητη ταινία, το σουρεαλιστικό Eraserhead το 1977, το κάπνισμα ήταν μέρος της αποκαρδιωτικής art-house περσόνας του. Και το τσιγάρο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του του έργου του.

Από το νεό – νουάρ θρίλερ μυστηρίου Blue Velvet του 1986 μέχρι το Twin Peaks που έκανε πρεμιέρα στις 8 Απριλίου 1990 στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC, το κάπνισμα ήταν σιαμαίο με τους σκοτεινούς χαρακτήρες του Λιντς.

Όλα αυτά τα χρόνια ο Λιντς προσπάθησε να το κόψει «πολλές, πολλές φορές, αλλά όταν τα πράγματα δυσκόλευαν, έκανα το πρώτο τσιγάρο και ήταν ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στον παράδεισο», λέει στο περιοδικό.

View this post on Instagram

A post shared by Mean Vintage (@mean.vintage)

Το 2020, ο Λιντς διαγνώστηκε με εμφύσημα, αλλά χρειάστηκαν άλλα δύο χρόνια για να καταφέρει να βάλει τέλος στην αγαπημένη και καταστροφική του συνήθεια.

Όπως αναφέρει ο σκηνοθέτης στο People, ο υπερβατικός διαλογισμός (που βασίζεται στη Βεδική παράδοση) τον βοήθησε να το κόψει. «Το σώμα θεραπεύεται από μόνο του», πιστεύει ακράδαντα ο Λιντς.

Αλλά, παραδέχεται, «είναι δύσκολο να ζεις με το εμφύσημα. Με δυσκολία μπορώ να διασχίσω ένα δωμάτιο. Είναι σαν να περπατάς με μια πλαστική σακούλα γύρω από το κεφάλι σου».

Η ασθένεια ωστόσο, τον κρατά ουσιαστικά καθηλωμένο στο σπίτι. «Ποτέ δεν μου άρεσε πραγματικά να βγαίνω έξω οπότε είναι μια ωραία δικαιολογία», αστειεύεται.

*Με πληροφορίες από: People | Eileen Finan